5.พลังแห่งเงากับความเงียบแห่งแสง

นภากาศปริแตกเป็นรอยแยกกว้าง ราวม่านของท้องฟ้าถูกฉีกออกด้วยคมมีดแห่งหายนะ ความมืดไหลรินออกมาเหมือนโลหิตจากแผลลึกของโลก แสงสีดำแผ่ออกมาราวหมึกที่หยดลงในน้ำใส เสียงกระซิบลึกลับที่ไม่รู้ที่มาดังก้องไปทั่วทุกทิศทาง กลืนกลบทุกเสียงแม้แต่เสียงหัวใจของญาณิสา

แคร่ก... แคร่ก...

พื้นใต้เท้าสั่นสะเทือน ดอกไม้ในทุ่งที่เคยเรืองแสงต่างร่วงโรยราวกับถูกดูดกลืนด้วยพลังมืด

และจากรอยแยกนั้น… มันมาแล้ว

“ภาวะย้อนแสง” ในรูปลักษณ์จริง ปรากฏตรงหน้าพวกเขา ไม่ใช่เพียงหมอก ไม่ใช่ภาพหลอน แต่มันคือรูปร่างของเงามืดในรูปมนุษย์ สูงชะลูด ผ้าคลุมสีดำปักอักขระกลับหัว ดวงตาทั้งสองเปล่งแสงแดงเข้มคล้ายไฟใต้เถ้าถ่านที่ไม่เคยดับ

เสียงกระซิบหนึ่งเสียง… แว่วมาไม่ใช่จากปากมัน แต่จากในหัวของญาณิสาและพีรภัสนาคินทร์

“เสียงของเจ้าเคยทำให้ข้าหลับ... แต่ครานี้ ข้าจะทำให้โลกเงียบไปตลอดกาล”

พีรภัสนาคินทร์ก้าวขึ้นนำหน้าเธอทันที มือของเขาชักดาบออกมา เสียงโลหะปะทะอากาศกรีดเฉือนความเงียบ

“อย่าปล่อยให้มันอยู่ใกล้เธอ ณิสา!” เขาตะโกน พร้อมร่ายเวทอย่างรวดเร็ว

แสงสีฟ้าสว่างขึ้นจากปลายดาบ เส้นวงเวทหมุนรอบตัวเขาเป็นวงกลมสองชั้น ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เงาดำนั้น

ปึ้ง!!

แต่พลังนั้นได้เพียงกระแทกเปลือกภายนอกพลังของมัน เงาดำยังคงนิ่งราวกับไม่สะเทือนแม้แต่น้อย

ญาณิสาถอยหลัง รู้สึกเหมือนกำลังจมลงในน้ำแห่งความกลัว น้ำตาไหลโดยไม่รู้สาเหตุ เสียงกระซิบรอบตัวทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

“ไม่มีใครได้ยินเจ้า... ไม่มีใครเชื่อในเจ้า... เจ้าก็แค่เงาของอดีต…”

เธอทรุดตัวนั่งลง

แต่แล้ว... สัมผัสอบอุ่นจากมือของพีรภัสนาคินทร์แตะลงที่ไหล่ของเธอ ดึงเธอกลับสู่ปัจจุบันอีกครั้ง เธอหันกลับมามองด้วยสายตาแน่วแน่

“เสียงของเธอคือแสงสว่างณิสา” เสียงของเขานุ่มนวลแต่มั่นคง

“เงานั่นกลัวเสียงของเธอ... เพราะมันไม่มีเสียงของตัวเอง”

เขาโน้มตัวเข้าใกล้มากขึ้น กระซิบถ้อยคำที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ยืนอยู่ในแสงอาทิตย์

“อย่าปล่อยให้มันพรากสิ่งที่ณิสาเป็น… เพราะผมรู้ดี ว่าเสียงของณิสา เคยช่วยผมจากความมืด... และมันก็ยังช่วยผมได้เสมอ”

ญาณิสาหลับตา สูดลมหายใจ รวบรวมสติ และทันใดนั้น … เสียงท่อนหนึ่งของเพลงลำนำโบราณก็ผุดขึ้นในหัวของเธออย่างชัดเจน

♪ “หยาดแสงใส กลางใจมืดมัว…” ♪

เธอร้องออกมาในตอนแรก เสียงของเธอสั่นและแผ่ว แสงออกมาจากลมหายใจ คลื่นพลังสีขาวเงินระลอกแรกกระจายเป็นวงกว้าง

เงาดำสะดุ้ง ถอยกรูดไปก่อนจะกรีดร้องแหลมสูง เสียงนั้นราวกับเล็บข่วนผนังของจิตใจ

“มันฟังเสียงเธอไม่ได้ ณิสา!” พีรภัสนาคินทร์ตะโกน

“ร้องต่อไป!”

ญาณิสากัดฟันแน่น แม้น้ำตาจะยังไหล เธอเปล่งเสียงต่อ

♪ “เสียงแห่งแสง ปัดเป่าความกลัว…” ♪

พลังเพลงลำนำค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในเงามืด เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน...

หัวใจสีเงิน... ที่เต็มไปด้วยรอยร้าว

“นั่นคือ...หัวใจของมนุษย์” ญาณิสาอุทาน

เงาดำหยุดนิ่ง มันหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ราวกับกำลังเจ็บปวดและปากของมัน มีเสียงหนึ่งเปล่งออกมา... เสียงที่แตกพร่าและแหบแห้ง

“เจ้า...เคยร้องเพลงนี้ให้ข้า...”

พีรภัสนาคินทร์ตาเบิกกว้าง

“มันจำได้...”

เงาดำสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงทุ้มต่ำนั้นพูดต่อว่า

“ข้า...เคยเป็นเขา... ข้า...ถูกลืม... ข้า...คือความเจ็บปวด...ของเจ้า...เอง…”

ญาณิสาหยุดร้อง เสียงในหัวเงียบไปชั่วขณะ เธอเพิ่งตระหนัก...

เงาดำนั้นอาจไม่ได้เกิดจากความชั่วร้าย... แต่มาจากความเจ็บปวดที่เธอเคยฝังลึกในอดีต

มันคือส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณเธอ ที่แปรเปลี่ยนเพราะความสูญเสีย... เพราะความรัก...

เพราะความเสียสละที่ไม่มีใครได้ยิน

“ฉัน...เข้าใจแล้ว” เธอกระซิบ

ก่อนจะก้าวเข้าหาเงาดำ

“อย่า มันยังไม่!” พีรภัสนาคินทร์ร้องตะโกนห้าม

แต่เธอหันมายิ้มให้เขา ยิ้มที่มีทั้งแสงและความอบอุ่นซึ่งเขาจำได้เสมอ

“ไว้ใจฉันนะ…เหมือนที่ฉันเคยไว้ใจคุณมาตลอด”

เธอเอื้อมมือแตะที่หัวใจของเงาดำ ทันใดนั้น เงาดำก็สั่นสะท้าน ละลายช้า ๆ คล้ายหมอกบาง ถูกแสงแรกของวันลบเลือนไป

ท่อนสุดท้ายของบทเพลงเปล่งออกจากปากเธอแผ่วเบา แต่ชัดเจน

♪ “เงาใดกลัว...เมื่อ ใจจำรักได้…” ♪

แสงสว่างแผ่ซ่านทั่วทั้งป่า

เงาดำ...สลาย

ทิ้งไว้เพียงเศษเงาดำที่เบาบางกว่าควัน และเสียงสะท้อนสุดท้าย

“ข้า...ขอโทษ...เจ้าลืมข้า...แต่ข้า...ไม่เคยลืมเจ้า...”

พีรภัสนาคินทร์เดินเข้าใกล้ญาณิสา โอบรับเธอไว้ในอ้อมแขน ตอนนี้เธอแทบหมดแรง สีหน้าอ่อนล้าแต่สงบ

เธอพิงตัวกับอกเขา แล้วกระซิบเบา ๆ

“ขอบคุณ...ที่อยู่กับฉันเสมอ”

เขาก้มหน้าลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นจนใจเธอสั่น

“ต่อให้เธอเงียบ ผมก็ยังได้ยินเสียงของณิสาอยู่ดี เพราะมันอยู่ในหัวใจของผม”

และในใจของเขา ก็รู้แน่…นี่ไม่ใช่จุดจบของเงาดำแต่มันคือจุดเริ่มต้นของการให้อภัยทั้งในอดีต และของความรัก ที่จะไม่ถูกลืมอีกต่อไป