ตอนที่ 3 บทที่ 2

“ป้านิ่มไม่ต้องห่วงผม”

ทุกคนที่ได้ยินคิดพร้อมกัน...ถ้าไม่ห่วงป่านนี้เขาคงตายไปแล้ว

“งั้นวันนี้ลงมากินข้าวเช้ากับป้าหน่อยเถอะลูก”

สุดถนอมขอร้องด้วยดวงตาไหวระริก

“ผมยังไม่หิว”

“โครก...”

เสียงร้องมาจากท้องแข็งที่เปลือยเปล่า เกิดอาการเงียบไปทั้งชั้น คนปากแข็งอ้าปากพะงาบ ๆ

โถ่เว้ย! ไอ้ท้องไม่รักดี แกทำฉันดูแย่

“ป้าจะทำข้าวผัดหยางโจวให้กิน”

สุดถนอมเอาใจเขาด้วยของโปรด

“เหนือไม่ได้กินนานแล้วนี่”

สายตาที่ส่งมาทั้งขอร้องทั้งกดดัน ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างจำยอม หันหลังจะเดินกลับห้องตน

“เดี๋ยวฉันทำความสะอาดห้องก่อนค่ะ คุณเหนือไปใช้ห้องน้ำในห้องนอนแขก เสื้อผ้าเดี๋ยวจะเอาไปไว้ให้ที่นั่นค่ะ”

ณิชารีบบอก เธอต้องไปจัดการความเละเทะ ไม่งั้นขืนเขาโดนแก้วบาดอีก เธอไม่มีแรงทำแผลให้อีกแล้วนะ

อวัชไม่ตอบอะไร ก้าวเท้าไปยังห้องนอนแขกทันที เป็นอันว่าเช้านี้ความสุขสงบชั่วคราวได้มาเยือนแล้ว

ทุกคนต่างเร่งรีบทำหน้าที่ของตน จนกระทั่งมารวมกันอยู่ในห้องทานอาหาร

โต๊ะยาวแบบนั่งได้ถึงสิบสี่คน ตอนนี้มีเจ้านายนั่งอยู่เพียงสอง ข้าวผัดหยางโจวอยู่ในจานเปลใบใหญ่กลางโต๊ะ ใกล้กันมีเหยือกน้ำส้มสีสด ถัดไปเป็นชากาแฟอย่างละกา

ใบหน้าสุดถนอมอิ่มเอิบขึ้น ในที่สุดหลานเธอก็อาการดีขึ้น ยอมออกจากห้อง ไม่จมจ่อมดื่มแต่เหล้าอยู่ในห้อง ที่เหลือต้องวางแผนหาสาวสวยมาดามใจ ให้ลืมงานวิวาห์ล่ม

อวัชหล่อขนาดนี้ต้องมีสาวอีกมากที่อยากมาอยู่ข้างกายเขา ดีไม่ได้รักครั้งนี้ของเขาอาจทำให้เธอได้หลานเลยก็ได้

อวัชเดินลงจากบันไดมา เขาสวมเสื้อยืดดำกับกางเกงวอร์ม

“ทีหลังเธอไม่ต้องมายุ่งกับเสื้อผ้าฉัน ฉันจะใส่ตัวไหนก็เรื่องของฉัน”

เสียงทุ้มติดแหบเอ็ดร่างเล็กที่เดินตามหลังมา

“ค่ะ แต่คุณเหนือต้องใส่เสื้อลงมากินข้าวนะคะ เปลือยไม่ได้”

ทุกคนหันขวับไปทางทั้งสองทันที

“ทำไม...”

ตายาวรีหรี่ลง หันมองคนอยู่ข้างหลัง

“กลัวฉันโป๊แล้วเธอจะใจแตกหรือยังไง”

พวงแก้มสีน้ำผึ้งร้อน ห้ามอยากเหลือเกินที่จะไม่

บึนปากกับคนหลงตัวเอง

“เธอน่ะ มันใจแตกนานแล้วนี่ อยากทำอะไรนะ...เอ้อ ที่เขาเรียกกันว่าปีนเตียงฉันนักนี่” อวัชเยาะ

“ฉันไม่หลงกลเธอหรอก”

หลานเจ้าของบ้านเชิดหน้า แสดงความสูงส่งเหยียดความเป็นเด็กรับใช้อย่างณิชาเสียมิด

“ฉันไม่หน้ามืดเหมือนใครบางคน”

นี่เป็นเพียงไม่มีกี่ครั้งในชีวิตที่ณิชาอยากข่วนหน้าคน...ทำไมเขาช่างปากร้ายเช่นนี้

“อย่ามัวแต่คุยเล่นกัน ตาเหนือมากินข้าวผัดเร็ว กำลังร้อน ๆ”

สุดถนอมเรียก ตัดบทสนทนาที่กำลังเข้าสู่สถานการณ์มาคุ ชายหนุ่มเดินมานั่งบนเก้าอี้ สมรตักข้าวผัดใส่จานให้อย่างเอาใจ

ส่วนณิชาไปยืนรวมในรอให้เจ้านายเรียกใช้ สุดถนอมกินข้าวไปก็เล่าโน่นเล่านี่ให้หลานชายฟัง อวัชฟังแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

“เห็นศศินทร์บอกว่าวันมะรืนจะมีประชุมผู้ถือหุ้นเหรอ” หลังจากเอ่ยเล่าเรื่อยเจื้อยมานานก็มาถึงประเด็นสำคัญ

“พ่อเรากับเจ้าลูกคนนั้นของเขาคงจะมาด้วยใช่ไหม”

มือที่กำลังเขี่ยข้าวขอบจานมาใส่ช้อนชะงัก คนทั้งห้องอาหารแทบกลั้นหายใจ สุดถนอมดึงสลักระเบิดเสียแล้ว

“เห็นว่าโรงแรมรูหนูที่เอาไปบริหารกำไรดีนี่ คงมาอวดเสนอหน้าเอาความดีความชอบ”

เลี้ยงมาเองกับมือ ทำไมสุดถนอมจะไม่รู้จักนิสัยหลานดี

“มันเล่นตลาดล่าง ตามกระแส เดี๋ยวก็หมดความนิยม ยังไงคนมาพักโรงแรมก็ต้องการความหรูหรา เล่นตลาดบนอยู่ได้นาน กำไรมากกว่า”

มือขาวที่ตอนนี้ผอมจนเห็นเส้นเลือดปูดตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวไม่รีบร้อน

“แต่อะไรที่หวือหวาฉูดฉาดมักเป็นที่สนใจของคน โดยเฉพาะพวกคนถือหุ้นรายเล็ก ๆ”

แม้เครือโรงแรมที่บริหารอยู่จะแบ่งหุ้นเป็น อวัชถือห้าสิบเปอร์เซ็นต์ พ่อเขาสามสิบ ที่เหลือเป็นกรรมการอื่นอีกยี่สิบ แต่หากฝ่ายพ่อรวมหัวกับคณะกรรมการอื่นได้ ก็จะมีอำนาจต่อรองมากขึ้น ซึ่งจะสั่นคลอนเก้าอี้ของอวัช

“ได้ข่าวว่าเจ้าลูกคนโตไปคั่วกับหนึ่งในหลานกรรมการ แต่อีกข่าวก็บอกว่ากำลังจีบกับลูกสาวนายพลที่ตอนนี้กำลังขึ้นหม้อในกองทัพ”

สุดถนอมชอบทำบุญ แต่ใช่จะอยู่แต่ในวัดในวา ข่าวเรื่องโลกภายนอกเธอรู้อยู่บ้าง เพราะสายข่าววงในเธอก็ลึกอยู่เหมือนกัน

“เจ้าชู้เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก”

ตูม! ระเบิดลงแล้ว พร้อมกับเสียงรวบช้อนดังแกร๊กลงบนจาน

“อิ่มแล้วเหรอเหนือ ทำไมกินจานเดียว ฝีมือป้าตกลงหรือเปล่า”

นางเอามือทาบอก ส่งสายตาเคลือบแคลง ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ ลุกขึ้นยืน

“เปล่าครับป้า อร่อยมาก แต่ผมอิ่มแล้ว เดี๋ยวศศินทร์จะเข้ามานะ ให้ไปเจอฉันที่ห้องทำงาน”

แล้วสายตาก็ตวัดมาที่ณิชา

“เธอน่ะ...ไปเอามือถือกับไอแพดมาให้ฉันที่ต้องทำงาน ขอกาแฟด้วย”

ณิชาพยักหน้า รีบขึ้นไปเอาของให้เขาโดยไว สุดถนอมกับสมรสบตากัน ก่อนจะยิ้มออกมา

...นับว่าเป็นการเริ่มต้นวันที่ดีมาก หลานเธอจะได้กลับเป็นผู้เป็นคนเสียที