บทที่ 2 ปะ...ปล่อยตัวปล่อยใจ

บทที่ 2

ปะ...ปล่อยตัวปล่อยใจ

“อื้อ...”

ไท่อี่หลินส่งเสียงครางประท้วงในลำคอเมื่อถูกบดเบียดเรียวปากอย่างรุนแรงดุดันจนเจ็บแปลบ สองมือยกขึ้นดันอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนันแน่นด้วยความตื่นตระหนก เผลอดิ้นรนหมายจะขัดขืนทว่าสติอันน้อยนิดกลับฉุกใจคิดได้ว่า

อันตราย!

หากนางปฏิเสธสัมผัสของแม่ทัพหมิง ศีรษะของนางและมารดาคงหลุดออกจากบ่าก่อนเวลาอันควร

‘ขะ...ข้าต้องสมยอม และต้องยั่วยวน ทำอย่างไรก็ได้ให้ท่านแม่ทัพหลงใหลในตัวข้า คิดสิ! คิดว่าควรทำอย่างไร!’

ไท่อี่หลินพยายามคิดแต่ทว่านางไม่ประสาเรื่องเพศตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย ด้วยถูกเลี้ยงให้เติบโตอย่างกดขี่ข่มเหงยังเรือนเล็กท้ายจวนห่างไกลผู้คน ถึงกระนั้นนางมักแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสาวใช้แอบลอดรูสุนัขข้างกำแพงออกไปหาซื้อยาให้มารดาที่เจ็บป่วยออดแอดอยู่เสมอๆ

ครั้งหนึ่งนางเคยไปยืนดูคณะนางระบำเร่ที่ลานกว้างกลางจัตุรัส จึงได้คิดเลียนแบบท่าทางเหล่านั้นหมายยั่วยวนแม่ทัพหมิงหงเยี่ยนเพื่อร้องขอชีวิต

อาศัยความกล้าและความกลัวตาย ร่ายรำออกมาโดยไม่รู้เลยว่านางทำมันได้ดีหรือไม่ แต่ที่รู้อย่างน้อยๆ แม่ทัพก็ดึงนางเข้าไปกอดจูบ แสดงว่าการร่ายรำของนางคงพอจะได้ผลกระมัง

‘ชะ...เช่นนั้นข้าต้องทำอย่างไรต่อไปเล่า จะ...จูบตอบหรือ แต่จูบอย่างไรเล่า!’

ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนในขณะที่เรียวปากร้อนบดเบียดเรียวปากของนางอย่างเอาแต่ใจ ไท่อี่หลินรับรู้ได้ถึงตอหนวดที่ถูไถรอบเรียวปากและข้างแก้มจนแสบระคายทำให้สติที่มีอยู่น้อยนิดยิ่งเตลิดไปไกลแทบกู่ไม่กลับ

‘มะ...ไม่รู้ด้วยแล้ว...ปะ...ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามธรรมชาติก็แล้วกัน ขะ...ข้าจนปัญญาแล้ว’

ไท่อี่หลินคิดอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือเล็กที่ดันอกแกร่งเอาไว้ทิ้งลงข้างลำตัว เรือนกายที่ขึงเกร็งค่อยๆ โอนอ่อนทำให้นางตกอยู่ในอ้อมกอดกักขฬะของเขา

“อื้อ...”

หญิงสาวครางอีกคราเมื่อมือหนาสากกระด้างลามไล้ไปตามส่วนสัดโค้งเว้าแห่งอิสตรี แล้วจังหวะที่นางส่งเสียงครวญนั้นเองแม่ทัพหนุ่มก็สอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว

ตึก! ตึก! ตึก!

ทั่วทั้งสรรพางค์กายชาวาบดั่งถูกพลังงานบางอย่างแล่นปราดไปทั่วร่าง หัวใจเจ้ากรรมเต้นกระโจนแทบทะลุออกมาจากอกข้างซ้าย ภายในช่องท้องหวิวโหวงดั่งมีผีเสื้อนับพันหมื่นกระพือปีกหมุนวนอยู่ภายใน หัวสมองขาวโพลนคล้ายมีเมฆขาวบดบังสติความนึกคิด

ไท่อี่หลินทิ้งตัวลงในอ้อมกอดของแม่ทัพหมิงหงเยี่ยน ก่อนที่เขาจะกดน้ำหนักเบียดชิดริมฝีปากอวบอิ่ม กระหวัดเร้าปลายลิ้นร้อนหนักหน่วงจนใบหน้าหวานแหงนเงยไปทางด้านหลัง

มือสากกระด้างที่กรำกระบี่มาทั้งชีวิตตรึงท้ายทอยและศีรษะของนางเอาไว้ก่อนจะบดจูบแรงขึ้นอีกราวกับจะผสานเรียวปากเป็นหนึ่งเดียว

“อื้อ”

เสียงหวานครางแผ่วเบาดังเล็ดลอดเข้ามาในโพรงปากของแม่ทัพหนุ่ม เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ก่อนจะจูบนางหนักหน่วงขึ้นอีก

หวาน...

เรียวปากของอิสตรีหวานล้ำถึงเพียงนี้เชียวหรือ อีกทั้งน้ำเสียงยามครวญครางอยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นมันช่างน่าฟังและรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“ไท่อี่หลิน...”

แม่ทัพหมิงหงเยี่ยนค่อยๆ ปล่อยริมฝีปากของนักโทษสาวให้เป็นอิสระก่อนที่เสียงทุ้มพร่าจะเอ่ยเรียกนางด้วยชื่อ

“จะ...เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ”

นางเค้นเสียงที่เหมือนจะหายไปในลำคอออกมาแผ่วเบา ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงด้วยไม่กล้าสบตาเขา เพราะเวลานี้นางรู้สึกราวกับว่าปลายเท้าลอยขึ้นมาจากพื้น ร่างบางโงนเงนคล้ายจะล้มลงเต็มที

แม่ทัพหมิงทอดมองเรียวปากอวบอิ่มบวมเห่อจากแรงบดจูบกักขฬะ ชาดแดงทาปากเปรอะเปื้อนไปตามมุมปากยิ่งดูเย้ายวน กอปรกับแววตาที่ตื่นตระหนกราวกับแม่กวางสาวที่กำลังถูกล่า ทำให้แม่ทัพหนุ่มอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปประกบเรียวปากบดจูบนางอีกครั้งราวกับหิวกระหาย

ทั้งที่รอบกายเขาไม่เคยขาดแคลนสตรีเนื้ออุ่น แต่เหตุใดรสสัมผัสของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลไท่จึงได้ตราตรึงใจเขาเช่นนี้เล่า

นางแตกต่างจากสตรีอื่นตรงไหนกัน?

หรือเพียงเพราะแววตาของนางเหมือนลูกสุนัขตัวนั้น?

ยิ่งคิดหาเหตุผลกลับยิ่งอับจนคำตอบ หมิงหงเยี่ยนกระชับร่างบอบบางกอดรัดแนบแน่นก่อนที่มือสากกระด้างจะเลื่อนลงไปบีบเฟ้นก้นกลมงามงอนเต็มแรง

“อื้อ...”

ไท่อี่หลินสั่นสะท้านไปทั้งสรรพางค์กาย รู้สึกราวกับกำลังจมลงไปในห้วงมหาสมุทรล้ำลึก ดั่งลมหายใจของนางถูกปล้นปลิดไปจนหมดสิ้น แล้วทุกสรรพสิ่งรอบกายก็พลันเงียบสงัด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง

ร่างบางที่ล้มพับสิ้นสติสมประดีทำให้แม่ทัพหนุ่มค่อยๆ ผละจากริมฝีปากแสนหวานออกอย่างเสียดาย ทั้งๆ ที่เขายังอยากจะลิ้นรสหวานจากโพรงปากนั่นให้มากกว่านี้อีกหน่อยแท้ๆ

“แค่จูบยังเป็นลม นี่นะหรือสตรีที่เสนอตัวอุ่นเตียงให้ข้า ช่างน่าสมเพชนัก”

แม่ทัพหมิงแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน มองร่างบอบบางสลบไสลจนคอพับคออ่อนในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใบหน้าของนางซีดขาวไร้เลือดฝาด ชีพจรเต้นช้า ปราณภายในแปรปรวนจนสัมผัสได้ว่านี่ไม่ใช่การเสแสร้งเจ้ามารยา