บทที่2 รักแรกพบ (1)

มยุราอมยิ้มให้กับลูกแมวน่ารักที่ถูกจับมาแต่งตัวให้เข้ากับจักรราศี พอเบื่อแล้วเธอก็เลิกเล่นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชมวิว พบว่าแสงแดดเจิดจ้าปานแผดเผาลึกถึงชั้นเซลล์ผิวชั้นในสุดนั้นได้กลายเป็นครึ้มฟ้าครึ้มฝน และมีละอองฝนเปาะแปะ ส่วนพื้นถนนก็เฉอะแฉะด้วยน้ำฝน

ใช่วันเดียวกันแน่เหรอ?

มยุราบอกตัวเองว่าจะไม่ใส่ใจอะไรมากเลยหากไม่มีส่วนร่วมกับบรรยากาศเหล่านี้ อยู่ ๆ รถแท็กซี่เจ้ากรรมที่เธอโดยสารมาดันเหยียบเบรกและจอดข้างทางดื้อ ๆ เธอได้ยินคนขับบ่นงึมงำเป็นภาษาถิ่นขณะเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นจึงกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง

“คงต้องเปลี่ยนรถแล้วล่ะน้อง รถยางแตกไปต่อไม่ได้”

มยุราได้แต่กลอกตาไปมากับความซวยที่ไม่ได้เชื้อเชิญให้ร่วมทางมาด้วย พอจ่ายค่าโดยสารเสร็จเธอจึงเดินเข้าข้างทางชะเง้อคอยาวมองหารถแท็กซี่คันใหม่ หรือมอ’ไซค์รับจ้างเพื่อพาเธอไปส่งยังจุดหมายปลายทาง เพราะดูจากแผนที่ในโทรศัพท์ โรงแรมที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก แต่เอาเข้าจริงซอยอันเงียบเหงาซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงแรมกึ่งรีสอร์ตชื่อดังกลับไม่มีรถผ่านมาสักคัน สุดท้ายแล้วมยุราก็พึ่งพาสองขาของตัวเองเดินฝ่าละอองฝนไป

“เพราะม๊าคนเดียว ถึงต้องมาลำบากแบบนี้” เจ้าตัวบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทางโดยใช้แฟ้มเอกสารบังละอองฝน

แต่เหมือนสภาพอากาศจะสร้างปัญหาให้เธออีกแล้วล่ะ อยู่ ๆ ลมเย็นได้หอบเอาใบไม้ปลิวว่อนเต็มไปหมด มยุราคาดเดาไม่ได้ว่าฝนจะตกแรงกว่านี้อีกไหม สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือมุ่งหน้าไปยังโรงแรมดาวแต้มเดือนให้เร็วที่สุดเท่านั้น

ดวงตากลมโตกวาดไปรอบ ๆ บริเวณอีกครั้ง พอเห็นป้ายชื่อโรงแรมใหญ่โตและสวยงามอยู่ตรงหน้ารอยยิ้มอย่างดีใจจึงปรากฏขึ้น ยังไม่ทันจะเหยียบเข้าไปด้วยซ้ำ อยู่ ๆ รถเก๋งแคมรี่สีขาวได้เหยียบเบรกกะทันหันเมื่อสุนัขจรจัดวิ่งตัดหน้ารถไป มยุราเห็นถึงความเมตตาต่อสัตว์โลกของคนขับอยู่หรอก แต่คงไม่ได้เมตตาเธอ เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้น้ำขังบนท้องถนนสาดกระเซ็นมาที่เธอจนเปียกชุ่ม!

“อี๋” มยุราทำหน้าแขยงเมื่อน้ำขี้โคลนติดเสื้อเชิ้ตของเธอ กระโปรงสีดำสั้นเสมอเข่าก็พลอยเลอะเทอะไปด้วย เธอสะบัดน้ำออกจากแขน ตั้งท่าเตรียมบริภาษเอาเรื่องคนขับตาถั่วที่ก้าวลงมาจากรถ แต่พอได้เห็นอีกฝ่ายเต็มตาเท่านั้นล่ะ... โรคแพ้ความหล่อจึงกำเริบขึ้นมาทันที!

มยุราพูดอะไรไม่ออกนอกจากยืนมองอีกฝ่ายตาค้างไปชั่วขณะ กระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ แล่นพล่านไปทั่วร่างกาย และหัวใจดวงน้อยของเธอก็กระตุกวูบสั่นไหวคราได้สบตากับชายหนุ่มใส่แว่นตากรอบใส เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทา ผูกเนกไทสีเขียว พร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ชนิดที่ทำให้เธอต้องค้าง ค้างอยู่อย่างนั้น!

“ขอโทษด้วยครับ ผมทำคุณเลอะหมดเลย เอ่อ... คุณไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?”

เสียงทุ้มชวนฟังนั้นผ่านเข้าหูและทะลุออกไป มยุรายังจ้องอีกฝ่ายผ่านละอองฝน และไม่สามารถถอนสายตาออกไปจากใบหน้าหล่อเหลาราวรูปวาดชั้นเลิศของจิตรกรเอกของโลกนั่นได้เลย...

ใครว่ารักแรกพบไม่มีอยู่จริง เธอประจักษ์แก่ตัวเองก็วันนี้ วินาทีนี้ล่ะ

ผู้ชายอะไร๊ หล่อได้หล่อดี หล่อไม่มีเกรงใจชาวบ้านชาวช่อง หล่อมากซะจนเป็นอันตรายต่อหัวใจของผู้ที่พบเห็นอย่างเธอเชียวล่ะ เห็นทีแรกคิดว่าพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ ผลดี ซะอีก หากหัวใจวายตั้งแต่ยังสาว ใครจะรับผิดชอบล่ะเนี่ย

“เอ่อ คุณโอเคอยู่นะ?” อีกครั้งที่พิรุณเอ่ยถามอย่างห่วงใย แต่คำตอบเบา ๆ จนเกือบเป็นกระซิบที่ผ่านเข้าหู ก็ทำให้เขาต้องยกคิ้วขึ้นสูง แล้วเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม

“หล่อ...มาก”

“อะไรนะครับ?” คราวนี้สีหน้าซีดขาวของหญิงสาวที่สูงแค่หัวไหล่ของเขา แต่ดูมั่นใจในตนเองจึงแดงเรื่อขึ้นมา

“ปะ... เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” มยุรายิ้มหวานกลบเกลื่อนความอายให้ตัวเอง เสหลุบเปลือกตาต่ำลงหยุดอยู่ที่หน้าอกของชายหนุ่มแทน

“ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทันระวัง จึงทำชุดสวยของคุณเลยเลอะเทอะเลย”

พออีกฝ่ายพูดถึงชุดสวย มยุราจึงหันมาสนใจตัวเองอีกครั้ง

“โอ๊ย เรื่องแค่นี้จิ๊บจ้อยมากเลยค่ะ” มยุราฉีกยิ้มหัวเราะแหะ ๆ ให้อีกฝ่าย ลืมไปเลยเชียวว่าเธอตั้งใจจะทำอะไรเขา