บทที่ 3

“ยินดีต้อนรับครับ คุณวรภพศักดิ์ชัย, คุณแอนนา”

พนักงานยิ้มและเปิดม่านผ้ากำมะหยี่ที่หนาออก “ชุดเจ้าสาวของคุณมาแล้วครับ”

วันถัดมา เราเดินเข้าร้านชุดแต่งงานเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น—ภาคินมาที่นี่เพื่อรับชุดแต่งงานที่เขาสั่งทำให้ฉัน ซึ่งเป็นชุดที่ไม่มีใครเหมือน

“ให้เธอลองดูหน่อย”

ภาคินจับมือฉันและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมสัญญากับคุณว่าจะให้คุณใส่ชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลก”

ม่านผ้าค่อยๆ ถูกเปิดออก แสงไฟส่องไปที่เพชรสีชมพูที่ระยิบระยับ หางชุดยาวห้าเมตรเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชน และที่กลางหน้าอก—เพชรสีชมพูขนาดใหญ่ที่ส่องแสงจนแทบแสบตา

“ชุดนี้ปลายกระโปรงยาวห้าเมตรค่ะ ทุกตะเข็บเป็นงานปักมือทั้งหมด”

ดีไซเนอร์เอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “เพชรที่ใช้เป็นเพชรดิบจากงานประมูลของโซธบีส์และคุณผู้ชายยืนยันจะหาพิงก์ไดมอนด์เม็ดใหญ่ที่สุดในโลกมาให้คุณโดยเฉพาะค่ะ”

“ชอบไหมครับ?”

ภาคินหันมามองฉัน ดวงตาของเขายิ้ม “พูดออกมาซิครับ ที่รัก”

ฉันยิ้มออกมา แต่ในใจกลับเย็นชา “ชอบค่ะ”

ชุดแต่งงานที่เขาบอกว่า "สวยที่สุดในโลก" แต่สีชมพูนั้น—เป็นสีที่พิญาดาชอบที่สุด—และเป็นสีที่ฉันเกลียดที่สุด

“เราได้ทำที่ยึดความปลอดภัยแบบไม่เห็น และเพิ่มสัญลักษณ์รอบๆ” ผู้ช่วยเสริมอย่างระมัดระวัง “ถึงคุณจะมองไม่ชัดก็ยังติดได้ง่าย”

“ใส่ใจดีจัง”

ฉันพยักหน้า นิ้วมือของฉันลูบผ่านเพชรที่เปล่งประกาย ความเย็นจากปลายนิ้วแผ่ซ่านไปถึงอก

“ถ้าฉันมองไม่ผิด…นี่มันชุดที่พิญาดาใส่เมื่อคืนนั้นไม่ใช่หรือ?”

ฉันหัวเราะในใจอย่างเย็นชา

“เขาคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะยอมใส่ชุดที่เขากับผู้หญิงคนนั้นทำแปดเปื้อน…แล้วเดินเข้าไปแต่งงานกับเขา?”

“มา ลองจับเพชรตัวหลักดูสิ”

ภาคินจับมือฉันวางไว้ที่เพชรสีชมพู “คุณจะรู้สึกถึงรอยขีดไว้”

“คุณชายใส่ใจภรรยาจริงๆ” พนักงานกล่าวชื่นชม “เราไม่เคยเห็นเจ้าบ่าวที่ใส่ใจขนาดนี้มาก่อน”

“เขาเป็นแบบนี้เสมอ”

ฉันยิ้มหวานให้กับภาพในกระจกของเรา

เขาแสดงได้ดีขนาดนี้—ฉันจะปล่อยให้เขาชนะและทำตัวเป็นผู้มีคุณธรรมได้อย่างไร?

“จะลองใส่ตอนนี้เลยไหมครับ?”

นักออกแบบหยิบถุงมือขึ้นมา “ขนาดตามที่คุณเคยลองไว้ครับ”

“ไม่ต้องค่ะ”

ฉันส่ายหัว—ฉันจะไม่ใส่ชุดที่ผู้หญิงอีกคนเคยใส่มาก่อน

“ลองดูเถอะครับ ผมจะช่วยเอง”

ภาคินคิดว่าฉันขี้เกียจ เขาก้มตัวลงมาใกล้ ปลายนิ้วสัมผัสถึงกระดุมที่ต้นคอของฉันแล้ว

ใกล้มากพอ ฉันเห็นรอยสีแดงที่ปกเสื้อเชิ้ตของเขา—รอยลิปสติก สีไม่ใช่ของฉัน มันติดอยู่ที่ขอบเสื้อเชิ้ตขาวของเขา

ฉันขยี้ตาและพูด “ปลอกคอเสื้อของคุณดูเหมือนจะมีสีแดงนะ”

คำนี้—ฉันตั้งใจจะพูด

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มตอบอย่างราบรื่น “คงเป็นไวน์แดงเมื่อคืนนี้เอง เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อ”

ทำอะไรเนียนกริบ ไม่มีให้จับผิดเลย

แต่มือของฉันกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ

“ลองเถอะครับ ผมขอ” ภาคิน เร่ง

ฉันยังคงส่ายหัว หันไปยิ้มเล็กน้อย “ถึงงานแต่งก็ต้องให้ทุกคนเห็นอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”

“ผมรอไม่ไหวแล้ว”

เขาพูดเสียงเบา “ตอนนี้ผมอยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผมแล้ว”

พนักงานสองคนพูดกระซิบกันข้างๆ—“โรแมนติกจริงๆ”

“เพื่อชุดแต่งงานตัวนี้ เขาจองคิวของนักออกแบบตลอดทั้งปีเลย”

“จะเดินชมรอบๆ ไหมครับ? ผมพาไปดูดอกไม้”

ภาคิน จับมือฉันเดินไป “กุหลาบถูกส่งขึ้นเรือแล้วครับ”

“ดีค่ะ”

ฉันปล่อยให้เขานำทางไป

แต่พอถึงประตู เขาหยุดทันที

ไม่ไกลนัก พิญาดายืนอยู่ที่นั่น ยิ้มหวานให้เขา

ฉันทำเป็นไม่เห็น

“ทำไมหยุดครับ?”

“พี่สะใภ้!”

เธอวิ่งมาหาฉัน—แต่สุดท้ายก็เข้าไปกอดภาคิน

ภาคินรีบผลักเธอออกและหันมามองฉันอย่างตกใจ

“ที่รัก อย่าใส่ใจพิญาดาเธอทำตัวเกินไปหน่อย”

“คุณยังพูดให้เธออีกเหรอ?” ฉันถามเสียงเย็น

“ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด”

เขาหยุดไปครู่ ก่อนจะมองฉันอย่างจริงจัง “ระหว่างเราสองคน ไม่มีอะไรทั้งนั้น”

ฉันเงียบ เขากระดกคอเล็กน้อย แล้วรีบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “สิ่งที่ผมสนใจมีแค่คุณคนเดียว”

ขณะนั้น ผู้จัดการร้านเดินออกมาและขัดจังหวะ

เขามอบกล่องให้กับภาคิน “คุณวรภพศักดิ์ชัย ครับ นี่คือชุดที่คุณสั่งทำให้พิญาดาตอนนี้สามารถรับไปได้แล้วครับ”

“ขอบคุณครับ”

ภาคินรับกล่องไป และอธิบายทันที “เธอขี้ลืมเรื่องพวกนี้ ต้องให้ผมคอยดูแลทุกอย่าง”

เหมือนกำลังอธิบายให้ผู้จัดการร้านฟัง หรือกำลังอธิบายให้ฉันฟัง

พี่ชายที่ใส่ใจมากจริงๆ—พร้อมเสมอทุกด้าน

พิญาดายิ้มหวานและเกาะแขนฉัน

“พี่สะใภ้ คุณจะไม่หึงหรอกใช่ไหม?ถึงอย่างไรพี่ชายของฉันดีมากกับฉัน”