บทที่ 10 โดนของ

“ปิ่น เป็นไงบ้าง”

เชนทร์คว้ามือภรรยาบีบ ยิ้มให้หล่อน รอยยิ้มของปิ่นเพชรที่ส่งกลับมาอ่อนแรงเต็มที หล่อนพยักหน้าแล้วหลับตา

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่กับคุณ พักผ่อนเถอะ”

เขาดึงผ้าห่มเลื่อนมาถึงอก จับมือหล่อนวางข้างตัวสบายๆ โสภีมองหน้าหมอสาวอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก ใบหน้าหมองคล้ำ ผู้ที่ทำร้ายยังไม่ปล่อย

“พวกเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ ขอบคุณทุกคนมากที่ช่วยผมกับปิ่น ขอบคุณพี่โสครับ หมอทศด้วย ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวครับ”

ทศพลเดินออกมาจากห้องเป็นคนแรก โสภีตามมาติดๆ พยาบาลคนอื่นตามมาและแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

โสภีเดินตามทศพลจนถึงประตูทางออกด้านหลังตึกผู้ป่วย ทศพลก้าวลงบันไดเดินเลี้ยวไปทางบ้านพักของเขา โสภีสูดลมหายใจลึกๆ เท้าเร่งความเร็วเดินขึ้นแซงหน้าหมอหนุ่มแล้วขวางทางเขาไว้

ทศพลจ้องหน้าพยาบาลรุ่นใหญ่ ย่นหัวคิ้วแทนคำถาม โสภียิ้มบาง สีหน้าและดวงตามีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“หมอคะ พี่อยากคุยอะไรด้วยหน่อย”

“เรื่องอะไรครับ ว่ามาเลย ท่าทางพี่โสร้อนใจนะครับ คนไข้มีปัญหาหรือครับ”

เขาถามแล้วยิ้มกับคำขอกรายๆ ของสาวใหญ่ โสภีไม่เคยจริงจังมากขนาดนี้ หล่อนต้องการปรึกษาเรื่องอะไรกับเขา

“เรื่องหมอปิ่นค่ะ หมอจะเชื่อพี่หรือไม่เชื่อพี่ไม่ว่านะคะแต่พี่อยากบอกหมอให้ไปบอกหมอใหญ่ หมอปิ่นโดนของค่ะ”

“โดนของ ของอะไรครับพี่”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ยอมรับว่าไม่เข้าใจคำพูดของโสภี สาวใหญ่ถอนหายใจแล้วว่า

“ไสยดำค่ะ หมอไม่เชื่อพี่ พี่รู้แต่หมอปิ่นถูกทำของใส่ พี่เป็นคนบ้านนี้รู้เรื่องไสยดำพอควร อาการของหมอปิ่นบอกพี่อย่างนั้น หมอปิ่นไม่มีทางหายถ้าไม่รีบช่วยในคืนนี้”

ทศพลเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพอรู้เรื่องไสยดำหรือคุณไสยแต่ไม่เชื่อว่าปิ่นเพชรจะถูกของอย่างที่โสภีบอกกับเขา

“พี่โสครับ ผมเข้าใจว่าพี่พูดถึงอะไรแต่หมอใหญ่ไม่เชื่อแน่ครับ เราจะบอกหมอใหญ่ยังไงแล้วจะช่วยหมอปิ่นยังไงครับ”

“หาพระมาคล้องคอหมอปิ่นไว้ รอถึงเช้าพี่จะไปตามหมอผีมาช่วยถอนคุณไสยออกจากตัวหมอปิ่นเองค่ะ หมอเอาพระไปคล้องคอหมอปิ่นไว้นะคะ ช่วยหมอปิ่นนะคะ”

“หมอใหญ่อยู่ด้วยตลอดจะยอมหรือครับ”

“หมอไปช่วยพูดน่าจะฟังค่ะ เมื่อกี้ยังจุดธูปตามที่พี่บอกเลยค่ะ ช่วยกันนะคะ”

“ผมไม่มีพระครับ”

“พี่มีค่ะ ไปหาหมอใหญ่กันค่ะ”

โสภียิ้มเมื่อทศพลเชื่อสิ่งที่หล่อนพูดแต่พอถึงห้องพิเศษ หมอใหญ่กลับไม่เชื่อคำพูดของโสภี

ทั้งที่ยอมทำตามคำแนะนำครั้งแรก

“พี่โส ผมเข้าใจว่าพี่อยากช่วยผมกับหมอปิ่นแต่ไม่ต้องแล้วละ ปิ่นปลอดภัยแล้ว ผมจะรักษาปิ่นเอง พี่โสกับหมอทศไปพักผ่อนได้แล้ว”

เชนทร์มองโสภีอย่างขอบคุณแล้วยิ้มให้ทศพล เอื้อมมือตบไหล่หมอรุ่นน้องอย่างรู้สึกในน้ำใจที่ช่วยเหลือเขากับภรรยา

“ผมจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามารับเวรต่อจากหมอสิทธิ์ครับ ผมขอตัวก่อน พี่โสกลับกันครับ”

ทศพลรอบถอนหายใจ เชนทร์ไม่เชื่ออย่างที่เขาคิดไว้ โสภีมองปิ่นเพชรบนเตียงคนป่วย บางสิ่งเตือนให้รู้ว่าพรุ่งนี้หมอใหญ่จะต้องพบกับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

แสงหล้าเดินขึ้นบันไดบ้านไม้ใต้ถุนสูงของแกว่น หล่อนต้องห้ามแกว่นเพราะสิ่งที่แกว่นกำลังทำอยู่จะเป็นผลร้ายให้กับชีวิต แกว่นต้องหยุดทุกอย่างเดี๋ยวนี้

“ไอ้แกว่น หยุด พอได้แล้ว อย่าโกรธแค้นเขาเลย ยังไงลูกสาวเอ็งก็ตายไปแล้ว มันไปดีแล้วอย่าสร้างกรรมให้วิญญาณมันเป็นกังวลเลยเชื่อข้าเถอะ”

อดีตหมอผีของหมู่บ้านส่งเสียงเข้าไปในห้องนอนของแกว่น มะปรางยืนอยู่ข้างประตู หล่อนวิ่งไปตามแสงหล้าเพื่อมาช่วยห้ามปรามแกว่น เขากำลังทำในสิ่งที่เป็นอันตรายต่อชีวิตผู้อื่น หล่อนไม่อยากให้เขามีบาปติดตัวเพราะความแค้น

แกว่นชะงักการบริกรรมคาถาที่ไม่ใช่ในทางดีแต่เป็นไสยดำที่เขาตั้งใจทำลายชีวิตของคนที่สร้างความเจ็บแค้นให้กับเขา

“ไอ้แกว่นหยุด เชื่อข้า ออกมาคุยกับข้า หยุดซะนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยก่อนที่อะไรๆ มันจะสายไปมากกว่านี้”

เสียงของแสงหล้าไม่ได้ช่วยอะไรเพราะแกว่นสวดช่วงสุดท้ายต่อจนจบแล้วคลายมือที่กำตะปูขนาด 3 นิ้วออก ตะปูในมือจำนวน 10 ตัวอันตรธานไปจากอุ้งมือหยาบ เขาถอดสร้อยประคำสีดำเก็บในย่ามสีน้ำตาลเก่าคร่ำคร่า จานดอกไม้ธูปเทียนถูกหย่อนลงในย่ามทุกอย่าง รอยยิ้มปรากฏในดวงตาและริมฝีปากหนา หนวดเหนือปากกระดิกนิดหนึ่ง