บทที่ 4

“แน่นอนว่าไม่ค่ะ”—ฉันยังจะอวยพรให้ด้วยซ้ำ เพราะผู้ชายเฮงซวยกับผู้หญิงไร้ค่า มันเหมาะกันดี อยู่ด้วยกันไปนานๆ นั่นแหละคู่แท้

คำตอบของฉันทำให้คิ้วภาคินขมวดทันที

“พอได้แล้วนะ พิญาดาอย่ามาเล่นมาก”

น้ำเสียงของเขามีการเตือน พิญาดาจึงค่อยๆ คลายมือออกจากแขนฉันด้วยความหงุดหงิด

เราขึ้นรถกลับวิลล่า ฉันเห็นผ่านกระจกหลังว่า พิญาดามองตามรถอย่างไม่ยอมแพ้

ในรถ ภาคินทำเป็นก้มหน้าจัดการข้อความงาน แต่พอดูดี ๆ เขากลับกล้าส่งแชทหว่านเสน่ห์กับพิญาดาต่อหน้าฉันแบบไม่อายสักนิดภาคิน

ข้อความเดิมๆ สกปรกเหมือนเดิม

[ไม่ต้องเสียใจนะที่รัก เดี๋ยวพี่ก็ไปโอ๋แล้ว]

ฉันสูดลมหายใจลึก กลืนก้อนน้ำตาที่ร้อนผ่าวลงคอ หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างแทน

รถจอดหน้าวิลล่า

“เหนื่อยไหม”

ภาคินก้มมาช่วยปลดเข็มขัด เสียงเขานุ่มจนเกือบเชื่อได้ว่าจริงใจ

“ไม่ค่ะ”

ฉันเปิดประตูก้าวลงรถ

“ผมจะขึ้นเรือไปเช็กงานรอบสุดท้าย เธอเข้าบ้านไปพักก่อนนะ”

เขาจับมือฉันเบาๆ “อย่าเครียดนะ…ว่าที่ภรรยาของผม”

“ค่ะ”

เข้าบ้านได้ไม่นาน โทรศัพท์ฉันสั่น

ลิงก์ประหลาดเด้งขึ้นมา พร้อมคำว่า—“พี่สะใภ้”

ฉันกดเข้าไป…วิดีโอเล่นเองทันที

“พี่…อย่า…”

เสียงหวานเลอะเทอะของ พิญาดาดังลั่นห้อง

“ชู่ว์”

ภาคินหัวเราะต่ำ “ไม่ต้องกลัว”

กล้องแพนผ่าน—เชิ้ตสีขาวของเขา

—มือเรียวยาวนั้น—นาฬิกาสีดำเรือนที่ฉันซื้อให้เขา

“พรุ่งนี้พี่จะแต่งงานแล้วนะ” พิญาดาอ้อนเสียงหวาน “พี่ยังรักหนูอยู่ไหม”

“พี่รักมาตลอด” เขาตอบเบาๆ “แต่ตอนนี้…พี่อยากได้แค่เธอ อยากจนเธอลืมทุกอย่าง”

ปลายนิ้วฉันจิ้มปุ่มหยุด ภาพค้างอยู่แบบนั้น หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นจนหายใจไม่ออก

แต่ฉันยังคงกด “บันทึก”

หลักฐานชิ้นงามนี้—หวังว่า ภาคินจะชอบของขวัญแต่งงานชิ้นนี้

ฉันกดโทรไปยังหมายเลขเข้ารหัสนั้น “ฉันเอง แอนนา”

ปลายสายตอบทันที “ได้หลักฐานแล้ว?”

“เพิ่งได้ สดๆ ร้อนๆ เดี๋ยวส่งให้”

“จะเปิดเป็นคลิปเปิดงานแต่งบนเรือใช่ไหมคะ”

“ใช่”

ฉันอัปโหลดทุกไฟล์ลงระบบ พร้อมคัดลอกใส่แฟลชไดรฟ์

บนจอ ภาพแทบความคืบหน้าค่อยๆ ขยับ

มือถือฉันก็สั่นอีกครั้ง—จากพิญาดา

[พี่สะใภ้ นอนยังคะ ภาคินบอกว่าคืนนี้ไม่กลับ เขาอยู่กับหนู]

[พี่อย่าเข้าใจผิดนะ! เราจะไม่ทำอะไรแรงๆ หรอก พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญของพี่นี่คะ]

[จริงๆ หนูเกลียดพี่มาก ถ้าไม่มีพี่ คนที่ได้แต่งกับ ภาคินต้องเป็นหนูแน่ๆ]

ฉันมองหน้าจอ เงียบสนิท

แต่บันทึกทุกบรรทัด—แชททุกประโยค

ทั้งหมดเก็บเข้า “ชุดหลักฐาน”

เมื่อไฟล์สุดท้ายถูกคัดลอกลงแฟลชไดรฟ์ ฉันผ่อนลมหายใจช้าๆ แต่กำมือแน่นกว่าเดิม

จากนั้น ข้อความใหม่ก็เด้งขึ้นมา—

“เตรียมตัวรับชีวิตใหม่ของคุณบนเรือสำราญให้พร้อมนะคะ”