ตอนที่ 4 เตือน

“เขารักมึงมาก ถึงขนาดยอมให้มึงทำร้ายจิตใจ ซ้ำๆซากๆ มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน กับการกระทำของมึง!”

ไตเติ้ลเอ่ยขึ้น ก่อนจะวิ่งตามหมอปุยเมฆไปทันที โดยไม่สนใจชายหนุ่มตรงหน้า

ไบรอันทำได้เพียงจมอยู่ในความรู้สึกผิดเท่านั้น ที่เขาพูดแบบนั้นออกไป ก็เพราะว่าอยากชนะไตเติ้ล

สายน้ำผึ้ง ที่ยืนดูเหตุการ์ณอยู่ก่อนนั้น ค่อยๆ เดินย่างกรายเข้าไปหาคุณหมอหนุ่มคนสนิท

“ผึ้งว่า หมอต้องการปลดปล่อยนะคะ”

ไบรอันตวัดสายตามองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง 

และผลักเธอเข้าห้องเก็บของตรงหน้า โดยไม่รู้เลยว่า มีใครที่กำลังหาอุปกรณ์ทำแผลอยู่ข้างในนี้

“...” อื้ออออ!! หมออ๊า!!

ปึก!

ปึก!

ปึก!

ไบรอันอัดกระแทกแก่นกายเข้าหาช่องทางรักของหญิงสาวทั้งที่ยังฝืดเคือง สายน้ำผึ้งกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่น ไบรอันไม่เคยรบเร้าให้เธอเลยสักครั้ง แต่นั้นก็ไม่ทำให้เธอลดความพยายามที่จะเป็นตัวจริงของเขา

ตับ!ตับ!ตับ! อ๊ะ!อ๊ะ! เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วบริเวณห้อง ก่อนที่พยาบาลสาวอีกคนจะเดินออกมาโดยที่ถือของพรุงพะรัง!!

กรี๊ดดดด!! ทำบ้าอะไรกันเนี่ย!

ไอยูกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นทั้งสอง กำลังเริงสวาทกันจนถึงอกถึงใจ ชายหนุ่มอัดกระแทกแก่นกายเข้าออกสองสามที ก่อนจะปลดปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในเครื่องป้องกัน และดึงแก่นกายออกมาพร้อมกับทิ้งซากถุงยางอนามัยลงพื้น

“ออกไป สายน้ำผึ้ง”

ไบรอันเอ่ยขึ้น ก่อนจะตวัดสายตามองเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ สายน้ำผึ้ง เดินออกไปด้วยท่าทีไม่พอใจทันที เมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะไล่เธอออกไป

“ทำไมทุกครั้งที่ผมมีความสุข ต้องเป็นคุณที่เข้ามาเจอตลอด”

“ทำไมถึงไม่โทษตัวเองที่เอาไม่เลือกที่คะ ครั้งแรกยังพอทน แต่นี่มันครั้งที่สองแล้ว ฉันว่าฉันควรทำอะไรสักอย่าง! อย่างเช่น ฟ้องคุณพ่อ”

ไอยูเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ก็โดนชายหนุ่ม แต่ก็โดนดึงแขนเอาไว้อย่างแรง ปล่อยแขนฉันนะ ไอยูสะบัดแขนเต็มแรงจนทำให้อุปกรณ์ทำแผลต่างๆ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย ฉันรีบอยู่นะ”

ไอยูเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข้ามาบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างบ้าคลั่ง

“อือ....อือ ปล่อยนะ”

ไอยูพยามขัดขืนแต่ด้วยขนาดตัวเธอที่เล็กกว่าจึงไม่ต้านทานเขาได้ ไอยูทำไอเพียงยืนให้เขาบดขยี้ริมฝีปากเธอจนพอใจ

“ถ้าเธอปากสว่างรู้ใช่ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร”

ไบรอันเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าหญิงสาวด้วยท่าทีจริงจัง ไอยูเริ่มมีท่าทีหวาดกลัวให้กับท่าทีของเขาทันที ก่อนที่เธอจะปาดน้ำตา และวิ่งออกไปททันที

“อึก!ฮืออ สารเลว”

ไอยูนั่งร่ำไห้ออกมาอย่างหนักก่อนก่อนจะปาดน้ำตาและคราบน้ำลายชายหนุ่มออกจากริมฝีปากบวมเป่งของเธอ

อีกด้าน...

หลังจากจัดการหญิงสาวเรียบบร้อยไบรอันก็เดินไปหาปุยเมฆอดีตแฟนสาวทันที เธอกำลังพูดคุยกับ ผอ.ประจำโรงพยาบาล

“ลาออก! มีเหตุผลอะไรที่ทำให้หมอต้องลาออก ทางเราให้เงินเดือนน้อยไปเหรอครับ”

“ฉันอยากทุ่มเทกับคลินิกมากกว่าน่ะค่ะ ขอบคุณ ผอ. ที่เอ็นดูฉันนะคะ นี่หนังสือลาออกค่ะ”

ปุยเมฆยื่นซองเอกสารให้กับชายหนุ่มวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องทันที เป็นจังหวะเดียวกันที่ไบรอันเปิดประตูเข้ามา

“คืนให้แล้วนะ อิสระที่เธอต้องการจากเรามาตลอด”

ปุยเมฆเดินย่างกรายออกจากห้องด้วยท่าทีไม่สนใจแววตารู้สึกผิดของเขาเลยสักนิด

อาชีพหมอ แน่นอนว่าเรื่องเวลาของพวกเขานั้นไม่ตรงกันอยู่แล้ว แต่ปุยเมฆพยายามหาเวลาว่างมาเจอชายหนุ่ม แต่เขากลับปฏิเสธเธอทุกรอบ แม้ว่าเธอจะทำงานหนักแค่ไหน แต่เธอก็พยายามหาทางมาเจอเขา แต่กลับเป็นเขาเองที่เลี่ยงที่จะเจอเธอ ปุยเมฆนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆ ก่อนจะเก็บข้าวของ ของเธอและเดินออกไป

“ทำไมต้องทำเพื่อเขานาดนั้น”

ไตเติ้ลเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินผานร่างเธอไป

“เพราะมันจะเป็นสิ่งสุดท้าย ที่ฉันจะทำให้เขา ขอให้โชคดีนะคะ”

ปุยเมฆส่งยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนจะเดินออกไปทันที

“แล้วคนที่อยู่ตรงนี้ละครับ ทำไมถึงเลือกที่จะมองข้ามกัน หรือผมสู้เขาไม่ได้ ถึงไม่ได้ใจหมอสักที”

“ที่ผ่านมามันดีมากๆ ขอบคุณความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันนะคะ”

“ผมไปหาที่คลินิกได้ใช่ไหม”

ไตเติ้ลเอ่ยถามขึ้นอย่างมีความหวัง ก่อนที่ปุยเมฆจะพยักหน้าเป็นคำตอบและเดินออกไปทันที ชายหนุ่มค่อยๆ มองร่างหญิงสาวเดินออกไป

ขอเรียนเชิญ คุณหมอ ไบรอัน เข้าพบที่ห้องผู้อำนวยการด้วยค่ะ

เสียงแผนกประชาสัมพันธ์เอ่ยเรียนเชิญชายหนุ่มขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปด้วยท่าทีเร่งรีบ

“เมษา เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณพ่อเรียกหมอไบรอันเข้าพบ”

“ก็ฉันเล่าทุกอย่างให้พ่อเธอฟังนะสิ เรื่องฉาวๆ แบบนี้ฉันไม่เก็บไว้หรอก

“เมษา!”

ไอยูเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าขึ้น ก่อนจะนึกถึงการกระทำที่แสนป่าเถื่อนก่อนหน้านี้ก่อนชายหนุ่ม

“ผมคิดว่าหมอจะมีจรรยาบรรมากกว่านี้นะครับ”

“ผอ. หมายถึงเรื่องอะไรครับ”

“ก็เรื่องที่คุณนัวพยาบาลไปทั่วโรงพยาบาลยังไงล่ะ หากคนไข้ของเราเข้าไปเจอคุณจะว่ายังไง ดีนะที่เป็นไอยู ไม่ใช่คนอื่น”

ชายหนุ่มเดาเหตุการ์ณได้ทันที ว่าหญิงสาวคงวิ่งแจ้นมาฟ้องพ่อของเธอ ไบรอันขบกรามแน่นด้วยความโกรธเคือง

“เธอคงคิดว่าฉันแค่ขู่สินะ”

“คุณว่าไงนะ”

“ป่าวครับ ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว ผอ.จะลงโทษผมยังไงก็ได้ แต่มันจะไม่มีครั้งต่อไปแล้วครับ เพราะผมเจอสิ่งที่ถูกใจแล้ว”

ไบรอันเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ ผอ. จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ผมจะถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก ไปได้”

ไบรอันก้มหัวเคารพผู้อาวุโสกว่า ก่อนจะเดินออกจากห้องทันที