ตอนที่ 5 บทที่ 4

ในบ้านที่เต็มไปด้วยผู้ใหญ่ อวัชกับณิชาเป็นเด็กเพียงสองคน จึงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเล่นด้วยกัน เรียกว่าการเล่นนั้นไม่ถูกนัก เรียกว่าณิชาเป็นลูกไล่อวัชมากกว่า

“นี่แน่ะ...นางแม่มดชั่วร้ายเจ้าต้องโดนหุ่นยนต์ของข้าปราบ...ย๊าก”

อวัชเอาหุ่นที่เพิ่งอวดเธอไป มาพุ่งใส่ร่างเล็กกว่า แน่นอนณิชารับบทตัวร้าย

“ใช้หุ่นยนต์ปราบแม่มดไม่ได้แค่คุณเหนือ แม่มดมีเวทย์มนตร์สาปให้หุ่นยนต์เป็นหินได้”

ณิชาเล่าความรู้ใหม่ที่เพิ่งดูจากการ์ตูนมา

“เธอก็อย่าใช้เวทย์มนตร์สาปให้เป็นหินสิ”

“ไม่ได้ค่ะ ฉันเป็นแม่มดนะ ต้องทำตัวชั่วร้าย”

เด็กสี่ขวบอินกับบทอย่างเหลือเชื่อ อวัชขมวดคิ้วครุ่นคิด

“งั้นฉันให้เธอเป็นแม่มดดี”

“อ้าว...แล้วใครจะเป็นตัวร้ายละคะ เรื่องก็ไม่สนุกสิ” เธอค้าน นิทานทุกเรื่องต้องมีคนดีและคนชั่วนะ

“เรื่องมาก เธอทำตามที่ฉันบอกก็พอ อย่าสาปหุ่นฉันเป็นหิน”

เจ้าของหุ่นตัดบทอย่างเอาแต่ใจ ใช้ความเป็นหลานเจ้านายเข้าข่ม

“งั้นสาปให้เป็นต้นไม้ก็แล้วกัน แล้วค่อยส่งปลวกไปแทะ”

ณิชาเสนอทางเลือก เรื่องปลวกนี่ได้ยินจากคนรับใช้อื่นว่ามีปลวกแทะบ้าน ต้องเรียกคนมากำจัด

“ตกลงเธอจะพังหุ่นฉันให้ได้เลยใช่ไหม”

อวัชหน้ามุ่ย กอดของเล่นใหม่ไว้แน่น

“ก็หนูเป็นตัวร้ายนี่”

คนอินบทยังบอกไม่เลิก

“งั้นฉันให้เธอเล่นเป็นตัวดี...เป็นเจ้าหญิง”

สมองเด็กเจ็ดความยังมีตัวเลือกคนดีจำกัดนัก จึงเอ่ยออกมาเช่นนี้

“เจ้าหญิงเหรอ...”

เด็กหญิงตาเป็นประกาย

“ที่ได้ใส่ชุดฟู ๆ เป็นประกายปิ๊ง ๆ มีมงกุฎด้วยใช่ไหม”

เวลาเล่นละครในห้องทีไร คนได้บทนี้มีแต่เด็กตัวขาว ๆ คนผิวอย่างเธอหมดสิทธิ์ ได้เป็นแค่ต้นไม้

“แต่หนูไม่มีชุดแบบนั้น”

ใบหน้าที่ร่าเริงเหี่ยวลง ราวกุหลาบขาดน้ำ

“...คงเป็นเจ้าหญิงไม่ได้หรอกค่ะ”

“ฉันจะหาให้เอง ชุดเจ้าหญิงแบบนั้นน่ะ”

เพื่อไม่ให้หุ่นของตัวเองถูกทำลาย อวัชยอมทุกอย่าง ไม่กี่วันต่อมาสุดถนอมก็ให้คนไปหาชุดเจ้าหญิงมาให้ณิชา

เธอโดนแม่ดุว่าไปทำความเดือดร้อนให้เจ้านาย แต่อวัชบอกว่ามันเป็นของเล่นของเขา แค่ให้ณิชายืมใส่ แต่ก็ไม่เคยมาเอาคืนเสียที

อวัชมองเธอเป็นลูกไล่ เป็นคนรับใช้ อยู่คนละระดับกับเขา แต่มีความเอื้อเฟื้อแปลก ๆ มาให้ อย่างตอนห้างแล้วได้กินขนมอร่อย เขาจะซื้อมาฝากณิชาด้วย

“กินซะจะได้รู้ว่าของอร่อยเป็นยังไง”

เธอชอบมาก จนกลายเป็นติดขนมหวาน จนในที่สุดก็ชอบทำไปด้วย

แม่มีชีวิตอยู่กับณิชาจนเธออายุสิบขวบ ท่านก็เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ เธอที่ไร้ญาติขาดมิตรจึงอยู่ภายใต้ความดูแลของสุดถนอมเต็มตัว

ยิ่งอวัชต้องไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่วัยรุ่น ณิชาจึงใกล้ชิดสุดถนอมมากขึ้น

สุดถนอมให้ทั้งการอบรม การศึกษา ณิชากลายเป็นมือซ้ายผู้ดูแลความเรียบร้อยของบ้าน ส่วนมือถือนั่นยกให้สมรไป เพราะนางยึดตำแหน่งคนโปรดไว้เหนียวแน่น

อาจด้วยความห่างกันนานหายปี การกลับมาเจอกันอีกครั้งของอวัชและณิชา ความรู้สึกจึงไม่เหมือนเดิม

อวัชไม่ใช่เด็กผอมแห้ง แต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงหุ่นล่ำ คิ้วยังเข้ม ในตายาวรีนั้นคบกริบ บางครั้งให้ความรู้สึกเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

ขณะเดียวกันณิชาก็ไม่ได้ผอมเกร็งมอมแมม เธอมีผิวน้ำผึ้งเนียนสวย ผมยาว ด้วยเดิมบ้านสุดถนอมมีเรื่องให้รับผิดชอบทั้งวัน เธอจึงรูปร่างผอมเพรียวไปด้วย

อวัชมักมองเธอด้วยหางตา ณิชาเจียมตัวมากขึ้น เธอและเขากลับสู่โลกความเป็นจริงว่าอีกคนเป็นเจ้านาย อีกคนเป็นคนรับใช้

ยังดีที่เธอสุดถนอมให้สิทธิ์เธอพูดคุย แสดงความคิดเห็นได้อย่างอิสระมากกว่าคนรับใช้ทั่วไป

“ผมซื้อขนมมากครับป้า ผมกินแล้วอร่อยดี”

ในความไว้ตัวของอวัชยังมีเศษเสี้ยวบางอย่างจากอดีต ขนมถุงใหญ่เกินกว่าที่หญิงอายุอย่างสุดถนอมจะกินหมด มันจึงเหลือเผื่อแผ่มาถึงณิชา

เธอตอบแทนเขาด้วยการดูแลสวนกุหลาบอย่างดี ตัดดอกที่สวยที่สุดไปปักแจกันในห้องนอน ห้องทำงาน ห้องทานอาหาร และทุก ๆ ที่ที่คิดว่าเขาจะผ่านมาเห็น

“เธอดูแลมันได้ดีนี่”

จู่ ๆ วันหนึ่งเขาก็เข้ามาหาณิชาที่กำลังรดน้ำกุหลาบ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรมากค่ะ พันธุ์กุหลาบมันดีอยู่แล้ว เลยออกดอกสวย”

การที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้าใกล้ ทำเอาใจเธอเต้นคร่อมจังหวะ ความร้อนไล่ขึ้นใบหน้าทั้ง ๆ ที่ลมยามเช้ายังพัดเอื่อย

“จะยอมรับคำชมดี ๆ ไม่ได้หรือยังไงน่ะฮึ มัวแต่ถ่อมตัว แกล้งทำตัวเป็นคนดีเหมือนคนในบริษัทฉันอยู่ได้”

เจ้าตัวมองไปยังสวนกุหลาบของตัวเอง

“ฉันเปล่าแกล้งทำตัวเป็นคนดี พันธุ์กุหลาบมันดีจริง ๆ นะคะ”

ณิชาพอจะรู้จากที่สุดถนอมคุยกับสมร บรรยากาศภายในบริษัทไม่ดีนัก มีคนจ้องจะเล่นงานอวัชตลอด แม้แต่พ่อกับพี่เขา คนรอบข้างคงหายากที่จะจริงใจด้วย

“ฉันอยากอยู่บ้านสบาย ๆ ไม่อยากเจอคนเลียแข้งเลียขานะแอ้ม”

สายตานั้นกลับมาจ้องนิ่งที่เธอ

“ฉันปรึกษาเพื่อนที่เรียนเกษตรให้ช่วยดูสวนให้ค่ะ”

คิ้วรูปดาบเลิกขึ้น เธอเม้มปากอึดอัด แต่ตัดสินใจยอมอธิบาย

“ถ่ายรูป ถ่ายคลิปปรึกษาเขาค่ะ เวลามีอะไรผิดปรกติในสวน”

“ฉลาดดีนี่”

ตาชายหนุ่มโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว มุมปากยกขึ้นน้อย ๆ

“เธอจะทำอะไรกับมันก็พอ ขอแค่กุหลาบพวกนี้ไม่ตายก็พอ”

ดอกไม้แม้จะเปราะบางแต่มีคุณค่าทางจิตใจกับเขานัก เพราะเป็นสวนของแม่เขา

สุดถนอมเล่าให้ฟังว่าแม่อวัชเสียชีวิตที่บ้าน ที่ห้องที่มีหน้าต่างติดกับสวนกุหลาบ ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นห้องทำงานของเขา

“ฉันอนุญาตให้เธอเอากุหลาบไปวางบนหมอนได้...แบบเป็นดอกดี ๆ ไม่ต้องเป็นแบบเหี่ยว ๆ”

ริมฝีปากบางเผยอน้อย ๆ กับความกรุณานี้

“ขอบใจที่ดูแลมันอย่างดี”