ตอนที่ 9

ยามที่เธอพูดคุยกับพนักงานของร้านอาหารอย่างเป็นกันเอง หรือว่ายามที่เขาเห็นเธอคร่ำเคร่งกับการเลือกสถานที่ท่องเที่ยวที่คิดว่าน่าจะไปเยือน เธอก็ยิ่งดูน่ามองมากยิ่งขึ้น และยิ่งในเวลานี้ เมื่อเธอเดินใกล้เข้ามา

“อุ้ย!” แผ่นพับที่หลุดจากมือทำให้ธนิษฐาย่อกายลงเก็บโดยเร็ว แต่ยังช้าไปกว่าเจ้าของฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมือมาเก็บไปก่อน

“นี่ครับ”

“เอ่อ... ขอบคุณมากค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

อินทรีมองตามหลังร่างงามระหงที่พาตัวเองเดินลิ่วๆ ตรงไปยังรถ และหากไม่เป็นการเข้าข้างตัวเอง เขาคิดว่าเห็นดวงตาสวยหวานคู่นั้นมองตรงมายังเขาผ่านกระจกมองข้าง รอยยิ้มหล่อเหลาระบายบนใบหน้าก่อนจะเรียกพนักงานเข้ามาคิดเงิน เพราะจุดหมายปลายทางของเขาน่ะไม่ใช่แค่นี้ แต่มันคือต่อจากนี้ต่างหาก

ธนิษฐาเลือกท่องเที่ยวไปตามเส้นทางที่น้องพนักงานในร้านอาหารแนะนำ จุดหมายที่ตัดสินใจแล้วก็คือ ‘เชียงราย’ เพราะอยากไปให้ถึง ‘เหนือสุดยอดในสยาม’ เพราะที่เคยไปเมื่อหลายปีก่อนก็แค่เชียงใหม่และเป็นการนั่งเครื่องบินไม่ได้ขับรถยนต์มาเอง เมื่อมีโอกาสในครั้งนี้เธอก็อยากจะเก็บเกี่ยวความประทับใจให้คุ้มค่าที่สุด จะให้ไม่เสียเที่ยวที่หนีออกจากกรงเด็ดขาด

ระหว่างทางไปนั้นเธอจึงเลือกที่จะท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ ให้มากที่สุด เริ่มจากสุพรรณบุรี ชัยนาถ สุโขทัย แล้วค่อยล่องขึ้นไปเรื่อยๆ ค่ำที่ไหนก็นอนที่นั่น หรือหากพบที่ถูกใจจนเธออยากซึมซับบรรยากาศให้มาก เธอก็อาจตัดสินใจที่จะค้างคืนโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังถึงใคร

ดวงตาสวยหวานเหลือบมองกระจกด้านข้างเพราะต้องการจะแซงรถคันหน้า แต่แล้วภาพของใครบางคนก็แวบเข้ามาในความคิด ใบหน้าหล่อเหลาของใครคนนั้นเหมือนจะสะท้อนให้เห็นอีกครั้ง รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบกระจ่างชัดเจนขึ้นมา เมื่อเธอคิดว่าสบสายตากับดวงตาคมเข้มได้อย่างพอดิบพอดี ทำให้ใบหน้าที่พยายามกลั้นรอยยิ้มให้มากที่สุดต้องร้อนรุ่ม วูบๆ วาบๆ

“บ้าแล้วดาว มาปิ๊งผู้ชายตอนนี้อ่ะนะ”

ธนิษฐาส่ายใบหน้าไปมาเหลือบตามองรถยนต์ที่ตีขนาบขึ้นมาด้านข้างก่อนที่ดวงตาสวยหวานจะเบิกกว้าง เพราะราวกับว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นตามมาหลอกหลอน เมื่อชายหนุ่มในรถโฟล์วิลคันโตที่ขับแซงเธอไปนั้น เหมือนเขาคนนั้นราวกับแกะ

“บ้าไปแล้วดาว เพ้อเจ้อที่สุด เครียดจนเพี้ยนแล้วมั้ง” บ่นกับตัวเองเพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเขาคนนั้น แต่เมื่อคิดจะเร่งเครื่องเพื่อแซงไปดูว่าเขาคนนั้นใช่คนที่เธอคาดคิดไว้หรือไม่ รถคันนั้นก็ไม่อยู่ให้เธอพิสูจน์ซะแล้ว เพราะอัตราความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนดนั้นพาเจ้าคันโต ห่างไกลไปจากเธอ จนต้องถอดใจที่จะติดตาม

‘สามชุก’ คือสถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรกที่ธนิษฐาเลือกมาเยือน เพราะเคยรู้มาว่าสถานที่แห่งนี้ถูกใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์และละครอีกหลายเรื่อง แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้มาเยือนสักครั้ง ครั้งนี้แหละที่เธอจะถึงสามชุกอย่างแท้จริง

ดวงตาสวยหวานเหลือบมองป้ายสถานที่ ‘สามชุก ตลาดร้อยปี’ ที่เป็นตัวอักษรสีขาวสลักไว้ในแผ่นไม้เก่าขนาดใหญ่ อีกทั้งยังมีภาษาจีนกำกับอยู่ด้วย รู้ได้โดยง่ายว่าสถานที่แห่งนี้ต้องเคยเป็นชุมชนหนึ่งของชาวจีนเมื่อครั้งในอดีตอย่างแน่นอน

กล้องถ่ายรูปจากโทรศัพท์มือถือถูกยกขึ้นเพื่อบันทึกภาพแห่งความประทับใจเอาไว้ ธนิษฐาถ่ายรูปไปพลางยิ้มไปพลาง เมื่อคิดว่าเธออาจต้องหากล้องถ่ายรูปดีๆ สักตัว เพราะการเก็บภาพประทับใจในสถานที่เหล่านี้น่าจะถูกบันทึกไว้ทั้งในภาพถ่ายที่จับต้องได้และในความทรงจำที่แสนจะประทับใจ

ทางเดินกว้างขวางพอสมควรขนาบข้างไปด้วยเรือนไม้ห้องแถวคล้ายกับโรงเตี้ยมในภาพยนตร์จีนแนวย้อนยุคที่เคยดูเมื่อครั้งยังเด็ก ยิ่งทำให้ธนิษฐายิ้มกว้างมากขึ้น เพราะด้านในและด้านหน้าของแต่ละห้องนั้นเปิดเป็นร้านค้าจำหน่ายสินค้าหลากหลายอย่าง ซึ่งมีทั้งของกิน ของฝาก และของที่ระลึก อยู่มากมายหลายชนิด

แม้จะมาถึงในยามเช้าแค่ประมาณ 8 โมง แต่พ่อค้าแม่ค้าก็ต่างจัดเรียงข้าวของกันเสร็จเรียบร้อย รวมทั้งรอยยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายลูกค้าขาประจำและนักท่องเที่ยวขาจรที่เริ่มเดินทางเข้ามา ก็ทำให้ธนิษฐารู้ว่าสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้คงจะคลาคล่ำไปด้วยลูกค้าตลอดทั้งวันแน่

“อันนี้ขนมอะไรคะ” น้ำเสียงใสกังวานเอ่ยถามขณะเจ้าตัวยังกดโทรศัพท์ถ่ายภาพขนมหน้าตาคุ้นๆ ว่าเคยได้กินในยามเด็ก

“ขนมไข่หงส์จ้ะ ลองชิมได้นะ ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร”

น้ำเสียงอ่อนโยนของพ่อค้าวัยใกล้เคียงกับยายของเธอเอ่ยตอบทำให้ธนิษฐาถึงกับน้ำตารื้นขึ้นมาดื้อๆ

‘ไข่หงษ์’ ขนมไทยโบราณเป็นแป้งที่ห่อหุ้มไส้ไว้ข้างใน ทอดจนสุกก่อนจะเคลือบด้วยน้ำตาลเป็นเกล็ดไว้ด้านนอก ขนมมี 2 สีแล้วแต่ชนิดของแป้งข้าวเหนียวที่นำมาใช้ สีม่วงออกดำก็คือข้าวเหนียวดำ ถ้าสีเหลืองกรอบก็คือข้าวเหนียวขาว ขนมนี้นี่เองที่พ่อเคยซื้อให้เธอกินเมื่อตอนเด็กบ่อยๆ

ในยามนั้นเธอจำได้ดีว่าครอบครัวมีความสุขมากแค่ไหน แม้ว่าพ่อจะทำงานหนักแต่ความรักก็ยังมีอยู่ในครอบครัวเสมอ แต่เมื่อเธอโตขึ้น ขนมไทยโบราณอย่างนี้ก็หากินได้ยากขึ้น อาจจะมีขายในห้างสรรพสินค้าแต่ก็ไม่ได้มีรูปลักษณ์หน้าตาน่ากินอย่างนี้ เพราะก้อนเล็กๆ กลมๆ ที่นอนนิ่งอยู่ในถุงแก้วใบใสนั้นทั้งน่ากินและก็ราคาถูกกว่าในห้างมากกว่า 3 เท่า