บทที่ 11 สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็น

บทที่ 11 สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็น

ยัสซันรีบขยับกายตั้งท่าลุกขึ้นอย่างหัวเสีย วิ่งตามหญิงสาวฝีเท้าหนักที่ทำเอาเขาวูบไปชั่วขณะ เธอมันร้ายได้ทุกสถานที่จริง ๆ ขนาดอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ยังกล้าลงมือ ถ้าทำกันขนาดนี้ก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไปได้ง่าย ๆ

“กรี๊ดดดด..” สองเท้าของเธอตะกุยอยู่ในอากาศ เพราะถูกร่างที่สูงใหญ่กว่าโอบอุ้มจากข้างหลังจนตัวลอย “ปล่อยฉันนะไอ้เลว ไอ้ระยำ แกจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้” เธอยังดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากการโอบกอด

“ใครกันแน่ที่ต้องเสียใจ กล้าถีบหน้าผมก็ต้องชดใช้ให้สาสม” จมูกโด่งเป็นสันแตะที่ขมับของหญิงสาว กระซิบที่หูขณะหิ้วเธอกลับไปที่เตียงนอน เหวี่ยงเธอลงไปบนเตียงหลังใหญ่อีกครั้ง แล้วรีบโถมกายตามไปติด ๆ จัดการลงโทษตามแบบที่ต้องการ

อินทิราดิ้นหนีปลายจมูก และฝ่ามือที่แตะลงมาบนร่างกายของเธออย่างสุดชีวิต ปากก็กรีดร้องตะโกนด่าไม่หยุด

ยัสซันใช้ฝ่ามือที่มีกำลังเหนือกว่าจับข้อมือเล็ก ๆ ที่ทำร้ายเขาไม่หยุดทั้งสองข้างเอาไว้ “ไม่ต้องมาทำเป็นดีดดิ้นเล่นตัวหรอกน่าอินทิรา ของผมก็เหมือนของไอ้หญ้าอ่อนคุณนั่นแหละ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ รับรองว่าคุณต้องถูกใจจนร้องครวญครางไม่หยุดเมื่อได้ลิ้มลอง”

“ไอ้ปากหมา แกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้ ไอ้ชั่ว ไอ้”

ริมฝีปากอวบอิ่มที่พ่นคำด่าออกมาถูกปิดสนิท ด้วยปากของชายหนุ่มอย่างจาบจ้วงจนได้รสเลือด ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปในบราเซียลูกไม้ตัวจิ๋ว ขยำเต้างามขนาดเต็มมืออย่างเอาแต่ใจ

‘อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะต้านทานผมได้อีกนานแค่ไหน’ ยัสซันคิดในใจ ลงมือมอบความสุขเบื้องต้นให้เธออย่างหนักหน่วงแต่ไม่รุนแรงเอาแต่ใจ

อินทิราดิ้นหนีเพื่อให้ตัวเองรอดจากน้ำมือของชายหนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งลงมือหนักขึ้น และในที่สุดเธอก็ต้องแพ้แก่แรงของเขา หอบหายใจสะท้านด้วยความเหนื่อยปนซาบซ่าน ที่ได้รับจากปลายนิ้วที่ล้วงเข้าไปในกระโปรง สัมผัสกับต่อมรับรู้ความรู้สึกจนขนลุกเกรียวไปทั่วเรือนร่าง ริมฝีปากที่ถูกปิดเอาไว้เผยอขึ้นรับเรียวลิ้นของชายหนุ่ม ส่งเสียงครวญผ่านลำคอออกมาอย่างลืมตัว

“ปล่อยฉันนะ” สติที่ยังไม่พร่าเลือนไปซะทีเดียวร้องเตือนออกมาด้วยเสียงที่สั่นพร่า

ได้ยินเสียงที่เรียกร้องให้ปล่อยของเธอ เขาก็ยิ่งรุกมากขึ้น มาถึงขั้นนี้แล้วอย่าหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปเป็นเทพบุตรเลย ที่เขาเป็นได้ตอนนี้คือซาตานอย่างเดียวเท่านั้น ปลายนิ้วเรียวยาวสะกิดรัวเร็วตรงส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของหญิงสาว ไม่ว่าจะเป็นที่ยอดอกหรือส่วนที่อยู่ภายในบิกินีตัวจิ๋ว สลับกับการคลึงเคล้นเบา ๆ จนรู้สึกชื้นแฉะ

อินทิรารู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง ส่งเสียงครวญเพราะความเสียวซ่านออกมาดังลั่น ส่ายหน้าไปมาบนหมอนใบโตเหมือนต้องการปฏิเสธความรู้สึกนี้ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยออกมาเพราะต้องการมันในคราวเดียวกัน

ยัสซันอาศัยจังหวะที่หญิงสาวกำลังหฤหรรษ์กับความเสียวซ่านที่เขามอบให้ ดึงผ้าเช็ดตัวออกจากร่างของเธอ ถลกกระโปรงขึ้นสูงไปอยู่ที่เอว ปลดบิกินีสีดำตัดกับสีผิวออกไปทางปลายเท้า โดยไม่ยอมให้เสียจังหวะรักที่มอบให้ แทรกกายเข้าไประหว่างเรียวขาทั้งสองข้าง นำพาบางสิ่งของตัวเองไปทำหน้าที่ทักทายแทนปลายนิ้ว ทำความคุ้นเคยก่อนจะค่อย ๆ ดำดิ่งเข้าไปในเหวลึกอย่างยากลำบาก

เสียงครวญของหญิงชายที่เกิดจากความซาบซ่านรัญจวนใจ ดังขึ้นไม่ขาดระยะ ลืมอารมณ์ขุ่นเคืองก่อนหน้าไปหมดสิ้น เหลือไว้แต่ความต้องการซึ่งกันและกัน เรียวแขนของอินทิรายกขึ้นไขว่คว้าเรือนกายของชายหนุ่มเป็นหลักยึด เพราะกลัวความสุขที่ได้รับจะหลุดลอยไป ก่อนจะสูดปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความคับแน่น สิบนิ้วจิกลงไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่ม หวังจะให้ความเจ็บปวดที่ส่วนนั้นเบาบางลง

สติที่พร่าเลือนกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้งเมื่อถูกความเจ็บปวดเล่นงาน เธอดีดดิ้นถีบตัวหนีเพื่อให้หลุดจากการครอบครองของเขา แต่มันกลับก็ทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านจนต้องร้องคราง เมื่อเขาขยับตามไม่ลดละ

“ฉันเจ็บ อืมมมม..” เธอร้องเตือนเสียงสั่นพร่าก่อนจะส่งเสียงครางออกมา เมื่อถูกปลายลิ้นอุ่นตวัดลงที่ยอดอกอวบ

ยัสซันไม่ได้โต้ตอบออกไปด้วยคำพูด ในทางกลับกันเขาเลือกที่จะกระทำให้เธอคล้อยตามอย่างนุ่มนวล ไม่ฉกฉวยเอาแต่ใจเมื่อรับรู้ว่าเธอยังไร้เดียงสากับเรื่องบนเตียง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นมันจะขัดแย้งกันได้ขนาดนี้ สรุปแล้วคือเธอเก่งแต่ปากเท่านั้น

“ปล่อยฉัน อืมมมม..”

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมทำไม่ได้ถ้าต้องปล่อยคุณไปตอนนี้” เขากระซิบตอบที่หูของเธอ ยอมทนแสบแผ่นหลังเพราะถูกเธอจิกไปทั่ว เริ่มขยับจังหวะรักนุ่มนวลเพื่อกระตุ้นอารมณ์หวาม

“อืมมมม..”

“ผมจะพาคุณไปพบกับความสุขที่ไม่เคยพบมาก่อน ขอแค่เชื่อใจผม”

“ไม่..” เธอส่ายหน้าที่ชื้นเหงื่อไปมา ปฏิเสธไม่เต็มเสียง “อย่าทรมานฉัน”

ยัสซันปิดปากอวบอิ่มของเธอ ตัดบทสนทนาที่ไม่อยากได้ยินให้จบลง ฉกฉวยปลายลิ้นเข้าไปในช่องปากหวานฉ่ำ มอบความรัญจวนยวนใจให้เธอคล้อยตาม

สติของอินทิราเริ่มพร่าเลือนอีกครั้ง เธอกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ กับชายหนุ่มรูปงามที่มอบความหฤหรรษ์อันแปลกใหม่จนยากจะปฏิเสธ ทำให้เธอรู้สึกสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่า...

ชาลีรับแฟ้มเอกสารจากเจ้านายหนุ่มแล้วลุกขึ้นเพื่อออกไปทำงานของตัวเองต่อ

“ชาลี”

“ครับ” ผู้จัดการใหญ่เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

“เมื่อคืนทำไมคุณไม่เอาแฟ้มไปให้ผมเอง” ถ้าเขาไปเอง เรื่องนั้นก็คงไม่เกิด และเขาก็ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้ เมื่อคืนเขามีความสุขกับเธอ แต่เมื่อเช้าเขาต้องหัวเสียเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธอ

“ขอโทษครับ เผอิญว่าคุณต้องการด่วนผมจึงไม่สะดวกที่จะกลับมาจัดการให้ ตอนที่คุณโทรไปผมอยู่ที่ชุมพรครับ”

“กลับบ้านเหรอ” เขารู้เพราะเป็นบ้านเกิดของมารดา

“ครับ”

“คุณบอกผมตรง ๆ ก็ได้”

“ขอโทษครับ”

“แค่นี้แหละ”

“ครับ” ชาลีรับคำแล้วเดินจากไปเงียบ ๆ คิดไปว่าชายหนุ่มคงไม่พอใจที่พนักงานคนอื่นเข้าไปยุ่มย่ามในสถานที่ส่วนตัวแบบนั้น