บทที่ 9 ไสยดำ

“ตายเสียได้ก็ดี อยู่ก็สร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับครอบครัวคนอื่นเขา ยัยนี่เป็นชู้กับสามีพี่ มันตายไปคงตกนรกไม่มีวันได้ผุดได้เกิดหรอก เลวขนาดนั้นก่อนจะมาหลอกให้สามีพี่หลงก็ได้กับใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้ มันไปทำเสน่ห์ยาแฝดไม่งั้นสามีพี่ไม่เอามันหรอก”

“หมอว่าใครเลว ลูกสาวผมไม่เคยทำชั่วไม่คิดทำร้ายใคร คนที่เลวน่าจะเป็นหมอมากกว่า”

แกว่นทนนั่งฟังหมอปิ่นเพชรใส่ร้ายลูกสาวไม่ได้จึงเดินมาจากเก้าอี้นั่งรอรับยาเดินตรงมาหาหมอสาวที่กำลังด่าลูกอย่างไม่ปรานีแม้ว่าจะเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม

“ทำไม ทนฟังความชั่วของลูกไม่ไหวรึไงนายแกว่น ลูกตัวเองเลวยังจะมาว่าฉัน ฉันเป็นภรรยาหมอใหญ่มันก็รู้ยังแย่งได้ มันสมควรตาย”

ปิ่นเพชรสะบัดหน้าเดินผละไปจากตรงนั้นทันทีที่พูดจบประโยค แกว่นมองตามด้วยสายตาโกรธแค้น

“คนที่สมควรตายที่สุดคือหมอต่างหาก”

แกว่นเค้นคำพูดออกมาจากริมฝีปากใต้หนวดหนา ดวงตาแข็งกร้าววาบขึ้นครู่หนึ่งจึงราบเรียบ ทศพลเห็นเหตุการณ์ตลอด หมอหนุ่มถอนหายใจเฮือกเดินเข้าห้องตรวจทำหน้าที่หมอตามปกติ ความรู้สึกสงสารพยาบาลผู้ล่วงลับยังคงรบกวนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ

หากปิ่นเพชรรู้สึกผิดสักนิด ไปอโหสิกรรมต่อหน้าศพกลิ่นแก้วและไม่พูดถึงในทางเสียหายอีกเรื่องร้ายคงไม่เกิดขึ้นในคืนนั้น

เชนทร์กลับเข้าบ้านกลางดึกด้วยอาการมึนเมาแต่ยังขับรถกลับเข้าบ้านพักได้ เสียงรถจอด เครื่องยนต์เงียบไป เสียงเปิดประตูและปิดครู่เดียวเสียงร้องเอะอะดังขึ้นในบ้าน

“ปิ่น ปิ่นเป็นอะไร ปิ่น ช่วยด้วย ช่วยด้วย หมอทศ ช่วยพี่ด้วย หมอทศ”

ทศพลยังไม่หลับ ได้ยินเสียงชัดเจนทุกคำที่หมอใหญ่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือ เขาวิ่งออกจากบ้านพักตัวเองซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านพักหมอใหญ่ ไม่ถึงนาทีเขาก็เข้ามาในห้องนอนหมอเชนทร์และภาพที่เห็นทำให้เขาพูดไม่ออก

“ทศ ช่วยพี่ด้วย ปิ่นเป็นอะไร ช่วยด้วยทศ ช่วยด้วย”

เชนทร์หันมาจับมือทศพลเขย่าแล้วหันไปประคองภรรยาขึ้นจากพื้นห้อง หมอปิ่นเพชรกระเสือกกระสนคว้ามือสามีแล้วคว้าใหม่ เลือดสีดำไหลออกจากปากกองอยู่กับพื้น หน้าท้องมีแต่เลือด กลิ่นเลือดคาวคุ้งทั่วทั้งห้อง

“พี่หมอพาหมอปิ่นไปโรงพยาบาลครับ ผมจะตามเจ้าหน้าที่เอารถมารับ”

ทศพลพูดขึ้นและไม่เพียงพูด เขาวิ่งออกจากบ้านพักตรงไปโรงพยาบาลซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 200 เมตร เจ้าหน้าที่ทำตามคำสั่งหมอทศพลรวดเร็ว

ร่างชุ่มด้วยเลือดของปิ่นเพชรถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน ที่ตัวไม่มีแผลสักแห่งแต่เลือดทะลักออกทางปากไม่หยุด พยาบาลทุกคนที่เห็นอาการของปิ่นเพชรต้องหันหน้าหนี หมอใหญ่กับหมอทศพลพยายามหาสาเหตุการไหลของเลือดและพยายามหยุดแต่ทำไม่ได้ ผลเอ็กซเรย์ไม่มีแผลภายในช่องท้องถ้าอย่างนั้นเลือดไหลออกมาได้อย่างไร

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ฉันขอร้อง อย่าทำฉันเลย ฉันขอร้อง”

เสียงปิ่นเพชรร้องโอดครวญ นอนบิดตัวอย่างน่าสงสาร เลือดไม่หยุดยังคงไหลออกมาเป็นระยะและที่น่าแปลกเลือดมีสีดำคล้ำ

“หมอคะ เชื่อเรื่องไสยศาสตร์มั้ย ถ้าเชื่อทำตามที่ดิฉันบอกนะคะจุดธูป ขอร้องพวกเขา ปล่อยหมอปิ่น ไม่อย่างนั้น...”

โสภีเอ่ยออกมาอย่างทนดูปิ่นเพชรทรมานต่อไปไม่ไหว หล่อนกระซิบบอกหมอใหญ่ ความอายุโสของอายุโสภีและเป็นคนในพื้นที่ เป็นพยาบาลประจำโรงพยาบาลมานานกว่า 10 ปีทำให้เชนทร์ยอมทำตามที่โสภีแนะนำ

“ผมต้องทำยังไงครับพี่โส”

หมอเรียกโสภีตามความคุ้นเคย โสภีนำเชนทร์เอ่ยคำที่คิดว่าจะช่วยปิ่นเพชรได้ ทศพลไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลพวกนี้แต่เขาไม่คัดค้านหรือขัดสิ่งที่โสภีกับเชนทร์กำลังทำอยู่

“ขอทุกท่านที่ทำร้ายหมอปิ่นเพชรอยู่ จงยกโทษให้หมอด้วยเถิดค่ะ เราจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ขอชีวิตเธอด้วยเถอะค่ะ”

“ขอทุกท่านที่ทำร้ายหมอปิ่นเพชรยกโทษให้หมอด้วยเถิดครับ ผมจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ขอชีวิตเธอด้วยเถอะครับ”

เชนทร์พูดตามที่โสภีพูดทุกอย่างแล้วปักธูปลงบนพื้นดินใต้ต้นกาสะลอง ควันธูปหมุนม้วนเป็นเกลียวลอยขึ้นสู่ยอดกาสะลอง ทุกสายตาเห็นเหมือนกัน ทศพลย่นหัวคิ้ว

“เป็นไปได้ยังไง”

เขาพึมพำและวินาทีต่อมาเสียงพยาบาลที่เฝ้าหมอปิ่นเพชรวิ่งตาตื่นมาหาหมอใหญ่

“หมอใหญ่คะ เลือดหยุดไหลแล้วค่ะ หมอปิ่นหยุดดิ้นแล้วค่ะ”

ทุกคนเดินตามหมอใหญ่ไปที่ห้องพิเศษซึ่งห้องนี้เป็นห้องที่ทศพลเข้ามาเจอกลิ่นแก้วก่อนเสียชีวิตไม่กี่วินาที ขนทศพลลุกทั่วทั้งตัวจากขาเลื่อนขึ้นมาจนถึงศีรษะ เขายกมือลูบแขนตัวเองสลับกัน กวาดสายตาไปทั่วห้อง ไม่มีอะไรผิดปกติแต่บรรยากาศเงียบจนรู้สึก