ตอนที่ 4 บทที่ 3

ศศินทร์มาถึงด้วยเวลาไม่นาน ในอ้อมแขนหอบแฟ้มเอกสารที่ต้องเซ็นมาให้หอบใหญ่ ใต้ตายังคล้ำเป็นหมีแพนด้าเหมือนเดิม

“กินข้าวมาแล้วหรือยังคะ”

ณิชาไปปรับถึงรถ ช่วยถือแฟ้มเอกสาร

“ผมได้กินกาแฟกระป๋องไปกระป๋องเดียวเองครับ”

สุดยอดเลขาส่งยิ้มจืดเจื่อนน่าสงสาร

“เดี๋ยวฉันทำแซนด์วิชไปให้นะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ศศินทร์เสียงเครือ คนที่ยังเป็นห่วงเขาหลังจากประสบภัยงานถล่มทับหลังเจ้านายวิวาห์ล่มมีเพียงณิชาคนเดียว

“ข้าวกลางวันอยากกินอะไรไหมคะ เดี๋ยวทำให้”

เธอคาดว่างานคงลากยาวแน่

“อะไรก็ได้ครับ”

ศศินทร์จะร้องไห้อยู่แล้ว เธอดูแลเขาดีเทียบเท่าแม่

“งั้นเดี๋ยวทำราดหน้าหมูนุ่มให้กินนะ”

นึกถึงอาหารเส้นร้อน ๆ คะน้ากรอบ ๆ หนุ่มเลขาก็น้ำลายย้อย แต่ต้องรีบเช็ดก่อน เมื่อมาถึงประตูห้องทำงานเจ้านาย

ศศินทร์สูดมหายใจลึก ในหัวกำลังเล่นเพลงร็อก

Highway to hell ของ AC/DC

มือผลักประตูเข้าไปพร้อมส่งรอยยิ้มที่บรรจงให้สดใสสุดชีวิต

“สวัสดีครับคุณเหนือ”

ณิชาทำแซนด์วิชสลัดผักใส่ไข่ดาวชิ้นโต ๆ แถมน้ำส้มแก้วใหญ่ให้ศศินทร์ สงสารเลขาที่ต้องมารับภาระงานแทนเจ้านาย

อวัชเคยดีกว่านี้ เขาเคยสง่า เย่อหยิ่ง เหมือนดวงดาวที่เธอเอื้อมไม่ถึง เหมือนอยู่คนละโลกกับเธอ

แต่กระนั้นสิ่งที่เรียกว่าความรักก็ไม่ปรานี ก่อเกิดห้อมล้อม จนเธอหลงวังวนตกหลุมรักเขา เธอให้คำตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารักเพราะอะไร

วันแรกที่เจอกันแม่พาเธอร่อนเร่จนมาเป็นลมที่หน้าประตูบ้าน สุดถนอมที่ออกมาใส่บาตรสงสารจึงให้คนพาไปพัก

สอบถามความได้เรื่องว่าพวกเธอมาจากภาคตะวันออก เคยอาศัยอยู่หมู่บ้านริมทะเล พ่อที่เป็นชาวประมงออกเรือไปแล้วเจออุบัติเหตุหายไปในทะเล หาศพไม่เจอ บ้านที่อยู่ก็อยู่บนที่ดินนายทุนไล่ที่

ในเมื่อไม่มีงาน ไม่มีเงิน แม่จึงพาเธอที่อายุเพียงสี่ขวบมาตายดาบหน้าหางานทำในเมืองหลวง

แม่ความรู้น้อยจึงได้ทำเพียงงานกรรมกร พักอยู่เพิงสังกะสีในแคมป์คนงาน ด้วยแม่ยังสาวยังสวย แม้จะอมโรคไปสักนิด สามีนายจ้างจึงมาขายขนมจีบ หนักเข้าจะมาลวนลาม

พาเธอหนีตายมาตอนดึก ข้าวของแทบไม่มีติดตัว เดินร่อนเร่ อดอยากจนมาเป็นลมที่หน้าบ้านสุดถนอม

เจ้าบ้านสงสารจึงให้งานทำ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ณิชาได้เจอกับอวัช

“สกปรก นิ้วดำ มาจับกุหลาบฉันได้ยังไง”

เด็กชายผิวขาวจั๊วะวัยเจ็ดขวบดุเด็กหญิงผอมเกร็งที่นิ้วแตะไล้กลีบกุหลาบสีแดงสดในสวน

ณิชามองเขาด้วยตาหวั่น ๆ กลัวโดนดุ เพราะเคยไปจับของในไซต์ก่อสร้างแล้วโดนว่าเสียงดัง แม่ต้องไหว้ประหลก ๆ ตั้งนานกว่าอีกคนจะยกโทษให้

“ขอโทษค่ะ”

เด็กหญิงเสียงอ่อย หลุบตามองพื้น ตัวสั่น เธอกับแม่เพิ่งจะได้ที่ซุกหัวนอน จะต้องโดนไล่กลับไปอยู่ข้างถนนอีกนะหรือ

“เธอเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้า คนรับใช้ใหม่เหรอ”

“ค่ะ หนูชื่อแอ้ม มากับแม่”

อวัชพยักหน้าเข้าใจ

“สวนนี้เป็นสวนของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาตห้ามแตะต้องอะไรทั้งนั้น”

จริง ๆ แล้วคือสวนของมารดา แต่ท่านเสียไปแล้ว เขาที่เป็นลูกก็ต้องเป็นเจ้าของต่อสิ

“หนูขอโทษค่ะ เห็นกุหลาบในสวนซ้วย...สวย ดอกใหญ่ด้วย เหมือนหนังฝรั่ง”

“ใช่สิ มันเป็นพันธุ์มาจากเมืองนอกนั่นแหละ”

อวัชกอดอกโอ่ จมูกเชิดอย่างภูมิใจ

“นอกจากสีแดงยังมีสีชมพูด้วยนะ เคยเห็นไหม”

“ว๊าว!”

ณิชาตาโต กุหลาบชมพูนั้นเคยไกล ๆ ด้วยมองจากกระจกร้านหรู ๆ เข้าไป แต่ดอกพวกนั้นไม่ใหญ่เท่าเจ้ากุหลาบแดงในสวนนี้หรอกกระมัง

“เข้ามาดูสิ ฉันอนุญาต” อวัชใจดี เพราะมองอีกคนด้อยกว่า

สวนกุหลาบในบ้านหลังนี้เป็นสวนแรกในชีวิตที่ณิชาได้เข้าไปเยือน นอกจากจะสวยแล้วดอกไม้ยังมีกลิ่นหอม

“ถ้าเธอทำตัวดี ฉันจะให้เป็นคนสวนคอยดูแลกุหลาบ”

“ขอบคุณค่ะ”

เด็กน้อยพูดราวละเมอ เหมือนฝันที่ได้มาอยู่ในสวนอันสวยงามแห่งนี้

“แต่ก่อนอื่นไปตัดเล็บ ตัดผม ทำตัวให้สะอาด ๆ เลย ฉันกลัวกุหลาบสกปรกตามเธอไปด้วย”

ณิชาพยักหน้าใสซื่อ ไม่ได้คิดเลยว่ากำลังถูกว่าอยู่

“อ๊ะ...ดอกนี้เหี่ยวแล้วนี่”

อวัชย่นจมูกรังเกียจกุหลาบคอหักที่ดอกเหี่ยวสีดำคล้ำ มือหักเจ้าดอกไม้น่าสงสารเตรียมจะขว้างทิ้ง

“หนูขอได้ไหม”

ตาโตเป็นประกาย คิ้วเรียวราวดาบขมวดมุ่น

“มันยังสวยอยู่ กลิ่นน่าจะยังหอม อยากเอาไปไว้บนหมอนค่ะ ตอนอยู่บ้านแม่ชอบเอามะลิมาวางไว้หมอน บอกจะว่าทำให้ฝันดี”

อวัชไม่เชื่อเรื่องหลอกเด็กแบบนี้หรอก แต่เห็นอีกคนส่งสายตาอยากได้มากจึงยอมให้ ณิชาประคองกุหลาบเหี่ยวอย่างทะนุถนอม

“ถ้าเธอดูแลกุหลาบดี ฉันอนุญาตให้เก็บกุหลาบเหี่ยวกลับไปได้”

เด็กชายชอบใจที่เห็นณิชายิ้มร่า ...เขาคิดว่าดูหน้าโง่ดี

“ขอบคุณค่ะ”

...แล้วมิตรภาพระหว่างหลานชายเจ้าของบ้านกับคนรับใช้ก็เริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น