ตอนที่ 2 บทที่ 1

คุณหนือมีชื่อจริงว่าอวัช เป็นหลานชายคนเดียวที่คุณสุดถนอมยอมรับ ด้วยความซับซ้อนภายในครอบครัวและความมากมายของทรัพย์สิน นางจึงเลี้ยงอวัชมาอย่างสุดรัก ตามใจทูนหัวทูลเกล้าให้ทุกอย่าง

อาจด้วยความที่สุดถนอมใจบุญสุนทาน ชอบรักษาศีล แม้จะช่างเม้าท์ชอบนินทาเพราะมีบ่างช่างยุอย่างสมรก็ตาม ความดีนี้ส่งผลให้อวัชเป็นเติบโตเป็นคนดี เรียนเก่ง ทำงานได้เรื่องได้ราว เป็นที่ภาคภูมิใจของป้า

ยิ่งบวกกับดวงตายาวรีคมกริบ ริมฝีปากหนาได้รูป ผิวขาว ร่างกายสูงใหญ่ อวัชจึงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั่ววงสังคม

แม้สุดถนอมจะหวงหลานชาย พยายามสแกนสาว ๆ ที่เข้าใกล้เขา แต่ก็แพ้ให้ความดื้อดึงเอาแต่ใจ เมื่อเจ้าตัวบอกว่าหลงรักสีฟ้า เพื่อนสมัยเรียนมัธยม สาวเจ้าฮอตมาก มีหนุ่มมากมายหมายปอง หนึ่งในคู่แข่งคนสำคัญคือลูกชายคนโตของพ่ออวัช

ณิชาลืมบอกไป พ่ออวัชมีภรรยาสองคน คนแรกเป็นคนรักเก่า แต่งกันไม่ได้เพราะฝ่ายหญิงจน ครอบครัวฝ่ายชายไม่ยอมรับ แต่ก็อยู่ด้วยกันจนท้องลูกหนึ่ง

พ่อถูกบังคับให้แต่งงานกับแม่อวัชซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าสัว เธอไม่ยอมแพ้ ทุ่มเทเงินทั้งวิทยาศาสตร์ทั้งมูเตลูเพื่อให้มีลูก แล้วก็มีอวัชสมใจ แต่เธอนั้นอายุสั้น เลี้ยงลูกได้ไม่เท่าไรก็เสียชีวิต เขาจึงนำภรรยาในเงาเข้าบ้านใหญ่

สุดถนอมโกรธมาก เอาอวัชมาเลี้ยงเอง ทำเรื่องฟ้องร้องแบ่งทรัพย์สิน แม้ฝ่ายพ่อปฏิเสธว่าจะไม่ฮุบสมบัติลูก

แต่สุดถนอมก็ไม่ไว้ใจ ใช้ทางกฎหมายแบ่งสมบัติมาจนได้ บริษัทที่หารครึ่งนั้นแม้ทำงานไม่เป็น เธอก็จ้างบริหาร รอจนอวัชเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศก็คืนตำแหน่งให้

ชายหนุ่มแทบไม่มีความผูกพันกับครอบครัวพ่อเลย และยิ่งร้าวฉานไปอีกเมื่อลูกคนโตของพ่อก็มาจีบสีฟ้า

อวัชยอมไม่ได้ ทุ่มสุดตัวจนได้สีฟ้ามา กระทั่งถึงงานแต่งแสนชื่นมื่น ณิชาที่วันนั้นแต่งตัวสวยกว่าปรกติเพื่อให้สมตำแหน่งผู้ติดตามสุดถนอม หญิงสาวและคนอื่น ๆ ตาโต เมื่อได้รับข่าวอันน่าระทึก

“เจ้าสาวหายไป”

งานวิวาห์สีขาวแทบกลายเป็นโชกเลือดแดง ผู้ต้องสงสัยคนแรกคือลูกชายคนโตของพ่ออวัช เจ้าบ่าวที่ถูกทิ้งกำหมัดชกไปยังคู่แข่ง ก่อนจะถูกสวนมาอย่างหนักหน่วงพอกัน

“มึงนี่โง่จริง ๆ”

อีกฝ่ายทิ้งท้ายก่อนพ่อจะลากออกไปท่ามกลางคำด่าทอ สักพักมือถืออวัชก็ดัง

“ฟ้าขอโทษ”

อดีตเจ้าสาวเขาเอ่ยใบหน้าเศร้า

“ฟ้าไม่ได้รักเหนือ ฟ้ารักชาร์ล เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”

ในวันนั้นเองที่ณิชาเห็นคนโกรธจัดแบบตัวเป็น ๆ แบบที่ไม่ใช่ในหนังละคร อวัชหน้าครึ้ม ตายาวดำมืดดังห้วงลึกของทะเล กายสั่นทั้งตัว

“ฟ้าขอโทษ เหนือควรได้รักกับคนที่รักเหนือจริง ๆ อย่างแอ้มไง”

ณิชาสะดุ้ง สายตาทุกคนที่ยังเหลือในอดีตงานวิวาห์จ้องมาที่เธอ พวงแก้มขึ้นสีแดง ตาโตหรุบหลบทุกคน

“แต่ผมอยากแต่งงานกับคุณ ไม่ใช่คนอื่น”

อวัชกระแทกเสียง ไม่ปรายตามองณิชาสักนิด

“เป็นไปไม่ได้แล้ว ฟ้าท้อง กำลังสร้างครอบครัวกับคนอื่น เหนือก็คงไม่อยากเป็นมือที่สามในครอบครัวใครหรอกใช่ไหม” ทันใดนั้นมือถือราคาแพงก็ลอยละลิ่วลงจูบพื้น

เจ้าของเครื่องยืนขึ้น ทุกคนกลั้นหายใจ ณิชาเงยหน้ามองเขา มือเธอเย็นอย่างกับไปล้วงน้ำแข็งมา

อวัชก้าวเท้าออกไปนอกโรงแรมจัดงาน ไปยืนหน้ารถสปอร์ตเปิดประทุนคันหรู

มือดึงริบบิ้นและป้าย Just married ออก ขับออกไป ทำกลางเสียงร้องห้ามของสุดถนอม

ก่อนที่อีกสามวันต่อมา เพื่อนเขาที่สุดถนอมวานให้ตามหาหลานชายจะพามาส่งทั้งสภาพเมาไม่ได้สติ เนื้อตัวเหม็นฉึ่ง

ตั้งแต่นั้นเหล้ากลายเป็นอาหารหลักของอวัช เขาฝังอยู่ในห้อง ไม่ทำงาน แทบไม่กิน บ่อยครั้งโวยวาย เป็นที่ทุกข์ใจของสุดถนอมและทุกคน

“ต้องพาคุณเหนือไปรดน้ำมนต์นะคะ

อิชั้นรู้จักหลวงพ่อเก่ง ๆอยู่ค่ะ”

สมรรีบหาทางคลายความร้อนใจของเจ้านาย หลังจากพากันขึ้นไปดูสภาพอวัช ที่ผมเผ้า หนวดรุงรัง เปลือยอก เท้าถูกแก้วบาด คนทำแผลไม่ใช่ใครที่ไหน...ณิชานั่นเอง

“ผมไม่ได้ถูกผีเข้า ถ้าอยากรดน้ำมนต์ป้าก็ไปเถอะ เผื่อจะลดความฟุ้งซ่านวัยทองซะบ้าง”

น้ำเมายังเพิ่มนิสัยจิกกัด ช่างแซะให้ชายหนุ่มด้วย สมรมองสุดถนอมเหมือนจะฟ้อง

“เธอน่ะ ไปเอาเหล้ามาอีก กับแกล้มด้วย”

เขามองเหยียดไปยังมือเล็กที่กำลังปิดผ้าก๊อซให้

“ตะวันเพิ่งขึ้น ไม่มีร้านไหนขายเหล้าเวลานี้หรอกค่ะ” คิ้วเรียวปานดาบขมวดมุ่น

“เหล้าในบ้านก็มี”

ณิชาเงยหน้าขึ้นสบสายตาคนเปลือยอก

“ที่บ้านไม่มีเหล้าแล้วค่ะ คุณเหนือดื่มหมดแล้ว”

“เธอนี่ไม่ได้เรื่องเลย เป็นคนรับใช้ยังไง ไม่จัดหาของไว้ใช้เจ้านาย”

เขาขู่คำราม ถ้อยคำดูถูกเอ่ยมาจัง ๆ ย้ำเสียงจริงว่าเป็นคนรับใช้ ย้ำตั้งแต่เด็กยันตอนนี้ รู้อยู่หรอกว่าชนชั้นต่างกับเขา ณิชาเม้มปากกลืนความไม่พอใจไว้

“ฉันเป็นแค่คนรับใช้ ไม่ใช่คนจัดหาเหล้าค่ะ ถ้าจะทำได้ คงไปเอาข้าวเหนียวที่เหลือจากกินไก่ย่างส้มตำเมื่อคืนมาหมักเป็นสาโทให้คุณเหนือกิน จะรอไหมคะ”

อวัชหัวร้อนเหมือนมีใครเอาถ่านแดง ๆ มาวาง

“ปากดีหนักนะ ป้าครับ ไล่ยัยนี่ออกเลย”

ตาคมหันมาทางสุดถนอม

“ไปไกล ๆ จากบ้านฉันเลยนะ”

นิ้วยกขึ้นชี้ประกอบ ขณะเจ้าของร่างระหงยังยืนอยู่นิ่ง

“เหนือใจเย็น ๆ สิลูก แอ้มอยู่กับเรามานานแล้วนะ ถ้าไม่มีแอ้มอยู่แล้วป้าจะอยู่กับใครล่ะ” สุดถนอมสูดยาดมพร้อมอธิบายเสียงอ่อน

“สมรมันก็แก่แล้ว ถ้าไม่ได้แอ้มเป็นหูเป็นตา คอยดูแลบ้านนี้ให้ แล้วป้าจะอยู่ยังไง หรือเหนือจะดูแลป้าเหรอ”

หลานชายเงียบ กวาดตาดูทุกคนด้วยสายตาฮึดฮัด ตั้งแต่เกิดเหตุวิวาห์ล่ม มีแต่คนขัดใจเขา กะอีแค่จะหมกตัวดื่มเหล้าสงบ ๆ ไม่ได้เชียวหรือไง

“อาบน้ำตัดผมหน่อยเถอะลูก อย่ากินแต่เหล้า ป้าขอล่ะ”

นางมองสภาพหลานรูปงามผู้เคยเป็นความภาคภูมิใจแล้วปวดในอก ตอนนี้ไม่ต่างกับมหาโจร

“ผมไม่ได้กินแต่เหล้านะ ผมยังทำงาน เห็นไอแพดในห้องไหม ผมคุยกับเลขาฯตลอด”

ณิชากลอกตาเมื่อนึกถึงสภาพศศินทร์ เลขาผู้อึดถึกของอวัช จากหนุ่มแว่นหน้าใสตอนนี้มีใต้ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า

ล่าสุดเห็นว่าได้นอนวันล่ะไม่ถึงสี่ชั่วโมง เวลาจะกินข้าวแทบไม่มีเพราะประชุมแทนเจ้านายตลอด

ครั้งล่าสุดที่เจอกันตอนเอาเอกสารมาให้อวัชเซ็นณิชาจึงทำแซนด์วิชไข่กับให้เต้าฮวยฟรุตสลัด เมนูที่ใครได้กินก็ชมว่าอร่อยของเธอไปให้