3

“พี่เต้ อย่าทิ้งรุ้ง”

พราวรุ้งวิ่งตามรถอย่างตกใจ เธอวิ่งกระหืดกระหอบ จนแทบหายใจไม่ทัน ก่อนที่เขาจะเบรกรถกะทันหัน เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็รีบเปิดประตูรถกระโดดขึ้นไปในรถอย่างรวดเร็ว

หอบอยู่หลายนาทีเธอก็หันไปมองคนที่เริ่มออกรถอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะที่พี่เต้หยุดรับรุ้งขึ้นรถ”

“ใครบอกว่าฉันจอดรถรับเธอ ฉันเบรกเพราะมีอะไรวิ่งตัดหน้ารถต่างหาก”

เขาตอบอย่างรำคาญ ในขณะที่เธอหน้างอน้อยๆ

“เธอก็วิ่งเร็วดีนะ เป็นไงตอนเช้าๆ ได้ออกกำลังกาย เหงื่อโชกเลยนี่”

“พี่เต้แกล้งรุ้งเหรอคะ”

“คนอย่างฉันหรือจะแกล้งคนอย่างเธอ”

“คนอย่างรุ้งมันเป็นยังไงเหรอคะ”

“ดื้อด้านไง”

“ดื้อด้าน!” เธอทวนคำพูดรุนแรงของเขา

“ใช่ ไล่ไม่ไปเขาเรียกดื้อด้าน”

“ปากเหรอคะนั่น รุ้งแค่อยากจะอธิบายเรื่องของพี่พลให้พี่ฟังจะได้เข้าใจก็เท่านั้นเอง”

“เอาเป็นว่าฉันเข้าใจแล้ว เธอก็กลับไปได้แล้ว”

“ไม่กลับค่ะ”

“แล้วเธอจะอยู่ทำไม ต้องการอะไรจากฉันอีก”

“คือว่ารุ้ง”

เธอกัดปากตัวเอง จริงด้วยเขาบอกว่าเข้าใจพี่ชายของเธอแล้ว แล้วเธอจะอยู่ทำไมกันอีก เธอมองซีกหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วใจสะท้าน

“เธอควรจะขนของกลับบ้านไปได้แล้ว”

เขาจอดรถหน้าบ้าน ไล่เธอลงจากรถ

“ถ้าพี่เต้ให้อภัยพี่พลจริงๆ ก็ต้องคุยกันสิคะ นี่พี่ไม่ยอมคุยกับพี่พลเลย”

“ใครบอกว่าฉันให้อภัย”

“อ้าว...” พราวรุ้งใบหน้าเหลอหลา

“ฉันบอกว่าเข้าใจ แต่ไม่ได้บอกว่าให้อภัย”

“แล้วรุ้งต้องทำยังไง”

“เธอบอกว่ายอมทำทุกอย่าง มาเป็นเมียฉันไหมล่ะ ในเมื่อพี่ชายของเธอเอาว่าที่เมียฉันไปแล้ว”

พราวรุ้งอึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เขามองเธอนิ่งก่อนจะเดินไปที่รถ

“กลับไปเถอะพราวรุ้ง ฉันกลับมาหวังว่าจะไม่เจอเธออีก” เตชินท์พูดอย่างดุดันก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับออกไป

พราวรุ้งกัดปากตัวเองมองตามท้ายรถไปจนสุดตา ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง

เธอตัดสินใจว่าจะกลับไปก่อนแล้วค่อยมาใหม่ ถึงเธอจะรักเขา แต่จะยอมเป็นเมียเขาง่ายๆ มันก็ไม่ใช่รึเปล่า เรื่องพี่ชายก็คือเรื่องของพี่ชาย แต่เธอต้องยอมมาเป็นเมียเขานี่นะ!

เธอเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ ถึงจะรักเตชินท์มากขนาดไหน แต่เธอก็ค่อนข้างจะรักนวลสงวนตัวอยู่มาก จะยอมมีอะไรกับใครง่ายๆ ได้ยังไงกัน ถึงยอม... คนคนนั้นก็ต้องรักเธอ ไม่ใช่เธอรักเขาเพียงแค่ฝ่ายเดียว

“แต่เดี๋ยวนะ!”

พราวรุ้งควานหากระเป๋ากับโทรศัพท์มือถือของตัวเองแต่ก็ไม่เจอ ความร้อนใจทำให้เธอเดินไปที่ร้านกาแฟของเตชินท์ แต่ไม่มีพนักงานคนไหนให้ความช่วยเหลือเธอเลย เธอแค่จะขอเศษเงินโทรศัพท์ก็ไม่มีใครคุยด้วย

หญิงสาวเดินกลับมาที่บ้านอีกครั้ง นึกขึ้นได้ก็รีบเข้าไปในบ้านของเตชินท์ เธอโง่หรือเปล่า เขาก็มีโทรศัพท์บ้านไม่ใช่เหรอ แต่เธอหายังไงก็หาไม่เจอ ก่อนมาเธอก็ไม่ได้สังเกตว่าเขามีโทรศัพท์บ้านหรือเปล่า พอหาแล้วไม่เจอก็มานั่งคิด

เธออาจจะทำโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินหล่นที่ไร่กาแฟก็เป็นได้ เธอควรจะกลับไปหาที่นั่น แต่มันไกลจากที่นี่พอสมควร จะขอความช่วยเหลือให้พนักงานหรือใครไปส่งก็ไม่มีใครช่วย

คนที่นี่แล้งน้ำใจชะมัดยาดเลย!

เธอนั่งบ่นอยู่คนเดียว ก่อนจะตัดสินใจเพื่อเดินออกจากบ้าน แต่รถของเตชินท์แล่นมาจอดหน้าบ้านพอดี

“ยังไม่กลับอีกเหรอ”

เขาเห็นหน้าเธอก็มีแต่ขับไล่ไสส่ง พราวรุ้งเริ่มจะน้อยใจเพื่อนพี่ชายขึ้นมาบ้างแล้ว

“เจอหน้ากันก็ไล่เหรอคะ”

“หรือว่าเปลี่ยนใจอยากเป็นเมียฉันทดแทนบัวบุษบาล่ะ”

“ไม่ใช่ค่ะ โทรศัพท์กับกระเป๋าเงินของรุ้งหาย สงสัยจะหายในไร่ พี่เต้พารุ้งไปหาหน่อยสิคะ รุ้งจัดของเรียบร้อยแล้ว กำลังจะกลับบ้าน พี่ไม่ต้องไล่หรอก”

“เรื่องอะไรฉันต้องขับรถพาเธอไปหาของด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นรุ้งก็จะอยู่ที่นี่ต่อ พี่จะได้รำคาญรุ้งต่อแน่ๆ”

“ก็เรื่องของเธอสิ บ้านหลังนี้มีห้องนอนห้องเดียว และฉันก็เป็นผู้ชาย ถ้าเธออยู่ก็ต้องเป็นเมียฉัน เธอยอมเหรอ”

“รุ้ง…” เธอกัดปากตัวเอง มองเขานิ่ง

“อย่างว่าแหละ พี่น้องคู่นี้ไม่มีใครจริงใจกับฉันสักคน ที่เธอจะกลับเพราะจริงๆ แล้วไม่ได้อยากมาอธิบายให้ฉันเข้าใจจริงๆ แค่อยากมาเที่ยวเล่นสนุกตามนิสัยของเธอ”