1 ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองซุมบ้า[4]

“ระ...ริด้าไม่ได้คราง อ๊ะ...อ่า~ แต่มันเสียววูบวาบนิคะ”เอริดากัดริมฝีปากล่างตัวเองเอาไว้ไม่ให้เสียงเหล่านั้นเปล่งออกมาสร้างความอับอายแก่ตนได้อีก

“อืม...”ครานี้เป็นเสียงคำรามในลำคอแกร่งเสียมากกว่าที่เปล่งออกมา เพราะความนุ่มหยุ่นที่เขาสัมผัสสลับกับบีบฟอนเฟ้นทำให้ชายหนุ่มรีบปลดตะขอบราด้านหลังจนหลุดออกจากกันด้วยความชำนิชำนาญและคล่องแคล่ว

จ๊วบ!!

เสียงรวบดูดยอดปทุมถันสีชมพูเข้าอุ้งปากของเขาทำให้หญิงสาวรู้ว่าไม่สามารถยับยั้งทุกการกระทำของเขาได้อีกต่อไป ยิ่งฟันคมขบงับ แรงสลับกับไล้เลียยิ่งทำให้เธอซ่านกระสันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

“พะ...พอแล้ว ซี๊ด! พอก่อนค่ะ”มือน้อยอยากจะผลักดันใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นออกจากทรวงอกของเธอทั้งสองข้างที่ชายหนุ่มสลับสร้างความปั่นป่วนอย่างเท่าเทียมกัน แต่กลับกลายเป็นว่าเธอสอดมือขยุ้มเรือนผมนุ่มหยักของเขาเบาๆ เพื่อระบายความเสียวซ่าน

จากที่ว่าจะลงโทษแม่คนปากเก่งทว่าในขณะนี้ราฟาเอลไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เจ้าหล่อนอ่อนหัดแต่กลับสร้างความปรารถนาในตัวของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างที่ไม่มีหญิงใดทำได้ เขานอนกับนางแบบและเหล่าคนมีชื่อเสียงมากมาย แต่พวกนั้นชั่งเจนจัดและสกปรกสำหรับตรรกะความคิดของเขานัก

“ฉันจะจัดการกับร่างกายของเธอยังไงดีนะเอริดา...”เสียงทุ้มถามกระเส่าก่อนจะวกกลับมาจูบที่ริมฝีปากบางกระจับอีกครั้ง มือหนาก็บีบเคล้นนวดเฟ้นเต้าสล้างทั้งสองข้างอย่างเมามัน

“พอแล้วค่ะ อ่า~ หนูรู้สึกแปลกๆ ตรงนี้...”ไม่ว่าเปล่าเอริดายังวางฝ่ามือบอบบางทาบลงตรงบริเวณเนินสามเหลี่ยมอวบอูม สายตาหวานเชื่อมของเธอยังคงจ้องมองไปยังเขาราวกับต้องการบางสิ่งที่เธอเองไม่ทราบว่ามันคืออะไร

“ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว~”ราฟาเอลผละออกจากกายเย้ายวน เขารู้ดีว่าคนตัวเล็กกำลังต้องการอะไร ไม่แปลกหากแม้นว่าสาวน้อยคนนี้ไม่เคยลิ้มลองเซ็กส์มาก่อนในชีวิตและอยากรู้อยากลองตามกลไกของร่างกายที่ถูกสรรสร้างมา ไม่ต่างจากเขาในตอนนี้ที่กำลังปวดร้าวตรงกลางกายชายจนความยิ่งใหญ่แทบดีดผึงทะลุเนื้อผ้าอวดขนาดมหึมาอันน่าหวาดกลัวสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ

“อะไรนะคะ?”

“ไปอาบน้ำ...จะได้ทานอาหารหรืออยากจะสานต่อ?”ปากก็พร่ำบอกตาก็ยังจดจ้องทรวงอกอวบอิ่มที่ไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจหอบของร่างบาง สายตาคมเฉียบเบี่ยงหลบสิ่งยั่วยุราคะโดยการมองไปสิ่งตกแต่งภายในห้องนอนและขยับกายลุกขึ้นจากเตียง

“มะ...ไม่ค่ะ! ระ...ริด้าจะไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย อุ้ย!!”ด้วยความลนลานทำให้เอริดาลุกพรวดพราดบนเตียงนอนนุ่ม จนเซถลาเข้าหาร่างสูงที่ยืนข้างเตียงจนแขนล่ำต้องตวัดรัดเอวบอบบางไว้เพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนร่วงลงสู่พื้นห้อง

“ซุ่มซ่าม!!”

“ขะ...ขอโทษค่ะ~”ก้มหน้างุดตรงแผงอกกว้างก่อนจะขยับตัวให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา เอริดาใช้สายตาสาดส่องหาห้องน้ำก่อนที่จะวิ่งดุกดิกจากไปด้วยความเหนียมอาย

“เฮ้อ~ เป็นอะไรไปวะไอ้ราฟ”ถึงกับทอดถอนหายใจหนักๆ และสบถถามตัวเองว่าตอนนี้เขากำลังเผชิญกับอะไรกันแน่ สัญชาตญาณนักล่าบอกให้เขาขย้ำเนื้อหอมอ่อนๆ ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะ แต่ในใจลึกๆ กลับหวั่นเกรงความรู้สึกบางอย่างจนน่าสงสัย เขากำลังสงสาร เวทนาชะตากรรมชีวิตของสาวน้อยนามว่าเอริดากันแน่

สิบห้านาทีหลังจากหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวเอริดาก็ออกมาพร้อมกับชุดตุ๊กตาหมีสีชมพูที่เป็นชุดนอนประจำ ก่อนจะดึงหมวกด้านหลังที่ติดมากับเสื้อคลุมศีรษะเล็กจนคลล้ายกับว่าเจ้าหล่อนเป็นลูกหมีตัวน้อย รอเวลาให้ราฟาเอลมารับเธอไปทานอาหารเพราะเขาสั่งห้ามให้เธอออกจากนี้โดยพลการ ในใจก็ได้แต่ภาวนาลึกๆ ว่าชายหนุ่มคงไม่ใจร้ายกระทั่งปล่อยให้เธออดตายในห้องนอนอันหรูหราบนเรือสำราญลำนี้หรอกนะ

แอด~

“คุณราฟ~”น้ำเสียงสดใสขานชื่อคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา รอยยิ้มหวานราวกับโรงงานผลิตน้ำตาลถูกส่งไปให้ผู้มีพระคุณ ส่งผลทำให้อัตราการเต้นหัวใจดวงแกร่งระส่ำระสายอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ไปกันได้แล้ว...”

“ปะ...ไปไหนคะ?”เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย ทว่าไร้คำตอบจากเขา ร่างสูงเพียงปิดประตูลงและยืนรอเธออยู่หน้าห้อง จนเอริดาต้องวิ่งตามเขาเพราะกลัวว่าท้องน้อยๆ จะทนต่อความหิวอีกต่อไปไม่ไหว

“คราวหลังอย่าใส่ขาสั้นอีก!”เสียงหวนบอกโดยที่ไม่หันไปมองร่างเล็กที่เดินตามเขามาติดๆ

“ริด้าไม่มีกางเกงขายาวนี่คะ มีแต่ชุดกระโปรงแล้วก็กางเกงขาสะ...เอ๊ะ คุณราฟอย่าเดินเร็วมากสิคะ”เอริดาบอกในขณะเดินเร็วสลับกับวิ่งตามเขาเข้าไปในลิฟต์

“ก็แล้วแต่เธอก็แล้วกัน แต่อย่าลืมว่าบนเรือสำราญนี้มีแต่ผู้ชาย”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ยังไงคุณราฟไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายริด้าได้แน่นอนค่ะ”อยากจะรู้ว่าหากเจ้าหล่อนถูกเขาเขมือบเข้าจริงๆ จะกล้าไว้วางใจเขาเหมือนตอนนี้หรือเปล่า

“ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”เจ้าพ่อมาเฟียตอบกลับอย่างไม่สนใจความรู้สึกคนตัวเล็กเลยสักนิด

“ถ้าไม่ห่วง คุณราฟก็คงฆ่าริด้าตั้งนานแล้วค่ะ”

“หนวกหู! หุบปากสักที”เอริดาถึงกับอมลมไว้ในปากเมื่อรับรู้กระแสอันเกรี้ยวกราดของเจ้าพ่อมาเฟียขาโหด ร่างบางค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ เพราะความเย็นยะเยือกภายในลิฟต์ทำให้เธอต้องการความอบอุ่นมากขึ้น

ติ๊ง~

ทันทีที่ลิฟต์เปิดกว้างเอริดาก็อ้าปากหวอเมื่อเห็นความละลานตาตรงหน้า นี่ไม่ใช่แค่ห้องอาหารแต่นี่คือภัตตาคารสุดหรูที่สุดตั้งแต่เธอเคยเห็นมาเลยก็ว่าได้

“ว้าว~”ราฟาเอลยกยิ้มที่มุมปากอย่างหลงลืมตัว เพียงเห็นเจ้าหล่อนตกตะลึงกับห้องอาหารและสิ่งตกแต่งสไตล์กรีซโบราณที่มีการผสมผสานกับความเรียบหรูทันสมัย

“เฮ้อ~ เหนื่อยใจกับเธอจริงๆ เลย”ราฟาเอลหย่อนสะโพกนั่งลงเมื่อเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะอาหารจนเสร็จสรรพ ก่อนจะมีพนักงานรินไวน์แดงใส่แก้วแชมป์เปญให้ เอริดาไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไปแล้วเจ้าหล่อนหยิบขนมปังเข้าปากเป็นอันดับแรกโดยมีสายตาคมจ้องมองการกระทำของเธออยู่

“คุณราฟขา~ อย่าว่าริด้านะคะ ริด้าอาจจะ เอ่อ...กินมูมมามไปหน่อย”เศษขนมปังยังคงติดขอบปากในขณะที่เอริดาใช้ผ้าที่วางไว้บนตักเช็ดทำความสะอาด ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของราฟาเอลเสียเหลือเกิน

“ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย!”ว่าพลางควงแก้วแชมป์เปญเล่นไปมา เธอดูเป็นเด็กไม่ประสีประสาอะไรเลยสักอย่างในสายตาเขา ไม่ใช่แค่มารยาทบนโต๊ะอาหาร แต่จูบเจ้าหล่อนก็ต้องให้เขาเป็นคนนำทางก่อนถึงจะตอบสนองด้วยท่าทีเงอะงะ

“คุณราฟขา~ ริด้าถูกปะป๊าหลอกขึ้นมาขายตัวจริงๆ เหรอคะ?”เอริดาถามด้วยใบหน้าเริ่มสลดลงเมื่อหวนนึกถึงคำพูดของบิดา ‘มีเพียงริด้าที่จะช่วยป๊าได้ ขึ้นเรือสำราญเพื่อป๊านะ แต่ริด้าไม่ต้องกลัวนะลูกจะมีคนดูแลริด้าเป็นอย่างดี’

“เอาเป็นว่าเธอทานอาหารเถอะนะ ฉันไม่ใช่พ่อของเธอ ตอบคำถามเธอในข้อนี้ไม่ได้หรอก...”ราฟาเอลอ่านเกมออกตั้งแต่เด็กสาวบอกกล่าวเกี่ยวกับห้องนอนที่เจ้าหล่อนใช้พักผ่อนและหลับนอน ซึ่งห้องดังกล่าวอยู่ที่ชั้นสี่ห้องสำหรับนักธุรกิจสุดเหงาที่ชอบพาสาวๆ ทั้งหลายขึ้นมาหาความสุขทางกายบนเรือสำราญสุดหรู ซึ่งอยู่ร่วมกันเหมือนคนสนิทมักคุ้นโดยสามารถเข้าออกห้องไหนก็ได้ในยามต้องการและตามอำเภอใจ

“แต่ริด้าโดนใครก็ไม่รู้เข้ามาลวนลามในตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่ แต่ริด้าจำได้ว่าล็อคประตูแล้วนะคะ”ในมือยังคงถือขนมปังชิ้นใหญ่ ทว่าเสียงหวานที่เปล่งบอกเขากลับกระตุกกระตักบ่งบอกถึงความหวาดกลัวที่เธอมีอยู่ในขณะนี้

“ถือว่าโชคยังเข้าข้างเธออยู่นะ”เสียงเข้มเปล่งบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะกระดกไวน์ในแก้วเข้าสู่ลำคอรวดเดียวจนหมด ปกติแล้วราฟาเอลจะไม่ทานอาหารเย็น แต่วันนี้เขากลับต้องลงมายังห้องอาหารเพื่อพาสาวน้อยมาหาอะไรไปหล่อเลี้ยงร่างกายก่อนที่เธอจะหิวตายเสียก่อน

เอริดาก้มหน้าก้มตาทานอาหารและของหวานอันแสนอร่อยตรงหน้าเงียบๆ บางครั้งก็ลอบสังเกตมองหน้ามาเฟียหนุ่ม พอราฟาเอลมองสบนัยน์ตาหวานของเธอก็เบี่ยงหลบอย่างแก้เก้อด้วยความขัดเขินไม่น้อย

“หน้าฉันเหมือนผัวในอนาคตเธอหรือยังไงกัน...มองอยู่นั่นแหละ!”ทำเสียงกระฟัดกระเฟียดด้วยความไม่พอใจ มีหลายครั้งที่พวกเขาทั้งสองดันจ้องมองกันพอดิบพอดี มิหนำซ้ำพวงแก้มใสของเจ้าหล่อนยังแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยความเหนียมอายส่งผลให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้น พานทำให้หัวใจหนุ่มสั่นไหวระรัวราวกับกลองชุด

“ขะ...ขอโทษค่ะ ระ...ริด้าจะไม่มองอีกแล้วค่ะ”น้ำเสียงของราฟาเอลเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดเสียเต็มประดา ทำให้เอริดาไม่กล้าเงยหน้าสังเกตความหล่อเหลาของเขาได้อีกต่อไป

หัวใจดวงน้อยสั่นไหวทุกครั้งที่ได้มองเขามันทำให้หวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนมารับประทานอาหาร ริมฝีปากหยักอันแสนเซ็กซี่ของเขาที่ครอบครองปากบางกระจับและขบกัดยอดอกสีหวานจนทำให้เธอวาบหวิวกระสันไปทั่วสรรพางค์ร่าง

“ทีหลังอย่ามาจ้องแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ!!”

“ขะ...เข้าใจแล้วค่ะ~”พยักหน้าตอบด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตักและทานอาหารตรงหน้าต่อไป เธอมีความประหม่าไม่น้อยเลยทีเดียวที่ทำให้เขาหงุดหงิดและต้องมาเผชิญหน้ากับเขา

“เธอมาจากที่ไหน? หมายถึงเป็นคนสัญชาติอะไร...”จู่ๆ เสียงของราฟาเอลก็เอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบที่ตอนนี้มีเพียงเขาและเธอในห้องอาหารส่วนตัวเท่านั้น

“ริด้ามาจากประเทศไทยค่ะ ย้ายมาอยู่บราซิลตอนอายุเก้าขวบค่ะ”

“ตอนนี้อายุเท่าไหร่?”เสียงเข้มเปล่งถามก่อนจะจิบไวน์เบาๆ อีกหนึ่งอึก

“เพิ่งสิบเก้าปีค่ะคุณราฟ~”พรวด!! ไวน์ที่ดื่มไปเมื่อครู่แทบกระพุ่งพรวดออกมา ทว่าราฟาเอลกลับใช้มือตะครุบปิดปากตัวเองไว้ได้ทัน พระเจ้าเจ้าหล่อนเพิ่งจะสิบเก้าปีเท่านั้น ห่างจากเขาที่ตอนนี้กำลังย่างเข้าสามสิบสองปี เขาจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมนะ... เอ๊ะ! แต่เขาเป็นมาเฟียนี่น่าไม่มีองค์กรหรือตำรวจหน้าไหนลากเขาเข้าคุกเข้าตารางได้หรอก หากจะเอาเธอมาเป็นเมียจริงๆ แต่เอริดาก็ถือว่าพ้นสภาวะผู้เยาว์แล้วไม่มีอะไรน่ากังวลเลยสักนิด

“อืม...แล้วคิดหรือยังว่าถ้าเรือจอดเทียบท่าจะทำยังไงต่อไป?”เป็นคำถามที่แฝงไปด้วยเล่ห์กลอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความแยบยล เพื่อรอให้กวางน้อยติดกับดักที่เขาวางเอาไว้ล่อเหยื่อ

“ริด้าไม่มีที่ไปค่ะคุณราฟ...ริด้าไม่อยากอยู่บราซิลแล้วด้วยค่ะ”

“อืม~ งั้นก็รีบๆ ซะนะ เพราะค่าห้องบนเรือสำราญลำนี้ไม่ใช่ราคาน้อยๆ เลยทีเดียว ส่วนห้องที่เธอเพิ่งไปอาบน้ำเมื่อสักครู่นั่นคือห้องนอนส่วนตัวของฉันเอง...”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ แต่คำฟังถึงกับทำตาโตอย่างพินิจพิจารณาตาม ในใจก็คิดคำนวณตัวเลขตามก่อนจะทำหน้าสลดเพราะเงินในบัญชีก็มีไม่กี่พันดอลลาร์

“แล้วคืนนี้ริด้าจะนอนที่ไหนล่ะคะ เงินริด้าที่มีติดตัวก็ยังเปิดห้องใต้ท้องเรือไม่ได้เลย”แววตาหวานฉ่ำจ้องมองเขาอย่างสิ้นหวัง จนราฟาเอลต้องเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น ทั้งที่เขาสามารถเปิดห้องให้เธอโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ เลยเสียด้วยซ้ำเพราะเขาเป็นเจ้าของเรือสำราญลำนี้ ทว่าก็ยังสรรหาทางเลือกและข้อต่อรองมาให้เจ้าหล่อนนพิจารณา

“ทางเลือกของเธอมีเพียงอย่างเดียว คือต้องนอนห้องเดียวกันกับฉัน”

“ตะ...แต่ว่า...”

“ตามใจก็แล้วกัน หลังทานอาหารเสร็จก็ลองวางแผนการใช้ชีวิตดูก็แล้วกันนะ”ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดจบประโยตเจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลก็โพล่งขึ้นเพื่อกดดันเธอมากกว่าเดิม

“งั้นขอทานให้ท้องอิ่มก่อนนะคะ~”เอริดาตอบก่อนจะเดินหน้าในการรับประทานอาหารต่อไป จะทำยังไงต่อไปดีนะ...หรือจะต้องกลับไปนอนห้องเดิม แต่ต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

“รีบคิดเข้านะ...”ยังไงซะเจ้าหล่อนก็มีตัวเลือกไม่เยอะนักหรอก เพราะถึงเธอจะมีเงินเปิดห้องใหม่แต่คนอย่างราฟาเอลถ้าอยากได้อะไร ก็ไม่มีทางปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปได้หรอก

กวางน้อยจะต้องติดกับดักอันแสนลุ่มหลงเขาทั้งตัวและหัวใจ~