8(ทำให้ฉันพอใจ)

ทำให้ฉันพอใจ

ฉันนั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟาด้วยสภาพใบหน้าที่มีน้ำคาวเต็มไปด้วย ซึ่งฉันทำอะไรกับมันไม่ได้เพราะคุณรณสั่งไว้ว่าให้อยู่แบบนั้นจนกว่าเขาจะทำงานเสร็จ และตอนนี้มันก็เริ่มแห้งเกรอะกรังไปหมด

"หึ"เสียงแค่นหัวเราะดังเข้ามาเบา.ๆ พอฉันหันไปที่เสียงก็เห็นว่าคุณรณกำลังใส่ปลอกปากกาแล้วปิดแฟ้มเอกสารมันทำให้ฉันยิ้มออก เพราะนั้นหมายความว่าเขาทำงานเสร็จแล้ว.

"คุณรณทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ"ฉันเอ่ยถามแล้วคลี่ยิ้มบาง.ๆ

"อืม"พอได้คำตอบฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟากำลังจะก้าวขาเดินไปที่ประตูห้อง

"จะไปไหน"ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปที่ชายหนุ่มร่างสูง.

"นับจะไปล้างหน้า"

"ห้องน้ำในนี้ก็มี...."ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักเดินตรงมาที่ฉัน

"....จะออกไปคุยกับผู้ชายอีกหรือไง"

"ปะ เปล่านะคะ นับไม่รู้ว่ามี..."

"ฉันลงโทษเธอเบาไปใช่ไหม"คุณรณยืนเต็มความสูงแล้วสอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงจ้องหน้าฉัน

"เอ่อ.."ฉันก้มหน้างุดแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น

"รีบไปล้างจะได้กลับ!"

"ค่ะ"ฉันตอบรับแล้วมองไปรอบ ๆ ห้องก็เจอกับประตูห้องน้ำ จากนั้นก็รีบพาตัวเองเข้าไปทำความสะอาดใบหน้า

หลังจากทำความสะอาดใบหน้าเรียบร้อยฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นคุณรณนั่งสูบบุหรี่อยู่ พอเดินเข้าไปถึงเขาก็ดับบุหรี่แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสายตามองมาที่ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่จะก้าวขายาวเดินนำออกมาจากห้องทำงาน

"เธอทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟไอ้เจย์"ปากหนาเอ่ยแต่สายตามองไปที่ถนนขณะกำลังขับรถออกมาจากผับ

"ใช่ค่ะ"สายตาคมหันมาที่ฉันทันทีที่พูดจบ

"ฉันจะไปบอกไอ้เจย์ให้ว่าเธอคงไม่ได้ไปทำแล้ว"พอสิ้นเสียงเจ้าของใบหน้าหล่อก็หันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม

"แต่นับอยากทำงาน"

"หึ...เธอได้เงินเดือนเท่าไหร่ฉันจะให้ห้าเท่า"คุณรณเอ่ยแต่ไม่ได้มองมาที่ฉันหรอก

"หมายความว่าอะไรคะ"ฉันสงสัยกับคำพูดของคุณรณจึงเอ่ยถาม

"ระหว่างที่เธออยู่กับฉัน..."คุณรณหันมาที่ฉัน

".....ฉันจะจ่ายให้เธอห้าเท่าของเงินเดือนที่เธอเคยได้"

"นับไม่ได้อยากอยู่และก็ไม่ต้องการเงินของคุณด้วย"เจ้าของใบหน้าหล่อหันมามองฉันตาเขม็ง

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร มีสิทธิ์เลือกจะอยู่หรือไม่อยู่ได้ด้วยเหรอ!"คุณรณเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มดุ รวมถึงสีหน้าที่แม้จะดูนิ่ง ๆ แต่ฉายรังสีความน่ากลัวออกมาจนเห็นชัด

"..."ฉันก้มหน้างุดแล้วเม้มปากทั้งสองเข้ากันแน่นข่มความกลัวภายในใจ

"ฉันเป็นคนที่จะกำหนดชีวิตเธอว่าจะให้อยู่หรือให้ไป..."เขากัดกรามแน่นจ้องหน้าฉัน

"....เงินที่ฉันจ่ายให้ไม่ใช่เพราะว่าฉันพิศวาสตัวเธอหรอกนะมันก็แค่เศษเงินฉันเท่านั้น"

"ชีวิตนับมีค่าแค่เศษเงินของคุณงั้นเหรอ"ฉันสวนกลับด้วยน้ำเสียงสั่นภายในใจรู้สึกกลัว ๆ

"เธอมันก็แค่ของแถม..อย่าคิดว่าตัวเองมีค่าสิ"พอเขาพูดจบ หยดน้ำตาใส ๆ ก็รินออกมาจากดวงตาฉัน จึงยกมือขึ้นปาดออก

"แล้วของแถมอย่างฉัน จะถูกทิ้งเมื่อไหร่"ฉันก้มหน้าแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"ทำตัวดี ๆ ระหว่างที่อยู่กับฉัน แล้วเธอจะสบาย"มือหนาเอื้อมมาลูบที่หัวฉัน

"เหอะ..."ฉันกลั้วหัวเราะอย่างน่าสมเพชตัวเอง

"...ได้ค่ะนับจะทำตัวดี ๆ และจะทำให้คุณพอใจ"เขาหันมายกยิ้มมุมปากก่อนจะหันกลับไปมองถนน

ในเมื่อฉันหนีไปไหนไม่ได้ ฉันก็ต้องอดทนอยู่จนกว่าเขาจะเบื่อและปล่อยฉันไป แบบนี้ใช่ไหม.ชีวิตฉันมันพังลงหมดแล้วเพราะสองแม่ลูกนั้นแท้ ๆ

พอมาถึงที่บ่อนคุณรณก็ลากฉันขึ้นห้องแล้วทำเรื่องอย่างว่าจนฉันเจ็บแสบไปหมด แผลเก่ายังไม่หายดี เพิ่มแผลใหม่ขึ้นมาอีกแล้ว.จะขัดขืนก็ไม่ได้ เลยต้องยอมนอนกัดฟันอดทนไป ปึก! ปึก! ปึก! คนบนร่างก็อึดซะเหลือเกิน ไม่รู้เอาเรียวแรงมาจากไหน ฉันไม่สามารถทนต่อไปได้ จอดับไปตอนไหนไม่รู้ พอตื่นเช้ามาก็ไม่เจอเขาแล้ว

ฉันตะเกียกตะกายพาร่างที่บอบซ้ำไปทำความสะอาด แล้วจัดการสวมใส่เสื้อผ้า แอ๊ดดด ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดยูนิฟอร์มพนักงานบ่อน มือถือถาดอาหารพร้อมน้ำดื่มเข้ามาด้วย เขาคลี่ยิ้มให้ฉันบาง ๆ แล้วเดินไปวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะกระจกกลางโซฟา

"คุณรณสั่งไว้ให้เอาข้าวเช้ามาให้เธอ สาย ๆ เขาจะเข้ามา"ฉันผงกหัวรับรู้

"ทานให้อร่อยนะ"

"ขอบคุณนะคะ"ฉันกล่าวกลับไปแล้วยิ้มให้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูเดินออกจากห้องไป

ฉันเดินมานั่งที่โซฟามองไปที่ถาดอาหารซึ่งมันน่าทานมาก จึงลงมือกินทันทีด้วยความหิว.ในหัวก็นึกถึงโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา จึงวางช้อนลงแล้วเดินมาเปิดกระเป๋าดู แต่ก็ไม่เจอโทรศัพท์อยู่ในนั้น ฉันจึงเดินหาทั่วห้องก็ยังไม่พบ

"โทรศัพท์ไปอยู่ไหน"ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง.เมื่อหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอจึงเดินกลับมาทานข้าวต่อ จนกระทั่งทานเสร็จ ฉันก็ยกถ้วยชามและถาดอาหารไปล้างในห้องครัว แอ๊ดดดด เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างชายหนุ่มหน้านิ่ง.เขาเดินตรงมาหาฉันในครัวขณะที่กำลังล้างถ้วยชามอยู่

"ออกไปกับฉัน"

"ไปไหนเหรอคะ"ฉันคว่ำจานที่ล้างเสร็จเรียบร้อยแล้วหันไปที่เขา

"ทำไมต้องถาม"

"ก็อยากรู้"ปากฉันก็ไวเกินสวนกลับไปทันควัน

"เฮ้อ..."คุณรณพ่นลมหายใจอย่างหนัก

"....ฉันไม่พาเธอไปตายหรอกน่า"พูดจบชายหนุ่มร่างสูงก็เดินออกมา พอฉันเช็ดไม้เช็ดมือเรียบร้อยก็เดินตามไป

"คุณรณเห็นโทรศัพท์นับไหมคะ"ฉันเอ่ยถามขณะที่เขากำลังจะเอื้อมไปเปิดประตู

"เห็น"คุณรณหันมาตอบแล้วเปิดประตูห้องเดินออกไป ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามไปติด ๆ

"อยู่ไหนคะ นับต้องการใช้"

"ทิ้งไปแล้ว"เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับฉัน

"คุณรณทิ้งโทรศัพท์ของนับทำไม รู้ไหมว่าในนั้น..."

"เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่"คุณรณแทรกพูดขึ้น

"เครื่องนั้นยังใช้ได้อยู่เลยนะคะ"รู้สึกเสียดายโทรศัพท์เครื่องนั้นมาก กว่าฉันจะได้มันมาต้องเก็บเงินหลายเดือนเลย

"เธอใช้คำว่ายังใช้ได้ หึ..."พูดจบเจ้าของบ่อนก็แค่นหัวเราะออกมา

"....แม่บ้านที่บ้านฉันยังใช้โทรศัพท์ดีกว่าเธออีก เครื่องก็เก่า หน้าจอร้าวแล้วร้าวอีกไม่กลัวบาดนิ้วหรือไง"

"อย่าบลูลี่น้องนะ"คุณรณจ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วเข้ม.

"....."ฉันก้มหน้างุดรู้สึกเสียดายโทรศัพท์มาก

"ไปได้แล้ว"ว่าจบคนร่างสูงก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินนำลงมาที่บันได

คุณรณขับรถพาฉันออกมาจากบ่อน ระหว่างทางฉันได้แต่นั่งเงียบ ไม่พูดอะไร ในใจยังอาลัยอาวรณ์โทรศัพท์เครื่องนั้นอยู่ พอเงยหน้ามองไปที่ถนนก็เห็นว่าคุณรณขับรถมาทางไปบ้านของฉัน

"คุณรณจะพานับไปบ้านเหรอคะ"

"ฉันจะไปสำรวจที่"ปากขยับแต่ตามองถนน

"คุณจะรื้อบ้านนับหรือเปล่าคะ"ฉันภาวนาอย่าให้เขารื้อเลย ถึงแม้จะไม่ได้เป็นของฉันแล้ว แต่ฉันก็อยากให้เจ้าของใหม่ไม่รื้อมัน

"....."คุณรณไม่ตอบเขาหันมามองฉันด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะหันกลับไป

"เก็บบ้านหลังนั้นไว้เถอะนะคะ นับไม่อยากให้คุณรื้อเลย...."ฉันเม้มปากเข้ากันแน่นดวงตาเห่อร้อน

"....ถ้านับมีเงินนับจะขอซื้อต่อ เพราะบ้านหลังนั้นเป็นน้ำพักน้ำแรงของพ่อกับแม่ที่สร้างขึ้นมา"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ รู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์อะไรกับบ้านหลังนั้น และไม่รู้ด้วยว่าจะสามารถหาเงินมาซื้อคืนได้เมื่อไหร่

"ทำให้ฉันพอใจ.."คุณรณหันมายกยิ้มมุมปาก

"...แล้วฉันจะไม่รื้อบ้านหลังนั้น"

"คุณรณพูดจริงใช่ไหมคะ"ฉันฉีกยิ้มกว้างทันที

"อืม"ฉันดีใจมากที่คุณรณรับปาก ต่อไปฉันจะทำตัวดี ๆ ให้เขาพอใจเพื่อไม่ให้เขารื้อบ้านที่พ่อแม่ฉันสร้างขึ้นมากับมือ

คุณรณขับรถมาจอดที่ฝั่งหน้าบ้าน ซึ่งอีกฝั่งเป็นที่ดินว่างเปล่าของพ่อที่ยกให้น้าออยดูแล คิดแล้วก็แค้นใจ

มีรถยนต์คันหรูจอดอยู่ที่ฝั่งที่ดิน และมีชายหนุ่มร่างสูงเดินลงจากรถคันดังกล่าว.

"ไอ้เทวา"คุณรณสบถด้วยน้ำเสียงทุ้มจ้องมองชายคนนั้นด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนที่จะปลดสายเบลล์แล้วเปิดประตูลงจากรถ ซึ่งฉันก็ลงตามติด ๆ

"ไอ้เทวา..."ชายหนุ่มคนนั้นหันมาที่คุณรณแล้วแสยะยิ้มก่อนตวัดสายตามองมาที่ฉัน.

"....มึงมาที่นี่ทำไม ไม่รู้เหรอว่าที่ดินผืนนี้กูซื้อไว้แล้ว"

"รู้ และรู้ด้วยว่าเจ้าของที่มีของแถมให้ด้วย"ชายร่างสูงหน้าตาดูดีหันไปพูดกับคุณรณก่อนที่จะหันมาที่ฉัน

"ผู้หญิงคนนี้คงเป็นของแถมสินะ..."พูดจบก็ตวัดสายตาไปที่คุณรณ

"...โคตรเสียดายเลยว่ะ ของแถมดี ๆ แบบนี้กูช้าไปได้ไง"เขายกยิ้มมุมปากสีหน้าเจ้าเล่ห์

"ออกไปจากที่ดินกู"คุณรณกัดฟันพูดจ้องหน้าชายคนนั้นอย่างเอาเรื่อง.

_______________