บทที่4 ความคิดเก่าแก่

สำหรับสกุลลู่แล้ว คือความจงรักภักดีต่อแผ่นดินและหน้าที่ นางจึงมิเคยรั้งบิดาไว้ ยามที่ต้องออกไปทำหน้าที่ และแม้ว่าบางครั้ง จะใช้เวลานานอยู่มากก็ตามที

“ใช่จ้ะคนดี พ่อมิอยู่...เจ้าต้องเชื่อฟังท่านปู่เกา กับท่านย่าชีเหนียงนะ เข้าใจหรือไม่”

ชายหนุ่มฉวยโอกาสนี้หอมแก้มบุตรสาว พร้อมเอ่ยกำชับสิ่งที่เขาห่วงกับนางอีกครั้ง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ แต่สัญญากับหลันเอ๋อร์นะเจ้าคะ ว่าท่านพ่อจะกลับมา”

ชายหนุ่มยกมือลูบหัวลูกสาวก่อนจะ จับหัวทุยนั้นเข้าแนบอก ใช่แล้ว...เขาต้องมีชีวิตเพื่อนาง ไม่ว่าจะอย่างไรเขาต้องไม่ตาย หากไม่มีเขาอยู่นางอาจตกเป็นเครื่องมือ ของขุนนางผู้ไม่หวังดีบางสกุลก็เป็นได้

เพราะนางคือธิดาจากสกุลแม่ทัพใหญ่ ยากนักที่จะหลีกพ้นในบางเรื่อง แต่ตราบใดที่เขายังอยู่ ใครหน้าไหนก็แตะต้องนางมิได้

“พ่อเคยทอดทิ้งเจ้าหรือ”

เฉินเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาไม่เอ่ยคำสัญญา แต่จะเป็นคำถามกลับไปเสียทุกครั้ง เขารู้กฎของคำสัญญาดี เขาจะไม่เอ่ยมัน ถ้ายังไม่มั่นใจว่าจะรักษามันได้ดีพอ

หลันฮวาส่ายหัวไปมาน้อยๆ ก่อนจะซบลงกับอกของผู้เป็นพ่ออีกครั้ง พร้อมรบเร้าให้คนที่อุ้มนางไว้บนตัก อ่านตำราพิชัยยุทธ์ให้ฟังเช่นทุกครั้ง ชีวิตของนาง รอบกายมีแต่ผู้ฝึกยุทธ์ และตัวนางเองในวัยเพียงเก้าขวบก็ต้องฝึกฝนเช่นกัน

ทุกครั้งที่บิดาเข้าห้องหนังสือ นางจะตามไปนั่งอยู่ข้างๆ จากที่แรกๆ แค่อยากอยู่กับบิดาให้นานๆ เท่านั้น แต่ทว่าเมื่อนานวันเข้า ทุกสิ่งอย่างเริ่มซึมซับเข้าไปในหัวของนางโดยมิรู้ตัว เมื่อนางเริ่มอ่านออกเขียนได้ นางจึงเริ่มอ่านทุกอย่างในห้องนั้น

ซึ่งมีแต่ตำราสงครามแทบทั้งหมด จึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด หากว่านางจะฝึกฝนการต่อสู้ตั้งแต่ยังเล็ก สำหรับเด็กคนอื่น นางไม่รู้ว่าวัยนี้ต้องทำอันใดบ้าง

แต่สำหรับนางนั้น การฝึกฝนวิชาการต่อสู้คือสิ่งที่จำเป็น เกิดในสกุลทหารหากไร้ฝีมือด้านอาวุธ เท่ากับเป็นตัวถ่วงของพี่น้องอย่างแท้จริง ยิ่งตัวนางเป็นจุดศูนย์รวมของความรัก ก็เท่ากับเป็นจุดอ่อนของทุกคนในบ้านนั่นเอง

ทุกอย่างที่เด็กน้อยคิดนั้น คือคำพูด ที่นางได้รับการถ่ายทอดมาจากผู้เป็นอาหญิงลู่เยว่ฉีทั้งสิ้น นางต้องเก่งกาจ เช่นอาหญิงของนางให้จงได้ เพราะเหตุนี้นางจึงหมั่นฝึกฝนตนเองมาตลอด

‘เพราะเจ้าเป็นคนสกุลลู่ จึงทำให้เจ้าต้องลำบากเช่นนี้หลันเอ๋อร์’

ลู่เฉินเซียน ยังคงใช้มือลูบศีรษะของบุตรสาวเบา ๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลู่เยว่ฉี คอยปลูกฝังสิ่งใดในหัวของบุตรสาว และมันมิใช่สิ่งที่ผิดอันใด เขาจึงไม่เคยห้ามปรามน้องสาว กับการสอนให้ลู่หลันฮวา

ให้รู้ถึงสถานะของตนเอง เพราะสิ่งที่เยว่ฉีพูดนั้น มันคือความจริง สกุลลู่ถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา เพราะบุตรชายของสกุลลู่ทั้งสามครอบครองตำแหน่งสำคัญเอาไว้แทบทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่น้องสาวเพียงคนเดียวของพวกเขาก็เช่นกัน

ย่อมมิแปลก ที่จะมีคนคอยล้มพวกเขาทุกทาง ทำลายสกุลลู่ได้ก็เท่ากับตัดพระเศียรของฮ่องเต้ได้เลยทีเดียว ความลับของมังกรอยู่ในมือของพวกเขา ที่ผ่านการทดสอบมาอย่างหนักหน่วง เพื่อเป็นหูตามือเท้าให้แก่ราชบัลลังก์

“ท่านพ่อ หลันเอ๋อร์จะมิทำให้ท่านพ่อผิดหวังนะเจ้าคะ”

อยู่ ๆ เด็กน้อยก็ได้เอ่ยขึ้นมากับอกของบิดา ทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวัค์ ก่อนจะคิ้วขมวดเป็นปม ชายหนุ่มขยับกายบุตรสาวออกห่างเล็กน้อย เพื่อที่จะมองหน้าของนางให้ชัด พร้อมทั้งค้นหาคำตอบจากแววตาของหลันฮวา

“มีสิ่งใดกัน ที่เจ้าจะทำให้พ่อผิดหวังได้ หืม!”

เฉินเซียนเอ่ยถามออกไปด้วยความใคร่รู้ ช่วงไม่กี่วันมานี้ ใครกันเอาความคิดเช่นนี้ มาใส่ในหัวของบุตรสาวของเขาอีกเล่า หรือยัยตัวแสบจะแอบหนีท่านแม่มายังชายแดนอีกแล้ว

ชายหนุ่มนึกไปถึงน้องสาวคนเล็ก ที่ชอบแอบมาหาบุตรสาวของเขาอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งทุกครั้ง! ก็มักหาเรื่องให้เขา และบิดาปวดหัวได้ตลอด ทว่ายัยตัวร้ายมีหรือจะย่อท้อ ต่อการมาเยือนแบบไม่บอกใคร

“ทุกเรื่องเจ้าค่ะท่านพ่อ หลันเอ๋อร์รู้มาจาก มูมู่บุตรสาวท่านเจ้าเมือง ตอนที่ท่านปู่มารับไปเที่ยวในตลาดครั้งก่อนเจ้าค่ะ ท่านปู่ได้ไปที่บ้านท่านเจ้าเมือง หลันเอ๋อร์ได้เห็นสิ่งที่มูมู่ต้องทำ เลยถามนางไปว่าไยต้องทรมานตนเองมากมายเช่นนี้”

“ทรมานตนเองอย่างไรกัน คุณหนูมูมู่เป็นอันใดรึ”

เฉินเซียน เริ่มที่อยากจะรู้แล้ว ว่าบุตรสาวของเขาไปพบเห็นสิ่งใดมากันแน่

“ก็นางต้องเอาผ้ารัดเท้าตนเองจนแน่น เดินก็ต้องมีคนพยุง ไหนจะต้องร่ายรำให้งดงาม หากทำมิได้นางก็ถูกดุและลงโทษ อาหารก็มิอาจกินได้เต็มอิ่ม เพราะเกรงจะอ้วนเช่นข้า วาดเขียนก็ต้องเป็นเลิศ มิเช่นนั้นจะหาสามีมิได้ นางเป็นพี่ข้าแค่เพียงปีเดียว ไยถึงต้องทำสิ่งเหล่านั้นมากมายนัก ฮูหยินท่านเจ้าเมืองบอกว่า สตรีในสกุลใหญ่ทุกคนต้องทำสิ่งนี้ เพื่อมิให้ผู้ใดมาหยามเหยียดได้ หากมิทำตัวให้สมชาติตระกูล ก็ไม่ต่างจากสตรีไร้ค่า หลันเอ๋อร์ก็มิอยากให้ผู้ใด มาหยามเหยียดท่านพ่อ ว่ามีบุตรสาวไร้ค่าเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มถึงกับขนลุกซู่ เมื่อนึกถึงภาพที่บุตรสาว ต้องทรมานตนเองแบบนั้น เพื่อเพียงมีสามี บ้าบอกันเกินไปแล้ว การรัดเท้าหาได้มีในยุคสมัยนี้ไปนานนับร้อยปี