บทที่ 16 ผีสั่งให้ฆ่า

“มีอะไรเหรอตี้ เปม มีเรื่องอะไรเหรอ”

อารตีก้าวเข้าในห้องเปมิกาตามไปด้วย สองสาวทรุดนั่งเก้าอี้ปลายเตียงมองหน้าชยาภรณ์

“แกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

อารตีเอ่ยน้ำเสียงห่วงใย ชยาภรณ์ขมวดคิ้วกับคำถามของเพื่อน

“ไม่นี่ เป็นอะไรล่ะ ฉันกำลังหลับสนิทเลยแกก็มาปลุกนี่แหละ ยังไม่ถึงเวลาทำงานซะหน่อยปลุกทำไม”

“มันมีเรื่องน่ะสิภรณ์”

เปมิกาเอ่ยออกมาน้ำเสียงจริงจัง ชยาภรณ์ทรุดนั่งบนเตียง อาการง่วงหายไป เกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาล อารตีกับเปมิกาถึงมาปลุกหล่อนด้วยอาการร้อนรนอย่างนี้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอเปม”

“ผีเข้าคนไข้ ไม่ใช่สิ ผีบังคับคนไข้ให้ฆ่าพยาบาลสาวสวย ฉันกับตี้เป็นห่วงแกเพราะคนที่คนไข้พูดถึงคือแก”

“อะไรนะ ผีให้ฆ่า..”

ชยาภรณ์ทำหน้างงมากกว่าเดิมกับคำบอกเล่าของเพื่อน อารตีพยักหน้าลุกจากเก้าอี้ไปนั่งบนเตียงข้างเพื่อนร่วมห้อง

“ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะภรณ์ ทุกคนเห็น หมอรุทธ์ก็เห็น หมอรุทธ์อยู่ด้วยพี่หมอไม่เชื่อหรอกแต่ฉันเชื่อเพราะฉันเจอมาแล้ว”

“ใช่ ฉันเจอพร้อมยัยตี้”

“เจอ..เจออะไรของพวกแก ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย”

“ฉันจะเล่าให้ฟังจะได้หายงง”

อารตีเล่าถึงความสยองขวัญที่หล่อนกับเปมิกาประสบมาด้วยตัวเองและเกือบเจ็บตัวเพราะสิ่งเร้นลับ ชยาภรณ์นิ่งฟังเงียบๆ

“นี่แหละที่ฉันเป็นห่วงแก ฉันเชื่อเรื่องนี้นะภรณ์ พี่โสเหมือนรู้อะไร พี่หมอทศด้วยแต่เขาไม่บอกเรา ฉันจะถามแม่บ้านดู แม่บ้านไม่ปิดเราหรอก”

อารตีจ้องหน้าชยาภรณ์ หล่อนเป็นห่วงเพื่อนเพราะคำพูดของคนไข้บอกชัดว่าเป็นชยาภรณ์และถ้าที่โรงพยาบาลมีสิ่งเร้นลับจริงเรื่องผีก็ต้องมีจริง

“คิดมากไปรึเปล่าตี้ เปม ฉันไม่เป็นอะไร ใครจะมาทำอะไรฉัน”

“ยัยเพลินไง มันจ้องเล่นงานแกไม่ใช่เหรอที่แกแอบไปเป็นกิ๊กกับหมอรุทธ์ว่าที่ผัวของมันน่ะ”

เปมิกาพูดแรงตามนิสัยที่ไม่ยอมใครของหล่อน ชยาภรณ์นิ่งเงียบก้มหน้ามองมือตัวเอง หล่อนเป็นคนผิดต้องแอบมีสัมพันธ์กับนิรุทธ์อย่างนั้นหรือ อารตีบีบมือเพื่อนรักแล้วว่า

“ยัยเปมแรงไปรึเปล่าแก ยัยภรณ์ไม่ได้แอบอะไรทั้งนั้น พี่หมอรุทธ์รักยัยภรณ์จะแต่งงานกับยัยภรณ์”

“เออฉันรู้ว่าพี่หมอรักยัยภรณ์แต่ยัยพี่เพลินมันจะยอมงั้นเหรอ จ้องเล่นงานทุกเวลาอย่างนี้ยัยภรณ์จะรอดมั้ยล่ะถ้าพี่หมอไม่ตัดสินสักที”

“ตัดสินอะไร”

อารตีจ้องหน้าเปมิกาไม่เข้าใจที่เพื่อนพูด เปมิกาถอนหายใจยาวแล้วว่า

“ไม่เลือกใครไง มัวนิ่งอยู่ได้รอให้ยัยพี่เพลินทำร้ายยัยภรณ์ก่อนรึไง แต่ที่ฉันแปลกใจทำไมผีมาสั่งให้คนไข้ฆ่าทำไมถึงจัดการเองไม่ได้”

“ยัยเปม พูดอะไรแบบนั้นวะ หยุดเลยแกไปทำงานได้แล้ว ภรณ์ฉันไปทำงานก่อนขอพี่โสมาแป๊บเดียว แกนอนต่อก็ได้เดี๋ยวค่อยตื่นมาอาบน้ำไปทำงาน”

“ไม่ง่วงแล้ว พวกแกปลุกฉันซะขนาดนี้ เดี๋ยวฉันอาบน้ำแต่งตัวไปหาอะไรกินแล้วจะเข้าไปหา”

ชยาภรณ์ยิ้มกับเพื่อนสาว หล่อนไม่คิดมากเหมือนที่เพื่อนเป็นห่วงหล่อนอยู่ในขณะนี้แต่ก็ระวังตัวเลี่ยงพบหน้าเพลินใจ หล่อนรู้ว่าเพลินใจเกลียดหล่อนเพราะหึงหวงหมอนิรุทธ์แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อหล่อนรักนิรุทธ์ เขาเองก็รักหล่อน

อารตีและเปมิกากลับไปแล้ว ชยาภรณ์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอเวลาออกไปทำงาน วันนี้หล่อนเข้าทำงานตอนเย็นเลิกเช้า หล่อนทำจนชินกับการอยู่ดึกไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่อารตีเป็นห่วง คืนนี้ก็เหมือนทุกคืนหล่อนคิดเช่นนั้น

โสภีนั่งรออารตีอยู่ในห้องพักพยาบาล อยากรู้เรื่องของชยาภรณ์ อารตีและเปมิกาเป็นห่วงเพื่อนมากชยาภรณ์คือเป้าหมายของวิญญาณที่มาปรากฏให้คนไข้เห็นอย่างนั้นหรือ

“ตี้ ภรณ์เป็นอะไรรึเปล่า”

โสภีเอ่ยถามทันทีที่อารตีกับเปมิกาเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ส่ายหน้าช้าๆ เดินไปนั่งเก้าอี้

“มีอะไรเล่าให้พี่ฟังมั้ย”

“พี่โสต้องบอกตี้มาก่อนว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในโรงพยาบาลหรือเปล่า ก่อนที่พวกตี้จะมาทำงานที่นี่น่ะค่ะ”

“ถ้าพี่โสไม่เล่าเราก็ไม่เล่าเหมือนกันค่ะ”

เปมิกาพูดขึ้นและจ้องหน้าผู้อาวุโสที่สุดในห้องนี้ โสภีถอนใจยาว ส่ายหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ