2

“บ้าหรือไงห๊ะยัยเด็กดื้อ”

เขาดุด่าแต่เธอไม่ได้ยินเพราะหลับไปแล้ว

เตชินท์กวาดสายตามองรอบห้อง ทำไมเขาจะต้องไปนอนขดอยู่บนโซฟาเล็กๆ ด้วย จึงตัดสินใจมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ นอนหลับไปได้สักพักก็รับรู้ถึงร่างหอมกรุ่นที่บดเบียดเข้ามากับอกกว้าง เขากอดเธอเอาไว้ด้วยความง่วง ก่อนจะหลับลงไปอีกครั้ง

พราวรุ้งลืมตาตื่นในตอนเช้าของวันใหม่ เธอพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของเตชินท์ ตอนแรกตกใจ แต่พอลำดับเหตุการณ์แล้วรู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเธอก็อมยิ้ม

พี่เต้ของเธอเป็นคนดี นิสัยน่ารัก เธอเลยหลงรักเพื่อนพี่ชายมาช้านาน แต่เจ้ากรรมเขามีแฟนแล้ว บัวบุษบาคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ผู้ชายที่ให้เกียรติผู้หญิง ไม่เคยนอกใจแฟนตัวเองเลยหายาก เขาเป็นคนประเภทนั้น

เธอเผลอยิ้มก่อนจะค่อยๆ ไล้นิ้วกับใบหน้าของเขาเบาๆ ยามเขาหลับดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงมากนัก และเขาก็ดูใจดีกว่าตอนตื่นเสียอีก เธออยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ แค่ได้แอบมองเขาก็พอใจแล้ว

“อุ๊ย!”

เขาตะครุบนิ้วของเธอ พราวรุ้งสะดุ้งตกใจเมื่อได้สบสายตาดุดันคู่นั้น

“ทำอะไร” เขาถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“เปล่าค่ะ”

“โกหกเก่งเหมือนพี่ชายเลยนะ ฉันเห็นว่าเธอทำอะไร ยังจะมาบอกว่าเปล่าอีก”

เขาปล่อยมือของเธอ ก่อนจะก้าวลงจากเตียง

“ขอบคุณพี่เต้นะคะที่ยอมใจอ่อน”

“ใครว่าฉันใจอ่อนกับเธอ จะไปไหนก็ไป!”

เขาตวาดลั่นชี้นิ้วไปที่ประตู เธอมองเขาตาปริบๆ คอตกแต่ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากอีก

“ไปสิ”

ยิ่งเห็นเธอเชื่องช้าเขาก็รีบดันหลังของเธอออกไป ก่อนจะปิดประตูโครมใหญ่ เตชินท์ลูบใบหน้าของตัวเองไปมา แล้วถอนใจแรงๆ

พราวรุ้งนั่งกอดเข่าเจ่าจุกมองกระเป๋าของตัวเองนิ่งๆ บอกตัวเองว่า เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

เตชินท์คิดว่าพราวรุ้งไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ นั่งอยู่หน้าบ้าน เขามองเธอด้วยท่าทีรำคาญ ก่อนจะเดินหนีไปที่ร้านกาแฟ เธอวิ่งตามเขาไปด้วย

“ตามมาทำไม”

“พี่เต้จะไปไหนคะ”

“ทำไมฉันต้องตอบคนอย่างเธอด้วย”

คนถูกตอกกลับหน้าหงาย รีบหุบปากฉับ ก่อนจะวิ่งตามเขาไปติดๆ

ที่ร้านกาแฟของเขานอกจากมีกาแฟเลิศรสแล้วยังมีอาหารตามสั่งอีก เธอเห็นเขาเข้าไปตรวจดูงาน คุยกับพนักงานและลูกน้อง จึงไปเข้าห้องน้ำ รีบทำธุระส่วนตัวและออกมาด้วยความสดชื่น เธอสั่งอาหารมารับประทาน ในขณะที่เจ้าของร้านหนุ่มมองเธอไม่วางตา แต่เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

พราวรุ้งรับประทานอาหารเสร็จก็เห็นเตชินท์เดินออกจากร้านไปแล้ว เขาจะไปไหนเธอไม่รู้ แต่เธอตามเขาไปด้วย

“ตามมาทำไม ลงไป”

เขาทำเสียงดุเมื่อเธอขึ้นมานั่งรถคันเดียวกับเขา ข้างๆ คนขับ เดาเอาว่าเขากำลังจะเข้าไร่

เธอไม่ไป แต่หันไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดเอาไว้ มองเขาตาปริบๆ

“เธอกำลังยั่วโมโหฉันใช่ไหมพราวรุ้ง”

น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวโมโห เธอไม่ตอบ ปิดปากเงียบกริบ แต่นั่นยิ่งเป็นการยั่วโมโหเขาเข้าไปอีก

“ได้ ไม่ลงใช่ไหม”

เขาสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็วสูง คนนิ่งไม่ไหวติงในคราแรก ถึงกับตกใจจับเบาะรถที่ตัวเองนั่งอยู่แทบไม่ทัน

“พี่เต้”

เธอเรียกสติเขา เพราะเขาขับรถเร็วมาก แต่ท่าทีหวาดกลัวของเธอทำให้เขาขับเร็วยิ่งขึ้นไปอีก เธอหลับตาปี๋ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“โอ๊ย!”

เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาเบรกรถอย่างรุนแรง ร่างเธอแทบกระแทกไปกับคอลโซลหน้ารถ ดีที่รัดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้

ร่างสูงของเตชินท์เดินลงจากรถด้วยท่าทีไม่แยแส เธอรีบก้าวตามลงไป เห็นเขาไปคุยกับคนงาน พราวรุ้งสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แรงๆ อากาศที่นี่ดีเหลือเกิน ความหนาวเหน็บทำอะไรเธอไม่ได้มากเพราะตอนนี้เธอสวมเสื้อผ้าหนาๆ อาจเพราะเป็นตอนกลางวันมีแสงแดดอุ่นๆ สาดส่องลงมายังพื้นโลก ไม่เหมือนเมื่อคืนที่ไม่ว่าจะสวมเสื้อผ้าหนายังไง ก็ยังหนาวจนแทบแข็งตาย

เธอเห็นเขาทำงานเลยถือโอกาสเดินสำรวจไร่กาแฟของเขาเสียเลย คนชอบดื่มกาแฟเข้าไปมองผลกาแฟสดๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เธอไม่เคยเห็นต้นกาแฟจริงๆ มาก่อนเลย

เธอได้ยินเสียงสตาร์ทรถ ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นคนที่เธอกระโดดขึ้นรถมาด้วยกำลังจะควบรถออกไป