ep3

พวกเธอไม่เคยทำร้ายเหยื่อ แค่ทำให้พวกเขาสลบ แล้วปลดทรัพย์เท่านั้น แต่ช่วงหลังๆ จารุวรรณหลอกเหยื่อให้กินยายากขึ้น ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้กับเหยื่อเหล่านั้น ทำให้เธอแต้มยาไว้จุดสำคัญ โดยเฉพาะยอดอก ความคับแค้นใจทำให้เธอจับพวกมันประจานไว้เสมอ แม้จันจิราจะเตือนว่ามันอันตราย เพราะเหยื่อจะผูกใจเจ็บ แต่เธอก็ไม่ฟัง

“ไม่ต้องห่วงน่าพี่จิ๊บ เสี่ยงยังไงก็ต้องทำ คืนนี้เราต้องหาเงินให้ได้ ค่าโรงพยาบาลงวดสุดท้ายแล้ว ถ้าแม่หายเราก็จะเลิกแล้ว เงินก้อนสุดท้าย คงทำให้เราตั้งตัวได้”

“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะจอย รีบหลบออกมา”

จันจิรายิ้มให้พี่สาว ก่อนจะจูงไปซ้อนรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ เพื่อพาพี่สาวกลับบ้านไปก่อน ส่วนตัวเธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง ด้วยรถแท็กซี่และเสื้อผ้าของพี่สาว

******

ร่างปราดเปรียวสมส่วนด้วยชุดเซ็กซี่ เดินเข้ามาในบาร์แห่งหนึ่งที่มีแขก วี.ไอ.พี. นั่งอยู่ตามมุมต่างๆ พวกเขามาหาเหยื่อ....เธอก็มาหาเหยื่อเหมือนกัน

เสียงเพลงกระหึ่มบาดแก้วหู กระทุ้งเข้าไปจนหัวใจสั่นไหว นักเที่ยวหลายคนขยับส่ายลีลาของตนเองไปตามจังหวะเพลง จันจิราแทรกตัวผ่านผู้คนเข้าไปในร้านช้าๆ เธอค่อยๆ สอดส่ายสายตาหาเขาคนนั้น

นั่นไง...เขาอยู่ตรงนั้น เขาจ้องมาที่เธอเสียด้วย จันจิรายิ้มให้เขาอย่างยั่วยวน แต่แรกที่เธอมองเห็นเขา คิดว่าเขาเข้าถึงยาก ไม่คิดว่าพอเอาเข้าจริงๆ เขากลับติดเบ็ดเธออย่างง่ายดาย

“สวัสดีค่ะ ฉัน.....ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ”

“เชิญครับ คนสวย ไม่คิดว่าคุณจะให้เกียรติผมด้วยซ้ำ”

“ฉัน...มาดึกไปหน่อยค่ะ นัดเพื่อนไว้แต่ยังหาไม่เจอเลยค่ะ” เธอทำท่ามองหาเพื่อน

“ไม่เป็นไรนี่ครับ ไม่เจอเพื่อน...แต่ก็ยังได้เจอผม ผมเป็นเพื่อนคุณได้”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

จันจิรายิ้มกริ่ม ทอดสายตาหวานเชื่อมให้เขาอย่างจงใจ

“ดื่มอะไรดีครับ...ผมขออนุญาตเลี้ยงเพื่อนใหม่วันนี้นะครับ”

“โอ๊ะ....ตายแล้ว ฉันรบกวนคุณมากไปหรือเปล่าคะ”

เธอใส่จริตทำท่าเอียงอาย

“ไม่หรอกครับ...เป็นค็อกเทลก็แล้วกันนะครับ ผมสั่งให้”

ชายหนุ่มหันไปสั่งบริการ แล้วกลับมามองหน้าสวยหวานของเธออีกครั้ง ใบหน้านี้เขาจำได้แม่น...นี่คงคิดว่าเขาเป็นเหยื่อ จึงตั้งใจมาอ่อยเสียเต็มที่ เอาสิ..สาวน้อย ลองเล่นกันดูสักตั้ง

จันจิรารับเครื่องดื่มจากบริกรมาจิบ รสขมปร่าของเหล้าที่ผสมเป็นค็อกเทล ทำให้เธอแอบเบ้ปากเพราะไม่คุ้นเคย ปกติ บทบาทนี้ จารุวรรณเป็นคนแสดง ไม่ใช่เธอ

“ไม่ชอบหรือครับ” เขาสังเกตเห็น

“เอ่อ..ฉันไม่เคยลองรสนี้ค่ะ และปกติฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์”

เธอหลุดปากบอกความจริงไปแล้วนึกตำหนิตัวเอง

“อ้อ...งั้น ผมสั่งน้ำส้มให้ดีกว่า”

ชายหนุ่มหันไปสั่งน้ำส้มอีกแก้วให้เธอ ขณะที่จันจิราเริ่มนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมแต้มยาไว้ในส่วนลับของร่างกายเธอ

“เอ่อ...ฉันขอตัวสักครู่นะคะ”

“เชิญครับ...คงไม่หนีผมนะครับ แต่ก่อนจะไป ช่วยบอกชื่อผมให้รู้จักคุณได้ไหมครับ”

“ฉันชื่อจอยค่ะ”

หลุดปากบอกไปแล้ว จันจิราก็โกรธตัวเอง....นี่เธอเผลอบอกเรื่องจริงเขาไปสองเรื่องแล้ว แต่ช่างมันเถอะ คนชื่อจอยอย่างเธอมีอยู่มากมายตามท้องถนน

จันจิราเดินเข้าห้องน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอไม่ช่ำชองเรื่องพวกนี้ ต่างจากจารุวรรณที่เคยเป็นเด็กเที่ยวมาก่อน จึงคุ้นเคยเรื่องพวกนี้ดี เธอไม่โทษพี่สาวในคราวนั้น แต่โทษคนเป็นพ่อที่ทำให้ครอบครัวแตกสลาย กว่าจะกลับมารวมกันได้ใหม่...โดยที่ไม่มีพ่อ

เวลาผ่านไป จันจิรากลับมาหาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ที่โต๊ะมีน้ำส้มแก้วใหม่วางอยู่

“ผมนึกว่าคุณจะไม่กลับมาเสียอีก”

เขาทักทันทีที่เห็นเธอกลับมาหา หลังจากที่เขาเฝ้ารอว่าเธอจะกลับมาอีกไหม

“เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย แล้วก็ไปโทรศัพท์หาเพื่อนน่ะค่ะ”

“เจอไหมครับ”

“ไม่เจอค่ะ ฉันคงต้องกลับแล้ว”

เจนจิราพยายามหาทางที่จะหลอกล่อให้ชายหนุ่มคนนี้ไปส่งเธอ ถึงเวลานั้นเธอจะยอมเปลืองตัวเล็กน้อยเพื่อปลดทรัพย์เขา

“อย่าเพิ่งกลับซิครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว เต้นรำกับผมสักเพลงแล้วเดี๋ยวผมไปส่ง”

เขาตกหลุมง่ายๆ ทำให้จันจิรายิ้มออก

“แต่ตอนนี้ ดื่มน้ำส้มก่อนนะครับ เกือบจะละลายหมดแล้ว”

เขาผลักน้ำส้มมาตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม จันจิราเกือบจะระงับความตื่นเต้นที่จะได้ทำงานตามแผนไม่ได้ เธอดื่มน้ำส้มรวดเดียวหมดไปครึ่งแก้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ก็พบว่าเขายิ้มกว้าง และรอเธออยู่เพื่อนำเธอออกไปเต้นรำ