บทที่ 2

เมื่อจอดรถสนิท พ่อเลี้ยงเกื้อกูลก็ดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงไปจัดการธุระส่วนตัว ไม่นานชายหนุ่มก็กลับมาที่รถ แต่ตอนนี้รถเขากลับมีรถคันอื่นมาจอดประกบทั้งซ้ายขวา ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเพราะทันทีที่ปลดล็อคเสร็จก็เปิดประตูเข้าไปนั่งบนเบาะหลังพวงมาลัยอีกเช่นเคย จากนั้นก็ขับรถออกไปจากปั๊มน้ำมันอย่างปกติ

บรรยากาศสองข้างทางตอนนี้ยังคงมืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟฟ้าริมถนนและแสงไฟจากหน้ารถเท่านั้นที่พอจะมองเห็น แต่ไม่นานความมืดก็ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความสว่าง พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นสันเขาเพื่อทำหน้าที่ พ่อเลี้ยงเกื้อกูลขับรถมาตามถนนกระทั่งเลี้ยวซ้ายตรงป้ายบอกทางเข้าไร่

เมื่อมองเห็นรถเจ้านายแล่นมาแต่ไกล ครามหนุ่มน้อยวัยสิบหกปีที่ตั้งหน้าตั้งตารอมาแต่เช้าก็วิ่งไปโบกรถให้อย่างอารมณ์ดี เมื่อจอดรถสนิทพ่อเลี้ยงเกื้อกูลก็เปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถมา จากนั้นก็โยนกุญแจรถให้ครามไป

“เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้ทีนะคราม ฉันจะเข้าไปไร่ก่อน”

“ครับพ่อเลี้ยง” ครามเอ่ยรับอย่างหนักแน่น จากนั้นก็รีบจัดการตามที่เจ้านายสั่งอย่างไม่รั้งรอ แต่จังหวะที่เปิดประตูด้านหลังเพื่อเอาของ ครามก็ยืนอ้าปากค้าง ก่อนจะวิ่งด้วยความเร็วแสงไปหาพ่อเลี้ยงเกื้อกูลพร้อมตะโกนตามหลังมาด้วยน้ำเสียงอันตกอกตกใจ

“พ่อเลี้ยงครับ พ่อเลี้ยง”

“มีอะไรคราม วิ่งหน้าตาตื่นยังกับเจอผี” คนถูกเอ่ยเรียกหันกลับมามอง พร้อมกับยืนเท้าสะเอวรอฟัง เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรแล้ว ไม่แคล้วครามจะได้กินลูกเตะ

“มะ...มีผู้หญิงจากไหนก็ไม่รู้ นอนอยู่ในรถพ่อเลี้ยงครับ”

“ผู้หญิงเหรอ!” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลทวนคำพูดที่ได้ยิน คิ้วดกหนาขมวดเข้าหากันทันที

“ครับ...เลือดนี่เต็มตัวเลย ตายก็หรือยังก็ไม่รู้”

“รีบพาฉันไป”

“ครับพ่อเลี้ยง” เอ่ยจบครามก็วิ่งกลับมาที่รถของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล โดยมีเจ้าของรถวิ่งตามมาไม่ห่าง กระทั่งมาถึงก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่เบาะหลังรถตามที่ครามบอก ตามเนื้อตามตัวของเธอเลอะด้วยเลือดที่บางจุดแห้งไปบ้างแล้ว บ่งบอกว่าเธอไม่ได้เพิ่งเข้ามาอยู่ในรถ แต่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่สิ คือคำถาม

“เอายังไงดีครับพ่อเลี้ยง”

“ส่งกุญแจมา” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลแบมือขอกุญแจรถจากคราม

“นี่ครับพ่อเลี้ยง” เอ่ยจบก็ส่งกุญแจรถให้ไปทันที

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปคลินิกหมอเหนือก่อนแล้วกัน” หมอเหนือที่ว่าคือนายแพทย์น้ำเหนือเพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล ซึ่งตอนนี้เปิดคลินิกอยู่ไม่ห่างจากไร่สักเท่าไหร่ เพราะสภาพผู้หญิงปริศนาตอนนี้หากให้นั่งรถย้อนไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอก็กลัวจะไม่ถึงเอา

“ครับพ่อเลี้ยง” ครามเอ่ยรับ ก่อนจะหลีกทางให้รถของพ่อเลี้ยงเกื้อกูลเคลื่อนตัวออกไปจากไร่ เพื่อจะได้พาหญิงสาวปริศนาไปรักษา

“อ้าว! พ่อเลี้ยงละคราม ตะกี้ฉันเหมือนเห็นว่ากลับมาแล้วนี่”

“มาแล้ว ไปแล้วครับ” ครามหันมาส่งยิ้มแห้งๆ ให้ช่อทิพย์ มารดาของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล

“มาแล้วไปแล้ว ไปไหน”

“เอ่อ...คือว่า” เพราะไม่รู้ว่าอธิบายยังไงดี ทำให้ครามอ้ำๆ อึ้งๆ แต่สุดท้ายก็เล่าในสิ่งที่เห็นมาให้ช่อทิพย์ได้รับฟัง เมื่อได้ฟังคนเป็นแม่ก็ห่วงบุตรชายคนโตขึ้นมาทันที รวมไปถึงห่วงหญิงสาวปริศนาคนนั้นด้วย ลูกเต้าเหล่าใครก็ยังไม่รู้ แถมยังเจ็บหนักเลือดท่ามตัวแบบนั้น คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“เธอเป็นยังไงบ้างเหนือ” เมื่อเห็นเพื่อนเปิดประตูออกมาจากห้องตรวจ พ่อเลี้ยงเกื้อกูลที่รออยู่หน้าห้องก็รีบถามขึ้นทันที

“ยังไม่ได้สติเต็มร้อย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก แต่ระหว่างที่ชายหนุ่มทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่นั้น คนบนเตียงที่เวลานี้สะลึมสะลือคล้ายคนกำลังได้สติ พยายามลืมตาขึ้นมองเขาทั้งสอง แต่มันก็ลางเลือนเสียจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ก่อนที่จะหมดสติลงไปอีกครั้ง

“จะตายไหม”

“ไม่หรอก แต่อาการก็สาหัสอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะที่หัวเพราะเธอถูกตีจนแผลแตกเป็นทางยาว ข้าพึ่งเย็บให้ตะกี้ นอกนั้นก็อาการบอบช้ำทางร่างกาย” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยบอก อาการบาดเจ็บภายนอกดูไม่น่ากลัวเท่าอาการบาดเจ็บภายใน นั่นเพราะตามเนื้อตามตัวและใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ โดยเฉพาะแผลตรงศีรษะที่ค่อนข้างลึกเอาเรื่อง ไม่รู้จะกระทบอะไรกับสมองบ้าง

“ไม่ตายก็ดีไป ว่าแต่ต้องพาไปโรงพยาบาลในตัวเมืองหรือเปล่า”

“ข้าว่าควรไป อย่างน้อยก็พาเธอไปตรวจร่างกายเสียหน่อย ว่าแต่เอ็งไปจอดรถตรงไหนมา เธอถึงขึ้นมาอยู่ในรถได้แบบนี้”

“จอดตรงไหนมาเหรอ เท่าที่จำได้ก็มีแค่แวะปั๊ม” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลทำท่าขบคิด

“แวะปั๊ม ที่ไหน”

“อืม...มีที่นครสวรรค์กับปั๊มก่อนออกจากลำปาง”

“เวร...แล้วแบบนี้จะรู้ไหมว่าเธอขึ้นรถนายมาจากปั๊มไหน”

“ไว้รอให้เธอได้สติก่อน ค่อยถามไถ่กัน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอก นั่นเพราะสืบข่าวอะไรตอนนี้ไปก็คงมืดแปดด้าน ทางเดียวคือรอให้เธอได้สติ

“คงต้องเป็นแบบนั้น”

เพล๊ง!

เสียงข้าวของในห้องตรวจที่หล่นกระแทกกับพื้นดังขึ้น ทำให้พ่อเลี้ยงเกื้อกูลและน้ำเหนือมองหน้ากันและกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ตรงดิ่งเข้าไปในห้องตรวจ และภาพที่เห็นคือเวลานี้หญิงสาวปริศนาได้สติแล้ว

“คุณ...คุณเป็นยังไงบ้าง” นายแพทย์น้ำเหนือเข้าไปถามใกล้ๆ ในขณะที่พ่อเลี้ยงเกื้อกูลนั้นยืนมองอยู่ไม่ห่างเช่นกัน

“ปวดหัว” คนถูกถามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ พร้อมกับเอื้อมมือจะไปจับตรงหลังศีรษะของตัวเอง แต่ถูกมือหนาของหมอหนุ่มคว้าเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งไปจับมาก หัวคุณแตกแต่ตอนนี้ผมเย็บแผลให้แล้ว”

“หัวแตกเหรอคะ”

“ครับ...ว่าแต่คุณชื่ออะไร” เสียงทุ้มของน้ำเหนือเอ่ยถามขึ้น ส่วนคนถูกถามนั้นกลับคิ้วขมวด ทั้งๆ ที่เธอน่าจะตอบคำถามนี้ได้ดี

“ฉันชื่อ ชื่อ...”

“ใช่...ผมถามว่าคุณชื่ออะไร” น้ำเหนือถามย้ำอีกครั้ง ท่าทางที่หญิงสาวตรงหน้าแสดงออกส่งผลให้หมอหนุ่มกังวล

“ฉันชื่ออะไร” เธอเอ่ยถามชายแปลกหน้าทั้งสองขึ้นพร้อมกับอาการน้ำตาคลอดูน่าสงสาร นั่นทำให้น้ำเหนือถึงกับถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะหันมามองหน้าพ่อเลี้ยงเกื้อกูล

“ท่าทางเธอจะอาการไม่สู้ดีแล้วว่ะเกื้อ ข้าว่าเรารีบพาเธอไปโรงพยาบาลน่าจะดีกว่า”

“อืม” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลเอ่ยรับแค่นั้น พร้อมกับจับพิรุธหญิงสาวตรงหน้าไปด้วย นั่นเพราะเขาไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเธอความจำเสื่อม แต่ที่ไม่รู้คือเธอต้องการอะไรและไปเจอเข้ากับเหตุการณ์อะไรมา ถึงได้เจ็บหนักขนาดนี้มากกว่า

“คุณรู้ไหม ฉันชื่ออะไร” หญิงสาวที่เวลานี้ไม่รู้แม้แต่ชื่อตัวเองมองตรงไปยังพ่อเลี้ยงเกื้อกูล ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าเขาเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่พอคิดกลับปวดหัวจี๊ดจนต้องนิ่วหน้า

“ผมเองก็ไม่รู้” นายแพทย์น้ำเหนือเป็นคนเอ่ยตอบเธอ แววตาของหญิงสาวตรงหน้าเวลานี้สั่นระริก จู่ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มออกมา

“ละ...แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” น้ำเสียงสั่นๆ ของเธอเอ่ยถาม พร้อมกับอาการร้องไห้เงียบๆ เพราะกำลังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น คำถามมากมายวนไปวนมาอยู่ในสมองเพื่อรอคำตอบจากใครสักคน เธอจ้องมองไปยังพ่อเลี้ยงเกื้อกูลเพื่อขอให้เขาช่วย แววตาที่มองมานั้นคลอด้วยหยดน้ำตา

เธอเป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใคร

เธอมาจากไหน มาทำอะไรที่นี่

แล้วผู้ชายสองคนตรงหน้านี้อีก เขาคือใคร ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน คนที่เอาแต่จ้องเธอด้วยแววตาดุๆ นั่น

“อันนั้นผมก็ยิ่งไม่รู้ครับ” นายแพทย์หนุ่มเป็นคนตอบอีกตามเคย เขามองแววตาของผู้หญิงตรงหน้านี้ออกว่าเธอกำลังสับสน เธอดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก ตัวก็เล็กนิดเดียว ผมยาวๆ ก็ถูกหั่นจนไม่เป็นทรง หน้าตารวมถึงตามเนื้อตามตัวก็บอบช้ำ