7 (โดนทำโทษ)

โดนทำโทษ

ระหว่างที่ฉันนั่งทานอาหารที่พนักงานเสิร์ฟนำมาให้อย่างเงียบ ๆ ก็มีสายตาคมใบหน้าหล่อเหลาแต่เรียบเฉยมองมาที่ฉันอยู่บ่อยครั้ง.มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อย

แอ๊ด..อยู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดเข้ามาทำให้ฉันกับคุณรณต้องหันไปมองก็ปรากฎร่างชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่ง.สีหน้ายิ้มแย้ม

"รณ..."เขาเอ่ยแล้วตวัดตามองมาที่ฉัน

"มีอะไร"คุณรณวางปากกาแล้วลุกจากเก้าอี้เดินสอดมือล้วงกระเป๋าเดินตรงไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ยังจ้องฉันอยู่

"ใครอ่ะ"พอคุณเดินไปถึงชายหนุ่มที่มาใหม่ก็หันไปเอ่ยถาม.

"ยุ่ง"

"อ้าว ฉันพี่แกนะถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้...น้องคนสวยชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มที่มาใหม่พูดกับคุณรณก่อนจะหันมาถามฉันประโยคหลัง.

"ชื่อนับตะ..."ยังพูดไปจบคุณรณก็คว้าแขนผู้ชายคนนั้นแล้วกำลังจะดึงออกจากห้อง แต่ทว่าเขาหันกลับมาที่ฉัน

"อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน"ว่าจบก็พาชายหนุ่มอีกคนออกไป

"อะไรเนี่ยพี่ยังไม่ได้..."ปัง! เสียงประตูห้องปิด

.

.

.

.

RON

ผมดึงทอยพี่ชายต่างมารดาออกมาจากห้องด้วยความรำคาญที่พอเจอของแถมของผมแล้วมีท่าทีสนใจ.

"เด็กขัดดอก?"ทอยเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องวีไอพีห้องประจำของมัน

"ของแถม"ผมลอบหายใจเบา ๆ ด้วยความเอือมระอาความอยากรู้อยากเห็นของมัน

"คืออะไรของแถม"ผมไม่ตอบพอมาถึงหน้าห้องก็เปิดประตูเข้ามาก่อน

"ไม่คิดจะบอกกันหน่อยเหรอ"พี่ชายต่างมารดาเดินตามเข้ามานั่งลงที่โซฟาตรงข้ามผม

"ทำไมต้องบอก"ผมตอบกลับน้ำเสียงเรียบก่อนที่จะยกขวดเหล้ารินใส่แก้วแถมใช้ที่คีบ คีบน้ำแข็งใส่หนึ่งก้อน

"หวง?"ผมช้อนตามองทอยด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นคลึง ๆ ก่อนจะยกดื่ม

"หึ..."ผมดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วแค่นหัวเราะออกมา

"....ก็แค่ของแถมทำไมต้องหวง"

"เหอะ"ทอยกลั้วหัวเราะแล้วยกแก้วเหล้าของมันยกดื่มตาม.

"ถ้าเบื่อแล้วจะส่งต่อให้เอาไปเล่น สนไหม"ผมเอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้มร้าย

"เห็นพี่เป็นคนแบบนั้น?พี่ไม่ใช่ไอ้เทมนะไปให้ขานั้นเถอะ"ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาวีรกรรมน้องชายตัวเอง ที่มักจะขอแบ่งผู้หญิงจากผม

"ยังเด็กอยู่เลยหนิ..."ทอยยังวนกลับมาพูดถึงของแถมผม

"....พรากผู้เยาว์หรือเปล่า"พูดจบก็ยิ้มให้ผมแบบกวน ๆ

"19 แล้ว"ความจริงตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่านับตังค์อายุเท่าไหร่ มารู้ก็ตอนที่ผมสั่งให้ทัชเลขาผมไปนำของเธอมา ถึงได้เห็นบัตรประชาชนในกระเป๋าสตางค์เธอ

จากนั้นผมกับพี่ชายต่างมารดาก็พูดคุยกันเรื่องงาน ถึงแม้ว่าพ่อจะแบ่งหน้าที่ให้พวกเราแล้วแต่ถ้าเกิดงานของใครมีปัญหาก็ต้องมาปรึกษาและช่วยกันแก้ปัญหาด้วยกัน

"ตามนี้นะ"

"อืม"ทอยตอบรับหลังจากที่ผมแนะนำเรื่องงานมันไป ผมลุกยืนขึ้นแล้วยกแขนดูนาฬิกาข้อมือ

"ฉันไปทำงานต่อนะ"

"ไปทำงานหรือไปทำอะไร"ทอยเอ่ยแซวแล้วยกยิ้มร่า

"...."ผมไหวไหล่แล้วเดินล้วงกระเป๋าออกมาจากห้องวีไอพี ตรงไปที่ห้องทำงาน

พอเปิดประตูเข้ามาก็พบกับความว่างเปล่า ผมรู้สึกโมโหมากที่นับตังค์ไม่ได้อยู่ในห้อง.รวมถึงจานอาหารที่เธอกินก็ไม่อยู่ เดาได้เลยว่าเธอจะต้องถือวิสาสะออกจากห้องเพื่อนำจานอาหารที่เธอกินไปให้พนักงานในครัว

"กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ"ผมพึมพำด้วยอารมณ์โกรธ แล้วรีบเดินออกมาจากห้อง. ระหว่างที่เดินลงบันได ผมได้ยินเสียงชายหญิงพูดคุยกันแล้วหัวเราะคิกคัก ทำให้ผมหยุดแล้วก้มลงมอง

'ชื่อน่ารักจังนับตังค์'เสียงชายหนุ่ม

'แต่ไม่มีตังค์ให้นับนะ คิกคิก'เสียงหญิงสาว ผมกัดกรามแน่นแล้วรีบเดินลงมาทันที

"นับตังค์"พอมาถึงผมก็เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มดุ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหย่งแล้วหันมามองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

"คุณรณ"ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วกระชากแขนคนตัวเล็กอย่างเต็มแรง.

"ฉันสั่งไว้ว่ายังไง!"

"เอ่อ.."เธอดูสั่น ๆ อาจจะเพราะกลัวผม

"แล้วมึงไม่มีงานทำหรือไง!"ผมหันไปตวาดใส่พนักงานเสิร์ฟชายที่ยืนคุยกับนับตังค์

"ขอโทษครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ว่าแล้วมันก็โค้งคำนับก่อนจะรีบเดินไป

"เธอกล้าขัดคำสั่งฉัน?"พอพนักงานคนนั้นเดินไปแล้วผมก็หันมาจัดการของแถมของผมต่อ

"นับแค่เอาถ้วยชาม..."

"ใครสั่ง!"นับตังค์สะดุ้งอีกรอบเพื่อผมตวาดด้วยความโมโหที่เธอขัดคำสั่งผมที่ห้ามออกจากห้อง แล้วออกแรงบีบต้นแขนเธอแรง ๆ

"คุณรณ นับเจ็บ"

"เธอได้เจ็บกว่านี้แน่"ว่าจบผมก็ลากเธอกลับขึ้นมาที่ห้องทำงาน ไม่รู้เพราะอะไรทำไมผมจึงต้องโกรธเธอขนาดนี้

พอเข้ามาในห้องทำงานผมก็จับคนตัวเล็กเหวี่ยงไปที่โซฟาจนเธอกองไปอยู่บนนั้น

"คุณรณ นับขอโทษ.."นับตังค์รีบหยัดกายลุกขึ้นแล้วก้มหน้ายกมือขึ้นไหว้อย่างสั่น ๆ

"...ที่ขัดคำสั่งแต่นับแค่เอาถ้วยจานไปให้พี่พนักงานเอง"

"เธอคุยกับผู้ชาย"พอพูดจบนับตังค์ก็เงยหน้าจ้องมองผม

"นับ..."

"เธอต้องโดนลงโทษ"ผมแทรกพูดขึ้นแล้วปลดเข็มขัดออก ก่อนที่จะปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิบลง

"ลงมาคุกเข่าตรงหน้าฉัน"คนตัวเล็กทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

"แล้วก็ทำให้ฉันหายโกรธเดี๋ยวนี้"ปากว่ามือก็ถอดกางเกงทั้งนอกแล้วในลงมาที่หน้าขาแล้วดึงท่อนเอ็นขนาดใหญ่ออกผมออกมา จ่อที่ปากบาง.

"ทะ ทำยังไงคะ"ผมหลุบตาจ้องมองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าระหว่างขา

"เธอกินไอศครีมยังไงก็ทำแบบนั้น"

"นับไม่กินไอศครีมค่ะ"สิ้นเสียงผมเบือนหน้าแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะหลุบตาลงมองคนตัวเล็ก

"เลียแล้วอมมันเข้าไปในปากของเธอ แล้วอย่าให้โดนฟันล่ะ"พูดไปก็รูดแก่นกายตัวเองให้มันขยายพองเต็มตัว

"เอ่อ..."

"รีบทำ! เวลามีน้อย"มือบางยกขึ้นมาจับลำยักษ์ของผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเธอก็ชินกับมันเอง"นับตังค์จับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของผมไปจ่อที่ปากตัวเองแล้วแลบลิ้นเลียที่ปลายหัวหยัก ลิ้นเรียวที่แตะเขามาทำให้ผมรู้สึกดี ถึงแม้เธอจะไม่เป็นประสีประสาสักเท่าไหร่ ผมคงต้องค่อย ๆ สอนเธอไป

"เลียวน ๆ รอบ ๆ แล้วอมมันเข้าไป"

"ค่ะ ถ้านับทำให้คุณแล้ว...."เธอแหงนหน้าขึ้นมองผม

"คุณจะไม่ทำนับรุนแรงเหมือนกับเมื่อคืนใช่ไหม"

"เร็วเถอะ ฉันต้องทำงานต่อ"ผมไม่ตอบคำถามแต่เลือกที่จะบอกทำให้ผมอารมณ์ดีต่อ

นับตังค์ใช้ลิ้นตวัด เลียไปรอบ ๆ หัวหยักก่อนที่จะใช้ปากเล็กครอบมันเข้าไป แต่เข้าได้ไม่ถึงครึ่ง เพราะขนาดของผมไม่ใช่แค่ใหญ่แต่มันยังยาวอีกด้วย.

"อ่า รูดเข้ารูดออก...."เธอทำตามคำสั่ง.

"...ซี๊ดดดด แบบนั้นแหละ"คนตัวเล็กทำเอาผมเสียวซ่านมากอยากจะกระแทกใส่ให้จมเตียงแต่ผมต้องเคลียร์เอกสารส่งให้พ่อก่อน

"อ๊อก อ๊อก"ด้วยความกระสันผมจึงกระแทกเอวเข้าไป ทำให้นับตังค์มึอาการจะสำลอกออกมา

"ทนหน่อยนับตังค์ ฉันใกล้แล้ว อ่า"ผมกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปในปากบางรัว ๆ จนใกล้จะแตะขอบสวรรค์

"นับตังค์ ซี๊ดดด อ๊ากกกก"ผมชัดท่อนเอ็นออกจากปากแล้วสาวรัว ๆ จนน้ำคาวพ่นไปที่ใบหน้าสวยของเธอ

นับตังค์หลับตาปี้ ผมเห็นแล้วก็เผลอยกยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะดึงกางเกงขึ้นมาสวมเหมือนเดิม

"ห้ามล้าง จนกว่าฉันจะทำงานเสร็จ"ผมบอกกับคนที่มีน้ำคาวสีขาวขุ่นเต็มใบหน้า ก่อนที่จะเดินมายังที่โต๊ะทำงาน

คนว่าง่ายอย่างนับตังค์ก็ผงกหัวรับแล้วลุกขึ้นไปนั่งอยู่บนโซฟา ผมยกยิ้มแล้วก้มหน้าเคลียร์เอกสารต่อ

_______________________