บทที่ 2

“ได้ครับ”

ภาคินไม่เคยปฏิเสธฉันอยู่แล้ว—ยิ่งในสายตาเขา ฉันยังเป็นผู้หญิงที่มองอะไรไม่เห็น

จากนั้น ภาพที่ทำให้กระดูกฉันเย็นวาบก็ปรากฏตรงหน้า

[พี่คะ หนูอยู่ห้องข้างๆ ซิปชุดติด เปิดไม่ออกเลย มาช่วยหน่อยได้ไหม]

ตามด้วยรูปเซลฟี่—เธอยืนหน้ากระจก

ซิปกระโปรงรูดค้าง ก้มหลังให้หน้าอกแทบล้นออกมา ผ้าชีฟองสีชมพูสะท้อนแสงจนแสบตา

ภาคินพยายามทำเป็นเฉย แต่มุมปากเขาแอบยกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

นิ้วเขาไถหน้าจอเร็วมาก พิมพ์กลับไปว่า

[ไหนว่าอยากให้พี่ช่วยมาตลอดไง รออยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวพี่ไป… ให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ]

เขาพิมพ์ส่งต่อหน้าฉันแบบไม่อายสักนิด

พอส่งเสร็จก็เก็บมือถืออย่างกับไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย

“ผมออกไปรับสายงานแป๊บหนึ่งนะ”

สายตาเขากวาดไปรอบโต๊ะ เหมือนคำสั่งมากกว่าคำฝากฝัง

“ช่วยดูคู่หมั้นผมด้วย พูดให้น้อย ทำให้มาก เข้าใจใช่ไหม”

พวกนั้นหัวเราะ หันมามองกันอย่างรู้กันดี

“รู้ๆๆ เดี๋ยวเราดูให้ นายไปทำงานได้เลย”

ภาคินโน้มตัวมาหอมหน้าผากฉัน

“ที่รัก เรื่องงานจริงๆ นะ อยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมกลับมา”

ถ้าฉันยังมองไม่เห็น—ถ้าฉันไม่ได้เห็นทุกอย่างด้วยตาตัวเอง—บางทีฉันคงเชื่อเขาอีกครั้ง

แต่ตอนนี้…ฉันเห็นทุกอย่างชัดเจน

เขาไม่รอให้ฉันพูดอะไรทั้งนั้น รีบเดินออกไปแทบจะทันที เหมือนอยากทิ้งคู่หมั้นที่เขาคิดว่า “มองไม่เห็น” ไว้ข้างหลัง เพื่อจะไปหาพิญาดาให้เร็วที่สุด

พอทุกคนมัวแต่เมา ฉันจึงลุกขึ้นแอบตามออกไป

ฉันเห็นเขาเลี้ยวเข้าห้องหนึ่ง ฉันค่อยๆ เดินไปแนบหูฟังที่บานประตู

และแน่นอน—เสียงครางแผ่วหวานปนเสียงหายใจหนักของเขา ดังทะลุประตูออกมา

ฉันกำมือแน่น หันหลัง เดินเข้าห้องน้ำ

หยิบมือถือออกมา

“สวัสดีค่ะ แผน “ตายลวงโลก” ที่นัดกันไว้

เริ่มดำเนินการได้เลยตอนนี้”

เสียงผู้หญิงปลายสายหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ

“ยืนยันให้ปฏิบัติการไหมคะ”

“ยืนยัน”

ฉันมองตัวเองในกระจก แววตาคมเหมือนใบมีด

“รับทราบค่ะ เราจะดำเนินการตามแผนของคุณ ภาคินจะไม่มีวันลืมวันนี้แน่นอน”

“ขอต้อนรับสู่ตัวตนใหม่ของคุณ—แอนนา”