บทที่ 1

“ภาคิน ดูรูปนี้สิ—เด็ดมากเลยว่ะ”

ชายในสูทยื่นมือถือมาให้ และลดเสียงลง “มุมกล้องนี่สุดยอดเลย”

“เงียบหน่อยเถอะ เจ้าสาวแอนนายังอยู่ตรงนี้”

“กลัวอะไร? ตอนนี้เธอก็มองไม่เห็นอยู่แล้ว แล้วก็แค่เด็กกำพร้า ต่อให้เธอรู้เข้ามันจะทำอะไรได้?”

เสียงหัวเราะที่พยายามกลั้นนั้นเหมือนมีมีดแทงเข้าไปในหูฉัน

ฉันยกแก้วไวน์ขึ้น เดินเข้าใกล้แล้วแกล้งหรี่ตา ทำเป็นมองไม่เห็นหน้าจอ

จริงๆ แล้ว ฉันเห็นทุกอย่างชัดเจนพิญาดาเปลือยกายแนบกับภาคิน เขาถอดเสื้อท่อนบน ไอดอกรวมทั้งกระดูกไหปลาร้าของเขากระทบกับกล้องแสงระยิบระยับ มือที่ไม่ยอมอยู่นิ่งของเขากดแน่นที่หน้าอกของเธอ

เหมือนมีหินก้อนใหญ่หล่นลงมาที่ทรวงอก นิ้วมือจิกลงไปจนเจ็บแทบจะเลือดออก

“พวกคุณกำลังดูอะไร?”

ฉันสูดหายใจลึกๆ วางแก้วลง และพยายามทำให้ตัวเองสงบที่สุด

รอบโต๊ะเงียบกริบ

“ก็แค่—รูปครอบครัว” ภาคินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเก็บมือถือเข้าไป

“ใช่ ‘รูปครอบครัว’” ชายคนนั้นเยาะเย้ย “น้องสาวต่างมารดาก็เป็นครอบครัวเหมือนกัน”

ฉันเอียงหัว “รูปไหนเหรอ? ให้ฉันดูหน่อยสิ?”

ภาคินเคลียร์คอและโน้มตัวเข้าไปข้างๆ ดึงผมที่หลุดออกมาใกล้หูฉันไปข้างหลัง

"ตอนนี้เธอมองไม่ชัดเท่าไร รอให้ฉันนัดหมอคนนั้นให้ได้ แล้วจะให้เธอดูเอง"

การกระทำของเขานุ่มนวล รอยยิ้มยังคงเหมือนเดิม ฉันยิ้มตอบเขาไป

"ดีค่ะ" ฉันพูดเสียงเบา

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ—เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานแต่งงาน ฉันได้หาหมอคนนั้นไว้เองแล้ว ทำการผ่าตัดแล้วด้วย เพื่อเซอร์ไพรส์เขา

และตอนนี้—การมองเห็นของฉันฟื้นตัวเต็มที่แล้ว

"แอนนา กินอะไรหน่อยไหม?"

เขาปอกกุ้งแล้วใส่ลงในชามของฉัน ดวงตาของเขายังคงบริสุทธิ์และอ่อนโยนเหมือนเดิม

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันยิ้มแล้วผลักกุ้งนั้นไปข้างๆ

"แต่ตอนนี้ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่"

พอนึกถึงมือคู่นั้น—ทำเรื่องสกปรกเบื้องหลังไปมากมาย—ฉันก็อยากอาเจียน

บรรยากาศที่โต๊ะค่อยๆ กลับมาคึกคักอีกครั้ง

"ได้ยินมาว่าอีกสองวันงานแต่งจะจัดบนเรือสำราญเหรอ?"

"ภาคิน โรแมนติกมาก"

"ไม่ใช่แค่โรแมนติก เขาก็ดีมากกับ ‘น้องสาว’ ด้วยนะ~"

บางคนตั้งใจพูดจาเน้นเสียงท้ายคำอย่างหวานหู

“ความผูกพันแบบพี่น้อง ไม่ได้ผิดกฎหมายสักหน่อย”

มีเสียงหัวเราะหลุดออกมาเบาๆ

“แถมยังไม่ขัดขวางเขาในการเป็นสามีที่ดีอีกต่างหาก”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกรอบ

มือที่จับแก้วไวน์ของฉันกำแน่นกว่าเดิม

“แอนนา ไม่สบายเหรอ ออกไปสูดอากาศไหม?”

ภาคินก้มลงมา ลมหายใจของเขาเฉียดผ่านข้างหูฉัน

ฉันยกเปลือกตาขึ้น

น่าขัน… คนที่นอกใจได้โดยไม่ลังเล กลับยังแสดงบท “คู่หมั้นแสนดี” อย่างไม่ตกหล่น

“ฉันไม่เป็นไร”

ฉันมองเขา “เมื่อกี้มือถือคุณสั่นนะ จะไม่ตอบหน่อยเหรอ?”

ความตื่นตระหนกวาบผ่านดวงตาเขา ก่อนจะรีบยิ้มกลบเกลื่อน

“คงเป็นทีมงานจัดงานแต่ง เดี๋ยวผมค่อยตอบ”

“ตอบตอนนี้สิคะ งานแต่งเราจะได้ออกมาสมบูรณ์ยิ่งขึ้น”

มุมปากฉันยกขึ้นนิดเดียว—เพราะฉันเห็นชัดเจนมาก ว่าชื่อผู้ส่งคือ: พิญาดา