บทที่ 15 ผู้หญิงผมยาว

“ทุกคนปล่อยคนไข้ค่ะ”

ทุกสายตาหันมาจ้องหน้าพยาบาลที่กล้าออกคำสั่งหมอและหัวหน้า โสภีปล่อยมือจากขาคนไข้

“หมอคะ ปล่อยเถอะค่ะ”

นิรุทธ์ปล่อยแขนคนไข้ตามที่โสภีกระซิบบอก ทุกคนปล่อยเช่นกัน อารตียืนอยู่ปลายเท้าคนไข้

“ใครจับคุณไว้คะ เขาจะให้คุณทำอะไรคุณถึงไม่ยอมทำแล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ”

คำถามติดต่อกันโดยไม่รอฟังคำตอบที่ละคำถาม สายตาจับนิ่งที่ใบหน้าคนไข้ซึ่งบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“มือมันบีบอยู่ที่หน้าอกฉัน มันจะให้ฉันฆ่าคน มันบังคับฉัน ช่วยฉันด้วย”

คนไข้ตอบติดขัดยกมือขึ้นคว้าอากาศเหนือหน้าอก โสภีรู้ทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนไข้ไม่ใช่อาการป่วยแต่กำลังถูกผีหรืออะไรก็ตามที่มองไม่เห็นด้วยสายตาของพวกหล่อนบีบบังคับให้ฆ่าคนอย่างที่คนไข้พูด

“เขาจะให้ฆ่าใครแล้วทำไมต้องฆ่า”

“ฆ่าผู้หญิงเป็นพยาบาล เพิ่งออกไปแต่วันนี้ยังไม่เข้ามา”

คนไข้ยังคงตอบคำถามอารตี สายตาจ้องมองตรงแต่ไม่ได้มองใครรอบเตียง โสภีไม่รอนิ่งฟังอารตีถามต่อ

“พยาบาลชื่ออะไร”

“ไม่รู้ สวยๆ เคยมาให้ยาฉัน มาเมื่อวาน”

อารตีมองหน้าเปมิกา เมื่อวานชยาภรณ์เข้าเวรเพิ่งออกไปตอนเช้า ถ้าอย่างนั้นพยาบาลที่คนไข้พูดถึงคือชยาภรณ์ โสภีขยับเข้าใกล้คนไข้

“เขาให้ฆ่าทำไม ทำไมต้องฆ่า คนที่สั่งเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ผู้หญิง ผมยาว โอ้ย ปล่อยกู ปล่อยกู โอ้ย”

โสภีไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว สร้อยพระที่คล้องอยู่ดึงออกทางศีรษะแล้ววางบนหน้าอกคนไข้

“อ๊ายยยยยยย...”

เสียงกรีดร้องเจ็บปวดดังโหยหวน โสภีหลับตาท่องมนตร์ที่เคยท่องจนจำขึ้นใจและแผ่เมตตาตามไปเสียงกรีดร้องนั้นหายเงียบไป คนไข้วางมืออย่างหมดแรง ทุกสายตาจับที่ใบหน้าคนไข้

“พี่โส ตี้ขอกลับบ้านพักแป๊บนึงนะคะ”

“เปมไปด้วยค่ะ”

สังหรณ์ใจบางอย่างเกี่ยวกับเพื่อนรักรบกวนจิตใจจนไม่อาจยืนนิ่งอยู่ได้ อารตีวิ่งออกจากห้องผู้ป่วย เปมิกาวิ่งตามไปติดๆ สองสาวคิดถึงชยาภรณ์ เพื่อนของพวกหล่อนกำลังตกอยู่ในอันตราย

นิรุทธ์ก้าวยาวๆ จะออกจากห้องอีกคน เพลินใจวิ่งไปฉุดแขนเขาไว้ โสภีมองด้วยสายตาไม่พอใจนักเพราะเพลินใจทำตัวเป็นเจ้าของหมอนิรุทธ์มากเกินไปและทำโดยไม่เกรงใจหัวหน้าอย่างโสภี

“พี่หมอจะไปไหนคะ ตามนังสองคนนั่นไปเหรอคะ เพลินไม่ให้ไปค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เพลิน อย่าเสียมารยาท คุณหมอจะไปตรวจคนไข้ต่อ ถ้าเธอจะคุยต้องรอให้หมอทำงานเสร็จก่อน เชิญค่ะหมอ”

โสภีแทรกขึ้นและกันตัวหมอนิรุทธ์ออกไป เพลินใจหงุดหงิดใส่โสภีจ้องหน้าหัวหน้าพร้อมจะเปิดศึกเป็นศัตรูกันเลยทีเดียว

“พี่โสมายุ่งอะไรด้วย นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเพลิน พี่ไม่เกี่ยว”

“ถ้าหมดเวลาทำงานพี่ไม่ยุ่งด้วยหรอกเพลินแต่นี่เวลาทำงาน คนไข้รอหมออยู่อีกหลายเตียง ถ้าจะโกรธพี่ก็โกรธได้เลยนะ พี่ไม่ว่า”

สาวใหญ่เดินกลับมาที่เตียงคนไข้เพิ่งถูกผีทำร้าย พระยังวางอยู่ที่หน้าอกคนไข้ ญาติคนไข้มองหน้าโสภี

“หมอคะ ขอพระไว้ก่อนได้มั้ย ฉันกลัวผีจะมาทำร้ายลูกฉันอีก”

“ได้จ้ะป้า ไม่ต้องเรียกฉันหมอหรอก ฉันเป็นพยาบาล”

“มันติดปากแล้วจ้ะ”

“งั้นก็ตามสบาย ถ้ามีอะไรไปเรียกฉันที่ห้องนั้นนะ ฉันอยู่เวรทั้งคืน”

“จ้ะ ขอบใจมากนะหมอ”

โสภียิ้มกับญาติคนไข้ อยากไปบ้านพักชยาภรณ์แต่หน้าที่ทำให้หล่อนเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องทำงาน

อารตีวิ่งเร็วที่สุดในเวลานั้นแม้กระโปรงจะเป็นอุปสรรคในการวิ่งก็ตาม เปมิกาวิ่งตามมาติดๆ ไม่ถึงนาทีสองสาวก็มาหยุดหอบอยู่หน้าห้องพักของอารตีและชยาภรณ์

มือเคาะประตูแบบไม่ยั้ง สีหน้าของคนเคาะกังวลคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ลุ้นให้คนในห้องเปิดออกมา

“ก๊อกๆ ๆ”

“เปิดสิวะภรณ์ เปิดเร็วๆ ตื่นสิภรณ์ ตื่น”

ไม่เพียงเสียงเคาะประตูเท่านั้นเสียงเรียกก็ดังไม่แพ้กัน เปมิกาช่วยอารตีเรียกเพื่อนอีกคน

“ยัยภรณ์ ยัยภรณ์ ตื่นรึยัง เปิดประตูหน่อย ยัยภรณ์”

บานประตูเปิดออก ชยาภรณ์มองหน้าเพื่อนที่มาเคาะประตูราวกับจะพังอย่างนั้น