บทที่1 คุณนายดวงประกาย (4)

“ก็เหมือนคุณ/ม๊านั่นล่ะ” มยุราและภูภัทรสองพ่อลูกเอ่ยออกมาพร้อมกัน พากันหัวเราะคิกคักชอบใจ แต่แล้วมยุราต้องรีบเผ่นจากตรงนั้นพร้อมกล่องข้าวที่ยังกินไม่หมดทันที เมื่อคุณนายดวงประกายค้อนควับทำตาเขียวใส่

“หยกหนีก่อนนะป๊า” หันมายิ้มทะเล้นให้ภูภัทรเสร็จ เธอจึงหนีไปนั่งกับวศินในศาลาพักร้อนซึ่งมีต้นถ้วยทองออกดอกสีเหลืองสะพรั่งต้น

“พี่อุ่น ขอหยกนั่งด้วย” เธอยิ้มหวานให้พี่ชายข้างบ้าน แล้วหันไปทำหน้าทะเล้นใส่คุณนายดวงประกายที่เท้าสะเอวและชี้หน้าเธอ...

นาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องดังหนวกหูไปทั้งห้องไม่สามารถปลุกคนนอนขี้เซาอย่างมยุราซึ่งหลับเป็นตายให้ตื่นขึ้นมาได้ และสาเหตุที่ทำให้เธอขี้เกียจกว่าปกติก็มาจากการขนย้ายข้าวของเมื่อวาน กว่าจะจัดข้าวของจำเป็นให้เข้าที่เข้าทางเวลาก็ล่วงเข้ามาที่ตีหนึ่งกว่า ดีนะที่คุณนายดวงประกายสั่งให้หยุดมือแค่นั้นก่อน มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไร

มยุราขยับตัวอย่างรำคาญเมื่อเสียงดังแสบแก้วหูรบกวนการหลับพักผ่อน เธอยื่นมือไปตบให้นาฬิกาปลุกหยุดร้องแล้วขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มต่อ ทว่าเสียงร้องของนาฬิกาปลุกกลับดังขึ้นอีก

“อือ จะร้องอะไรนักหนานะ” เธองึมงำอย่างหงุดหงิดแล้วปฏิบัติเฉกเช่นเดิม แต่คราวนี้กลับไม่พบนาฬิกาที่ตำแหน่งเดิมอีกแล้ว นี่เองที่ทำให้หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น

“อุ้ย!” เธอสะดุ้งโหยงอย่างตกใจเมื่อพบว่าคุณนายดวงประกายที่รักยืนถือนาฬิกาปลุกซึ่งยังส่งเสียงร้อง ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับขณะถลึงตาดุมองเธอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะม๊า” เธอทักทายทั้งที่ลืมตาแทบไม่ขึ้นด้วยซ้ำ แต่ต้องร้องโอ๊ยออกมาเบา ๆ เมื่อมือบางของคุณนายดวงประกายดึงแก้มของเธอซะก่อน

“อรุณสวัสดิ์เตี่ยแกสิ ดูเวล่ำเวลาบ้าง ตื่นได้แล้ว วันนี้แกต้องไปยื่นใบสมัครที่โรงแรมไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวพยักหน้าคว้าเอานาฬิกาปลุกมากดปิดเสียงแล้วนำไปตั้งไว้ที่โต๊ะตัวน้อยข้างเตียงอย่างเดิม

“โธ่ม๊า เพิ่งจะสิบโมงเอง โรงแรมยังไม่เปิดทำการหรอก” บอกจบมยุราจึงคว้าหมอนข้างมากอดทำท่าว่าจะล้มตัวนอนอีกสักตื่น แต่ก็ถูกคุณนายดวงประกายหยิกต้นแขนให้อีก

“โอ๊ย ๆๆ เบาหน่อย เจ็บนะม๊า”

“ฉันหยิกก็ต้องการให้แกเจ็บไง ใครบอกแกว่าโรงแรมเปิดทำการตอนสิบโมง โรงแรมที่นี่เซอร์วิสลูกค้าตลอด 24 ชั่วโมง ลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันโทรไปคุยกับนายหัวจรัสชัยมาแล้ว เขาบอกให้แกมายื่นเอกสารได้เลย”

มยุราทำปากยื่นขณะลูบต้นแขนที่เป็นรอยแดงเพราะถูกคุณนายดวงประกายหยิกเนื้อ แต่เธอก็ไม่เคยโกรธมารดา สุดที่รักหรอก ด้วยรู้อยู่ว่าคุณนายดวงประกายรักเธอ แม้จะน้อยกว่ามยุเรศผู้เป็นพี่สาวไปสักนิด... ไม่สิ ต้องบอกว่าน้อยกว่าเยอะเลย ถึงได้ขยันจ้ำจี้จ้ำไช เคี่ยวเข็ญให้เธอทำมาหากินเลี้ยงชีพตนเองแบบนี้

“วันนี้เลยเหรอม๊า?” เธอถามอย่างไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่นัก

“ก็วันนี้เลยน่ะสิ อย่าโอ้เอ้ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันช่วยรีดเสื้อผ้าให้แล้ว”

มยุราทำปากยื่นไม่วายหาข้ออ้างอีก

“แล้วข้าวของพวกนี้ล่ะคะ?” เธอพยักหน้าไปยังลังกระดาษซึ่งวางชิดผนังห้องอีกหลายใบ

“นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง ยัยคุณหนูมยุรา”

โดนคุณนายดวงประกายเรียกชื่อเต็มและทำหน้าขึงขังใส่นั่นล่ะ มยุราเลยยอมลุกขึ้นไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที...

##### บทที่2

รักแรกพบ

แสงแดดแผดเผา ผ่านก้อนเมฆขาวปุยที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีครามคือสิ่งที่มยุราเกลียดชังที่สุด ใช่ว่าเธอไม่ชื่นชอบความงามของธรรมชาติ แต่เพราะไม่ปลื้มแสงแดดร้อนแรงที่นำปัญหาเรื่องผิวคล้ำเสียมาให้มากกว่า นั่นจึงเป็นเหตุให้เธอพยายามหลีกเลี่ยงสิ่งนี้นัก แต่วันนี้มีเหตุสุดวิสัยที่ต้องออกจากบ้านจริง ๆ

ก็ว่าจะชิ่งเอาเงินค่ารถแท็กซี่หนีไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าเพื่อตากแอร์เย็นฉ่ำ พร้อมหาโปรแกรมหนังดูฆ่าเวลาไปพลาง ๆ แต่มยุราก็ทำไม่ได้ ถึงอย่างไรคุณนายดวงประกายก็ต้องรู้ข่าวของเธอจากนายหัวจรัสชัยอยู่ดี หญิงสาวไม่ใส่ใจอะไรมากนอกจากโบกรถแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายปลายทาง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ไอโฟนขึ้นมาเล่นเฟซบุ๊คที่เธอติดอย่างงอมแงมต่อ

ชญาดา บ.ก. บ้างาน > มยุรา หัชเทพินทร์

ภาวะโลกร้อน อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพนะ

มยุรากดถูกใจให้ข้อความที่ชญาดาเพื่อนรักโพสต์ให้บนหน้าเพจของเธอ แล้วอ่านนั่นอ่านนี่ไปเรื่อย รวมถึงดวงรายวันที่ชญาดาสรรหามาโพสต์ให้อ่านเล่น ๆ ว่า

‘สาวราศีกุมภ์ จะพบอุปสรรคจากการเดินทาง หน้าที่การงานราบรื่น และมีเกณฑ์ได้พบเนื้อคู่’