บทที่ 4: เกราะเหล็กและดอกไม้

เช้าวันใหม่ในอาณาจักร V-Crown Corporation เต็มไปด้วยพลังงานและความเคลื่อนไหว โครงการ "The Celestial River" ได้เดินหน้าอย่างเต็มกำลังหลังจากปัญหาเรื่องที่ดินคลี่คลายลงอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ

ในห้องประชุมที่เปิดรับแสงแดดยามเช้า อารยานั่งเป็นประธานในการประชุมทีมสถาปนิกและวิศวกร แสงแดดส่องกระทบใบหน้างดงามของเธอ แต่กลับไม่สามารถละลายความสงบนิ่งบนใบหน้าได้เลยแม้แต่น้อย

บนจอ Monitor meeting ขนาดยักษ์กลางห้อง คือแบบจำลองสามมิติของสวนหย่อมลอยฟ้าที่เนเน่เป็นคนออกแบบ มันถูกขยายและหมุนไปมาตามการควบคุมของเตชินท์ ซึ่งกำลังตรวจสอบความเป็นไปได้ทางโครงสร้าง

"แนวคิดการใช้โครงสร้างกระจกรับแสงเพื่อสร้าง Green House แบบเล่นระดับของคุณเนเน่สามารถทำได้จริงครับ" เตชินท์รายงานด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "แต่เราต้องเสริมความแข็งแรงของโครงสร้างรับน้ำหนักในโซน C เพิ่มอีก 15% และอาจจะต้องปรับเปลี่ยนพันธุ์ไม้บางชนิดที่ไม่เหมาะกับสภาพแสงที่เปลี่ยนแปลงระหว่างวันครับ"

"เป็นข้อเสนอแนะที่ดีค่ะคุณเตชินท์" อารยากล่าวรับ "คุณเนเน่...ช่วยประสานงานกับทีมภูมิสถาปนิกเพื่อเลือกพันธุ์ไม้ทดแทนตามที่คุณเตชินท์แนะนำด้วยนะคะ ดิฉันต้องการเห็นแบบที่ปรับปรุงแล้วภายในวันศุกร์นี้"

"รับทราบค่ะท่านประธาน!" เนเน่ตอบรับอย่าง

แข็งขัน ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความดีใจที่ผลงานของเธอได้รับทั้งการยอมรับและคำแนะนำที่เป็นประโยชน์จากรุ่นพี่มืออาชีพอย่างเตชินท์และประธานที่เธอชื่นชม

อารยามองภาพการทำงานร่วมกันของทั้งสองคนเงียบๆ ความเก่งกาจและยึดมั่นในหลักการของเตชินท์ กับความสดใสและเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ของเนเน่...ทั้งสองคือส่วนผสมที่สมบูรณ์แบบสำหรับอนาคตของ V-Crown แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นภาพที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกแยกอย่างประหลาด...ราวกับว่าเธอเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกระจก มองดูโลกที่เธอไม่มีวันได้เป็นส่วนหนึ่งอีกต่อไป

หลังจากการประชุมอันยาวนานตลอดช่วงเช้าสิ้นสุดลง อารยากลับเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัว โดยมีเพียงขวัญเดินตามเข้ามาด้วย

"ฉันตรวจสอบรายชื่อแขกในงาน 'The Pinnacle Awards' คืนวันเสาร์นี้แล้ว" เพียงขวัญเปิดประเด็น "ทั้งชานนท์ รัศมี มินตรา และทรงภพ...มากันครบทีม เธอแน่ใจนะอาย ว่าพร้อมที่จะเจอพวกเขาแล้ว"

อารยาหมุนเก้าอี้กลับมาเผชิญหน้ากับเพื่อนรัก แววตาของเธอแข็งกร้าว "ฉันรอวันนี้มาสิบปีนะเพียง ไม่มีคำว่าไม่พร้อม"

"แต่การปรากฏตัวของเธอครั้งนี้จะทำให้พวกมันตื่นตัว"

"ก็ให้มันรู้ไปสิ" อารยาสวนกลับ "ฉันอยากจะเห็นหน้าของพวกมัน...ตอนที่ได้เห็นฉันในเวอร์ชันใหม่ อยากจะรู้ว่าพวกมันจะรู้สึกยังไงที่ได้เห็น 'ผี' ที่พวกมันเคยฆ่าทิ้งไปแล้ว กลับมาเดินได้อีกครั้ง"

คำพูดของอารยาทำให้เพียงขวัญนิ่งเงียบไป เธอรู้ดีว่าไม่มีอะไรจะหยุดยั้งเพื่อนของเธอได้ แต่ภาพ

ของอารยาในวันนี้...มันทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีต ช่วงเวลาที่อารยายังไม่ใช่ 'อารยา'

ภาพความทรงจำของอารยาเองก็ย้อนกลับไปเช่นกัน...

มันคือช่วงเวลาประมาณ 7-8 ปีก่อน...ในห้องทำงานหรูแห่งหนึ่งที่ฮ่องกง หลังจากที่เธอศัลยกรรมใบหน้าใหม่และเปลี่ยนชื่อ เธอก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง เธอในตอนนั้นยังคงเป็น "ไอรดา" ที่ซ่อนอยู่ในร่างใหม่ เธอยังมีความกลัว ความไม่มั่นใจ และยังไม่รู้วิธีที่จะใช้ "อาวุธ" ที่เธอมีให้เป็นประโยชน์

เจ้านายของเธอ "มิสเตอร์เฉิน" คือชายสูงวัยตัณหากลับที่คอยหาโอกาสลวนลามเธออยู่เสมอ เขาถือไพ่เหนือกว่าเพราะกุมข้อมูลสำคัญที่เธอต้องการเพื่อนำไปใช้สร้างบริษัทของตัวเองในอนาคต

และแล้ววันนั้นก็มาถึง...วันที่มิสเตอร์เฉินยื่นข้อเสนอที่เธอรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร

"เย็นนี้...ไปทานข้าวกับผมนะอารยา...ที่เพนต์เฮาส์ของผม เราจะได้คุยเรื่อง 'โปรเจกต์พิเศษ' ที่คุณอยากได้"

หัวใจของเธอในวันนั้นเต้นระรัวด้วยความกลัวและความรังเกียจ ภาพเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตย้อนกลับมาหลอกหลอน แต่แล้ว...ภาพใบหน้าของพ่อกับแม่ที่สิ้นลมหายใจก็ปรากฏขึ้นมาแทนที่ มันคือแรงผลักดันที่ทำให้เธอกล่าวตอบรับคำเชิญนั้น

ค่ำคืนนั้น...คือบทเรียนแรกของการใช้เรือนร่างเป็นอาวุธ

อารยาในวัยยี่สิบปลายๆ ยังคงมีความประหม่าซ่อนอยู่ในแววตา เธอนั่งอยู่บนโซฟาในเพนต์เฮาส์ของมิสเตอร์เฉิน บทสนทนาเรื่องงานจบลงอย่างรวดเร็ว และแววตาหื่นกระหายของชายแก่ก็ไม่ได้ปิดบังความต้องการของเขาอีกต่อไป

เขาเดินเข้ามาหาเธอ ลูบไล้ไปตามแขนของเธออย่างถือวิสาสะ "คุณนี่สวยจริงๆ นะอารยา...สวยกว่าดาราบางคนอีก"

อารยาฝืนยิ้มรับ...ก่อนจะเริ่มเปิดฉากการแสดงที่เธอซ้อมมานับครั้งไม่ถ้วนในใจ

เธอค่อยๆ เอนกายพิงไปกับเขา ใช้ความอวบอิ่มของทรวงอกขนาด 40 คัพ J ที่เบียดชิดแขนของเขาเป็นเครื่องมือสร้างความปั่นป่วนทางอารมณ์ เธอเรียนรู้ที่จะใช้เสียงกระซิบที่เย้ายวน ใช้สายตาที่แสร้งทำเป็นออดอ้อน และใช้สัมผัสที่ดูเหมือนไร้เดียงสาแต่กลับร้อนแรง

มิสเตอร์เฉินหลงระเริงไปกับเกมที่เธอสร้างขึ้น เขาลากเธอไปยังเตียงนอนด้วยความปรารถนาที่พลุ่งพล่าน

บทรักในคืนนั้น...มันคือการต่อสู้ที่แท้จริงสำหรับอารยา ทุกสัมผัสของชายแก่ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตจนแทบจะอาเจียน แต่เธอต้องข่มมันเอาไว้ เธอต้องบังคับร่างกายให้ตอบสนอง บังคับตัวเองให้ส่งเสียงคราง และแสร้งทำเป็นมีความสุขสมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอเรียนรู้ที่จะแยก "ร่างกาย" ออกจาก "จิตใจ"

ในขณะที่ร่างกายของเธอกำลังถูกปรนเปรออยู่บนเตียง สมองของเธอกลับคิดคำนวณถึงข้อมูลที่เธอต้องการ เธอใช้จังหวะที่เขากำลังเคลิบเคลิ้ม หลอกล่อให้เขาพูดถึงรหัสผ่านเซฟเวอร์ของบริษัท และจุดอ่อนของคู่แข่งทางธุรกิจ

มันเป็นฉากรักเร่าร้อนที่เจ็บปวดและน่ารังเกียจที่สุดในความทรงจำของเธอ...แต่เธอก็ผ่านมันมาได้

เช้าวันรุ่งขึ้น...เธอเดินออกมาจากเพนต์เฮาส์นั้นพร้อมกับข้อมูลทั้งหมดที่เธอต้องการ ทิ้งมิสเตอร์

เฉินที่ยังคงนอนหลับอย่างมีความสุขไว้เบื้องหลัง เธอรู้สึกว่างเปล่าและขยะแขยงตัวเอง...แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ได้เรียนรู้บทเรียนที่สำคัญที่สุด

'ในโลกของปีศาจ...การจะเป็นเหยื่อหรือผู้ล่า...เราเลือกเองได้'

นั่นคือวันที่ "ไอรดา" ตายไปอย่างสมบูรณ์

และ "อารยา" นางพญาผู้ไร้หัวใจได้ถือกำเนิดขึ้นมาจริงๆ

ภาพในปัจจุบันกลับมาอีกครั้ง...อารยาสะบัดศีรษะไล่ความทรงจำอันน่าสะอิดสะเอียนทิ้งไป

เธอลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแบบ Walk-in Closet ที่ใหญ่โตราวกับโชว์รูมแบรนด์เนม แสงไฟสว่างขึ้นอัตโนมัติ เผยให้เห็นชุดราตรีราคาแพงนับร้อยที่แขวนเรียงรายอยู่

นิ้วเรียวของเธอไล่ไปตามเนื้อผ้าหรูหรา เธอไม่ได้มองหาชุดที่สวยที่สุด...แต่กำลังมองหาชุดที่เป็น "เกราะ" ที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับสงครามในคืนวันเสาร์นี้

และแล้วสายตาของเธอก็หยุดลงที่ชุดราตรียาวเกาะอกสีดำสนิทจากห้องเสื้อชั้นสูงของฝรั่งเศส ดีไซน์ของมันเรียบโก้แต่แฝงไปด้วยความทรงพลังและเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ มันจะขับเน้นทุกสัดส่วนของเธอให้โดดเด่น แต่ในขณะเดียวกันก็สร้างระยะห่างที่น่าเกรงขาม

เธอหยิบมันออกมาวางทาบกับตัว...มองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่

แววตาของเธอในตอนนี้ไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว มีเพียงความนิ่งสงบของนักล่าที่กำลังรอเวลาขย้ำเหยื่อ

"ได้เวลาเปิดม่านการแสดงแล้ว..." เธอกระซิบกับเงาของตัวเอง "หวังว่าพวกแก...จะชอบโชว์ที่ฉันเตรียมไว้ให้นะ...ชานนท์...รัศมี"