9 ฝากแฟนผมด้วย

หลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนอบอุ่น อินทัชตื่นขึ้นในยามเช้าตรู่ เขาหันไปมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างกายอย่างสงบ ก่อนจะยื่นหลังมือสัมผัสไปที่หน้าผากมนของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา

อินทัชยิ้มอย่างดีใจเมื่อไข้ของมีนาลดลง เธอตัวไม่ร้อนเหมือนอย่างเมื่อคืนแล้ว เขาคิดอะไรบางอยากได้ก็รีบลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เธอตื่น

พ่อเลี้ยงหนุ่มเดินเข้าครัว เขามองเครื่องครัวด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคยนัก แต่ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำข้าวต้มให้มีนาทานด้วยตัวเอง ป้าคำแก้วที่กำลังเตรียมอาหารอยู่เห็นพ่อเลี้ยงงก ๆ เงิ่น ๆ ทำบางอย่างอยู่ในครัวก็ถึงกับแปลกใจจนต้องเอ่ยถาม

“ธัมโมสังโฆเต๊อะ.....ป้อเลี้ยงจะเยียะอะหยั๋งฮั้นหน่ะ มะมะป้าจะเยียะฮื้อ” (พ่อเลี้ยงจะทำอะไรเหรอ มา ๆ เดี๋ยวป้าทำให้) ป้าคำแก้วเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวางงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แต่เห็นสาวใช้เดินเข้ามาพอดีจึงรีบสั่ง

“คำเปียง มึงไปจ๋วยป้อเลี้ยงตางปุ๊น” (คำเปียง มึงไปช่วยพ่อเลี้ยงทางนู้น) ป้าคำแก้วสั่งสาวใช้ที่เป็นลูกมือของตัวเองให้ไปช่วยพ่อเลี้ยง

“ไม่ต้องคำเปียง เดี๋ยวฉั้นทำเอง” พ่อเลี้ยงรีบบอก คำเปียงหันมามองหน้าป้าคำแก้วราวกับจะถามว่าเอายังไงต่อ ก็เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของหญิงสูงวัย สาวใช้จึงกลับไปหาพ่อเลี้ยงอีกครั้ง

“หื้อคำเปียงอยู่จ๋วยเตอะป้อเลี้ยง” (ให้หนูอยู่ช่วยเถอะพ่อเลี้ยง) ป้าคำแก้วยืนสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

“ฉันทำเองดีกว่าคำเปียง เธอไปช่วยป้าคำแก้วเถอะ ข้าวต้มง่าย ๆ แค่นี้เอง” อินทัชตอบพลางเตรียมอุปกรณ์ในการทำข้าวต้มด้วยตนเอง

“โฮ๊ะ..ธัมโมสังโฆ.เต๊อะ!!!..ป้าบ่อหันป้อเลี้ยงเกยเยียะข้าวต้มสักเตื้ย มีแต่สั่งฮื้อป้าเยียะ” (โอ๊ย...พ่อเลี้ยงไม่เคยทำเลยนะ มีแต่สั่งป้าทำ) ป้าคำแก้วพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้านาย

“ป้อเลี้ยงจะทำกิ๋นเองก๊ะ” (พ่อเลี้ยงจะทำกินเองเหรอ”) ป้าแก้วถาม

“เปล่าครับป้า ผมจะทำให้มีนา พอดีเธอไม่สบาย เมื่อคืนนี้ก็ตัวร้อนอย่างกับไฟ” พ่อเลี้ยงรีบตอบ คำเปียงและป้าคำแก้วมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ก่อนที่ป้าคำแก้วจะแกล้งเอ่ยถามแบบอ้อม ๆ

“ดูแลลูกไป๊ดีแต้ ๆ ป้อเลี้ยง” (ดูแลลูกสะใภ้ดีจริง ๆ พ่อเลี้ยง) อินทัชยิ้มเขินๆ ก่อนที่จะยอมคำเปียงและป้าคำแก้วช่วยเตรียมอุปกรณ์และวัตถุดิบให้ ส่วนตัวเองนั้นมีหน้าที่แค่ปรุงอย่างเดียว

หลังจากอินทัชทำข้าวต้มเสร็จโดยมีคำเปียงและป้าคำแก้วเป็นลูกมือ สาวใช้ก็อาสายกหม้อข้าวต้มไปวางที่โต๊ะให้เจ้านาย ก่อนที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะเดินเข้าไปตามมีนาในห้องนอนของตัวเอง แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า พ่อเลี้ยงหนุ่มนึกสังหรณ์ในใจว่าเธอจะหนี

เขารีบเดินออกไปตามที่ห้องนอนของเด็กสาวทันที ก่อนจะเห็นร่างบอบบางกำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก อินทัชรีบเดินเข้าไปกอดมีนาจากทางด้านหลังด้วยความดีใจ

“ทำไมรีบกลับห้องตัวเองจัง...หื้มมม์!!!” เขากระซิบถามเสียงนุ่ม พลางกระชับอ้อมกอด

“ก็เช้าแล้วนี่คะ เกิดใครมาเห็นเข้า มันจะไม่งาม”

“ไม่เห็นต้องกังวลเลยนี่ ทุกอย่างฉันจัดการได้” เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ไปทานข้าวกันเถอะ เช้านี้ฉันทำข้าวต้มไว้ให้” มีนาทำตาโตด้วยความประหลาดใจ

อินทัชประคองร่างเธอมานั่งที่โต๊ะอาหาร คำเปียงตักข้าวต้มในหม้อยื่นให้พ่อเลี้ยง

“นี่ข้าวต้มฝีมือฉันเอง ลองทานดูสักหน่อย จะได้มีแรง” อินทัชยิ้มกว้างก่อนจะวางชามข้าวต้มตรงหน้าเด็กสาว

“ขอบคุณค่ะ” มีนาบอกด้วยความเกรงใจ คำเปียงตักข้าวต้มอีกชามวางให้เจ้านาย ก่อนจะกลับไปช่วยป้าคำแก้วในครัว

“อร่อยมั้ย” เขาลุ้นเมื่อเห็นเด็กสาวตักข้าวต้มคำแรกเข้าปาก

“อร่อยค่ะ”

“พ่อเลี้ยงดีกับหนูขนาดนี้ หนูไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลย” เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง

“แค่หนูยอมอยู่กับคนแก่ๆ อย่างฉัน ฉันก็พอใจแล้ว” อินทัชตอบพลางลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน

“ทำไมถึงบอกว่าตัวเองแก่ล่ะคะ พ่อเลี้ยงอายุเท่าไหร่เหรอ”

“ทายสิ ถ้าทายถูกมีรางวัล ฉันมีรางวัลให้” เขาชวนเล่น มีนามองหน้าของพ่อเลี้ยงหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“40 อะ”

“ผิด”

“มากหรือน้อยคะ”

“มาก”

“50”

“มากเกิ้น!!!”

“45 ใช่ไหมคะ”

“ขึ้นไปอีกนิด”

“46 ค่ะ”

“ถูกต้องนะคร๊าบบบ!!!...”

“ไหนล่ะคะรางวัล” อินทัชยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเด็กสาวฟอดใหญ่

“นี่ไง!!!...รางวัลของฉัน” มีนาทำตาโตด้วยความตกใจ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรแบบนี้ในที่เปิดเผย แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกอิ่มเอิบไปด้วยความสุข ราวกับดอกไม้กำลังเบ่งบาน

“พ่อเลี้ยงอะ...เดี๋ยวใครก็ได้มาเห็นหรอก” เด็กสาวเอ่ยตำหนิอย่างอาย ๆ ก่อนจะถามด้วยความกังวลเพราะเธอยังอยู่ในฐานะลูกสะใภ้ของเขา อินทัชหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถามด้วยสีหน้าทะเล้น ราวกับเขาไม่ได้กังวลในสิ่งที่ทำลงไป

“ทำไม...ไม่ชอบเหรอ” เขาถามพลางหยักคิ้วให้ มีนาส่ายหน้ายิ้มๆ

“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ...แต่หนูเขิน!!!” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

“เดี๋ยวคืนนี้ฉันขอรางวัลจากหนูบ้างนะ” อินทัชกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูของมีนา

“รางวัลอะไรเหรอคะ” มีนาแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายความขี้เล่น

“ก็รางวัลที่หนูสัญญากับฉันเมื่อคืนไง จำไม่ได้แล้วเหรอ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย

“อ๋อ...แต่แผลผ่าคลอดหนูยังไม่หายเลยนะคะ” มีนาตอบอย่างเขินอาย

“ฉันให้เวลาหนูอีกสามวัน โอเคไหม” อินทัชสูดกลิ่นหอมที่เส้นผมของเด็กสาวอย่างรักใคร่

“หนูนึกว่าลืมไปแล้วเสียอีก” เธอกระซิบเสียงแผ่ว

“ฉันถึงจะแก่ แต่ก็ไม่ได้ขี้หลงขี้ลืมนะจ๊ะ” เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ

“แล้วพ่อเลี้ยงไม่กลัวคนอื่นรู้เหรอคะ” มีนาถามอย่างกังวล เขาจับมือเธอขึ้นมาแล้วจูบลงบนหลังมืออย่างแผ่วเบา

“เรื่องนั้นหนูไม่ต้องกังวลไปหรอก เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ฉันจะบอกกับทุกคนเอง” ทั้งสองสบตากันด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นในใจ ก่อนจะลงมือทานอาหารเช้าพร้อมกันอย่างมีความสุข

ระหว่างอยู่ในรถด้วยกัน อินทัชก็เอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวเราแวะเยี่ยมอัศวพจน์ก่อน แล้วฉันค่อยพาหนูไปตรวจ”

เมื่อจอดรถเรียบร้อยทั้งสองก็พร้อมใจกันเดินทางไปเยี่ยมอัศวพจน์ที่เรือนจำ อัศวพจน์ซึ่งยอมสารภาพและเข้าสู่กระบวนการทางกฎหมายแล้ว เขามีสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมากเมื่อเห็นทั้งสองมาเยี่ยม

อินทัชบอกว่ามีนาเล่าความจริงทุกอย่างให้เขาฟังแล้ว พ่อเลี้ยงหนุ่มจึงเอ่ยปากขอดูแลมีนาต่อทันที ในฐานะคนรัก

“พ่อครับ...งั้นผมฝากมีนาด้วยนะครับ” อัศวพจน์เอ่ยกับอินทัชด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่าให้เธอจากไปไหนนะครับพ่อ เธอเหลือตัวคนเดียว” อินทัชมองอัศวพจน์อย่างเข้าใจ

“แกไม่ต้องห่วง มีนาจะอยู่ที่ไร่อย่างปลอดภัยกับฉัน และฉันจะช่วยเรื่องคดีความของแกให้ถึงที่สุด” อัศวพจน์ยิ้มอย่างโล่งใจ

“ขอบคุณครับพ่อ”

“แกก็ดูแลตัวเองให้ดี ออกมาแล้วจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่” อินทัชให้กำลังใจลูกเลี้ยง ก่อนจะหันมามองมีนา

“นายต้องสู้นะพจน์ ฉันเอาใจช่วยและจะมาเยี่ยมนายบ่อย ๆ” อัศวพจน์พยักหน้ารับรู้

“คุณดูแลตัวเองดีๆ นะครับ ผมขอให้คุณมีความสุข” เมื่อสิ้นสุดการสนทนา ทั้งสองก็เดินจากไปปล่อยให้อัศวพจน์อยู่คนเดียวในเรือนจำด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้ออกมาใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง