บทที่ 7 ท้อง

จากวันเริ่มเป็นสัปดาห์ที่แพตตี้รอคอยการกลับมาของนิ‍โค‍ลัส ซึ่งอีกคนไม่แม้จะโผล่หน้ามาเจอกันสักนิด ทิ้งเธออยู่คนเดียวตามลำพังตลอดสองสัปดาห์

“เฮ้อ” ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ขณะยืนมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ร่างกายของเธอช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ ผิดปกติมาหลายวันแล้ว

“ท้องเหรอ” จู่ ๆ ฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ รีบก้มหน้ามองท้องแบนราบพลางเอื้อมมือลูบเบา ๆ

หากตั้งครรภ์ขึ้นมาจริง ๆ ไม่ได้รู้สึกแย่สักเท่าไร เดิมทีตั้งใจไว้ว่าถ้าแต่งงานจะยอมมีลูกทันทีแต่ไม่คิดว่าจะท้องเร็วขนาดนี้

“แล้วจะบอกนิคยังไงดีล่ะ” เมื่อความดีใจถูกแทนที่ด้วยความกังวล ทำให้แพตตี้มองตนเองผ่านกระจกบานใหญ่อีกครั้ง จากนั้นถอนหายใจยืดยาว

“ช่างเถอะ ตรวจให้แน่ใจก่อนละกัน” ผละออกจากบริเวณนั้น ตรงไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงพยาบาล

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวไม่รอช้านั่งรถไปพบแพทย์ทันทีด้วยความร้อนใจ

เมื่อมาถึงก็นั่งรอเรียกคิวไม่นาน พยาบาลสาวสวยคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อเธอ ก่อนเดินตามหลังเข้าไปด้านในห้องตรวจ

แพตตี้แจ้งอาการเบื้องต้นให้แก่หมอฟัง ก่อนอีกฝ่ายจะยื่นถ้วยเก็บปัสสาวะให้ เธอหยิบขึ้นมาพร้อมตรงไปห้องน้ำ จากนั้นทำตามคำสั่งของหมอและนำมายื่นให้อีกครั้ง

หญิงสาวนั่งรอผลตรวจไม่นาน ปรากฏว่าเธอตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์ ก่อนแพทย์จะแนะนำวิธีการดูแลในช่วงตั้งครรภ์

หลังจากจัดการธุระในโรงพยาบาลเสร็จสิ้น แพตตี้เตรียมตัวจะกลับ อยู่ ๆ ชนาธิปโผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้ามากระชากแขนเล็กให้เดินตามหลังไปยังมุมอับ ที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน

“ปล่อยนะพี่ชน” อีกคนยอมปล่อยง่าย ๆ

“เลิกยุ่งกับไอ้ผู้ชายคนนั้นเถอะ”

“ยุ่งอะไรกับแพตด้วย เราเลิกกันแล้วนะคะ” หญิงสาวถอยหลังออกห่างคนตรงหน้า

“พี่ไม่ได้จะให้เรากลับมาคบกัน แค่จะมาเตือนว่าอย่ายุ่งกับมันเลย ไอ้นั่นไม่ใช่คนดี มันเป็นมาเฟียฆ่าคน”

เพียะ! มือเรียวยกขึ้นฟาดใบหน้าชนาธิปด้วยความโกรธเคือง

“อย่ามาว่าร้ายนิคแบบนี้นะคะ” จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาขยะแขยง ตัวเองทำเรื่องชั่วเพียงคนเดียวไม่พอ ยังจะใส่ร้ายคนอื่นอีก

“พี่พูดจริงนะแพต พี่ถูกพวกมันซ้อมจนปางตาย พอรักษาตัวหายดีก็รีบมาบอกแพตนี่ไง” พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ถ้ายังไม่หยุดว่านิค แพตจะไม่ทนแล้วนะคะ” เธอโมโหแฟนเก่าอย่างชนาธิปมากที่กล่าวหานิโคลัส ในขณะนิโคลัสไม่เคยแสดงพฤติกรรมแย่ ๆ ใส่เธอ แตกต่างกับคนตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง

“พี่พูดจริงนะแพต พี่อุตส่าห์ตามแพตมาถึงที่นี่เพื่อจะบอกเรื่องนี้”

“นี่พี่ชนตามแพตมาเหรอ” หน้างดงามซีดเผือดหลังได้ยินคำนั้น เธอยิ่งถอยหลังเว้นระยะห่างเขามากขึ้น กลัวจะโดนทำร้าย

“ถ้าพี่ไม่ตามมา พี่จะบอกเรื่องนี้ได้ไงล่ะ”

“แพตไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระอะไรทั้งนั้น ไปให้พ้นหน้าแพตเดี๋ยวนี้ ก่อนแพตจะตะโกนเรียกคนมาช่วย” นิ้วเรียวชี้ไล่ชนาธิป

“แล้วแต่แพตเลย พี่อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี เพราะเห็นแก่ที่เราเคยรักกัน” ชนาธิปเดินตามไปอย่างหัวเสีย

แพตตี้ทรุดกายนั่งลงบนพื้นอย่างโล่งอก เธอพ่นลมหายใจยืดยาว โชคดีไม่โดนชนาธิปทำอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้อยในท้อง

“นิคเนี่ยนะ ทำร้ายพี่ชน” ถ้อยคำขอชนาธิปยังคงดังก้องหู เธอไม่อยากเชื่อผู้ชายอ่อนโยน แสนดี แบบนิโคลัสจะทำเรื่องเลวร้าย

“อย่าคิดมากแพตตี้ นิคเขาไม่ใช่คนแบบนั้น” สลัดความคิดในหัวทิ้งพลางยันกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วตัดสินใจกลับที่พักทันที

บรรยากาศยามค่ำคืน ภายในห้องทำงานหรูหราของไนต์คลับ กายแกร่งของนิโคลัสยืนมองวิวเบื้องหน้าพลางสูบซิการ์ มือข้างหนึ่งล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกงอย่างสบายอารมณ์ ขณะในหัวครุ่นคิดเรื่องราวของแพตตี้

“แพตตี้” พึมพำเบา ๆ

เสียงประตูห้องดังขึ้นส่งผลให้นิโคลัสหลุดจากภวังค์ เอ่ยตอบอนุญาตคนข้างนอกให้เข้ามา

“มีอะไร” ดับซิการ์ในมือพลางโยนทิ้งในถังขยะ จากนั้นหมุนตัวไปหาบรูซ

“ผมมีเรื่องคุณแพตจะรายงานครับ”

“อืม”

“วันนี้คุณแพตไปหาหมอครับ”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไร” ถามกลับทันที ไม่ทันบรูซจะพูดจบ

“ไม่ทราบครับ แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น เรื่องที่ผมจะบอกต่อไปนี้คือไอ้ชนาธิปไปดักรอคุณแพตที่โรงพยาบาล”

“ไอ้นี่วุ่นวายชะมัด สงสัยคราวก่อนยังไม่หลาบ”

“นายจะให้ผมจัดการเลยไหม” ขอแค่ผู้เป็นนายเอ่ย บรูซพร้อมจัดการทันที

“ไม่ต้อง สังเกตการณ์ไปก่อน”

“ครับ”

“วันนี้ฉันเหนื่อยมาก แกช่วยส่งผู้หญิงมาหาฉันหน่อยที่ห้อง”

“เอ่อ แล้วคุณแพตล่ะครับ” ถามอย่างลังเล นับจากนิโคลัสมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแพตตี้ ไม่เคยเห็นเจ้านายจะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย

“ไม่ละ ฉันเบื่อผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

“ครับ” ตอบรับเสร็จ บรูซไม่รีรอทำตามคำสั่งทันที

กายแกร่งขอนิโคลัสยกเท้าใหญ่ก้าวเดินไปห้องหนึ่ง เชื่อมติดกับห้องทำงานซึ่งภายในเป็นห้องสำหรับพักผ่อน เฟอร์นิเจอร์ครบครันเหมาะแก่การใช้งานอย่างยิ่ง

คนตัวโตนั่งรอบริเวณปลายเตียงไม่นาน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมเปิดเข้ามา เผยให้เห็นหญิงสาวรูปร่างในชุดเดรสสีเพลิง

“นอนลงไปสิ” สั่งเสียงเข้ม ผู้หญิงคนดังกล่าวทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข

ชายหนุ่มคร่อมร่างของเธอคนนั้น ขณะโน้มหน้าซุกไซ้ซอกคอระหง กลิ่นน้ำหอมฉุยลอยโชยโดนจมูกโด่งคมสัน ทำให้เขาเผลอคิดถึงกลิ่นกายเฉพาะจากแพตตี้ ก่อนผงกหัวขึ้นมองคนใต้ร่าง

“มีอะไรเหรอคะ”

“เปล่า” ตัดบทอย่างรำคาญ นิโคลัสหมายจะทาบริมฝีปากหยักลงบนกลีบปากเคลือบลิปสติกสีแดงของสาวคนนั้น

ทันใดนั้นภาพใบหน้างดงามของแพตตี้ลอยเด่นเข้ามาในหัวเขา ตามด้วยความรู้สึกผิดก่อเกิดในใจ นิโคลัสเด้งตัวออกห่างจากเธอคนนั้นอย่างรวดเร็วอย่างรังเกียจ

“ออกไป” นิ้วยาวชี้ไปที่ประตูห้อง

“ทำไมล่ะคะ หนูทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า” เธอคนนั้นหมายจะเข้าใกล้นิโคลัส ไม่วายโดนมาเฟียหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่น

“ออกไปสิวะ!!” เขาควักธนบัตรใบสีเทาหลายใบวางลงบนเตียง เธอคนนั้นรีบหยิบขึ้นและเดินไปจากห้องเร็ว ๆ

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปด้วยท่าทางหวาดกลัว” บรูซพรวดพราดเข้ามาดูเจ้านายหนุ่ม

“ไม่มีอะไร”

“แต่...”

“ฉันอยากกลับแล้ว ฝากดูแลงานที่นี่ต่อด้วย” นิโคลัสไม่รอให้ลูกน้องคนสนิทตอบโต้ประโยคใด ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและออกไปทันที

ท่าทีของเจ้านายสร้างความงุนงงแก่บรูซ

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงกว่าปกติ บัดนี้ใจร้อนรุ่มเหลือเกิน อยากจะเห็นหน้าคนที่ไม่ได้เจอตลอดสัปดาห์ ไม่เข้าใจเลยตนเองเป็นอะไรกันแน่ถึงได้โหยหาถึงแพตตี้มากขนาดนี้

เขาผลักประตูเข้าไปในห้องนอน หลังจากมาถึงเพนท์เฮ้าส์ซึ่งใช้เวลาขับรถไม่ถึงยี่สิบนาที

“หายไปไหน” สายตาคมกริบกวาดมองรอบ ๆ กลับพบความว่างเปล่า ไร้ร่างคนตัวเล็ก กระทั่งประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมแพตตี้ยกเท้าเดินออกมา

“นิค” ด้วยความคิดถึงพ่อของลูก เธอพุ่งตรงไปสวมกอดเขา

“แพต” ก้มหน้ามองคนในอ้อมกอดอย่างตกใจ ทว่าไออุ่นจากตัวเธอทำเขารู้สึกดีมากก่อนกอดตอบ

“คิดถึงเหลือเกินนิค นายไม่กลับมาหาฉันเลย”

“ผมงานยุ่ง” ความจริงไม่ใช่เช่นนั้น เขาแค่ต้องการเว้นระยะห่างกับเธอเท่านั้น เนื่องจากยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง จนกลัวว่าสิ่งที่กำลังแสดงต่อเธอจะกลายเป็นจริงขึ้นมา

“นายไม่ติดต่อมาหาฉันเลย”

“ผมผิดไปแล้ว” มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมาสบตากัน วินาทีต่อมาริมฝีปากหยักได้รูปทาบลงบนกลีบปากอวบอิ่ม มอบจูบเร่าร้อนให้แก่เธอ ตักตวงความหวานจากเธออย่างเอาแต่ใจ

สัมผัสของเขาทำเอาคนตัวเล็กอ่อนระทวยง่ายดาย อีกคนสอดแขนกำยำกับเอวคอดเพื่อประคองร่างเล็ก

“ผมขอนะครับ”

“นิค ฉันมีเรื่องจะบอกนายก่อน”

“เอาไว้หลังจากนี้นะครับ ผมคิดถึงแพตมากจนทนไม่ไหวแล้ว”

“ก็ได้” แพตตี้ยอมปล่อยให้อีกคนช้อนร่างเล็กไปวางบนเตียง