1

พราวรุ้ง อนุรักษ์ หญิงสาววัย 23 ปีกำลังมองบ้านพักหลังงามของเพื่อนพี่ชาย แต่ตอนนี้ความเป็นเพื่อนคงเป็นอดีตไปแล้ว เรื่องราวยุ่งเหยิงนี้เกิดขึ้นเมื่อ บัวบุษบาแฟนของเตชินท์โดนวางยาปลุกเซ็กซ์ แล้วพี่ชายของเธอคือพลวัฒน์ได้เข้าไปช่วยเอาไว้ ทั้งสองได้เสียกันแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่บัวบุษบาสงสารเตชินท์ ด้วยความที่ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด เธอจึงสัญญากับพลวัฒน์ว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครได้รับรู้ พลวัฒน์ซึ่งแอบมีใจให้บัวบุษบาอยู่นานก็รับคำมั่นเหมาะ เพราะทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ เธอไม่รักเขา เขาก็ไม่อยากบีบบังคับให้เธอต้องมาแต่งงานด้วย

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเมื่อบัวบุษบาตั้งท้อง หล่อนรู้ดีว่าลูกในท้องเป็นลูกของพลวัฒน์ไม่ใช่ลูกของเตชินท์แฟนหนุ่ม เพราะตลอดระยะเวลาที่คบหาดูใจกันเตชินท์ให้เกียรติมาโดยตลอดไม่เคยล่วงเกินเลยสักครั้ง

บัวบุษบาละอายใจเกินกว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับอีกต่อไป จึงตัดสินใจบอกเตชินท์ไปตามตรง แต่เหตุการณ์มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเพราะเตชินท์คิดว่าเพื่อนรักและแฟนของตัวเองรวมหัวกันสวมเขาให้ ทรยศหักหลัง แม้จะอธิบายอย่างไร ก็ไม่ยอมเข้าใจ แถมยังประกาศตัดขาดความเป็นเพื่อนจากพลวัฒน์พี่ชายของเธออีกด้วย เธอเลยต้องเดินทางมาที่นี่เพื่อทำให้เขาเข้าใจว่าพี่ชายของเธอกับบัวบุษบาซึ่งตอนนี้เป็นพี่สะใภ้ของเธอไปแล้ว ไม่ได้ตั้งใจหักหลังเขาจริงๆ

คนบางคนพอเชื่ออะไรไปแล้วก็มักจะไม่ยอมเปลี่ยนความคิด แต่เธอก็หวังเล็กๆ ว่าเขาจะให้อภัยพี่ชายของเธอ และเธอเองก็แอบรักเขามานานแล้ว ได้แต่เก็บไว้ในใจเพราะรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว

ร่างสูงชะงักอยู่หน้าบ้านเมื่อเห็นเธอ พราวรุ้งยิ้มให้เขา เรียกว่ายิ้มเป็นกำลังใจให้ตัวเองด้วย ใบหน้าของเตชินท์บึ้งตึงเกินกว่าที่เธอจะฝืนยิ้มได้อีก

“มาทำไม” เขาถามเสียงแข็งกระด้าง ท่าทีไม่เป็นมิตร

“พี่เต้ขา รุ้งอยากอธิบาย”

“อธิบายแทนพี่ชายสารเลวของเธอเหรอ มันหน้าไม่อายแย่งแฟนของฉันไป”

ประโยคแทนตัวเองห่างเหินทำให้เธอต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

“พี่เต้ฟังกันก่อนนะคะ ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุจริงๆ”

“เธอพูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์เลยนะพราวรุ้ง”

เขาบิดปากท่าทีไม่เชื่อถือ

“รุ้งรู้ดีว่าพี่เต้เสียใจ พี่เต้โกรธพี่พลกับพี่บัว แต่เขาทั้งสองคนไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ”

“หึ! ไสหัวกลับไปซะ ฉันไม่อยากฟังคำพูดโกหกของเธอ นี่ไอ้พลมันส่งเธอมาแต่งเรื่องหลอกเด็กให้ฉันฟังหรือไง ทำไมมันไม่มาเองล่ะ”

“รุ้งอาสามาเองค่ะ พี่พลเองก็ละอายใจกับเรื่องนี้มาก แต่มันเป็นอุบัติเหตุ รุ้งอยากทำอะไรให้พี่รู้สึกดี ถ้ารุ้งพอจะทำอะไรชดเชยได้ รุ้งยอมทุกอย่าง อย่าโกรธเกลียดพี่พลกับพี่บัวเลยนะคะ”

“ไสหัวเธอกลับไปซะ” เขาปิดประตูใส่หน้าเธอโครมใหญ่

“รุ้งจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะคุกเข่ารอพี่อยู่หน้าบ้านนี่แหละ จนกว่าเราจะพูดกันให้รู้เรื่อง”

นิสัยดื้อรั้นนั้นเหมือนพลวัฒน์ไม่มีผิด เตชินท์คิดในใจ แต่เขาไม่คิดจะใส่ใจน้องสาวของเพื่อนทรยศอีก เธอหนาวมากๆ เข้าก็คงไปเอง

เตชินท์รับประทานอาหารเย็น และขึ้นนอน เขาตัดสินใจมารับช่วงกิจการที่นี่ของคุณตาเนื่องจากอยากหนีเมืองหลวงอันวุ่นวาย ไร่กาแฟและธุรกิจร้านกาแฟที่เขาเข้ามาช่วยดูแลไปได้สวย

นอนยังไงก็นอนไม่หลับ เขาดีดตัวขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ มือหนารูดม่านหน้าต่างออกดู คิดว่า พราวรุ้งคงกลับไปแล้ว แต่ปรากฏว่าเธอยังนั่งคุกเข่าหนาวสั่นอยู่หน้าบ้านของเขา

เตชินท์สบถอย่างโมโห แต่ลึกๆ แล้วเขากลับเป็นห่วงเธอโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ร่างสูงดึงเสื้อกันหนาวตัวหนาออกจากตู้ ก่อนจะเปิดประตูห้องลงไปด้านล่าง

เขาเปิดประตูออกไปหน้าบ้าน มองร่างที่หนาวสั่นเพราะอากาศที่หนาวเหน็บของคนที่มองเขาอย่างยินดีด้วยความกรุ่นโกรธ

“ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ!”

เขาตวาดลั่นก่อนจะคลุมร่างของเธอเอาไว้ และจัดการอุ้มร่างที่สั่นระริกเข้าบ้าน

“พี่เต้หายโกรธรุ้งแล้วใช่ไหมคะ”

“เพ้อเจ้ออะไรของเธอ”

เขาดุเธอเสียงเข้ม ก่อนที่เธอจะหมดสติไป

เตชินท์ตกใจเมื่อเห็นเธอสลบไป เขาหน้าตาตื่น จริงๆ คือไม่คิดว่าเธอจะนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก

ในบ้านพักมีเพียงห้องนอนห้องเดียว เขาวางเธอลงบนเตียงก่อนจะหาผ้าหนาๆ มาห่มให้ร่างที่แทบแข็งตาย