ตอนที่ 4 เมนูสูตรทดลอง

ตอนที่ 4 เมนูสูตรทดลอง

พายสูดหายใจเข้าลึก พร้อมกับพยายามตั้งสติอีกหน “รับอะไรดีคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นมืออาชีพที่สุด

คิมทันต์ไม่ตอบในทันที สายตาคมกริบคู่นั้นกวาดมองไปที่เครื่องบดกาแฟที่สะอาดเอี่ยมของเธอ ก่อนจะเลื่อนมาหยุดที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง

“ผมหวังว่าคุณจะทำความสะอาดเครื่องบดของคุณแล้ว”

คำพูดที่เหมือนไม่มีอะไร แต่แฝงไปด้วยการจับผิด ทำให้พายกำหมัดแน่นใต้เคาน์เตอร์

“ฉันทำความสะอาดอุปกรณ์ทุกชิ้นทุกวันค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบ “และเมื่อเช้า...ต้องขออภัยในความผิดพลาดด้วย พอดีมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นนิดหน่อยค่ะ”

เขาเลิกคิ้ว “อุบัติเหตุ...”

“ค่ะ” เธอยืนยัน แต่ไม่คิดจะอธิบายเรื่องเกลือให้เขาฟัง “วันนี้รับประกันว่ากาแฟรสชาติเหมือนกาแฟแน่นอนค่ะ”

คิมทันต์มองพายเหมือนกำลังชั่งใจอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมา “อเมริกาโน่ร้อน ไม่หวาน ไม่เปรี้ยว”

“ได้ค่ะ” พายยิ้มกว้างออกมาด้วยความตื่นเต้น ที่คิมทันต์ให้โอกาสเธออีกครั้ง

คราวนี้ พายทำทุกขั้นตอนเหมือนกำลังแสดงโชว์ต่อหน้ากรรมการ เธอหยิบเมล็ดกาแฟ “Single Origin” ชุดใหม่ที่เพิ่งสั่งมาและแพงหูฉี่ ซึ่งเธอแอบเก็บไว้สำหรับลูกค้าพิเศษ ออกมาตวงน้ำหนักบนเครื่องชั่งดิจิทัล

เธอปรับความละเอียดของเครื่องบด และบดกาแฟสดๆ ต่อหน้าเขา จากนั้นก็ใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดอุณหภูมิน้ำจากเครื่องชงอย่างจงใจให้เขาเห็น “92 องศาเซลเซียสค่ะ อุณหภูมินี้ไม่ทำให้กาแฟไหม้แน่นอน”

เธอสกัดช็อตเอสเปรสโซสีทองอำพันที่มีชั้นครีม่าสวยงามลงในแก้วช็อต ก่อนจะเทลงในแก้วเซรามิกสีขาว แล้วเติมน้ำร้อนตามลงไป

“อเมริกาโน่ร้อน ไม่หวาน ไม่เปรี้ยว และไม่เค็มค่ะ” พายเน้นย้ำคำพูดเล็กน้อยในตอนท้าย พร้อมกับเลื่อนแก้วไปตรงหน้าเขา

คิมทันต์มองการกระทำท้าทายนั้นนิ่งๆ เขาไม่ได้มีท่าทีโกรธ แต่ก็ไม่ได้ประทับใจ เขายกแก้วขึ้นมา ไม่ได้จิบในทันที แต่ยกขึ้นมาสูดดมกลิ่นก่อน

พายกลั้นหายใจราวกับรอฟังคำพิพากษาอีกครั้ง นี่คือเมล็ดกาแฟที่ดีที่สุดในร้านแล้วนะ

คิมทันต์จรดริมฝีปากลงบนขอบแก้ว จิบเข้าไปเล็กน้อย แล้วก็นิ่งไป

พายจ้องเขาเขม็ง รอคอยคำติชม หรืออย่างน้อยก็คำถากถาง

คิมทันต์วางแก้วลง เขากลืนกาแฟในปากลงคอช้าๆ ก่อนจะสบตาของเธออีกครั้ง

“ก็...” เขาเว้นจังหวะ “พอใช้ได้”

“...”

พายอยากจะกรี๊ด 'พอใช้ได้' งั้นเหรอ กาแฟแก้วละร้อยแปดสิบบาทนี่นะ 'พอใช้ได้'

“มันยังติดรสขมปลายังโดดอยู่นิดหน่อย คิดว่าคงเพราะสกัดกาแฟนานเกินไป” คิมทันต์คอมเมนต์ต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน “แต่ก็...ดีกว่าเมื่อเช้า”

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา “เท่าไหร่ครับ”

“ไม่ต้องค่ะ” พายตอบเสียงสะบัด “ถือเป็นคำขอโทษสำหรับเมื่อเช้า”

“ผมไม่ชอบติดหนี้ใคร” เขาพูดเรียบๆ วางธนบัตรใบละร้อยสองใบบนเคาน์เตอร์ “ผมไม่รับของฟรี”

“นี่ไม่ใช่ของฟรี...นี่คือการชดเชย” พายพยายามเถียงกลับอย่างไม่ลดราวาศอก

“ผมถือว่ามันคือการซื้อขายที่ยุติธรรมแล้ว กาแฟคุณยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่ผมก็ต้องจ่ายค่าวัตถุดิบ” เขาดันเงินมาให้เธออีกครั้ง “ไม่ต้องทอน ถือว่าเป็นทิปสำหรับความพยายาม”

ก่อนที่พายจะได้อ้าปากด่าเขา เขาก็หยิบแก้วกาแฟแล้วหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนอารมณ์ค้างกับธนบัตรสองใบบนเคาน์เตอร์

“ไอ้บ้า ไอ้เผด็จการ ไอ้หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก” พายได้แต่พึมพำด่าไล่หลังเขา เธอมองชายหนุ่มไปจนลับสายตาอีกครั้ง “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนแบบนี้อยู่ด้วย” เสียงพึมพำยังคงดังรอดออกมาอย่างขัดใจ

แต่แล้วเสียงลูกค้าก็ดังขึ้นขัดจังหวะ “ขอลาเต้หวานน้อยแก้วหนึ่งค่ะ”

พายเปลี่ยนสีหน้าในทันที เธอหันไปพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “รอสักครู่นะคะ”

พายง่วนอยู่กับลูกค้าตลอดทั้งวัน แม้จะรู้สึกเหนื่อย แต่กลับใจชื้นขึ้นที่วันนี้มีลูกค้ามากกว่าปกติ จนกระทั่งสามทุ่ม ซึ่งเป็นช่วงเวลาร้านปิด

พายกำลังเช็ดตู้ขนมที่ว่างเปล่า วันนี้ต้องขอบคุณทีมงานของ K-Innovate ที่ช่วยทำให้ขนมของเธอขายหมดเกลี้ยง อารมณ์ของเธอดีขึ้นมาเล็กน้อย จนกระทั่ง

“เอ่อ ขอโทษนะคะ” เสียงใสดังขึ้น พายเงยหน้าขึ้นพบกับพนักงานหญิงคนหนึ่งในทีมของคิมทันต์ เธอดูอายุยังน้อยและมีท่าทางเป็นมิตร

“คะ...ร้านปิดแล้วค่ะ”

“ทราบค่ะๆ พอดี คือว่า คุณคิมยังประชุมออนไลน์ไม่เสร็จเลย แล้วเขาก็ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยง” เธอกระซิบกระซาบ “ฉันกลัวเขาจะเป็นลมตายคาห้องประชุมก่อนน่ะค่ะ พอจะมีอะไรเหลือบ้างไหมคะ ขนมปังสักชิ้น อะไรก็ได้ค่ะ”

พายมองไปที่ตู้โชว์ที่ว่างเปล่า และมันก็เกลี้ยงจริงๆ

“ไม่มีเลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

“แย่จัง” หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “เขาเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจเรื่องกินเวลาทำงานยุ่งๆ ด้วยสิ”

พายกำลังจะปฏิเสธซ้ำ แต่ทันใดนั้น ความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว

รอยยิ้ม...รอยยิ้มที่แสนหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพาย

“อ๋อ เดี๋ยวค่ะ” พายพูด “พอดีฉันมี ขนมสูตรทดลองน่ะค่ะ เก็บไว้ในครัว ยังไม่ได้เอาออกมาโชว์”

“จริงเหรอคะ ดีจังเลย มันคืออะไรเหรอคะ”

“มันคือ 'บราวนี่ช็อกโกแลตพริก' ค่ะ” พายพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “เป็นสูตรเข้มข้นพิเศษ ใช้ดาร์กช็อกโกแลต 90% ผสมกับพริกขี้หนูสวนออร์แกนิก ให้พลังงานสูงมาก เหมาะสำหรับคนทำงานหนักที่ต้องการความตื่นตัวค่ะ”

หญิงสาวตื่นเต้น “ฟังดูดีทีเดียว คุณคิมเขาชอบดาร์กช็อกโกแลต งั้นฉันรับชิ้นนึงค่ะ”

“ได้เลยค่ะ”

พายเดินยิ้มกริ่มเข้าไปหลังครัว เธอเปิดตู้เย็น แล้วหยิบกล่องพลาสติกที่เขียนว่า “สูตรทดลอง” ออกมา มันคือบราวนี่ที่เธอลองทำสูตรทำพิเศษขึ้น สำหรับคนที่ชอบทานเผ็ดมากกว่าปกติ

พายเลือกชิ้นที่ดูฉ่ำเยิ้มที่สุด ใส่กล่องกระดาษสีน้ำตาลสวยหรู ผูกโบว์ให้อย่างดี

“นี่ค่ะ” พายยื่นกล่องให้หญิงสาว พร้อมกับกาแฟอเมริกาโน่ไม่หวานให้อีกแก้วหนึ่ง “ครั้งนี้ไม่คิดเงินค่ะ”

“เอ่อ...จะดีหรือคะ” หญิงสาวดูเกรงใจขึ้นมา

“ยังไงพายก็ติดกาแฟคุณคิมอยู่หนึ่งแก้ว แล้วขนมนี่ก็เป็นสูตรที่กำลังทดลองทำสำหรับคนชอบทานเผ็ดเป็นพิเศษ”

“ขอบคุณมากนะคะ คุณช่วยชีวิตพวกเราไว้เลย” หญิงสาวโค้งให้แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ลิฟต์

พายยืนมองตามหลังไป เธอฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะเริ่มเก็บกวาดร้าน

“อเมริกาโน่ 'พอใช้ได้' งั้นเหรอ” เธอยิ้มกรุ้มกริ่มออกมากับตัวเอง

“ก็หวังว่า ขนมสูตรพิเศษของฉัน จะพอใช้ได้สำหรับคุณเหมือนกันนะคะ คุณซีอีโอ”