บทที่ 5

“ป้าจะมาชวนไปตัดผักที่โรงเรือน ไปด้วยกันไหมจ๊ะ”

“ใหม่ไปได้เหรอคะ”

“ไปได้สิ ใหม่สามารถไปได้ทุกทีในไร่ อย่าลืมสิว่าใหม่คือหลานของป้านะ” ฟ้าใหม่รับรู้ถึงความเมตตาที่ช่อทิพย์ส่งมาให้ได้เป็นอย่างดี เธอจึงยกมือไหว้เพื่อขอบคุณ

“ขอบคุณมากค่ะป้าช่อ ขอบคุณที่เอ็นดูใหม่” น้ำเสียงของฟ้าใหม่สั่นเครือ นั่นเพราะไม่คิดว่าเธอจะได้รับความเอ็นดูมากมายขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ช่อทิพย์ พ่อเลี้ยงเกื้อกูลและทุกคนที่นี่ล้วนแต่คือคนแปลกหน้าสำหรับเธอทั้งนั้น ส่วนเธอก็เหมือนคนหนีร้อนมาพึ่งเย็น

“จ้ะ...ไปๆ ไปตัดผักกัน เดี๋ยวสายแดดจะร้อนเสียก่อน”

“ค่ะ” ฟ้าใหม่เอ่ยรับ จากนั้นก็คว้าตะกร้าจากมือของช่อทิพย์มาถือเสียเอง ทั้งคู่ตรงไปยังโรงเรือนที่ปลูกผัก ปลูกผลไม้และดอกไม้เมืองหนาวปลอดสารพิษร้อยเปอร์เซ็นต์ ทุกอย่างในโรงเรือนช่อทิพย์เป็นคนลงมือปลูกเองทั้งหมด ทุกๆ เช้าเธอชอบมานั่งตัดผักสดๆ ไปทาน เวลานี้สองสาวที่อายุต่างกันเกือบสามสิบปีดูจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี

พ่อเลี้ยงเกื้อกูลยืนมองภาพนั้นอยู่ไกลๆ สีหน้าของชายหนุ่มราบเรียบเสียจนครามอดคิดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มคิดอะไรอยู่

“มองอะไร”

“เปล่าครับพ่อเลี้ยง” ครามส่งยิ้มแห้งๆ ให้คนถาม

“มีใครถามอะไรถึงใหม่บ้างไหม”

“มีครับ แต่ผมก็ตอบตามที่พ่อเลี้ยงสั่ง”

“ดี” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยรับแค่นั้น ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูเอ่ยเรียก

“เกื้อ”

“ทำไมวันนี้มาแต่เช้า” แม้จะรู้ว่าเพราะอะไรน้ำเหนือถึงมาที่ไร่แต่เช้าแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นพ่อเลี้ยงเกื้อกูลก็ถามออกไป

“แวะมาเอารถกับมาดูอาการใหม่ด้วย ว่าแต่เช้านี้เธอเป็นไงบ้าง”

“เท่าที่ถามคือยังจำอะไรไม่ได้”

“เรื่องความจำนี่คงต้องให้เวลากันหน่อย” นายแพทย์หนุ่มแอบถอนหายใจออกมา นั่นเพราะเคสแบบนี้ต้องใช้เวลา เร็วช้าแต่ละเคสก็ต่างกันอีก

“แล้วตอนนี้ใหม่อยู่ไหน” เอ่ยจบน้ำเหนือก็ชะเง้อมองหาฟ้าใหม่ไปด้วย

“นู่นไง”

“อ้อ...อยู่กับป้าช่อนี่เอง แต่ดูท่าทางแม่เอ็งจะเอ็นดูใหม่ไม่น้อย” ทันทีที่หันไปมองยังทิศทางที่พ่อเลี้ยงเกื้อกูลบอก นายแพทย์หนุ่มก็ถึงบางอ้อ ถ้าฟ้าใหม่อยู่กับแม่ของพ่อเลี้ยงเกื้อกูลแบบนี้ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้พักรวมกับคนงานในไร่ ซึ่งแยกออกมาแบบนี้ก็ดี

“สมใจแม่ข้าเลยล่ะ ยิ่งอยากมีลูกสาวอยู่ด้วย” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลเอ่ยยิ้มๆ

“เออ...เหมือนแม่ลูกกันจริงๆ นั่นแหละ”

“แล้วนี่กินข้าวมาหรือยัง” เจ้าบ้านเอ่ยถามนายแพทย์หนุ่มที่ออกเวรแล้วคงบึ่งรถมาที่นี่เป็นแน่ เพราะชุดยังเป็นชุดเดียวกับตัวเมื่อวานไม่มีผิด

“ยัง...กะว่าจะมาฝากท้องที่นี่”

“งั้นก็เข้าบ้านเถอะ ป่านนี้แม่บ้านคงเตรียมข้าวเช้าไว้แล้ว”

“โอเค” น้ำเหนือยิ้มกว้าง เช้านี้เขาจึงเป็นแขกร่วมโต๊ะทานอาหารอีกคน เมื่อกินอิ่มนายแพทย์หนุ่มก็ตรวจแผลตรงหลังศีรษะให้ ฟ้าใหม่ ปากแผลที่เย็บห้าเข็มตอนนี้ปิดสนิทและแห้งดี อีกสี่ห้าวันคงตัดไหมได้

“ทนคันกับเหม็นหัวเอาหน่อยนะใหม่ ตัดไหมออกก่อนแล้วค่อยสระผม” เห็นแล้วน้ำเหนือก็สงสาร นั่นเพราะผมยาวๆ ของฟ้าใหม่ตอนนี้ถูกหมอไถตรงแตกเพื่อเย็บ ไหนจะคราบเลือดที่แห้งเกาะกรังอยู่บนเส้นผมนี่อีก

“ค่ะ” ฟ้าใหม่เอ่ยรับ แม้จะอยากสระผมเต็มแก่ก็ตามที

“ส่วนแผลฟกช้ำตามเนื้อตามตัวก็ดีขึ้นมากแล้วนะ อีกหน่อยก็คงหายเหมือนกัน”

“ค่ะ” เธอเอ่ยรับอีกครั้ง ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณน้ำเหนือที่ช่วยทำแผลกับตรวจร่างกายให้

“ไหว้ทำไม”

“ไหว้ขอบคุณ”

“แค่พูดว่าขอบคุณก็พอ ไม่ต้องไหว้”

“ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับพร้อมกับส่งยิ้มมุมปากให้น้ำเหนือ อันที่จริงแทบไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆ จากฟ้าใหม่ด้วยซ้ำ เพราะปกติเธอจะนั่งนิ่งสลับเหม่อเป็นส่วนใหญ่

“นี่จะพูดแต่คำว่า ค่ะๆ กันหรือไง…หืม” น้ำเหนือเอ่ยยิ้มๆ

“ก็ใหม่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนี่คะ”

“จริงสิ ใหม่ความจำเสื่อมอยู่นี่”

“อีกนานไหมคะกว่าใหม่จะจำอะไรๆ ได้” ฟ้าใหม่เอ่ยถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง นั่นทำให้น้ำเหนือสะท้อนใจอยู่เหมือนกัน เพราะถ้าเขาเป็นเธอคงทั้งกลัวทั้งสับสน จะไปซ้ายไปขวาก็จำอะไรไม่ได้

“พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับตัวใหม่เอง”

“ใหม่จะพยายามค่ะ”

“ดีมาก” น้ำเหนือยิ้มให้ จากนั้นนายแพทย์หนุ่มก็เดินกลับออกมาบอกอาการของฟ้าใหม่ให้ช่อทิพย์และพ่อเลี้ยงเกื้อกูลที่รอฟังอยู่ให้ทราบด้วยเช่นกัน

“เฮ้อ! น่าสงสารจริง มีอะไรที่พอจะช่วยใหม่ได้ เกื้อก็ช่วยน้องหน่อยนะ” ช่อทิพย์เอ่ยบอกลูกชายคนโต

“ครับแม่” เสียงทุ้มของพ่อเลี้ยงเกื้อกูลเอ่ยรับ จากนั้นก็พาน้ำเหนือไปยังโรงผลิตกาแฟ เพราะนายแพทย์หนุ่มอยากชิมกาแฟหอมๆ ของเพื่อนให้หายเหนื่อย ซึ่งพ่อเลี้ยงเกื้อกูลก็จัดให้

“กาแฟของเอ็งนี่กี่ปีๆ ก็ยังเข้ม หอมในปากต่างจากเจ้าอื่นจริงๆ”

“เอ็งก็ชมเกินไป”

“จริง...สมแล้วที่เขาบอกว่า ถ้าอยากกินกาแฟอาราบิก้าชั้นเลิศให้มากินที่ไร่ของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล”

“เขานี่ใคร หืม...”

“เขาก็ข้านี่ไง ชาตินี้ข้ากินกาแฟที่อื่นไม่อร่อยก็เพราะเอ็งนี่แหละ” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยชมจากใจจริง นั่นเพราะกาแฟอาราบิก้าจากไร่พ่อเลี้ยงเกื้อกูลนั้นพิเศษและเพราะความพิเศษ รสชาติมันจึงเข้มและอร่อยชนิดที่ว่ากาแฟจากที่อื่นๆ ยังสู้ไม่ได้

“เวอร์ไป ของที่อื่นอร่อยๆ ก็มีตั้งหลายที่”

“ไม่รู้ล่ะ ข้าชอบกาแฟจากไร่ของเอ็ง เออ...พูดถึงเรื่องใหม่หน่อย สรุปตอนนี้เอ็งบอกทุกคนที่ไร่ว่าใหม่เป็นญาติงั้นสิ”

“อืม” เสียงทุ้มเอ่ยรับ

“แต่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีคนมายุ่มย่าม ว่าแต่เอ็งบอกเรื่องนี้กับคุณแซมมี่หรือยัง”