บทที่ 6 ย้ายมาอยู่ด้วยกัน

แสงแดดในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง ปลุกแพตตี้ตื่นจากการหลับใหล ทันใดนั้นสายตาคู่งามปะทะกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาซึ่งห่างกันไม่กี่คืบ

หญิงสาวขยับตัวอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ส่งเสียงดังทำคนข้างกายตื่น แล้วนั่งชันเข่าทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“ทำไปแล้วสินะ” ใบหน้าสวยหวานซบลงบนหัวเข่ามนพลางมองดูวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กระทั่งผ่านไปเกือบสิบนาทีแพตตี้เตรียมหย่อนเท้าแตะพื้นห้อง จู่ ๆ ถูกคนที่คิดว่ายังไม่ตื่นรั้งเอวไว้และกดลงกับเตียงนอน

“นิค” คาดไม่ถึงอีกคนจะตื่นแล้ว

“จะไปไหน”

“เอ่อ อาบน้ำแล้วก็กลับ” รู้สึกแปลก ๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาหลังจากเพิ่งผ่านศึกรัก แพตตี้เบี่ยงสายตาไปทางอื่นไม่กล้ามองหน้าเขาตรง ๆ

“ได้แล้วจะทิ้งเหรอ”

“ว่าไงนะ!!” คำพูดของนิโคลัสทำเอาคาดไม่ถึงทีเดียว

“ผมพูดว่าได้แล้วจะทิ้งเหรอ”

“ปะ เปล่า” ตอบอย่างตะกุกตะกัก

“ผมอยู่ทางนี้ หันมานี่” ว่าแล้ว จับปลายคางกลมกลึงหันมาสบตากัน

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมทำให้ไม่พอใจตรงไหนเหรอ”

“เปล่า”

“เมื่อคืนผมทำไม่ถูกใจคุณเหรอ”

“ไม่ใช่นะ” ตอบทันควัน กลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด

“แล้ว...” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างรอคอยคำตอบจากริมฝีปากอวบอิ่ม เธอกำลังจะสื่อถึงสิ่งใดกันแน่ ท่าทางค่อนข้างลังเล

“นิค เรื่องเมื่อคืนฉันไม่เคยทำกับใครมาก่อน”

“ผมรู้” เพราะเมื่อคืนสัมผัสมาแล้ว จึงรู้ว่าตัวเองคือคนแรกของเธอ

“ฉันไม่ได้จะเรียกร้องอะไรจากนายทั้งนั้น แค่อยากรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเราหลังจากนี้”

“ผมรักคุณ แพตตี้”

“นิค” นัยน์ตาคู่สวยเบิกขึ้น ถ้อยคำจากปากหยักทำเอาตั้งตัวไม่ทัน คิดไม่ถึงจะได้ยิน

“ผมจริงจังกับคุณนะครับ แพต” ประทับจูบลงบนหลังมือเรียว การกระทำของชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่างกาย

“เอ่อ ฉันอยากอาบน้ำแล้ว” หญิงสาวรีบชิงตัดบท เนื่องจากเขินอายเกินกว่าจะสู้หน้าเขา

“อาบด้วยกันเถอะ”

“ไม่เอา ฉันจะอาบน้ำคนเดียว” แย้งขึ้นทันใด กลัวนิโคลัสจะทำตามที่พูดจริง ๆ

“ทำไมล่ะ เมื่อคืนก็เห็นมาหมดแล้ว” นิโคลัสเหลือบมองร่างเปลือยเปล่าของเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“อย่ามองนะนิค” ดึงผ้าห่มปลายเตียงขึ้นมาคลุม

“สวยขนาดนี้ ไม่เห็นต้องปิดเลย” เขาพรมจูบทั่วหน้าหวาน

“อื้อ พอเถอะนิค เมื่อคืนนายทำฉันช้ำไปหมดแล้ว” มือเรียวดันใบหน้าคนตัวโตออกห่าง

“ขี้งก” กดจูบแก้มนวลข้างละที ไม่สนใจฟังคำทัดทานจากปากนุ่ม รู้สึกหลงใหลกลิ่นเฉพาะจากตัวเธอแบบไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน เธอทั้งหอมหวานจนอยากรังแกแบบเมื่อคืนอีกสักรอบ

“ฉันต้องกลับแล้ว”

“ย้ายมาอยู่กับผมเถอะ”

“เอ่อ ไม่ดีมั้ง”

“ทำไมล่ะ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“เรายังไม่ได้แต่งงาน ย้ายมาอยู่ด้วยกันคงไม่เหมาะ” เธออธิบายเหตุผลให้ฟัง ซึ่งอีกคนตอบกลับทำเธอหน้าเหวอ

“ถึงเรายังไม่แต่งงานกัน แต่เราเข้าหอกันแล้วนะครับ ตอนนี้เราก็เหมือนเป็นคนเดียวกันแล้ว”

“พูดอะไรของนาย” เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย ใบหน้างามกำลังแดงราวกับลูกตำลึงสุก

“พูดภาษาชาวบ้าน คือเราเป็นผัวเมียกันแล้ว”

“นิค!!” จ้องเขาตาขวาง นี่เขาจะตรงเกินไปไหม ไม่รู้สึกกระดากปากบ้างเลยเหรอ

“แพตตี้ ผมรักคุณมากนะครับ ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ ผมไม่อยากให้คุณอยู่ที่ร้านดอกไม้คนเดียว”

น้ำเสียงอ้อนวอนกับใบหน้าจริงจังของนิโคลัส ทำให้แพตตี้ยอมใจอ่อนตอบรับคำขอนั้น ไม่เข้าใจเลยทำไมถึงยอมให้เขาทุกอย่างโดยไม่คิดขัดขืน

“งั้นคุณรีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง”

“อืม” พยักหน้ารับ แพตตี้หยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดเรือนร่างและยกเท้าเรียวตรงไปห้องน้ำ

พ้นร่างของแพตตี้ไม่กี่วินาที มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากให้กับความสำเร็จอีกขั้นของตนเอง ที่สามารถโน้มน้าวเธอให้มาอยู่ด้วยกันได้

“ผมจะทำให้คุณหลงรักผมมากกว่านี้ ก่อนผมจะเฉดหัวผู้หญิงอย่างคุณทิ้ง” ดวงตาดำขลับมองเพดานห้องอย่างมีแผนการ

หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น แพตตี้ย้ายมาอยู่กับชายหนุ่ม ชีวิตประจำวันของคนทั้งคู่ไม่ต่างจากสามีภรรยา แถมความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จนน่าอิจฉาทีเดียว

“จะนอนแล้วเหรอครับ” นิโคลัสย่างกรายมาหยุดข้างเตียง

“อืม มานอนด้วยกันสิ” แขนขาวเนียนโอบคอแกร่งและดึงลงมาจนริมฝีปากคนทั้งสองแทบแนบชิดกัน

“ถ้ายั่วผมแบบนี้ คืนนี้คงไม่ต้องนอนแล้วนะครับ”

“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะนิค นายรังแกฉันแทบทุกคืนเลย”

เกือบสองเดือนย้ายมาอยู่ด้วยกัน ไม่มีวันไหนนิโคลัสจะปล่อยให้เธอนอนหลับอย่างสบายใจ

“ใครใช้ให้แพตยั่วผมเองล่ะ รู้ไหมผมหลงคุณจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”

“เชอะ” ย่นจมูกใส่อีกคนอย่างมันเขี้ยว ถึงกระนั้นแพตตี้ยอมให้นิโคลัสตักตวงความสุขจากตนเอง

กว่ากิจกรรมเข้าจังหวะระหว่างคนทั้งสองจะจบลง กินเวลามากพอสมควรจนเกือบเที่ยงคืน

“ผมรักคุณนะครับ แพต” พูดจบ ชายหนุ่มจุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลาของคนในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล

“ฉันก็รักนายเหมือนกัน นิค” ส่งยิ้มหวานให้แก่เจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่น

“นอนเถอะครับ”

“ฝันดีนะนิค” ว่าจบ แพตตี้ซุกหน้าลงบนอกแกร่งเปลือยเปล่า ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ในขณะนิโคลัสยังคงจับจ้องมองใบหน้าคนหลับ

“รักเหรอ” เสียงทุ้มพึมพำขณะเหลือบดูคนในอ้อมกอด เขาไม่เชื่อในความรักและไม่คิดจะรักเธอด้วยซ้ำ ทั้งหมดที่ทำลงไปก็แค่ต้องการเอาคืน

นิโคลัสพลิกตัวไปอีกด้านและนอนหันหลังให้แก่แพตตี้ เขารู้สึกอึดอัดแทบแย่ต้องใกล้ชิดกับผู้หญิงอย่างเธอ

หลายวันต่อมา แพตตี้มาทำงานที่ร้านดอกไม้ตามปกติ ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจ นั่นคือระหว่างกำลังจัดดอกไม้ให้แก่ลูกค้ารายหนึ่ง ทันใดนั้นสายตาเหลือบเห็นชนาธิปเดินด้อม ๆ มอง ๆ บริเวณหน้าร้าน

“นี่คะ” หลังจัดช่อดอกไม้เสร็จก็ยื่นให้แก่ลูกค้า จากนั้นเดินไปหน้าร้านเพื่อดูชนาธิป

“แพต” ทันทีคนตัวเล็กก้าวเท้าออกจากประตู ชนาธิปรีบปรี่ตรงเข้าประชิดตัวเธอ

“ว้าย!” การจู่โจมของอีกคนทำเอาเธอไม่ทันตั้งตัว ก่อนร้องเสียงหลงพลางถอยหลัง “อย่าเข้ามานะคะ”

“พี่ไม่ได้จะทำร้ายแพต แค่มีเรื่องจะบอก”

“ไปให้พ้นเลย แพตไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”

“แพตต้องฟังนะ ไอ้...” พูดไม่ทันจบ สายตาดันเหลือบเห็นบรูซย่างกรายมาทางนี้ เขารีบวิ่งหนีทันใดอย่างหวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้น” แพตตี้มองตามหลังอีกคน คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างฉงน

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เมื่อกี้ผมเห็นแฟนเก่าคุณแพตมาป้วนเปี้ยนแถวนี้”

“เปล่าค่ะ” หันไปมองตามเสียงของคนมาใหม่

“เข้าด้านในกันเถอะ” บรูซเปิดประตูร้านเชื้อเชิญคนตัวเล็กเข้าข้างใน แล้วเดินตามไปด้วย

“นิคล่ะคะ ไม่มาด้วยเหรอ” ถามขึ้นพลางหย่อนก้นนั่งลง

“ไม่ครับ นายท่านให้ผมมารอรับคุณแพตกลับเพนท์เฮ้าส์”

“อ๋อค่ะ”

คำตอบของบอดี้การ์ดหนุ่ม ส่งผลให้ใบหน้างามสลดลงเนื่องจากสองสามวันมานี้เธอไม่ได้เจอกับเขา ทั้งที่อาศัยอยู่ด้วยกันแท้ ๆ แต่นิโคลัสไม่กลับมาเลย ทิ้งให้เหงาหงอยคนเดียวหลายคืน

ชายหนุ่มมักจะส่งลูกน้องคนสนิทมารับ-ส่ง แพตตี้ไปร้านดอกไม้เป็นประจำแต่ไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เจอ

“คุณบรูซคะ คืนนี้แพตจะค้างที่นี่” กลับไปเพนท์เฮ้าส์ก็อยู่คนเดียวอยู่ดี มิสู้อยู่ที่นี่ดีกว่าไม่ต้องทนเดียวดายในบ้านหลังใหญ่ของเขา โดยเจ้าของไม่อยู่

“งั้นผมขอโทรแจ้งนายท่านก่อนนะครับ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับ บรูซเดินออกจากร้านไปโทรหานิโคลัสครู่หนึ่งก็กลับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง

“แล้วแต่คุณแพตเลยครับ นายท่านแจ้งมาอย่างนี้”

“อืม” ฝืนส่งยิ้มแก่คนตรงหน้า

“ถ้าคุณแพตไม่กลับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“...” เธอไม่ตอบอีกคนนอกจากพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตากลมโตมองตามหลังเจ้าของร่างสูงโปร่งจนลับหาย

‘นายเริ่มเบื่อฉันแล้วเหรอ นิค’ มือเล็กเอื้อมทาบอกข้างซ้ายซึ่งเจ็บจี๊ดราวกับถูกเข็มหลายเล่มทิ่มแทง