5 (ต้องผ่านคืนนี้ให้ได้)nc

ต้องผ่านคืนนี้ให้ได้

ฉันรู้สึกปวดหัวมากราวกับมีอะไรมากระแทก พอลืมตาขึ้นกวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องนอนตัวเองจึงรีบหยัดกายลุกขึ้น

"ที่นี่ไม่ใช่ห้องฉัน..โอ๊ะ..ปวดหัวชะมัดเลย"ฉันใช้มือทั้งสองกุมที่ศีรษะ แล้วค่อย ๆ ลงจากเตียงนอน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตู กำลังจะเอื้อมมือไปเปิด แอ๊ดดดด แต่ทว่าก็มีคนเปิดเข้ามาพอดี พร้อมกับร่างชายหนุ่มตัวสูงใบหน้าเรียบนิ่ง ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจแฝงความดีใจ ที่ได้เจอเขาอีกครั้ง

"คุณนั้นเอง เอ่อ..."ฉันหันไปที่เตียงเพื่อดูว่ามีกระเป๋าของฉันอยู่ด้วยไหม เพื่อจะคืนเงินให้เขา

"นี่นะเหรอของแถมของฉัน"ฉันหันขวับกลับมายังคนพูด

"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ..."ฉันขมวดคิ้วจนเป็นปมด้วยสีหน้าสงสัยกับคำพูดของเขา

"...ของแถมอะไรกัน"ชายร่างสูงเอามือสอดเข้าไปในกางเกงแล้วแสยะยิ้มร้าย

"หึ"

"นับเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ และก็ไม่ได้เป็นของแถมบ้าบออะไรทั้งนั้น"ฉันตวาดใส่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นภาพที่ฉันน้าออยและพี่เอิงเอยที่นั่งดื่มไวน์กันก่อนหน้าก็ผุดเข้ามาในหัว.หรือว่า 'ฉันโดนสองแม่ลูกวางยา'

"กล้าดียังไงมาตวาดใส่ฉัน"

"ขอทางด้วยค่ะนับจะกลับ"ฉันไม่สนใจชายตรงหน้าในหัวคิดแต่ว่าจะต้องไปคุยกับสองแม่ลูกให้รู้เรื่อง พวกเธอร้ายกาจมากวางยาใส่ในไวน์ให้ฉันดื่ม แล้วพาฉันมาที่นี่ มาเป็นของแถมให้ใครก็ไม่รู้โดยที่ฉันไม่ได้ยินยอม

"กลับ?"

"ใช่ นับจะกลับไปคุยกับแม่เลี้ยงให้รู้เรื่องเพราะนับไม่...ว้าย"ยังพูดไม่จบประโยคมือหนาก็คว้าแขนฉันแล้วบีบอย่างแรงจนฉันเจ็บ

"เธอจะไปไหนไม่ได้เพราะตอนนี้เธอเป็นของแถมของฉันแล้ว"

"ปล่อยนะ! คุณจะบ้าไปแล้วเหรอนับบอกแล้วไงว่า...."

"ปล่อยนะ กรี๊ด"คนตัวโตลากฉันมาที่เตียงนอนแล้วผลักฉันไปกองอยู่บนนั้น ฉันจึงกรีดร้องเสียงดังก็เพราะเผื่อจะมีใครได้ยินแล้วมาช่วยฉัน แต่ทว่า...

"อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย"มือหนาก็ปิดที่ริมฝีปากฉันแล้วเอ่ยเสียงเข้มดุสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันพยายามดึงมือเขาออกแล้วสั่นหัวพรืด

"นับไม่ได้เต็มใจมา..นับยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหน"เมื่อชายหนุ่มหล่อหน้านิ่งปล่อยมือออกจากปากแล้วยืนเต็มความสูงพลางปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ฉันรีบหยัดกายขึ้นแม้จะยังปวดหัวแล้วบอกกับเขาทันที

"หึ คิดว่าฉันจะเชื่อ?"เขาไม่เชื่อแถมยังส่งสายตามองฉันอย่างเหยียด ๆ

"คุณต้องเชื่อนับ...นับโดนแม่เลี้ยงกับลูกสาวของเธอวางยา..."ฉันลงจากเตียงแล้วคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าอ้อนวอน

"...แล้วพานับมาที่นี่ เรื่องของแถมอะไรนั้นนับไม่ได้เต็มใจเลย"พอฉันพูดจบคนตัวโตก็หลุบตามองลงมาที่ฉันด้วยสีหน้านิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วลอบหายใจเบา ๆ

"ปล่อยนับไปเถอะนะ"ฉันอ้อนวอนสุดฤทธิ์เพื่อจะไปจากตรงนี้ รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก

"....."ชายหนุ่มค่อย ๆ หันกลับมาแล้วแสยะยิ้มร้าย

"คะ คุณปล่อย..."

"คิดว่าฉันโง่มากเลยหรือไง!.."ฉันสะดุ้งแล้วขมวดคิ้วเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชา เขาไม่เชื่อฉัน?

"...อยากจะไปจากที่นี่?"ฉันผงกหัวหงึก ๆ แล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ถ้าเธอผ่านคืนนี้ได้โดนที่ไม่สลบซะก่อน ฉันจะปล่อยเธอไป"ว่าจบ พรึ่บ! เสื้อเชิ้ตราคาแพงก็ถูกโยนกองไปที่พื้น ฉันรู้สึกตกใจกับคำพูดของเขามาก อีกทั้งยังดึงฉันขึ้นจากพื้นแล้วเหวี่ยงร่างฉันไปนอนกองอยู่บนเตียง.

"คุณ นับขอร้องปล่อยนับไปเถอะ..."ฉันกำลังจะหยัดกายลุกแต่ก็โดนผลักกลับไปนอนหงายเหมือนเดิม

"...อย่าทำอะไรนับเลย..นับกลัว"ฉันยกมือพนมพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ในขณะที่ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมร่างฉัน

"หึ..อยากให้ฉันปล่อย เธอก็ต้องทนฉันให้ได้"แคว่ก!

"กรี๊ดดดด"ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อชายบนร่างกระชากเสื้อฉันจนขาดติดมือก่อนที่จะโยนทิ้งที่ข้างเตียง มือทั้งสองของฉันรีบปิดที่หน้าอกทันที

"จะปิดเพื่อ?"เขาเลิกคิ้วถามหน้านิ่ง ระหว่างที่ล้วงมือไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราเซียร์ฉันแล้วดึงมาออกมาอย่างชำนาญ

"ฮึก..อยะ อย่าทำอะไรนับเลย"ฉันใช้มือทั้งสองปิดที่เต้าอกแล้วปล่อยน้ำตาออกมาเพื่อเรียกความสงสาร

"...."ชายหนุ่มจ้องหน้าฉันแล้วแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะปลดกางเกงฉันแล้วกระชากออกทั้งชั้นในอย่างง่ายดาย และในที่สุดฉันก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าต่อหน้าชายหนุ่มที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว รู้สึกอับอายและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จึงร้องไห้โฮออกมา

"ฮึก ฮืออออ ฮือออ"

"อย่าร้อง!"เขาตวาดเอ็ดฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ในขณะที่กำลังปลดเข็มขัดถอดกางเกงตัวเองออก ฉันต้องรีบขยับตัวหนีเมื่อเห็นความใหญ่โตที่เผยออกมาผงาดต่อหน้าฉัน เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งเอื้อมไปหยิบถุงยางอนามัยขึ้นมาสวมใส่

"จะหนีไปไหน ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก"พอสวมใส่เกราะป้องกันเรียบร้อยคนตัวโตดึงขาฉันแล้วอ้าขามันออกกว้างจากนั้นก็คุกเข่าที่ระหว่างขาเขาจับลำรักขนาดใหญ่รูดเข้าออกแล้วจ่อมาที่ร่องคับแคบ

"....."เขาหลุบตามองแล้วขมวดคิ้วสีหน้าสงสัย มือหนายังคงกำท่อนเอ็นตัวเองอยู่

"อยะ ทำอะไรนับเลย ฮืออออ"ฉันยังคงร้องขอความเห็นใจ

"ขนาดนี้แล้วยังจะให้ฉันหยุด?"สวบ!

"กรี๊ดดดด เจ็บนับเจ็บ ฮืออออ"

"เชี้ย!"คนบนร่างสบถด้วยสีหน้าเหยเก แล้วช้อนตามองฉันที่น้ำตาอาบแก้มเพราะความเจ็บที่มีสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้ามาในร่องคับแคบ

"อย่าเกร็ง..ซี๊ดดด"เขาบอกกับฉันเสียงเข้ม แล้วครางด้วยน้ำเสียงกระเส่า แล้วก็กระแทกเอวสอบเข้าออกอย่างช้า ๆ เนิบ ๆ

"ฮืออออ เจ็บ"ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุดเพราะมันเจ็บและแสบตรงส่วนนั้นมากราวกับมีมีดมากรีด

"ถ้าขืนเธอยังเกร็ง มันจะเจ็บกว่านี้ อ่า"เขาขบกรามแน่นแล้วช้อนตามองฉันดุดัน ในขณะที่ท่อนร่างยังคงตอกเข้ามาไม่หยุด

"นับเจ็บ ฮืออออ"

"บอกว่าอย่าร้องไงว่ะ!..."คนบนร่างตวาดใส่อย่างไม่สบอารณ์

"....ถ้ายังร้องเธอได้ตายคาเตียงแน่"

ฉันต้องนอนกัดฟันไม่ให้เสียงดังออกมาข่มความเจ็บเพราะกลัวคำพูดที่ดูจริงจังของเขา

ชายหนุ่มหน้านิ่งยังคงโยกเอวเข้า ๆ ออก ๆ ถึงแม้จะไม่แรงมากแต่ด้วยขนาดของเขามันก็ยังคงให้ฉันเจ็บและแสบมาก เขายกขาฉันขึ้นพาดบ่าข้างนึงแล้วกดขาอีกข้างฉันไว้ แล้วกระแทกสะโพกเข้ามารัว ๆ หนัก ๆ

"....."ฉันนอนนิ่งน้ำตาคลอเบ้ายอมให้เขาทำเรื่องอย่างว่ากับร่างกายตัวเอง

"อ่า..."เขาเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นจนร่างฉันสั่นคลอน

"..ซี๊ดดด แน่นฉิบ"เขาตอกสะโพกเข้ามาระรัว ยิบ ๆ

ปึก! ปึก! ปึก! ฉันหลับตากำผ้าปูแน่น พยายามเก็บกดความรู้สึกที่มีเอาไว้ เพราะถ้าฉันผ่านคืนนี้ไปได้ เขาจะปล่อยฉัน

_______________