3 Move on

“การให้อภัย เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดสำหรับการไปต่อ...ความโกรธความเกลียด ไม่ช่วย” สุ้มเสียงโทนเย็นที่ฟังแล้วสบายใจ ดังแว่วมาจากเครื่องเล่นเสียง ที่ถูกต่อออกจากไอแพดอีกที เป็นเหมือนพอดแคสต์ที่เอาไว้ฟังเชิงให้กำลังใจ ในการไปต่อของชีวิต สำหรับคนผิดหวัง

ช่องใส่น้ำแข็ง 10 ช่อง...ค่อยๆ ถูกแงะน้ำแข็งใส่ลงแก้วทรงสูงสีเงิน ก่อนที่จะเทนมเปรี้ยวน้ำตาล 0% ตามลงไป

สุนทรีอยู่ในชุดออกกำลังกายชุ่มเหงื่อ ที่เหมือนเพิ่งจะออกมาได้หมาดๆ ซึ่งความยาวนานเกือบ 2 ชั่วโมงนั้น ทำให้เธอรู้สึกกระหาย แต่ก็น่าจะรับประทานได้แค่นี้ เพราะค่ำมากแล้ว

แล้วก็กลับมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาสีครีม วางแก้วลงไปบนโต๊ะกระจกกลมขนาดเล็ก เร่งเสียงจากพอดแคสต์ให้ดังขึ้นและหยิบไอแพดย่อหน้าจอลง

‘วิธีปั้นก้นกลมเด้ง เอวคอด ขาเรียว’ พอจุดหมายในชีวิตเปลี่ยนแปลงไป การกลับมามองที่ตัวเองได้ ทำให้เธอเห็นว่า ความคาดหวังเดียวที่เราควรจะมี

คือคาดหวังว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่ดีขึ้น

ใช่...มีอีกหลายข้อมากๆ ที่เธออยากจะเป็น แต่ก็ยังเป็นไม่ได้ นี่แหละคือโอกาสที่ดีที่สุด ในการกลับมาดูแลตัวเองอีกครั้ง

มันอาจจะเป็นขั้นพื้นฐานของการ move on ที่ทุกคนจะต้องมี จะต้องเป็น...

‘อกหักแล้วหันมาออกกำลังกาย’

‘อกหักแล้วแต่งหน้า แต่งตัว ทำให้ตัวเองสวยขึ้น’

‘อกหักแล้วทำอาหาร ทำขนม’

‘อกหักแล้วเข้าวัดฟังธรรม’

‘อกหักแล้วไปเที่ยวคนเดียว’

และมันก็เป็นสิ่งที่ดี ที่ทุกคนควรจะต้องทำตามกันเยอะๆ ควรจะทำกันทุกคน ดีกว่าการไปนอนร้องไห้ จมกับน้ำตา คิดถึงอดีตเป็นไหนๆ

ส่วนหญิงสาวตัดสินใจแล้วว่า จะทำมันทุกอย่าง มันทุกทาง มันทุกข้อ!

Rose: เรื่องวิปัสสนาพี่ถามให้แล้วนะ ต้องไปทั้งหมด 5 วัน พฤหัส-อาทิตย์ พร้อมลางานรึเปล่า

พี่สาวที่ทำงานเก่า ส่งข้อความที่ทำให้เธอดีใจเป็นที่สุดเข้ามา

C: พร้อมมากค่ะ! ขอบคุณนะคะพี่โรส

แล้วเธอก็รีบส่งข่าว บอกเพื่อนในไลน์กลุ่มที่รวมตัวกันมา จากการประชาสัมพันธ์ในกลุ่มเฟซบุ๊ค ซึ่งล้วนเป็นสาวๆ ที่ต้องการจะ move on นับสิบกว่าชีวิต

หญิงสาวค่อยๆ ดีขึ้น จากการหากิจกรรมทำ

คิดเรื่องเขาน้อยลงแล้ว การนึกถึงเขาเป็นคนแรกหลังตื่นนอนก็เริ่มจางไป อาจจะมีแวบคิดถึงบ้าง แต่ก็ปัดออกไปได้โดยง่าย เพราะกิจกรรมของเธอ เยอะแยะไปหมดจริงๆ

-ทำงานประจำ

-เลิกงานออกกำลังกาย

-ทำอาหารทานเองและห่อไปรับประทานที่ทำงาน

-อ่านหนังสือพัฒนาตัวเองวันละครึ่งชั่วโมง ร่วมกับกลุ่มเพื่อน ที่ประชุมผ่าน Zoom (แน่ล่ะ ว่าเป็นกลุ่มเดียวกันกับที่จะไปวิปัสสนา)

-ดูแลต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้

-ไปวัดทุกวันเสาร์และนัดพบปะไปในตัว

-ส่วนเรื่องเที่ยว ก็กำลังวางแผนที่จะเจอกันในเร็วๆ นี้ หลังจากไปวิปัสสนา

มีการแลกเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม รวมไปถึงการทำขนมและทำอาหาร

ทุกคนมีเคมี ที่เป็นไปลักษณะเดียวกัน เจอเรื่องราวหลายๆ อย่างคล้ายคลึงกัน โดยเฉพาะในเรื่องความรักความสำคัญ

“คือเวลารักใคร ก็ทุ่มเทไปทั้งใจ ทำดีกับเขาสารพัด แต่สุดท้าย...มันก็เหี้ย!” ตรีศร ดอกดวง สถาปนิกสาว ผู้มีอารมณ์ศิลปินในตัวสูง ว่าพร้อมกระดกเบียร์ไปจนจะหมดกระป๋อง เพราะเป็นหนึ่งเดียวแล้ว ที่ยังพึ่งของมึนเมาพวกนี้อยู่

“เอาน่า อย่าไปผูกใจเจ็บอะไรเลย ปล่อยเขาไป การปล่อยที่แท้จริง ไม่ใช่ไม่ทักไปคุยกับเขา แต่ยังพูดถึงเขา นึกถึงเขาให้ตัวเองเจ็บใจเล่น...แบบนั้นไม่เรียกว่าปล่อยหรอกนะ เรียกว่าเก็บมากกว่า” บุษบา ถาวรอนันต์ คุณครูสาวผู้เรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม เป็นผู้นำด้านวิปัสสนาว่าขึ้นอย่างปลอบโยนระคนตักเตือน

“เออ ก็พยายามอยู่ ใจเย็นหน่อยได้ไหมล่ะ” ความผูกพันที่ได้ร่วมพูดคุย แบ่งปันทุกข์สุขกัน ทำให้สาวๆ รู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยกันได้เร็วขึ้น

คนที่ไม่ได้มีเพื่อนสนิทจริงจัง ที่รู้เรื่องราวชีวิตกันตลอดเวลาและทุกเรื่องอย่างสุนทรี เลยพลอยโชคดีได้เพื่อนใหม่ไปด้วย

“แต่จะว่าไป ก็ดีขึ้นจริงๆ นะ ดูอย่างฉันสิ...ปกติโทรมมาก ห้าวมาก ได้มารู้จักกับพวกเธอๆ ทั้งหลาย จากที่ร้องไห้ฟูมฟายแทบตาย สวยขึ้นเฉย!” แก้วกาหลง สินประเสริฐ สาววัย 35 ปี ที่อายุมากกว่าใคร แต่ขอให้เรียกกันเป็นเพื่อน สะบัดผมตัวเองไปมา

เธอทำงานอยู่ที่ร้านขายของกับครอบครัว จึงไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ทั้งกลุ่มก็ช่วยกันชุบความสวยของเธอขึ้นมาได้ จนสะพรั่งอย่างกับสาวน้อยแรกรุ่นขึ้นมา

“ขอบใจทุกคนมากเลยนะ ที่เป็นพลังบวกให้แก่กันตลอดเลย” สุนทรีว่าอย่างซึ้งใจ ในขณะที่กำลังมองตันหยง มากม้วน ทำเล็บให้ตัวเองอยู่ เพราะเธอคนนี้คือช่างทำเล็บมืออาชีพ

“โดยเฉพาะซีนั่นแหละที่มีทักษะมากมาย สูตรขนมก็อร่อย ให้แง่คิดดีๆ ตลอดด้วย” ครูสาวรีบว่า จนคนอื่นๆ มากันแอบโห่แซว

“แหมๆ ชมแต่ซี จะหมายความว่าพวกเราเนี่ย ไม่มีพลังบวกอะไรเลยว่างั้น” ตรีศรเอ่ยแซวอย่างไม่จริงจัง จนต้องค้อนกับคนอ่อนโยนกว่าเป็นยกใหญ่

“แหงล่ะ มีแต่พลังจะบวกล้วนๆ” แก้วกาหลงเสริมทับให้ ก่อนไปช่วยบุษบาปอกผลไม้ต่อ

หลังจากที่ได้ไปวิปัสสนาร่วมกันในครั้งนั้น ทุกคนก็ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น จากสิบกว่าคนในกลุ่ม ก็นัดเจอกันได้บ่อยที่สุดก็แค่นี้

นัดกันทำขนมบ้าง ทำอาหารบ้าง ไปเที่ยวใกล้ๆ บ้าง ตามประสาสาวโสดแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ยกกลุ่ม

จนพวกเธอลืมเลือนไปเลยว่า...

เคยมีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ในใจ

“แก...ว่าแต่แกดูไพ่เป็นใช่ปะ มาดูให้พวกฉันมั่งสิ ฉันมีอะไรที่อยากจะรู้อยู่พอดี” ตันหยงทำเป็นกระซิบกระซาบ ในขณะที่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ ดูวอลเลย์บอลต่างชาติ โต้ลูกตบกันอย่างเมามันส์

“ไม่เอาอ่ะ ไม่เคยดูให้คนอื่นเลย ไม่อยากเป็นหมอดู”

“น่า...นิดเดียวเองแก ฉันไม่บอกคนอื่นหรอก”

“ไม่ได้นะ! ถ้าซียอมดูให้ไอ้หยง...ซีก็จะต้องดูให้พี่ด้วย พี่แก่สุด พี่จะต้องได้รับอภิสิทธิ์!” คนที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีอย่างแก้วกาหลงรีบทักท้วงลั่น

จนคนอื่นๆ ก็ส่งเสียงตามมา

“โห...เซ็งเลย ไม่ดูแล้วก็ได้”

“แล้วจะดูเรื่องอะไรกันอ่ะ จะมาถามว่า...เขาจะกลับมาไหม อย่างนั้นเหรอ?” ทั้งสี่สาวที่นั่งหยิบขนมเข้าปาก พากันชะงักค้างอย่างพร้อมเพรียง ก่อนรีบสะบัดใบหน้า

“เปล่าซะหน่อย ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น...แต่แค่อยากรู้ว่า จะมีรักดีๆ เข้ามาสักทีได้หรือยัง?” นั่นสิ เสียงของหัวใจทุกดวงในห้องแห่งนี้ ร่ำร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน แต่ก็ไม่มีใครได้พูดออกมา

“ก็บอกแล้วไง ว่าถ้ามันถึงเวลามันก็มาของมันเองนั่นแหละ เราต้องเต็มก่อน คิดแบบนั้นมันก็คือความขาดไง...จักรวาลจะไม่ส่งสัญญาณมาให้คนที่คลื่นความถี่ไม่ถึงหรอกนะ” คนที่ศึกษาเรื่อง Manifestation มาอย่างดีรีบอธิบาย

ใช่...สุนทรีเป็นทุกอย่างให้กับทุกคนแล้ว

“คือมันก็พยายามจะเชื่อแบบนั้น แต่มันก็เหงาไง มันอยากจะมีใครสักคนเข้ามา หรือว่าพวกเราจะไปมูเตลูกันดี!”

“ไม่เอาด้วยหรอก อยู่แบบนี้เหงายังไง ไปไหนไปกันขนาดนี้ ฉันยังไม่อยากมีใคร แผลเก่ายังไม่หายดีเลย” สถาปนิกสาวรีบว่า พร้อมแกว่งแก้วน้ำโค้กในมือไปมา

จนเสียงน้ำแข็งกระทบแก้วดังกุ๋งกิ๋ง

“บุษเห็นด้วยกับแต้วนะ อยู่แบบนี้ก็ดีกันอยู่แล้ว อย่าเพิ่งไปหาความไม่สงบมาใส่ใจกันเลย”

“ก็พูดได้กันสิ คนหนึ่งก็เจ็บปางตายมา ส่วนอีกคนก็ใกล้จะถึงนิพพานแล้ว จะไปรู้อะไรล่ะ คนที่มีคนเข้าหาตลอดแบบหยงเนี่ยนะ ไม่เคยโสดนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” แล้วทุกคนก็ส่ายหน้า หาอะไรทุบศีรษะเธอเชิงหยอก จนเกิดเสียงหัวเราะ วิ่งไล่ดังสนั่นไปหมด

ทุกคนยกเว้นแก้วกาหลง ลืมไปเลยว่า ตัวเอง อายุ 26 ปีบริบูรณ์กันแล้ว! ยังจะพากันเล่นอะไรเป็นเด็กๆ อยู่ได้