บทที่ 12 ผิดพลาด

บทที่ 12ผิดพลาด

ยัสซันทิ้งตัวเอนลงไปบนเก้าอี้หนัง เมื่อผู้จัดการส่วนตัวพ้นประตูออกไปแล้ว หลับตาลงนึกถึงบทรักอันเร่าร้อนที่เขามอบให้อินทิราเมื่อคืนนี้..

คิ้วเข้มกระตุกเข้าหากันบาง ๆ ล้วงเข้าไปในเสื้อสูท หยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาใครบางคน

“เมื่อคืนคุณไม่ได้ส่งผู้หญิงมาให้ผม.. ผมไม่ฟังคำแก้ตัวของคุณหรอก ผมจ่ายไปห้าหมื่นสำหรับความสุขครึ่งคืน ในเมื่อคุณทำไม่ได้ คุณก็ต้องคืนเงินนั้นมา.. ผมไม่ต้องการผู้หญิงอีกแล้วไม่ต้องส่งมา แค่โอนเงินคืนมาให้ผมภายในหนึ่งชั่วโมง อนาคตถ้าผมต้องการ ผมจะโทรไปบอก” จบการสนทนาโทรศัพท์เครื่องหรูก็ถูกโยนลงไปบนโต๊ะทำงานอย่างไม่แยแส หลับตาลงใช้ความคิด

ก๊อก ๆ ๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาที หน้าห้องทำงานก็มีสัญญาณดังขึ้น ยัสซันลืมตาขึ้น ขยับตัวนั่งในท่าเตรียมพร้อม

“สวัสดีครับบอส”

ยัสซันมองนาฬิกาที่ข้อมือ มันยังเป็นเวลาที่ผู้จัดการแผนกทุกคน สามารถเข้ามาพบเขาได้โดยไม่ต้องผ่านการรายงานจากเลขาหน้าห้อง

“เชิญนั่ง”

“ขอบคุณครับ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลกล่าวขอบคุณก่อนจะนั่งลง ยื่นแฟ้มเสนอเซ็นที่ถือมาด้วยให้ชายหนุ่ม “รบกวนพิจารณาด้วยครับ มันจะมีผลเมื่อท่านเซ็นชื่อลงไป”

ยัสซันเปิดแฟ้มอ่านแค่หัวจดหมายก็พับเก็บ ยื่นคืนให้ผู้จัดการแผนกด้วยสีหน้าไม่พอใจ กล่าวตำหนิอีกฝ่ายที่ทำงานไม่คุ้มเงิน

“แค่ใบลาออกทำไมต้องให้ถึงมือผมด้วย คุณพิจารณาเองไม่ได้เหรอ ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะจ้างคุณทำไม”

“ขอโทษครับบอส” ศักดากล่าวเสียงเครียดพร้อมกับโค้งศีรษะลงเล็กน้อย “ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจถ้าผู้ที่ลาออกเป็นตั้งแต่ระดับผู้จัดการขึ้นไปครับ ตามกฎของบริษัทต้องเป็นประธานอนุมัติเท่านั้นครับ”

“คุณหมายความว่าคนที่ลาออกเป็นผู้จัดการงั้นเหรอ”

“ครับ”

“ใครกัน แล้วลาออกเพราะอะไร ถูกบริษัทคู่แข่งซื้อตัวไปหรือเปล่า คุณได้คุยกับเขาถึงเหตุผลที่ลาออกหรือยัง”

“ยังครับ ผมยังไม่ได้เจอกับคุณอินทิราเป็นการส่วนตัวเลยครับ เธอเพียงแต่”

“ใครนะ!”

ศักดาสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นของเจ้านายหนุ่ม

“ใครที่ลาออก” ยัสซันถามอีกครั้ง หงุดหงิดใส่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่รู้สึกว่าลีลาเกินไป

“คุณอินทิราครับ”

“อินทิราผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศนั่นน่ะเหรอ”

“ครับบอส”

ยัสซันเอาแฟ้มมาเปิดดูอีกครั้ง หยิบกระดาษขนาดเอสี่ขึ้นมาไล่อ่านรายละเอียดจนถึงลายเซ็นยืนยันการลาออก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ขบกรามจนขึ้นเป็นสันก่อนจะฉีกมันทิ้งแล้วโยนลงถังขยะ

“เรียกเธอเข้ามาหาผมเดี๋ยวนี้”

“ธะ..เธอกลับไปแล้วครับ”

“อะไรนะ!..” ยัสซันยืนขึ้นเต็มความสูง โน้มตัวไปข้างหน้าเหมือนจะเอาเรื่องกับผู้จัดการฝ่ายบุคคล “ผมจำได้ว่าระดับผู้จัดการจะต้องลาออกล่วงหน้าสามเดือนถึงจะมีผลไม่ใช่เหรอ”

“ที่เธอกลับไปวันนี้เพราะเธอไม่ค่อยสบายครับ ไม่ได้ออกไปเลยอย่างที่บอสเข้าใจนะครับ เธอบอกว่าพรุ่งนี้จะมาทำงานตามปกติครับ” ศักดารีบอธิบายให้เจ้านายหนุ่มเข้าใจถูกต้อง เข้าใจอยู่หรอกว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่พอใจ เพราะอินทิราทำงานได้ดีมาก เป็นใครก็ต้องเสียดายถ้าต้องเสียเธอไปให้กับบริษัทคู่แข่ง

ได้ยินคำพูดของเขาอารมณ์ของชายหนุ่มก็เย็นลง จึงทิ้งตัวลงนั่งตามเดิม “พรุ่งนี้บอกให้เธอเข้ามาพบผมเป็นการส่วนตัวก่อน ผมจะคุยกับเธอเอง” เขาบอกด้วยเสียงทุ้มต่ำปกติ ผิดกับในใจที่รุ่มร้อน

“กี่โมงครับบอส”

“ทันทีที่เธอพร้อม”

“ครับบอส” เขาคงไม่อยากเสียพนักงานแบบเธอไปจริง ๆ ถึงได้ดูเคร่งเครียดขนาดนี้ ศักดาคิดในใจขณะตอบรับ

“แล้วถ้าเธอลาออกแบบนี้เราต้องจ่ายค่าสวัสดิการให้เธอหรือเปล่า” เขาถามเมื่อนึกขึ้นได้

“จ่ายครับ แต่เราต้องไปคำนวณกับเงินเดือนก่อนว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่”

“ไปคิดมาให้ผมด้วยว่าบริษัทต้องจ่ายให้เธอเท่าไหร่ เอามาให้ผมภายในเย็นนี้นะ”

“ครับบอส” ศักดารับคำ โค้งศีรษะแล้วเดินออกไปจากห้อง

ยัสซันลุกจากที่นั่ง รีบเดินไปเปิดประตูที่เพิ่งถูกปิด “คุณศักดา”

“ครับบอส”

“เอาใบสมัครงานของคุณอินทิรามาให้ผมด้วย ด่วนนะ”

“ครับบอส”...

ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย

“ขอนั่งด้วยคนนะ” ชินวุฒิวางจานข้าวลงบนโต๊ะที่มีเพื่อน ๆ นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“เพิ่งมาถึงเหรอไอ้ปอ”

“มาตั้งนานแล้ว แต่นั่งทำรายงานอยู่ในห้องสมุดเพิ่งเสร็จ”

“ขยันนะมึง กลัวสอบตกหรือไง”

“ใช่สิ พี่ป่านเขาไม่ชอบคนขี้เกียจเรียน ข้าต้องตั้งใจเรียนเพื่อเอาเกรดไปอวดพี่เค้า”

“คำก็พี่ป่าน สองคำก็พี่ป่าน มึงชอบคนแก่จริง ๆ เหรอวะไอ้ปอ”

“เราก็สงสัยเหมือนกันนะปอ สวย ๆ อย่างเราทำไมปอไม่ชอบล่ะ ทำไมไปชอบคนแก่แบบพี่เค้า” เพื่อนสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

ชินวุฒิเบะปากมองเพื่อนสาวก่อนจะกวาดสายตามองไปที่เพื่อนคนอื่น ๆ “แกอย่าเอาตัวเองไปเทียบกับพี่ป่านของฉันนะ แกยังสวยไม่ได้ขี้เล็บของพี่ป่านฉันเลย”

“พี่ป่านของแกสวยกว่าไอ้เอ็มอีกเหรอวะไอ้ปอ” คฑาเบิกตาโต ทำท่าไม่อยากเชื่อ เพราะเพื่อนสาวคนนี้คือดาวมหาลัยเมื่อสองปีที่ผ่านมา

“แน่นอนสิวะ ทั้งสวย ทั้งเนี๊ยบ หาที่ติไม่ได้เลยแหละ” ชินวุฒิคุยอวด ก่อนจะเบะปากด้วยความรังเกียจ เมื่อเพื่อนรักใช้นิ้วล้วงเข้าไปในรูจมูกต่อหน้าต่อตา “ทำอะไรของมึงวะไอ้คฑา”

“แคะขี้มูกไง”

“ซกมกว่ะมึง ถ้าอยู่ต่อหน้าพี่ป่านของกู มึงอย่าทำสันดานแบบนี้นะ พี่ป่านกูเขาไม่ชอบ”

“พี่ป่านมึงเป็นนางฟ้าหรือไงวะ กูถึงทำอะไรต่อหน้าเขาไม่ได้เลย”

“ใช่สิ สำหรับกูพี่ป่านคือนางฟ้าโว้ย” ชินวุฒิตอบรับอย่างภาคภูมิ ฉีกยิ้มอ่อนหวานเมื่อนึกถึงหน้านวลของหญิงสาวรุ่นพี่

“แกรักเขาจริง ๆ เหรอวะปอ”

“จริงสิวะไอ้เอ็ม ข้ารักพี่ป่านตั้งแต่ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเห็นเขาให้เลือดข้าในโรงพยาบาลครั้งนั้นแหละ ตั้งแต่นั้นมาหัวใจของข้าก็มีแต่พี่ป่านคนเดียว” ชินวุฒิพูดถึงเหตุการณ์ตอนที่ประสบอุบัติเหตุ จนต้องให้เลือดเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

“มันอาจจะไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความประทับใจหรือความผูกพันมากกว่า” นิภาพรให้คำแนะนำเพื่อนรัก

“ไม่ใช่โว้ย มันคือความรักต่างหาก”

“เออรักก็รัก” คฑาเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจนัก ปล่อยให้เพื่อนผู้ด้อยประสบการณ์ในเรื่องความรักเรียนรู้ด้วยตนเอง