1 ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองซุมบ้า[2]

“ปละ...เปล่านะ! ปะป๊าบอกว่าส่งหนูขึ้นเรือเพื่อไปหาคนที่ทำธุรกิจร่วมกันกับปะป๊าต่างหากล่ะ”กล่าวบอกเหตุผลที่ฟังจากบิดาว่าเพราะอะไรถึงส่งเธอขึ้นมาบนเรือสำราญ ในใจลึกๆ ของเอริดารู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยเธอรู้สึกโดดเดี่ยวและขลาดกลัว มองไปทางไหนก็มีแต่ผู้ชายตัวใหญ่เต็มไปหมด

“หึ! รู้ไหมว่าบนเรือสำราญลำนี้ มีแต่นักธุรกิจเฒ่ากลัดมันกันทั้งนั้น และแน่นอนว่าเธอยังสาวและสวยขนาดนี้ ไม่มีทางที่เธอจะขึ้นเรือสำราญลำนี้เพื่อเดินทางไปหาคนที่พ่อเธอรู้จักได้อย่างปลอดภัยเป็นแน่”ราฟาเอลมองนัยน์ตาใสซื่อของสาวน้อยตรงหน้าแล้วเขาก็รู้สึกขบขันไม่น้อย จะให้เชื่อในสิ่งที่ได้ยินได้อย่างไรกัน ทรวดทรงองเอวเจ้าหล่อนก็ช่างเย้ายวนเสียจริง ความสูงของเธอนั้นอยู่ในระดับอกเขาเท่านั้น สายตาคมเฉียบไม่หยุดเพียงสังเกตเรือนร่างอรชรเท่านั้น ราฟาเอลยังพินิจพิจารณาใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาบลายธ์ที่เป็นที่นิยมของเด็กแรกรุ่น จมูกรั้นเล็กรับกับลิ้มฝีปากกระจับอมชมพูอ่อนของเธอช่างน่าบดขยี้ให้แตกซ่านนัก มิหนำซ้ำเขายังจับจ้องมองช่วงไหล่บอบบางจนเผลอจินตนาการว่าหากเขาบีบมันแรงเกินไปในยามกระแทกกระชันแก่นกายเข้าใส่ร่างเล็กกระดูกเจ้าหล่อนอาจจะหักเอาได้

หน้าอกหน้าใจอวบอั๋นพุ่งเด่นจนแทบทะลุเสื้อที่เธอสวมใส่จนคับติ้ว เอวคอดกิ่วก็สะโพกผายกลมกลึง คงจะดีไม่น้อยหากฝ่ามือหนาฟาดลงให้มันดีดเด้งและเป็นรอยนิ้วทั้งห้าของเขา ช่วงขาเรียวเสลาก็ทำให้เขานึกจินตนาการไปไกลว่าหากเกี่ยวตวัดที่เอวสอบเอาไว้ในขณะที่สะโพกหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อโยกสอดประสานแก่นกายใหญ่โตเข้าไปตรงกึ่งกลางกายสาว และสร้างความกระสันซ่านปลดปล่อยความต้องการเลือดในกายพุ่งพล่าน

“แต่ปะป๊าบอกว่าจะมีเพื่อนของปะป๊ามารับเมื่อถึงท่าเรือแรก”ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าท่าเรือแรกที่บิดากล่าวไว้นั้นอยู่ที่ไหน เพียงเพราะท่านต้องการให้เธอดูแลเพื่อนรักในตอนที่ไม่มีภรรยาหรือลูกคอยดูแลก็เท่านั้น

“งั้นเหรอ~...เป็นลูกที่กตัญญูดีนะ พ่อหลอกมาขายตัวยังไม่รู้ตัวอีก”ซื่อบื้อหรือโง่กันแน่! ตั้งคำถามในใจทว่าราฟาเอลก็ยังคงไม่ปรักใจเชื่อสาวน้อยตรงหน้าหรอก ผู้หญิงสมัยนี้มักใช้ร่างกายหาเศษเงินกันทั้งนั้น

“หนูอยากนอนในห้องเก็บของมากกว่าห้องนอนของตัวเองอีกค่ะ เพราะเมื่อตอนกลางวันมีคนใช้การ์ดเข้ามาในห้องและพยายามให้หนูนอนกับเขา...”

“เธอคงพักในห้องนอนรับรองแขกวีไอพีสินะ!”เพราะบนเรือสำราญลำนี้มีห้องพักเฉพาะแขกวีไอพีที่มาเป็นครอบครัวหรือไม่ก็ต้องการสาวๆ มาอยู่ร่วมห้อง ซึ่งถูกแบ่งเป็นสองห้องในพื้นที่เดียวกัน หากแม้นว่าสาวน้อยตรงหน้าจะเล่นละครตบตาเพื่ออัพราคาค่าตัวเจ้าหล่อนคงตีบทแตกอย่างแนบเนียน

แต่ให้ตายห่าเถอะ! ทำไมเพียงแค่เขาคิดว่าหากเธอถูกข่มขืนโดยไม่สมยอมเขาคงได้ลั่นไกใส่หัวกบาลไอ้เวรนั่นเป็นแน่

“ห้องวีไอพีเลยเหรอคะ? แต่หนูไม่กล้านอนที่นั่นเพราะเห็นมีห้องห้องติดกันกับของหนูด้วย”

“เธอถูกพ่อหลอกขึ้นมาขายตัวแล้วแหละ...แต่ถ้าเธอมีดีที่ลีลาก็อย่าไปกลัวเลย พวกเฒ่าหัวงูมักจะหลงเมียเด็กทุกคน”

“แล้วคุณล่ะคะ เป็นเฒ่าหัวงูหรือเปล่า?”ถ้อยคำที่หญิงสาวเปล่งถามด้วยความใสซื่อทำให้ราฟาเอลถึงกับหน้าชาราวกับถูกตบ ไม่เคยมีใครกล้าสบนัยน์ตาของเขาและใช้วาจาแบบนี้กับเขามาก่อน กรามแกร่งถึงกับบดเข้าหากันแน่น ก่อนจะคว้าต้นแขนเรียวเล็กกระชากเข้าหาลำตัวด้วยความกราดเกรี้ยว

“กล้าดียังไงถึงถามแบบนั้น ฉันไม่เอาตัวไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงชั้นต่ำแบบเธอหรอก!!”

“ฮื้อๆ ปล่อยนะ...หนูเจ็บ!!”เอริดาบังคับหยาดน้ำตาไม่ให้มันไหลได้จริงๆ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วต้นแขนจนชาไปหมด มิหนำซ้ำคำว่า ‘ผู้หญิงชั้นต่ำ’ ทำให้เธอจุกจนพูดไม่ออก

“เนื้อตัวสกปรกแบบนี้ ไม่น่าขึ้นมาบนเรือสำราญราคาหลายร้อยล้านเลยนะ”

“หนูก็ไม่ได้อยากมาที่นี่! อึกๆ มีแต่ผู้ชายกักขฬะ น่าขยะแขยงเป็นที่สุด ฆ่าหนูเลยสิคะเพราะถึงยังไงหนูก็อยากกระโดดทะเลตายอยู่แล้ว”เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเหตุการณ์ในตอนกลางวันจะเกิดขึ้นอีก มีผู้ชายวัยกลางคนที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในห้องนอนของเธอในขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่ ทั้งที่เธอแน่ใจว่าล็อคห้องนอนเป็นอย่างดีแล้วแท้ๆ

“ถ้าไม่อยากนอนกับลูกค้าวีไอพีของฉันก็กระโดดทะเลตายไปซะ!”เขาเกลียดน้ำตาของสาวน้อยคนนี้เป็นที่สุด แต่เมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอกล่าวออกมาก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับใจไหวยวบ อะไรกันเขาไม่เคยเสวนาหรือฟังคำพูดของใครเท่ากับคนตรงหน้ามาก่อน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกห่วงว่าหากเธอกลับห้องไปคงจะโดนลูกค้าคนใดคนหนึ่งที่เปิดห้องเอาไว้ยำยีเป็นแน่

คิดในทางกลับกันเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องของเขาไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจมกมายขนาดนี้ สายตาคมประดุจมัจจุราชถึงกับเบือนหน้าหนีจากใบหน้าหวานที่เปื้อนน้ำตาและปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ

“เธอไม่เห็นอะไรที่อยู่ข้างในใช่ไหม?”

“...”เอริดาเพียงส่ายหน้าเป็นคำตอบพลางจับบริเวณต้นแขนของตัวเองลูบไล้เบาๆ เพื่อคลายความเจ็บปวดลงบ้างถึงจะไม่ช่วยอะไรก็เถอะ

“เดวิดสั่งคนไปเก็บของเด็กคนนี้ให้ย้ายไปอยู่ชั้นเดียวกันกับฉัน”ลั่นคำสั่งก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กอีกครั้ง

“เธอต้องอยู่แต่ในห้อง ห้ามออกมาเพ่นพ่านข้างนอกเข้าใจไหม?”เพียงได้ยินในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาแต่ก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย

“แต่คุณเองก็เป็นผู้ชาย จะให้หนูมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่แอบเข้าห้องของหนูเหมือนผู้ชายคนนั้น~”ราฟาเอลถึงกับกลอกตาไปมาในอากาศ ให้ตายเถอะช่างซักช่างถามไปเสียหมด รู้อย่างนี้ให้เดวิดฆ่าให้ตายซะก็ดี

“ก็เลือกเอาว่าจะนอนกับฉันแค่คนเดียว หรือผู้ชายทั้งเรือ”ความเป็นจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเด็กผู้หญิงที่เพิ่งพบกันไม่กี่นาทีเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยความต้องการบางอย่างในสัญชาตญาณของนักล่าในตัวของราฟาเอลก็ทำงานขึ้นมา อยากได้!...แต่ต้องการต้อนกวางน้อยให้จนมุมเสียก่อน เขาเป็นเสือที่ใจเย็นพอที่จะรอลิ้มรสเนื้อกวางขาวโพลนตรงหน้า

“นะ...หนูไม่อยากนอนกับใคร หนูแค่อยากลงจากเรือลำนี้หนูกลัว~”เอริดาไม่ได้เชื่อในคำพูดของเขาว่าบิดาจะให้เธอขึ้นมาบนเรือสำราญ เพื่อให้ชายวัยกลางที่เธอเองไม่รู้จักยำยีหรือให้ใครกระทำกับเธอราวกับกระโถนรองรับความใคร่ใครหรอกนะ

“อีกหนึ่งสัปดาห์กว่าเรือจะจอดเทียบท่า ก็แล้วแต่เธอว่าจะนอนห้องเดิมรอให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาข่มขืนก็ได้ อ่อ...แต่ก็คงจะไม่รู้สึกอะไรแล้วมั้ง”สายตาของเขาช่างดูหมิ่นดูแคลนเธอนัก ทว่าเอริดาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงหรือแก้ตัวสักนิด ก่อนจะก้มหน้างุดไม่ปริปากพูดใดๆ ทั้งสิ้น

“อุ้ย! จะพาหนูไปไหนคะ?”เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจเมื่อแรงฉุดดึงที่ข้อมือจนร่างบางเซถลาไปชนกับแผงอกของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหมุนตัวก้าวขาอย่างกระฉับกระเฉงมุ่งหน้าพาเธอออกจากห้องเก็บสินค้าผิดกฎหมาย เอริดาเดินแกมวิ่งเลยก็ว่าได้เนื่องจากช่วงขาวของเขาที่ยาวกว่าทำให้ชายหนุ่มก้าวได้อย่างคล่องแคล่ว

ราฟาเอลเป็นพวกอ่อนโยนไม่เป็น และเขาไม่สนใจด้วยว่าอีกฝ่ายจะอ่อนแอหรือบอบบางมากแค่ไหน เพราะเหตุผลอะไรก็ไม่อาจทราบได้ ในใจมาเฟียหนุ่มอยากให้เจ้าหล่อนอยู่ในห้องนอนอันกว้างขวางบนชั้นบนสุด ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาเอง มิหนำซ้ำยังมีบอดี้การ์ดยืนผลัดเวรคุ้มกันความปลอดภัยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เรียกได้ว่าแมลงสักตัวก็แทบเล็ดลอดผ่านเข้าไปได้ยาก

“เดี๋ยวสิคะ...หนูยังไม่ได้เก็บของเลยนะคะ”เอริดาพยายามจะบอกว่าเธอยังอยากกลับไปเก็บของภายในห้องพักของตัวเองเสียก่อน

“ไม่ต้อง! ฉันบอกให้ลูกน้องจัดการให้แล้ว อีก 30 นาที เธอจะมีห้องใหม่ที่อยู่ติดกับห้องนอนของฉัน”ชายหนุ่มปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากพันธนาการแกร่งในตอนที่เข้ามาอยู่ในลิฟต์ สายตาคมเฉียบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุด

“ละ...แล้วคราวนี้หนูจะทำยังไงต่อดีคะ ถ้าถึงท่าเรือข้างหน้า เพราะปะป๊าให้เพียงตั๋วเรือและตั๋วเครื่องบินเอาไว้”บ่นขมุบขมิบคนเดียวแต่ความเงียบภายในลิฟต์ทำให้ราฟาเอลเลิกคิ้วขึ้นสูงมองไปที่เธออีกครั้ง ร่างสูงขยับหันมองเธอเพียงเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือช้อนคางมนขึ้นมาพิจารณาดวงหน้างามทั้งที่สายตายังคงความเฉยชาเอาไว้ทำให้คนถูกมองเสียวสันหลังวาบ