ตอนที่ 3 คุณค่าในตัว

“ผมจะรอนะครับ”

ไบรอันเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางตามด้วยร่างของหญิงสาวอีกคน

“ไบรอัน คุยกันก่อน”

“มีอะไร”

“ทำแบบนี้มันไม่มากเกินไปหรอ เธอก็รู้ว่าที่นี่ ทุกคนรับรู้ว่าเราคบหากัน จะทำอะไรก็เกรงใจ กันบ้าง เรื่องที่ไบรอันคั่วพยาบาลที่ชื่อสายน้ำผึ้ง ปุยยังไม่เคลียร์นะ”

“ถ้ารู้แล้ว ก็ตามไปจัดการสิ”

“อีกแล้วหรอ ปุยไม่ไหวแล้วนะ”

“ก็แค่เลิกกันแค่นั้น”

“ไม่มีทาง ปุย ไม่มีทางให้เธอไปมีความสุขกับอีพวกนั้นแน่นอน”

“ถ้าไม่เลิกก็อย่ามายุ่งกับชีวิตฉัน”

“เธอใจร้ายมากเลยรู้ไหม”

“ก็ไปจากฉันซะสิ”

ไบรอันค่อยๆ เดินจากไปในขณะที่ปุยเมฆยืนร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดกับคำพูดคนรักของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำร้ายจิตใจของเธอบ่อยครั้งที่เธอต้องคอยจัดการบรรดาผู้หญิงที่ชายหนุ่มคั่ว บางทีเธอก็เห็นต่อหน้าต่อตา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอรักเขามาก รักมากถึงขนาดยอมให้ชายหนุ่มเป็นคนแรกของตัวเอง และยอมเรียนแพทย์เฉพาะทางที่ตัวเองไม่ชอบ แต่เพราะความอยากอยู่ใกล้เขา จึงเลือกเรียนสายเดียวกันและมหาลัยที่แสนจะแพง เพราะฐานะของเธอนั้นไม่ได้ดีเท่าแฟนหนุ่ม เธอจึงเลือกที่จะสอบชิงทุน

“หมอปุย มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ”

เสียงบุรุษพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนที่ปุยเมฆจะปาดน้ำตาของตัวเองออกและส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับชายหนุ่มตรงหน้า แม้ภายนอกเธอจะดูแรงๆ นั่นกระเพราะเธอต้องสร้างเกราะ เพื่อป้องกันตัวเองจากบรรดาสาวๆ ของแฟนหนุ่ม เรื่องนั้นไบรอันรู้ดี ว่าปุยเมฆนั้นอ่อนแอแค่ไหน และมีแค่ไบรอันคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักเธอดีกว่าใคร แต่เหมือนนานวันความรักที่ชายหนุ่มมีต่อเธอก็ค่อยๆ ลดลงและหมดไป เหตุผลข้อเดียว คือ เบื่อ.. และเจอสิ่งที่เร่าร้อนมากกว่า

“ไปทานกาแฟกันไหมครับ ผมเลี้ยงเอง”

ไตเติ้ลบุรุษพยาบาลเอ่ยขึ้น

“เงินเดือนบุรุษพยาบาลเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“แค่ร้อยกว่าบาท ไม่ทำผมจนหรอกครับ”

“ร้อยกว่าบาทที่ว่า ทานข้าวได้มื้อหนึ่งเลยนะคะ”

“ผมอยากดื่มกาแฟ ไม่ได้อยากทานข้าวครับ”

แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมา ก่อนที่ปุยเมฆจะเดินย่างกรายไปก่อนชายหนุ่ม โดยมีไตเติ้ลเป็นองครักษ์ ไตเติ้ล มองเห็นความน่ารักในตัวหญิงสาว ชายหนุ่มเป็นคนเดียวที่กล้าเข้าใกล้เธอ นอกจากไตเติ้ลไม่มีใครกล้ายุ่งกับเธอ เพราะความร้ายกาจของเธอดังกึกก้องไปทั่วโรงพยาบาล

เหล่าพยาบาลต่างซุบซิบนินทาเธอ แต่ปุยเมฆเลือกที่จะเดินผ่านไปโดยไม่สนใจเสียงพวกนั้น

“หมอปุยเก่งจังเลยนะครับวันนี้”

“คงเหนื่อยมากแล้วมั้งคะ”

ปกติถ้าเธอได้ยินชื่อของตัวเอง เธอคงเดินไปแหกอกเหล่าพยาบาลพวกนั้นแล้ว ชายหนุ่มยังคงนั่งมองใบหน้าเศร้าของเธอ

“ถ้าเหนื่อยมาก ลองถอยออกมาดีไหมครับ”

“เจ็บกว่านี้ ปุยก็ผ่านมันมาแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะคะ”

“อยู่ผิดที่ สิบปีเขาก็ไม่เห็นค่า ลองมองคุณค่าในตัวเองมากกว่านี้ไม่ครับ”

“สำหรับปุย คุณค่าในตัวปุยมันคงไม่เหลือตั้งแต่วันที่ร้องขอความรักจากเขาแล้วค่ะ”

ปุยเมฆเอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม และขอตัวเดินออกมาทันที เธอเหนื่อยเกินกว่าจะแบกรับเรื่องราวต่างๆ แล้ว

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ”

เสียงหมอปุยเอ่ยขึ้นขณะ เดินชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง ปุยเมฆปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มก่อนจะสบตากับหญิงสาวอีกคน

“หมอปุยเมฆ เป็นอะไรรึป่าวคะ”

เสียงไอยูเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นหยดน้ำตาของเธอค่อยๆ ไหลออกมา ก่อนจะที่ปุยเมฆจะแกะมือออกจากการเกาะกุม และเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองทันที โดยไม่ตอบคำถามของไอยู

ไอยูมึนงงเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ โดยไม่สนใจเรื่องราวของปุยเมฆ

เธอเดินเข้ามาในห้องฉุกเฉินที่เต็มไปด้วยคนเจ็บ

“อุบัติเหตุรถเมล์คว่ำ ช่วยกันปฐมพยบาลเบื้องต้นก่อน”

ทุกคนภายในห้องฉุกเฉินต่างวุนวายกับอุบัติเหตุในครั้งนี้ ไอยูวิ่งเข้าไปที่คนเจ็บคนหนึ่ง ก่อนจะเตรียมเข็มฉีดยาลดปวดให้ แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธและลูบไปที่หน้าท้องตัวเองเบาๆ เพื่อบ่งบอกว่าเธอตั้งครรภ์อยู่

“มีน้องเหรอคะ”

ไอยูเอ่ยถามขึ้น และเดินไปตามหมอปุยเมฆที่ห้องทำงานของเธอ

“หมอปุยคะ มีอุบัติเหตุฉุกเฉิน คนไข้ตั้งครรภ์อยู่ค่ะ”

ปุยเมฆหยิบเสื้อกาวน์ที่แขวนไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปที่แผนกฉุกเฉินทันที โดยในห้องฉุกเฉินต่างวุ่นวายมาก หมอปุยเมฆจะโทรตามไตเติ้ล เพื่อย้ายคนเจ็บไปที่แผนกสูติ เพราะมีเครื่องมือที่ครบกว่า ผ่านไปไม่นานทั้งสองก็ย้ายคนเจ็บได้สำเร็จ ปุยเมฆจัดการรักษาคนไข้สำเร็จ

ด้วยความที่ต้องรักษาคนเจ็บหลายคนพร้อมกัน ทำให้เธอเหนื่อยล้ามาก และเผลอหลับไปบนโต๊ะทำงาน ไตเติ้ลมองภาพนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมตัวเองคลุมร่างหญิงสาวเอาไว้

หากหมอไบรอันจะมองไม่เห็นคุณค่าของหญิงสาว แต่สำหรับเขาแล้ว ปุยเมฆยังคงสวยงามและอยู่สูงสมชื่อของเธอ เขาไม่เคยรังเกียจที่หมอปุยจะเคยเป็นของใครมาก่อน เขาไม่แคร์ และยังคงที่เป็นคนเดียวที่อยากเห็นเธอมีความสุข

ไตเติ้ล เดินออกมา เมื่อคุณหมอสาวเริ่มรู้สึกตัวขึ้น โดยไม่รู้ว่าการกระทำเหล่านั้นตกอยู่ในสายตาไบรอันทั้งหมด

“ถ้าอยากได้ก็เอาไป เพราะว่าฉันเบื่อแล้ว”

ตุ้บ!ผลั้วะ!

หมัดหนักๆ ของบุรุษพยาบาลฟาดเข้าที่ใบหน้าชายหนุ่มเต็มแรงเมื่อไบรอันพูดจาดูถูกหญิงสาว

“มึงควรให้เกียรติแฟนตัวเองด้วย ก่อนจะพูดจาอะไรออกมา”

ไบรอันกระตุกยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

“พรุนหน่อยนะ เพราะกูเอามาตั้งแต่มหาลัย”

เพี๊ยะ! ฝ่ามือบางฟาดเข้าที่ใบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ปุยเมฆร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก เมื่อได้ยินคำพูดจาดูถูกออกมาจากปากของคนที่ตัวเองรัก

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ระหว่างเราแค่คนรู้จักก็มากเกินพอแล้ว”

ไบรอันมองใบหน้าหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด เพราะว่าครั้งนี้เขาพูดถึงเธอแรงไปมากจริงๆ