ตอนที่ 5 ไม่ขอให้ยกโทษให้
@แผนกสูตินรีเวช
“หมอไบรอันคะ คนไข้คุณหมอปุยเมฆคลอดก่อนกำหนดค่ะ รบกวนหมอไบรอันช่วยรับเคสนี้แทนได้ไหมคะ”
เสียงพยาบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีแตกตื่น ก่อนที่ไบรอันจะปัดความเคียดแค้นทั้งหมดภายในใจออก และเข้ารักษาคนไข้โดยด่วน
“ส่งเคสของหมอปุยมาที่ผมทั้งหมด”
“หมอปุยจัดการย้ายคนไข้ของเธอไปที่โรงพยาบาลอื่นเรียบร้อยแล้วค่ะ”
พยาบาลไม่มีเวลามาอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง เธอรีบพ่นยาสลบให้คนไข้ และเตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดให้ชายหนุ่มทัน ผ่านไปสองชั่วโมง ไบรอันจัดการช่วยเหลือแม่และเด็กได้สำเร็จ ก่อนที่ปุยเมฆจะวิ่งเข้ามาหาคนไข้ของเธอทันที
“หมอขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”
ปุยเมฆร่ำไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะสวมกอดเข้าที่คนไข้ของเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอ แค่ฉันและลูกปลอดภัยก็ดีมากแล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ ต้องขอบคุณคุณหมอสุดหล่อด้วยนะคะ ที่ช่วยชีวิตฉันและลูก ฉันจะเรียกลูกของฉันว่า ไบรอัน ค่ะ เขาจะได้รู้ว่าเขารอดมาได้เพราะชื่อนี้”
ไบรอันส่งยิ้มเป็นเชิงยินดี ก่อนจะขอตัวเดินออกไป ปุยเมฆโกรธชายหนุ่มมากๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าครั้งนี้เขาช่วยเธอได้มากจริง ๆ ปุยเมฆเดินตามร่างชายหนุ่มออกไปทันที
“ขอบคุณที่ช่วยฉัน แต่มันลบล้างความผิดกับสิ่งที่นายทำไว้กับฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันจะไม่ขอให้เธอยกโทษให้ฉัน เพราะสิ่งที่ฉันทำ มันไม่ควรได้รับการให้อภัย ขอบคุณที่ทนกันมาตลอดหลายปี”
ไบรอันเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกไปทันที
“ไอ ฉันได้ยินมาว่า หมอปุยเมฆลาออกจากโรงพยาบาล”
“แกรู้ได้ไง”
“ฉันได้ยิน ยายสายน้ำผึ้ง นางเม้าท์กับเพื่อนของนาง แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจอะไรมากนักหรอก”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังเม้าท์มอยกันอย่างออกรสอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของไอยูก็ดังขึ้น ปรากฏชื่อคนปลายสาย อัศวิน
(ฮัลโหลค่ะ พี่วิน)
ไอยูเอ่ยทักทายคนปลายสายด้วยท่าทีสนิทสนม ทำเอาเมษาเบ้หน้าด้วยความอิจฉา อัสวิน คือลูกชายเพื่อนสนิทพ่อของเธอ ทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ และอีกอย่างอัศวิน คือเพื่อนคนเดียวของพี่ชายเธอ ทำให้เธอไว้ใจอัศวินมากๆ โดยไม่รู้ว่าอัสวินนั้นคิดกับเธอเกินพี่ชายน้องสาว
(วันนี้เลิกเวรกี่โมงครับ พี่ไปรับได้ไหม)
(ได้ค่ะพี่วิน งั้นถ้าออกเวรแล้ว หนูโทรหานะคะ)
(ครับ)
ไอยูยิ้มให้กับจอโทรศัพท์ก่อนจะกดตัดสายหนุ่มทันที
“พี่อัสวินขี่ม้าขาวของเธอสินะ ถึงได้ยิ้มร่าแบบนี้”
“ใช่ แล้วทำไมเหรอ พี่เขาน่ารักนะ เดี๋ยวว่างๆ จะพาแกไปรู้จัก พี่เขาหล่อมากเลยนะ แกควรทำความรู้จักเอาไว้”
“ไอยู แกรู้ไหม เวลาแกยิ้มแบบนี้ แกน่ารักมากเลยนะ ฉันอยากให้แกยิ้มแบบนี้บ่อยๆ”
“คนอื่นจะไม่ว่าฉันบ้าเหรอ?”
“ฉันหมายถึง ยิ้มแค่กับฉัน”
มือบางของเมษาค่อยๆ บีบเข้าที่แก้มใสของหญิงสาวเบาๆ ทำเอาไอยูชะงักไปทันที
“เมษาทำอะไรของแกเนี่ย”
เมษาที่ได้สติจึงค่อยบีบแก้มของหญิงสาวแรงขึ้น
“นี่แน แบร่!!”
“.. () โอ้ยยย!! เมษาแกแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหม ไอยูเริ่มมีท่าทีงอแง ก่อนที่เมษาจะโอบกอดเธอเหมือนที่เคยทำประจำ
“หมอไบรอัน เรียกพวกเธอไปพบ”
เสียงสายน้ำผึ้งเอ่ยขึ้น ก่อนที่เมษาและไอยูชะงักไป พยาบาลสาวเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อได้ยินชื่อชายหนุ่มอีกคน
“ฉันไม่ไป!”
เมษาเอ่ยขึ้น ก่อนจะดึงมือไอยูเดินออกมา แต่ก็โดนสายน้ำผึ้งดักเอาไว้
"งั้นฉันคงต้องบอกหมอ เรื่องย้ายแผนก ว่าเธอไม่เหมาะสมที่จะอยู่แผนกสูติ นางเมษา หึ แยกกันบ้างซะก็ดี!”
เมษาขบกรามแน่น เมื่อได้ยินคำพูดของสายน้ำผึ้ง
“หมอบ้านั่นอยู่ที่ไหน”
“เมษา!”
ไอยูกระตุกแขนเพื่อนเพื่อเตือนสติทันที เมื่อเห็นว่าเมษาเริ่มพูดจาถึงผู้มีตำแหน่งสูงกว่าแบบนั้น
“ปากดีนักนะ อีเมษา!”
“แล้วทำไมละ อีสายน้ำผึ้ง!”
“นี่หยุดทั้งสองคนเลยนะ! เมษา เธอรอฉันอยู่ที่นี่ ขืนเธอไปด้วย มีหวังมีเรื่องกับหมอไบรอันแน่”
“แกจะไปคนเดียวเหรอไอ แกก็รู้หมอนั่นโรคจิตจะตาย”
“หมอไบรอันเขาไม่ตาต่ำมาเอาเพื่อนแกหรอกย่ะ”
“มันก็ไม่แน่หรอก หมอไบรอัน ยิ่งมีรสนิยมต่ำๆ อยู่”
เมษาเอ่ยขึ้น ก่อนจะตวัดสายตาไปที่สายน้ำผึ้งอย่างตั้งใจ
“แกจะเอากับฉันให้ได้เลยใช่ไหมอิเมษา”
“ฉันบอกให้หยุดไง! ทั้งคู่เลย ที่นี่โรงพยาบาลนะ จะทำอะไรเกรงใจพ่อฉันบ้าง แกเองก็ด้วยเมษา”
เมษาทำหน้ามุ่ยทันทีเมื่อโดนเพื่อนสนิทอย่างไอยูตำหนิ
“เขาอยู่ที่ไหน?”
“ห้องทำงาน! อย่าให้ฉันรู้ว่าเธออ่อยเขานะ ลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลฉันก็ไม่เอาไว้”
“ถึงขนาดทำหมอปุยเมฆกับหมอไบรอันเลิกกันได้ เธอยังต้องกลัวอะไรอีกล่ะสายน้ำผึ้ง”
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ หลบไป!”
สายน้ำผึ้งเดินกระแทกไหล่เมษาออกไป ก่อนที่ไอยูจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่ม
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“พอดีว่าผมอยากเลี้ยงต้อนรับทุกคน แล้วเพื่อนของคุณก็ตอบตกลงแล้วด้วย”
ไอยูยังคงมองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัวไม่ต่างจากเดิม
“เรื่องนั้น ฉันเป็นไม่ได้เป็นคนบอกคุณพ่อนะคะ”
“แล้วใครกันละครับ ที่ดันปากสว่างพูดเรื่องของผม”
ไอยูกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง หากเธอบอกว่าเมษาเพื่อนของเธอรู้เรื่องนี้ เพื่อนของเธอจะเดือดร้อนไหม
