ตอนที่ 5 ของขวัญที่หายไป

ตอนที่ 5

ของขวัญที่หายไป

ธารธาราหลงคิดเข้าข้างตัวเองได้ไม่นาน ศีลเสมอก็เปิดตัวคบกับรุ่นพี่ดาวโรงเรียน ไม่ใช่เรื่องแปลกหนุ่มหล่อกับสาวสวยคบกันเป็นเรื่องปกติ ทำเอาสาวสาวในโรงเรียนพากันอกหักนับไม่ถ้วน รวมถึงตัวธารธาราเองก็เช่นกัน เธอซึมไปอย่างเห็นได้ชัด

"เป็นอะไรหรือเปล่าธาร พักนี้ซึมซึมนะ" พิมพ์มาดาถามเห็นเพื่อนมีอาการเหม่อลอย มองออกไปนอกหน้าต่างอยู่เป็นประจำ

"เปล่า เราแต่คิดอะไรเพลินเพลิน" ธารธาราตอบเพื่อใก็พิมพ์มาดาสบายใจ พิมพ์มาดาพยักหน้า อย่างน้อยเพื่อเธอก็ยังพูดกับเธออยู่ คงจะคิดอะไรเพลินเพลินอย่างที่ได้บอกจริงจริงนั่นแหละ

"ศีลกับพี่พลอยนี่เขาขยันหวานกันจังเลยแหะ ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาขนาดนี้ กลัวคนเขาจะไม่รุ้หรือไงว่ารักกันมาก" พิมพ์มาดาเบะปากใส่ศีลเสมอและพลอยปภัสที่ยืนจับมือถือแขนกันอยู่หน้าห้องเรียนอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ถึงเธอจะไม่ได้คิดอะไรกับศีลเสมอ แต่ก็อดหมั่นไส้เล็กเล็กไม่ได้

ธารธารามองตามพิมพ์มาดาก่อนจะเบนสายตาหนีไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม

ศีลเสมอเขามีคนรักแล้ว แต่เธอก็ยังรักเขาอยู่ รักอย่างหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงรักเขามากขนาดนี้ ภาพที่เขาจับมือถือแขนพลอยปภัสมันทำให้ภายในใจธารธาราเจ็บจนจุก น้ำใสคลอที่เบ้าตา ธารธารารีบยกมือเช็ดอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันที่พิมพ์มาดาหันเห็นพอดี

"ธารร้องไห้ทำไม" พิมพ์มาดาพูดเสียงดัง จนศีลเสมอกับพลอยปภัสหันมามอง

"ฝุ่นมันเข้าตา เลยเคืองตาน่ะ" ฝุ่นที่ไหนกัน หน้าต่างก็ถูกปิดมิดชิด ลมที่ไหนจะพัดฝุ่นมาเข้าตาเธอกันล่ะ

"ไปล้างตาหน่อยดีไหม จะได้หายเคือง" พิมพ์มาดายื่นข้อเสนอด้วยความเป็นห่วง แต่ธารธารากลับส่ายหัวปฎิเสธทันที พร้อมกับบอกเพื่อนว่าเธอหายดีแล้ว

มือบางควานหาของใต้โต๊ะ ก่อนมือบางจะไปสะดุดกับซองขนมที่ถูกนำมาวางไว้ เช่นทุกวัน เพราะเธอไม่ใส่ใจเลยไม่ได้ล้วงเข้ามาดู เธอคิดว่าเขามีแฟนแล้ว คงไม่มีเวลาเอาของขวัญหรือขนมมาสอดใส่ใต้โต๊ะไว้ให้เธอเช่นเคย

'ชิ้นสุดท้าย'

ความดีใจทีมีในตอนแรกมลายหายไปทันทีที่ได้อ่านโน้ตที่ถูกเขียนกำกับมากับซองขนม มันพังทลายไปหมด จะไม่มีแล้วสินะ สิ่งที่เคยมีในทุกวัน

"ฮั่นแน่ ได้ขนมอีกแล้ว ใครกันนะขยันแอบเอาขนมมาให้ธารเนี่ย อยากรู้จริงจริง" พิมพ์มาดาเอ่ยแซว เมื่อเห็นเพื่อนหยิบขนมขึ้นมา

"ชิ้นสุดท้ายแล้ว ต่อไปไม่มีแล้ว" น้ำเสียงหวานเศร้าอย่างไม่อาจปิดบังได้

"อ้าว... ทำไมล่ะ" 

"คนที่เอามาไว้เขาคงมีแฟนแล้วล่ะ คงไม่มีเวลามาทำอะไรแบบนี้ให้ธารแล้ว"

"งงไปใหญ่เลยทีนี้ มีแฟนแล้ว จะมีแฟนได้ยังไง ที่ผ่านมาทำดีกับธาร พิมพ์นึกว่าเขาจีบธารเสียอีก"

"ไม่ใช่ เขาแค่รู้สึกผิดเลยอยากขอโทษ "

"แต่ขอโทษด้วยการส่งขนมกับของขวัญให้ทุกวันแบบนี้ แล้วมาบอกบอกว่าไม่คิดอะไร ใจร้ายเกินไปไหม เล่นกับความรู้สึกกันเกินไปแล้วนะ " พิมพ์มาดาที่เอ่ยแซวเพื่อนอย่างอารมณ์ดีกลับกลายเป็นตอนนี้พิมพ์มาดาโมโหอย่างที่สุด เพื่อนของเธอใช่คนที่จะยอมรับของใครง่ายง่าย แต่ธารธารารับของทุกชิ้นของเขา แต่อยู่มาวันนี้บอกจะไม่ส่งของขวัญให้ธารธาราแล้วเพราะตัวเองมีแฟน ถามว่าผิดไหม ไม่ผิดเลยสักนิดที่มีแฟน แต่ผิดที่มาทำดีกับเพื่อนเธอ ที่บอกว่าฝุ่นเข้าตา ที่ซึมไปช่วงนี้เพราะแบบนี้สินะ ท่าทางที่นิ่งสนิทแสนจะเดายากของธารธารายังไม่สามารถปกปิดความเจ็บปวดนี้ไว้ได้เลย

"เราไม่ได้รู้สึกอะไร" ธารธาราเอ่ยเสียงเศร้า แม้จะพยายามควบคุมให้ปกติที่สุดก็ตาม

"รู้สึกบ้างก็ได้ เราเป็นคนมีก้อนเนื้อของความรู้สึกที่เรียกว่าหัวใจ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมเสียหน่อย" พิมพ์มาดากอดเพื่อนของตัวเองทันที แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นหรือหยดน้ำตาจากคนในออมกอด แต่เธอจะส่งพลังบวก ส่งกำลังใจให้เพื่อนของเธอคนนี้เอง

"ใครไม่รักธารไม่เป็นไรนะ พิมพ์รักธารก็พอแล้ว ธารอยากได้ความรักแค่ไหน พิมพ์ให้ธารหมดเลย" มือบางของพิมพ์มาดาลูบหัวธารธาราอย่างปลอบประโลม 

"ไม่ต้องกินแล้วขนมของคนใจร้าย ไปโรงอาหารกันเดี๋ยวพิมพ์จะซื้อขนมให้ใหม่เยอะเยอะเลย" พิมพ์มาดาดึงขนมในมือของธารธาราออก ก่อนจะวางไว้และจูงมือธารธาราให้ลุกขึ้นเดินตามตัวเองออกไป

"หลบหน่อยค่า เหม็นความรักจะแย่" ปากของพิมพ์มาดาไวยิ่งกว่าสิ่งใด คำพูดของเธอทำให้ศีลเสมอกับพลอยปภัสปล่อยมือกันทันที

"จะไปไหนกันละ" ศีลเสมออดถามไม่ได้ เขาเข้าใจนิสัยพิมพ์มาดาดี จึงไม่ถือสา ผิดจากพลอยปภัสที่มองหญิงสาวตาขวางที่บังอาจมาขัดขวางความสุขของเธอ

"พาคนสวยไปเลี้ยงปลอบใจ"

"ปลอบใจ ปลอบใจธารหรอ?"

"ใช่นะสิ มีคนใจหมามาเล่นกับความรู้สึกธาร อย่าให้รู้นะเป็นใคร แม่จะเจื่อนไอ้จ้อนโยนให้เป็ดกินเลย"

" พูดเหมือนธารอกหัก" คำพูดของพิมพ์มาดาอดทำให้ศีลเสมอสงสัยไม่ได้ ใครช่างเป็นคนโชคดีได้หัวใจของธารธาราไปกันนะ แล้วยังใจร้ายหักอกเธออีก เขาอยากเห็นชะมัด ผู้ชายแบบไหนที่ชนะใจเจ้าหญิงน้ำแข็งคนนี้ได้

"ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง ว่าแต่จะหลบได้ยัง จะพาธารไปเติมความหวานให้หายเศร้า" พิมพ์มาดาไม่วายสัพยอกศีลเสมอที่ยังคงยืนขวางทางไม่เขยิบไปไหน

"ประตูอื่นก็มี อ้อมไปออกทางอื่นสิ ถ้ารีบมาก" พลอยปภัสที่ทนมานานพูดขึ้นทันที

"ที่มีตั้งเยอะแยะมายื่นพลอดรักขวางประตูทางเข้าออก ใครกันแน่ที่ควรหลบ" พิมพ์มาดาย้อนทันที เธอไม่ถูกชะตารุ่นพี่คนนี้สักนิด ทำเป็นแอ้บใสไร้เดียงสา แต่จริงจริงแล้วไม่ใช่สักนิด ทำไมน่ะหรอ ยัยรุ่นพี่คนนี้บ้านอยู่ตรงข้ามกับเธอ เรียกว่ารู้เช่นเห็นชาติกันมาแต่เด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าที่พลอยปภัสทำต่อหน้าศีลเสมอคือการแสดง

"เพื่อนศีลไม่น่ารักเลยอ่ะ" พลอยปภัสหันไปฟ้องศีลเสมอทันที

"แหวะ!!" 

"พอแล้ว พิมพ์พาธารไปซื้อของเถอะ พลอยอยากกลับห้องหรือยัง เดี๋ยวผมไปส่ง" แบบนี้ทุกทีสินะ ผู้หญิงใกล้กันไม่ค่อยได้เป็นอะไรกันนักเขาไม่เข้าใจ คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็แฟน