บทที่3 ดวงใจ

เมื่อพูดจบร่างสูง มิคิดรั้งรอคำพูดใด ๆ จากบิดา เขารีบก้าวยาว ๆ กลับไปที่ม้าของตน ก่อนจะเหวี่ยงกายขึ้นม้า แล้วควบออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่กำลังไล่เรียงคำพูดของบุตรชาย ได้แต่ทำปากขมุบขมิบ เพราะรู้แล้วว่าตนเอง ถูกบุตรชายกลั่นแกล้งเข้าอีกแล้ว

“พวกเจ้าเป็นทหารที่ดี ต่างมากด้วยความสามารถนัก ไหน ๆ ก็อาจเกิดสงครามขึ้นอย่างที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ ข้าเลยอยากเพิ่มความแข็งแกร่งให้แก่พวกเจ้าอีกสักหน่อย พวกเจ้าว่าดีหรือไม่ ข้ามั่นใจว่ารองแม่ทัพลู่ฉงสามารถทำให้พวกเจ้าเก่งกาจกว่าทหารอื่น ๆ อีกหลายเท่าตัว”

แม่ทัพใหญ่ลู่ฉางเอิน กล่าวกับทหารติดตามที่ไปเจรจาเมื่อครู่ ก่อนจะก้าวเดินจากไป พร้อมเสียงก่นด่าบุตรชายอย่างไม่จริงจังนัก และคงมีเสียงหัวเราะเบาๆ จากบุตรชายคนรอง และบรรดาแม่ทัพนายกอง ไล่หลังมาให้ได้ยิน

ลู่ฉง หยุดหัวเราะในทันมี เมื่อเห็นทิศทางที่บิดากำลังเดินไป มันมิใช่ทางกลับค่ายทหาร แต่มันคือภูเขาที่อยู่ถัดไปอีกลูกต่างหาก ชายหนุ่มสั่งให้คนไปนำม้าของเขาและบิดามาให้ ส่วนคนอื่นๆ กลับค่ายไปพร้อมแม่ทัพที่เหลือได้เลย

“ตาเฒ่า! คิดที่จะไปหาหลันเอ๋อร์คนเดียวเช่นนั้นรึ! ฝันไปเถอะ!”

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงใบหน้าหวานละมุน ของหลานสาวเพียงคนเดียว สิ่งที่รั้งน้องชายของเขามิให้ออกเดินทาง ไปทั่วแผ่นดินเช่นในอดีต คือลู่หลันฮวา หลานสาวกำพร้ามารดาของเขานั่นเอง

เด็กน้อยผู้เป็นหัวใจของคนทั้งบ้าน ป่านนี้จะคิดถึงลุงรองแค่ไหนกันนะ เขาเองก็ติดพันเรื่องในกองทัพ ไม่ได้ไปหาหลานสาวนานแล้วเช่นกัน เจ้าน้องชายตัวดีก็หวงลูก จนไม่ยอมให้ลงจากเขามาพักในจวนแม่ทัพ

ชายหนุ่มเดินตามหลังบิดาไปห่างๆ เขารู้ดีว่าชายชรา เริ่มที่จะเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่อันหนักอึ้งนี้แล้ว และการที่เขายังไม่ยอมรับตำแหน่งแม่ทัพ ก็เพราะไม่อยากให้เกิดรอยร้าวในกองทัพ

เพราะเขาจะมิใช้ฐานะบุตรชาย มาสานต่ออำนาจบิดา แต่เขาจะสร้างผลงาน ให้ประจักษ์ต่อสายตา เหล่าแม่ทัพนายกองคนอื่นๆ เสียก่อน ค่อยก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งของบิดาก็มิสาย

ครึ่งชั่วยามต่อมา ณ กระท่อมบนเขาอี้หลิง

อาชาตัวใหญ่ ได้หยุดลงยังลานกว้าง หน้าทางเข้ากระท่อมหลังหนึ่ง ที่ตลอดสองข้างทาง เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ร่างสูงกระโดดลงจากหลังคู่ใจ ก่อนจะปลดสิ่งของมากมาย ที่ห้อยไว้ยังอานม้ามาถือเอาไว้ จนเต็มสองมือ ทุกอย่างล้วนขนมและของกิน สำหรับคนในกระท่อม

“ท่านพ่อ”

เสียงเล็กใส ของเด็กหญิงร่างจ้ำม่ำในชุดผ้าเนื้อดีสีชมพู ที่กำลังวิ่งออกมาจากกระท่อมหลังงาม เพื่อออกมารับบิดา ที่ไปทำงานด้วยความคิดถึง ชายหนุ่มย่อตัวลง พร้อมอ่าแขนออกรอรับร่างกลม ที่วิ่งโถมเข้าใส่เขาอย่างเต็มแรง

ลู่หลันฮวากระโดดกอดคอบิดาเอาไว้แน่น ชายหนุ่มรวบร่างลูกสาวแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะพาร่างกลม หมุนไปมาอยู่หลายรอบ เสียงหัวเราะร่าของเด็กน้อย ทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวพลันอ่อนยวบในทันที นางคือทั้งชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้

“หลันเอ๋อร์เจ้าเด็กอ้วน มาให้พ่อหอมเจ้าเสียดี ๆ”

หลันฮวาซุกใบหน้ากับซอกคอของบิดา มิยอมให้อีกฝ่ายได้หอมแก้มยุ้ยของตน สองพ่อลูกหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ก่อนร่างสูงจะอุ้มบุตรสาวเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน

“นายท่านกลับมาแล้ว วันนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ขอรับ”

เกาจิ้งอดีตหัวหน้าพ่อบ้านสกุลลู่ ได้ผันตัวมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้กับนายน้อยของบ้าน ด้วยรอบกายของสกุลลู่ ล้วนเต็มไปด้วยภัยอันตราย ทายาทคนล่าสุดที่กำเนิดเป็นหญิง จำต้องมีคนที่วางใจได้คอยปกป้องในยามบิดาไม่อยู่

“ไม่เลยขอรับท่านอา ข้าคงต้องไปช่วยตาเฒ่านั่น ทำงานอยู่อีกมากทีเดียว ช่วงที่ข้าไม่อยู่ อย่าได้พาหลันเอ๋อไปไหนลำพังเข้าใจหรือไม่”

ชายหนุ่มเอ่ยปากกำชับพ่อบ้านสูงวัย ซึ่งเป็นที่รู้กันดี ว่าคนที่เกิดในสกุลแม่ทัพเช่นเขา ยากที่จะหลีกเลี่ยงศัตรู ทั้งภายในและภายนอกแคว้น ยิ่งตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพสองแคว้น หาได้ลงรอยกันอย่างในอดีต ยากนักที่จะบอกได้ว่า ทุกอย่างสงบสุขเช่นวันวาน

“ขอรับนายท่าน เดี๋ยวข้าไปบอกชีเหนียง เตรียมอาหารให้นะขอรับ”

เกาจิ้งตอบรับคำสั่งของผู้เป็นนาย พร้อมขอตัวไปบอกภรรยาให้จัดเตรียมอาหารให้เจ้านายทั้งสอง ส่วนตัวเขาต้องเร่งไปจัดเตรียมความเรียบร้อยด้านอื่นอีก

เพราะเมื่อใดก็ตาม ที่มีการกำชับเช่นนี้เกิดขึ้น นั่นหมายความว่า ต้องมีเรื่องอันตราย คืบคลานเข้ามาใกล้ครอบครัวสกุลลู่ เขาในฐานะผู้ดูแล จำต้องตรวจสอบให้แน่ใจ ว่าไร้ข้อบกพร่องต่อหน้าที่

“นี่คือขนมของกินใช้ของพวกเรา รบกวนท่านอานำไปให้ท่านอาหญิงช่วยจัดการด้วยขอรับ”

ชายหนุ่มยื่นสิ่งของให้แก่พ่อบ้านเกา เขามิรู้จะขอบคุณสองสามีภรรยาคู่นี้อย่างไร ที่สละเวลาของตนเอง มาอยู่ดูแลเด็กคนหนึ่ง แทนที่จะใช้ชีวิตบันปลายอย่างสุขสบายที่บ้านเกิด

“ขอรับ”

ลับหลังพ่อบ้านไปแล้ว ลู่เฉินเซียนหันกลับมาสนใจบุตรสาวตัวแสบต่อ

“ท่านพ่อจะมิอยู่อีกหลายวันหรือเจ้าคะ”

หลันฮวาเอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงสดใส เด็กน้อยได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะหน้าที่ของคนสกุลลู่ ว่าต้องทำสิ่งใดบ้าง มิว่าบุรุษหรือสตรี