บทที่ 13 ความริษยาของผู้ชาย

บทที่ 13 ความริษยาของผู้ชาย

ชินวุฒิยิ้มกว้างเมื่อเพื่อนรักเห็นด้วย เลิกสนใจอาหารที่ยังเหลือมากกว่าครึ่งจาน ต่อสายหาอินทิราด้วยความคิดถึง

“สวัสดีครับพี่ป่าน ปอคิดถึงพี่ป่านจังเลยครับ เย็นนี้ปอไปหานะครับ”

เพื่อน ๆ ที่นั่งร่วมวงอยู่กับชินวุฒิ ถึงกับทำท่าเบะปากออกมาด้วยความหมั่นไส้ เมื่อเห็นเพื่อนรักจอมซ่ากลายเป็นลูกแมวขี้อ้อน

“จริงเหรอครับ แล้วพี่ป่านเป็นอะไรมากไหมครับ.. ถ้าอย่างนั้นเรียนเสร็จแล้วปอไปหานะครับ พี่ป่านอยากกินอะไรไหมครับ ปอจะได้ซื้อเข้าไป.. ได้ครับ นอนพักเยอะ ๆ นะครับพี่ป่าน.. งั้นแค่นี้นะครับ ปอรักพี่ป่านนะครับ ครับผม”

“อยากจะอ้วกว่ะ” คฑาทำท่าจะขย้อนออกมา

“ข้าไม่เรียนแล้วนะ พี่ป่านเขาไม่สบาย ข้าจะไปเยี่ยมเขา” บอกกับเพื่อน ๆ แล้วคว้าสมุดที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมา

“แกเพิ่งบอกกับพี่ป่านว่าให้นอนพัก แล้วแกก็จะไปกวนเวลาพักผ่อนพี่เขาเนี่ยนะไอ้ปอ” นิภาพรเตือนเพื่อนรัก “ฉันว่าแกเข้าไปเรียนให้เสร็จก่อนดีกว่าแล้วค่อยไป พี่เขาจะได้มีเวลาพักผ่อนด้วย ถ้าแกไปตอนนี้เขาก็คงไม่ได้พักผ่อนกันพอดี”

“จริงด้วย” ชินวุฒิเห็นด้วยกับเหตุผลของเพื่อนสาว “ไปเรียนสักสองชั่วโมงก่อนก็ได้ แล้วค่อยออกไปหาพี่ป่าน ไปห้องเรียนกันเถอะพวกเรา”

“ไอ้คลั่งรักเอ๊ย” คฑาบ่นอุบ หยิบหนังสือลุกตามเพื่อนออกไป...

ยัสซันมองผ่านกระจกรถไปที่ตึกสูงห้าชั้นที่มีตัวหนังสือติดเอาไว้ตรงทางเข้าอาคารว่าคริสตัลแมนชั่น มองบ้านเลขที่แล้วมองเอกสารในมือเพื่อให้แน่ใจว่าตรงกัน แต่เมื่อแน่ใจว่าใช่ที่อยู่ของอินทิราเขากลับลังเลที่จะก้าวลงจากรถ เกิดอาการกลัวอารมณ์ของเธอขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล มือที่เกี่ยวที่เปิดประตูชะงักค้าง กลับมาวางบนพวงมาลัยแล้วเคาะไปมาช้า ๆ ขณะใช้ความคิด

ถ้าเขาเข้าไปตอนนี้เธออาจจะโกรธ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่า คิดได้ดังนั้นจึงกดปุ่มสตาร์ทรถเพื่อออกไปจากที่พักของเธอ แต่ภาพของชายหญิงที่เดินออกมาจากตัวอาคาร ทำให้เท้าที่เหยียบคันเร่งเปลี่ยนเป็นแตะเบรกทันที ภาพของชายหนุ่มที่กำลังจูงมืออินทิรา ทำให้ยัสซันถึงกับขบฟันด้วยความไม่พอใจ

ปิ๊น ๆ

เสียงแตรจากรถอีกคันทำให้ยัสซันต้องขยับรถเข้าไปจอดในซองเหมือนเดิม เฝ้ามองมินิคูเปอร์สีขาวคันที่เธอเข้าไปนั่งขับเคลื่อนออกไป แล้วรีบขับตามไปติด ๆ เพราะอยากรู้ว่าเธอกับเด็กหนุ่มคนนั้นจะไปจบลงที่ไหน

ภายในห้างชื่อดังย่านรัชดา ยัสซันกำลังซื้อตั๋วเพื่อเข้าไปในลานสเก็ตน้ำแข็ง หลังจากที่ปล่อยให้อินทิราและหนุ่มนักศึกษาคนนั้นเข้าไปก่อนเกือบสิบนาที เมื่อเข้าไปแล้วจึงเลือกมุมที่นั่งที่เป็นส่วนตัว แต่สามารถมองเห็นบริเวณอื่นได้ทั่วถึง โดยเฉพาะลานน้ำแข็งขนาดไม่ใหญ่มากนั้น สั่งเครื่องดื่มและของกินเล่นง่าย ๆ อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะจุดประสงค์จริง ๆ คือตามมาแอบดูใครบางคนมากกว่า

ดวงตาสีดำนิลไหววูบ เมื่อมองเห็นนักศึกษาหนุ่มคนนั้นกำลังสวมถุงเท้า และรองเท้าสเก็ตให้อินทิราอย่างเอาใจใส่ นึกอยากจะลุกไปตะบันหมัดใส่หน้ามันสักหลายที แต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้

“หน้าไม่อาย กล้าทำตัวแบบนั้นกับผู้ชายที่เด็กกว่าได้ยังไง”

“ไม่แปลกหรอกค่ะพี่ มีให้เห็นทุกวันค่ะ อายุห่างกันเหมือนแม่กับลูกก็ยังมีค่ะ” พนักงานที่นำเครื่องดื่มและอาหารว่างเข้ามาบริการ คิดว่าชายหนุ่มคุยกับตัวเองจึงตอบกลับไป

ยัสซันเหลือบมองพนักงานเล็กน้อย หยิบน้ำขึ้นมาดื่มโดยไม่พูดอะไรอีก รอจนกระทั่งพนักงานหญิงเดินออกไปแล้ว จึงมองไปที่ภาพบาดตานั้นอีกครั้ง ภาพที่เธอกำลังพลิ้วไหวอยู่กลางลานน้ำแข็งพร้อมรอยยิ้ม โดยมีเด็กหนุ่มคอยตามประกบไม่ห่าง มันทำให้เขาหงุดหงิดเหลือเกิน

“คงจะหลงมันมากสินะ ถึงมาเล่นไอซ์สเก็ตเพื่อเอาใจมันแบบนั้น แก่แล้วยังไม่เจียมตัวอีก” ถึงแม้ลีลาของเธอจะพลิ้วไหวดูคล่องแคล่ว แต่เขาก็มองเห็นแต่ข้อเสียในตอนนี้

ชินวุฒิขยับฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อตามประกบคู่กับอินทิรา ชายหนุ่มเอียงใบหน้าไปมองหญิงสาวเล็กน้อยพร้อมกับคลี่ยิ้มกว้าง

“งานมีปัญหาเหรอครับพี่ป่าน” เขารู้เพราะว่าเธอจะชวนมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งเมื่อต้องการปลดปล่อยความเครียดเท่านั้น

“จะมีใครรู้ใจพี่ป่านเท่ากับน้องชายสุดที่รักคนนี้บ้างนะ” อินทิรายื่นมือให้ชายหนุ่มจูงเพื่อเคลื่อนตัวไปในลานน้ำแข็ง ทำสีหน้าให้ดูร่าเริง ซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้ในใจ “แต่พอได้มาเล่นกับปอพี่ป่านก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยจ้ะ”

“ปอไม่ใช่น้องชายนะครับ ปอเป็นแฟนพี่ป่านต่างหาก” ชินวุฒิจับมือของหญิงสาวรุ่นพี่ เคลื่อนตัวไปพร้อม ๆ กันด้วยจังหวะที่ไม่เร็วมากนัก มองหญิงสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักอย่างเปิดเผย

“ระหว่างแฟนกับน้องชาย พี่ป่านรักน้องชายมากกว่านะ” อย่างน้อยการได้ออกมาสนุกกับเด็กหนุ่มแบบนี้ ก็ทำให้เธอสบายใจกว่าการเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว

“ถ้าอย่างนั้นปอก็สมควรจะเป็นน้องชายของพี่ป่าน มากกว่าเป็นแฟนเหรอครับ” ชินวุฒิเริ่มลังเลเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้น

“แน่นอนจ้ะ ตำแหน่งนี้ไม่มีใครมาแทนปอได้แน่ ๆ ปอเป็นน้องชายที่พี่ป่านรักมากที่สุดในโลก”

“จริง ๆ นะครับพี่ป่าน พี่ป่านรักปอมากที่สุดในโลกจริง ๆ นะครับ” หัวใจของชินวุฒิโป่งพองแทบทะลุออกมานอกอก ถามย้ำเหมือนเด็กน้อย

“แน่นอนจ้ะ ต่อให้พี่ป่านมีแฟน พี่ป่านก็รักเขาน้อยกว่าปอแน่นอน ไม่มีใครมาทำให้พี่ป่านรักได้เท่าปอหรอกจ้ะ” เด็กหนอเด็ก ยังแยกแยะประเภทของความรักไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ

“ปอก็รักพี่ป่านมากที่สุดในโลกเลยครับ แต่ปอจะไม่มีแฟนหรอกนะครับ ปอจะมีพี่ป่านแค่คนเดียวในหัวใจ”

เธอหัวเราะคำพูดของอีกฝ่าย “พี่ป่านจะคอยดู”

“ปอพูดจริง ๆ นะครับ พี่ป่านอย่าหัวเราะสิครับ” ชายหนุ่มทำหน้างอใส่หญิงสาวก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ขอแค่พี่ป่านรักเขามากกว่าใคร แค่นี้เขาก็พอใจที่สุดแล้ว

“เล่นเสร็จแล้วเราไปหาอาหารซีฟู้ดริมทางกินกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ป่านเลี้ยงเอง” อินทิราเสนอ

“ไม่เอา ปอเลี้ยงพี่ป่านเอง เพราะพี่ป่านจ่ายค่าเข้าเล่นที่นี่แล้ว”

“พี่ทำงานมีรายได้แล้ว เลี้ยงน้องแค่คนเดียวสบายมาก แต่ปอยังเป็นนักศึกษาขอเงินคุณพ่อคุณแม่อยู่เลย เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาเลี้ยงพี่”

“แต่ปออยากเลี้ยงพี่ป่านบ้างนี่ครับ” ชินวุฒิไม่เห็นด้วย และเขาก็คิดว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา เพราะมีกินมีใช้เหลือเฟืออยู่แล้ว

“เมื่อวานปอก็ชิงเลี้ยงพี่ป่านไปแล้วนะ วันนี้ให้พี่ป่านเลี้ยงปอบ้างเถอะ ถ้าไม่ให้พี่เลี้ยง คราวหน้าพี่ไม่มากับปอแล้วนะ” หญิงสาวทำท่างอนใส่ชายหนุ่มรุ่นน้อง

“ก็ได้ครับ ต่อไปนี้ปอจะกินฟรีอย่างเดียว ยกเว้นวันเกิดของปอกับพี่ป่าน ปอจะเป็นคนจ่ายเอง ตกลงไหมครับ” ชายหนุ่มยอมรับโดยมีข้อแม้

“โอเคจ้ะ” อินทิราตอบรับโดยเร็ว “คอแห้งจัง พักเหนื่อยก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาเล่นใหม่”

“ครับ” ชินวุฒิเห็นด้วย จูงหญิงสาวไปที่ทางออกของลาน

อินทิราย่อตัวลงเพื่อจะถอดรองเท้า แต่ถูกชินวุฒิทำแทนซะก่อน “พี่ถอดเองก็ได้ปอ”

“ไม่เป็นไรครับ ปอเต็มใจทำให้พี่ป่าน” ถอดรองเท้าสเก็ตให้หญิงสาวแล้วจึงหยิบรองเท้าแตะให้เธอสวม เสร็จแล้วจึงจัดการกับรองเท้าของตัวเองบ้าง