บทที่ 3 งานเข้า

จดหมายเชิญผู้ปกครองถูกร่อนมาทันทีหลังจากที่เปิดเทอมได้วันแรก หลานสาวของเธอทะเลาะอะไรกันไม่รู้แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีการลงไม้ลงมือกันมาก่อนเลย ตัวเธอเองยังไม่กล้าตีหลานเลย แล้วเด็กที่ทำร้ายหลานของเธอเป็นใครมาจากไหนกันถึงได้กล้าทำขนาดนี้

"เจ็บมากไหมลูก" เมื่อเธอเห็นแผลบริเวณหัวเข่าของหลานก็สงสารหลานมากๆ

"นิดหน่อยค่ะ" คนเป็นหลานยิ้มสู้

"แต่หนูเลือดออกเลยนะลูก เด็กคนที่ทำร้ายหนูน่าตีจริงๆเลย" เธอตกใจเสียยิ่งกว่าคนบาดเจ็บเสียอีก

"ตกใจมากกว่าค่ะน้าจิน จีนไม่คิดว่าริต้าจะมีแรงเยอะขนาดนั้นค่ะ เห็นตัวนิดเดียวเองนะคะ" สาวน้อยวาดมือบอกให้น้าสาวรู้ว่าคู่กรณีตัวเล็กแค่ไหน

"คงเป็นเพราะอารมณ์ของน้องริต้าด้วยมั้งคะ หนูโกรธริต้าไหมคะ"

"ตอนแรกโกรธค่ะ แต่ตอนนี้ไม่โกรธแล้ว"

"อ้าว ทำไมละคะ"

"เพื่อนบอกว่าริต้าไม่มีแม่ค่ะ ริต้าเลยขาดความอบอุ่น" โถว่ๆหลานสาวสุดที่รักของเธอพูดมาอย่างนี้ได้ยังไงกัน คงจะไปได้ยินผู้ใหญ่คนอื่นเขาพูดกันเลยจำกันมาพูด ทั้งๆที่ตัวเองก็ขาดทั้งพ่อและแม่เลย

"ไม่เอานะคะ อย่าเอาปัญหาแบบนี้มาพูดเล่นๆกันนะลูก เพื่อนจะเสียใจได้นะคะ แล้วอย่างหนูเองก็ไม่มีแม่แต่น้าก็ไม่เห็นหนูจะมีปัญหาอะไรเลย"

"เพราะคุณแม่แจนเคยบอกกับหนูว่าอยู่ตรงนี้ของจีนเสมอค่ะ" สาวน้อยยกมือขึ้นกุมที่หัวใจของตน ใจของเธอแทบสลายสงสารหลานจับใจ คงจะคิดถึงแม่ของตนตลอดเวลานั้นแหละ ตอนที่พี่สาวเธอยังมีชีวิตอยู่เธอพยายามสอนสิ่งต่างๆให้ลูกสาวมากมาย ให้ลูกหัดช่วยเหลือตัวเองให้ได้แม้จะอายุน้อยอย่างนี้

"คุณแม่บอกว่าให้จีนเป็นเด็กดีของน้าจินตลอดไปค่ะ แล้วพอน้องจีนโตขึ้นก็ต้องดูแลน้าจินให้ดีค่ะ"

"คนดีของน้า มาให้น้ากอดหน่อยเร็ว" หญิงสาวน้ำตาซึมออกมาทางหางตา เธอซึ้งใจและเธอสงสารหลานมากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงได้ในเมื่อพี่สาวของเธอได้จากไปแล้ว เธอทำได้เพียงให้ความรักความเอาใจใส่หลานให้มากๆ

"คุณวินครับ มีจดหมายเชิญผู้ปกครองจากโรงเรียนคุณหนูริต้าถึงคุณวินครับ"

"ขอบคุณครับวางไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวผมเปิดอ่านเอง" ชายหนุ่มบอกเลขาอย่างเหนื่อยๆ ไปโรงเรียนวันแรกก็เกิดปัญหาแล้วสินะ แล้วเขาก็คิดว่าคนของเขานี่แหละที่ก่อเรื่องขึ้นก่อน

"ทำร้ายร่างกายกันเลยเหรอเนี่ย มันชักจะแรงไปแล้ว" ชายหนุ่มรีบจัดการงานที่กองอยู่ของตนให้เรียบร้อยเพราะดูถ้าพรุ่งนี้เขาต้องไปโรงเรียนของลูกสาวทั้งวัน

วันรุ่งขึ้นทั้งคนเป็นพ่อและน้าต่างมาพร้อมเพียงกันที่ห้องประชุม ครูใหญ่เชิญผู้ปกครองและเด็กเข้ามาเจรจาพร้อมกัน

"ริต้าไม่ได้ผิดค่ะ"

"แต่หนูทำร้ายเพื่อนจนเลือดออกเลยนะลูก"

"จีนว่าริต้าก่อนค่ะ"

"อ้าว มันยังไงกันแน่ครับ"

"ริต้า หลานของคุณน่ะแย่งของเล่นจากมือเพื่อนไปค่ะ"

"ริต้าไม่ได้แย่ง ก็ทิวลี่ไม่ยอมให้ริต้าเอง"

"นั่นเรียกว่าแย่งแล้วนะคะ"

"ไม่จริง คุณพ่ออย่าไปฟังแม่ของจีนนะคะ"

"ไม่ใช่แม่ค่ะ นี่น้าคนสวยของจีนเอง" สาวน้อยรับแย้ง

"แล้วแม่จีนไปไหนละ"

"แม่จีนไปสวรรค์ไปแล้วน่ะ"

"ไปสวรรค์คืออะไรคะคุณพ่อ"

"อะ เอ่อ คือ.." ชายหนุ่มไม่รู้จะอธิบายยังไง

"เสียชีวิตแล้วค่ะ มาหาไม่ได้อีกแล้ว"

"แม่ของริต้าละ" เพื่อนอีกคนถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย"

"มะ แม่" สาวน้อยพูดไม่ออกเธอไม่รับรู้นิยามของคำว่าแม่สักครั้ง สุดท้ายจึงตัดปัญหาด้วยการร้องไห้ซบอกคนเป็นพ่อ ชายหนุ่มกอดปลอบ

"ผมกับแม่ของน้องริต้าหย่ากันแล้วครับ" ชายหนุ่มเลยหันไปตอบบรรดาผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ด้วย

"คุณต้องดูแลเอาใจใส่น้องริต้าอีกสักนิดนะคะ ครูกลัวว่ามันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ระยะยาวได้"

"ครับๆผมจะรีบแก้ไขให้ได้ ผมขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ" เรื่องจบลงแล้วแม้สาวน้อยจะไม่ได้พูดขอโทษออกมาก็ตาม แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันไม่เอาเรื่อง แต่ถ้าเกิดมีเรื่องต่อไปอีกก็คงไม่แน่ วันนี้คุณครูให้เด็กทั้งสองกลับบ้านก่อนเวลาเพราะคิดว่าเวลาน่าจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย

"ฮืออ ฮึกๆ ทำไมริต้าไม่มีแม่เหมือนคนอื่นล่ะคะ คุณแม่ของริต้าไปไหน ฮึกๆ" สาวน้อยเหมือนถูกกระตุ้นปมในใจของตนให้เจ็บปวด

"โอ๋ๆอย่าไปนึกถึงเรื่องนี้เลยนะครับ พ่อจะพยายามมีเวลาให้หนูมากขึ้นดีไหมลูก"

"ฮึบ จริงนะคะ คุณพ่อต้องสัญญากับริต้าด้วยค่ะ ริต้าอยากเล่นกับคุณพ่อทุกวันเลยค่ะ บางทีคุณปู่คุณย่าก็วิ่งตามริต้าไม่ทัน ไม่สนุกเลยค่ะ" สาวน้อยแอบบ่นเบาๆ

"สัญญาครับ วันนี้พ่อว่างพ่อจะอยู่กับหนูทั้งวันเลยดีไหมครับ เราเล่นอะไรกันดีครับ"

"จริงเหรอคะ"

"จริงสิครับ "

"เย้ๆ วิ่งไล่จับกันดีกว่าค่ะ" พอผู้เป็นพ่อจะอยู่เล่นด้วยสาวน้อยเริ่มพอจะยิ้มออกได้บ้าง

"ปัญหาจบแล้วเราจะไปอยู่ไหนละเนี่ย ไปอยู่ที่ทำงานกับน้าจินไหมคะ ลุงๆป้าๆคิดถึงกันแย่แล้วมั้ง" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ตื่นเต้นที่จะได้ไปเจอเพื่อนร่วมงานของหญิงสาว เพราะบรรดาลุงๆป้าต่างหลงใหลเด็กคนนี้หัวปักหัวปรำอยากจะเล่นด้วย

"น้องจีนนน มาหาป้าแหวนหน่อยค่ะ"

"มาหาลุงเอ๋ดีกว่าครับ ลุงมีขนมให้กินน้า" บรรดาลุงๆป้าๆรีบหาของมาหลอกล่อ

"ไปหาทุกคนเลยค่าา สาวน้อยเดินสายเยี่ยมเยียนคนที่ทำงานของน้าสาว สาวน้อยได้ขนมติดไม้ติดมือมาเพียบ หญิงสาวเป็นบรรณาธิการ ชื่อดังของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง เธอได้เงินเดือนมากพอที่จะเลี้ยงดูสาวน้อยได้อย่างสบายๆจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่

"หอบอะไรมาเยอะแยะเลยคะ"

"ขนมค่ะ ป้าๆกับลุงๆแบ่งมาให้จีนค่ะ"

"ได้ขอบคุณหรือป่าวคะ"

"ขอบคุณค่ะ แบบนี้เลยค่ะ" สาวน้อยวางขนมลงบนโต๊ะจากนั้นก็ยกมือไหว้เป็นตัวอย่างให้หญิงสาวดู การไหว้ของสาวน้อยนอบน้อมมาก

"เก่งมากค่ะ ไหว้สวยมากเลยนะคะ มาให้น้ากอดหน่อยเร็ว"

"แผลยังเจ็บอยู่ไหมลูก" หญิงสาวถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

"ไม่แล้วค่ะ น้าจินเป่าทุกวันจีนก็เลยหายเร็วเลยค่ะ" สาวน้อยฉีกยิ้มกว้างเธอรู้ดีว่าคนเป็นน้าเป็นห่วงแค่ไหน

"แหม่ๆปากหวานเสียจริงนะลูก" หญิงสาวกอดหลานสาวตัวกลม เธอรักของเธอนี่หน่า