ตอนที่ 6 ตามติด

ตอนที่ 6 ตามติด

ไวน์กลับทำท่าทางสบายไม่ได้สนใจทีท่าตกอกตกใจของเพื่อนสาวเท่าไหร่นัก ก่อนจะหันมามองหน้าพายอย่างจริงจัง

“โอเคๆ เอาเป็นว่า แกต้องรุกกลับ อย่าปล่อยให้เขาเมินเราได้” ไวน์พูดอย่างจริงจัง “แกต้องพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าร้านแกมีดี ไม่ใช่แค่กาแฟเค็มกับบราวนี่เผ็ด”

คำพูดของไวน์จุดประกายบางอย่างในตัวพาย ใช่...เธอจะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้

เธอคือ “พิชชาอร” เชฟขนมอบที่เรียนจบจากสถาบันชื่อดังของฝรั่งเศส แม้ว่าตอนนี้จะตกอับมาเปิดคาเฟ่ที่กำลังจะเจ๊งก็เถอะ แต่เธอจะปล่อยให้ใครหน้าไหนมาดูถูกฝีมือเธอไม่ได้

“โอเค” พายประกาศกร้าว “วันนี้ฉันจะทำทาร์ตเลมอนเมอแรงก์ สูตรเด็ดของฉัน ขนมที่ชนะการประกวดตอนเรียนปีสุดท้าย ฉันจะทำให้เขากินจนติดใจไปเลย”

แล้วในเที่ยงวันนั้น หลังจากใช้เวลาสองชั่วโมงเต็มในการอบแป้งทาร์ตให้กรอบหอม กวนเลมอนเคิร์ดรสเปรี้ยวอมหวานอย่างพิถีพิถัน และตีเมอแรงก์จนตั้งยอดอ่อนสวยงาม

ในที่สุดทาร์ตเลมอนเมอแรงก์ ชิ้นที่สมบูรณ์แบบที่สุดก็เสร็จสิ้น มันวางอยู่ในจานกระเบื้องสีขาวสะอาด หน้าเมอแรงก์ถูกลนไฟอ่อนๆ ให้เกิดสีน้ำตาลทองน่ากิน

พายมองผลงานชิ้นเอกของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ไม่มีทางที่ผู้ชายคนนั้นจะต้านทานสิ่งนี้ได้

พายถอดผ้ากันเปื้อนออก จัดเสื้อยืดให้เข้าที่ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถือจานขนมเดินตรงไปที่ลิฟต์

เธอไม่มีคีย์การ์ดสำหรับชั้นสี่ แต่เธอมีวิธีของตัวเอง

พายรอจนกระทั่งพนักงาน K-Innovate คนหนึ่งเดินมาที่ลิฟต์ เธอจึงรีบเดินตามเข้าไป “อ้าว สวัสดีค่ะ พอดีจะเอาขนมไปให้คุณคิมน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

พนักงานคนนั้นยิ้มให้พาย “ได้เลยค่ะคุณพาย”

ติ๊ง!!! ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสี่ พายก้าวเท้าออกมาสู่โลกที่แตกต่าง

มันไม่ใช่แค่โซน Private Office ธรรมดา แต่มันคือศูนย์บัญชาการที่ถูกดัดแปลงใหม่ทั้งหมด ผนังกระจกใสถูกติดตั้งเพิ่ม แบ่งสัดส่วนอย่างชัดเจน โต๊ะทำงานทุกตัวเป็นแบบปรับระดับได้ จอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่เรียงราย พนักงานทุกคนใส่หูฟังไร้สายและจดจ่ออยู่กับหน้าจอของตัวเอง

บรรยากาศเงียบกริบ และเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด มันช่างต่างจากโซนคาเฟ่ชั้นล่างของเธอราวฟ้ากับเหว

“คุณคิมอยู่ในห้องประชุมกระจกนั่นค่ะ” พนักงานคนเดิมชี้ไปที่ห้องใหญ่สุดมุมในสุด

พายใจเต้นตึกตัก เอาไงเอากัน

พายตัดสินใจเดินถือจานขนมตรงไปที่ห้องนั้น เธอชะเง้อมองไปด้านใน และเห็นคิมทันต์ที่นั่งเพียงลำพังในห้อง ใบหน้ายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจออย่างตั้งใจ เมื่อเธอคิดว่าเขาอยู่ตามลำพัง จึงได้ตัดสินใจค่อยๆ แง้มมันออก

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณคิม”

พายยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ คิมทันต์ซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เขากำลังประชุมผ่านวิดีโอคอลกับใครสักคนอยู่ เขาหันขวับมาทางเธอในทันที

สายตาของเขา เย็นชากว่าอเมริกาโน่เย็นเสียอีก

“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา”

น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดัง แต่กลับทรงพลังจนทำให้พายตัวแข็งทื่อ

“พาย...เอ่อฉันเอาขนมมาให้ค่ะ เป็นการต้อนรับ” พายเสียงสั่น

เขามองจานทาร์ตในมือของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปที่หน้าจอ “ขอโทษครับคุณมาร์คัส พอดีมีสิ่งรบกวน นิดหน่อย”

สิ่งรบกวน

คำนี้กระแทกเข้าหน้าพายอย่างจัง ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าเขากำลังประชุมอยู่ และคิดว่าเขานั่งทำงานตามลำพัง เธอยังรู้สึกผิดอยู่มากเช่นกันที่เข้ามารบกวนเขา แต่เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว คำขอโทษที่เตรียมไว้ก็ถูกกลืนหายลงคอในทันที

“กรุณาออกไปด้วยครับ” คิมทันต์พูดออกมา โดยไม่หันมามอง “และอย่าขึ้นมารบกวนเวลาทำงานของผมอีก ถ้าไม่มีธุระเร่งด่วน หรือถ้าผมไม่ได้สั่ง”

ความอับอายแล่นริ้วขึ้นมาจนหน้าชา พายรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกในละครสัตว์ เธออยากจะปาทาร์ตในมือนี้ใส่หน้าหล่อๆ ของเขาให้รู้แล้วรู้รอดเสียจริง

แต่พายก็ทำได้แค่...

“ขอโทษค่ะ”

พายพึมพำ ก้มหน้า หมุนตัว แล้วเดินออกมาจากห้องประชุมนั้นอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอได้ยินเสียงเขาพูดกับปลายสายต่อทันที ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่ตรงนั้น

พายรีบจ้ำอ้าวกลับไปที่ลิฟต์ แต่ในขณะที่เธอกำลังจะกดปุ่มลง

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณพาย”

เสียงของมีนา เลขาคนเมื่อวานวิ่งตามเธอมา “ขนมนั่น...”

พายหันไปทั้งน้ำตาคลอเบ้า “คุณเอาไปเถอะค่ะ พายเอามาให้ฟรี”

“ไม่ใช่ค่ะ” มีนารีบโบกมือ “คือฉันจะบอกคุณว่าคุณคิมเขา...เขาแพ้เลมอนค่ะ”

พายชะงัก “...”

“แพ้แบบรุนแรง” มีนาทำหน้าซีด “ถ้าเขากินเข้าไปนิดเดียว คืออาจจะต้องเข้าโรงพยาบาลได้เลย”

พายมองทาร์ตเลมอนเมอแรงก์ในมือตัวเอง ขนมที่เธอตั้งใจทำสุดฝีมือ ขนมที่เธอตั้งใจจะใช้เอาชนะเขา

มันเกือบจะกลายเป็นอาวุธสังหารเขาไปเสียแล้ว

พายมองหน้ามีนาอย่างรู้สึกผิด “พายว่าขนมที่พายทำคงไม่ถูกปากคุณคิมเสียแล้ว”

“เอ่อ...คุณพายอย่าคิดมากเลยนะคะ เมื่อวานเป็นความผิดฉันเอง ฉันไม่คิดว่าคุณคิมจะไม่ชอบรสชาติแปลกใหม่แบบนั้น”

มีนาได้แต่หน้าเจื่อน เธอเองก็รู้สึกผิดที่ความหวังดีของพายเมื่อวาน กลายเป็นทำให้คิมทันต์โกรธจนแบนร้านคาเฟ่ของเธอไปเลย

“ช่างมันเถอะค่ะ” พายยิ้มบางให้มีนา ก่อนจะเดินกลับลงมาที่คาเฟ่ด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก เธอไม่ใช่แค่โกรธหรืออาย แต่เธอรู้สึกผิดอย่างประหลาด ความตั้งใจที่จะเอาชนะของเธอ มันเลยเถิดไปหรือเปล่า พายได้แต่นั่งจ้องทาร์ตเลมอนที่ตอนนี้ดูเหมือนสิ่งต้องห้ามไปเสียแล้ว

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่คิมทันต์จบการประชุม เขาหันไปถามมีนาอีกครั้ง

“คุณพายไปแล้วเหรอ”

“ไปแล้วค่ะ” มีนาตอบอย่างลนลาน

“เธอเอาอะไรมา”

“ทาร์ตเลมอนค่ะ”

คิมทันต์นิ่งไปครู่หนึ่งใหญ่

“คุณคิมคะ เรื่องเมื่อวาน บราวนี่นั่น มีนาเป็นคนขอจากคุณพายเองค่ะ พอดีว่าขนมในร้านหมดแล้ว คุณพายเลยให้บราวนี่สูตรทดลองมาให้แทน อันที่จริงคุณพายได้บอกมีนาแล้วว่ามันเป็นบราวนี่สูตรเผ็ด แต่มีนาไม่คิดว่าคุณคิมจะไม่ชอบมันมากขนาดนี้” มีนาตัดสินใจบอกออกไปตามความจริง

คิมทันต์หรี่ตาลงมองมีนาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุด “คุณมีนา ไปสืบมาว่า ร้าน 'The Hub Cafe' ของคุณพิชชาอร ขาดทุนอยู่เท่าไหร่”

มีนาเบิกตากว้าง ‘นี่คุณคิมจะเทคโอเวอร์ร้านกาแฟงั้นเหรอ’