ep2

เมื่อได้รับการบอกเล่าจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ พีรพัฒน์พาน้องชายกลับบ้านด้วยความรู้สึกเห็นใจและคับแค้นอยู่ลึกๆ พีรพจน์เองเมื่ออาการดีขึ้น ก็พอจะจดจำอะไรได้บ้าง แต่ก็เงียบขรึมลงกลายเป็นคนละคน เขานิ่งและไม่ยอมพูดอะไรอีก แถมยังบอกไม่เอาเรื่องกับสิ่งที่เกิดขึ้น และไม่ยอมบอกว่าทรัพย์สินที่ถูกขโมยไปนั้นมีอะไรบ้าง

“พจน์ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

“พี่พีท ผม....อาย! มันเหมือนเสียเหลี่ยม ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“เฮ่อ...พีท แกมันยังอ่อนหัด ริจะเที่ยวผู้หญิง ต้องเลือกและต้องระวัง”

“เขาก็ดูไม่มีพิษสงอะไร เขาน่ารักนะพี่พีท”

“เพราะภายนอกเขาเป็นแบบนั้นไง แกถึงได้เจอเขาหลอกแบบนี้”

“ผมไม่รู้....ข่าวของผม คงดังไปทั่วประเทศ พี่พีทผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

พีรพจน์ก้มหน้าแล้วร้องไห้เหมือนผู้ชายขี้แยคนหนึ่งที่อยู่ต่อหน้าพี่ชายแล้วไม่ต้องวางฟอร์ม พีรพัฒน์โอบบ่าน้องชายเอาไว้อย่างปลอบประโลม

“เอาอย่างนี้ แกไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์สักพักไหม ไปหาอะไรใหม่ๆ ทำ สบายใจแล้วก็ค่อยกลับมาช่วยงานพี่”

พีรพจน์นิ่งคิด ก่อนเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ หลบไปสักพัก ให้ข่าวเงียบแล้วเขาค่อยกลับมาดีกว่า

“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี ขอบคุณมากนะครับพี่”

“โอเค พี่ต้องไปทำงานแล้ว ยังมีงานค้างอยู่ แกอยู่คนเดียวได้นะ ไม่ต้องฟุ้งซ่าน เดี๋ยวพี่จะให้คุณสมรจัดการเรื่องเดินทางของแกเอง”

พีรพจน์พยักหน้ารับ เอื้อมมือไปเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วนึกบางอย่างขึ้นได้

“พี่พีท รอเดี๋ยว”

พีรพัฒน์ที่กำลังจะเดินออกไปชะงักเท้า หันกลับมามองน้องชายอย่างแปลกใจ พีรพจน์ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายด้วยรอยยิ้มเล็กๆ อย่างมีความหวัง

“ผู้หญิงคนนั้น..ผมแอบถ่ายเธอเอาไว้ ก่อนที่จะไปติดกับดักของเธอ พี่ต้องจัดการให้ผมนะครับ”

พีรพัฒน์รับมือถือของน้องชายมาดู ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจอทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว ตะลึงงัน

“สวยใช่เล่นนะเนี่ย”

“ครับ เขาสวยมาก เพราะสวยอย่างนี้นี่เอง พิษสงเขาถึงมากนัก ผมอยากรู้เหลือเกิน หัวใจเขาทำด้วยอะไร”

******

เสียงเพลงของจังหวะเทคโนแด๊นซ์ดังสนั่นลอดออกมาจากผับวัยรุ่นย่านรัชดาในซอยเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยฝรั่งและวัยรุ่นไทยที่หัดเที่ยว มีเสี่ยกระเป๋าหนักนั่งส่องเด็กอยู่ประปราย พีรพัฒน์จอดรถคันหรูในลานจอดรถอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะดับเครื่องแล้วตัดสินใจเดินลงจากรถด้วยมาดนักธุรกิจที่เพิ่งเลิกงาน

ร่างสูงใหญ่ สง่างามประกอบกับใบหน้าอันหล่อเหลาบาดใจสาวๆ ทำให้ทุกย่างก้าวของชายหนุ่มมีแต่สายตาของผู้คนที่จับจ้อง หลายคนส่งเสียงชวนเขาอย่างไม่อาย เขาเพียงแต่หันไปยิ้มรับ แต่เท่านั้นก็เพียงพอที่จะละลายใจของสาวๆ ในย่านดังกล่าวได้

“ไอ้หนุ่มคนนั้น ท่าทางจะกระเป๋าหนัก”

หญิงสาวสวยเปรี้ยว ใส่ชุดรัดติ้วโชว์เนื้อหนังมังสา ปรายตามองชายหนุ่มที่เดินผ่าน แล้วบอกกับหญิงสาวที่สวมหมวกแก๊บ ยืนพิงกำแพงมืดๆ ด้านหลัง

“เขาหล่อมากเลยนะพี่จิ๊บ”

“อย่าไปหลงรูปเขา มันกินไม่ได้หรอก รูปหล่ออย่างพ่อแก เขาเลี้ยงแม่แกไหมล่ะ”

“โธ่! พี่จิ๊บ ฉันก็แค่ชม ตกลงคืนนี้พี่จะเอาคนนี้ใช่ไหม”

“คนนี้ก็ดี ดูท่าว่าจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อน”

“แล้วพี่ไหวไหม ท่าทางพี่แย่ๆ อยู่นะ”

จันจิราหรือจอย มองหน้าพี่สาวแล้วนึกสงสาร ไข้หวัดที่เล่นงานจารุวรรณ หรือจิ๊บ ผู้เป็นพี่สาวมาหลายวันแล้ว จารุวรรณกินยาระงับไว้ แต่อาการของเธอก็ยังไม่ดีขึ้น ปกติเธอออกหาเหยื่อเดือนละครั้ง แต่ช่วงนี้แม่ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อย กระทั่งเมื่อวันก่อน แม่ป่วยหนักจนต้องเข้าห้อง ไอ.ซี.ยู ทำให้พวกเธอทำงานถี่ขึ้น แม้ในใจกลัวว่าจะถูกจับได้ แต่เมื่อจำเป็น ทำให้เธอต้องทำ และถ้าถูกจับ พี่สาวของเธอบอกว่าจะยอมรับผิดคนเดียว เพื่อให้น้องสาวได้ดูแลแม่

“เอางี้ คืนนี้ฉันไปล่อมันออกมาเอง พี่ไปรอที่บ้าน ถ้าได้เวลาแล้ว ฉันจะโทร.ให้พี่ไปรับ”

“อันตรายนะจอย แกจะทำเองเลยเหรอ อย่างแกจะรู้ทันมันเหรอ”

“ไม่ลองก็ไม่รู้นะพี่ ให้ฉันลองทำดู ฉันช่วยงานพี่มากี่ครั้งแล้ว ฉันรู้น่าว่าต้องทำยังไง”

จารุวรรณมองน้องสาวอย่างเป็นห่วง ปกติในช่วงกลางวัน จันจิราจะไปขับวินมอเตอร์ไซด์เลี้ยงดูแม่ที่เจ็บออดๆแอดๆ เพียงลำพัง เพราะพ่อหนีหายไปจนไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีแค่ไหน ส่วนเธอ แม้เป็นพี่สาวเพราะเกิดก่อน แต่ก็ไม่เข้มแข็งเท่าน้องสาว เมื่อคนเป็นพ่อหนีไป เธอก็เตลิดไปกับแฟนหนุ่มจนไม่ยอมกลับบ้าน จนเมื่อเขาทิ้งเธอไป จึงซมซานกลับมาบ้าน

แต่การขับรถวินมอเตอร์ไซด์ของน้องสาว ไม่ได้ทำให้เธอสบายขึ้น มิหนำซ้ำ แม่ก็ยังมาเจ็บหนัก เธอจึงชวนน้องสาวมาทำงานแบบนี้ แรกๆ จันจิราไม่ยอม แต่เมื่อสถานการณ์บังคับ ทำให้เธอยอมช่วยและทำร่วมกันเรื่อยมา