ตอนที่4 หวั่นใจ

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วันใหม่ของลม"คำพูดของชายหนุ่มที่พูดออกมามันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเรี่ยวแรงขาหายไปทันที เธอจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความคิดถึงไม่ต่างกันแต่ทว่าความรู้สึกบางอย่างมันทำให้เธอหันหน้าหนีเขาไม่อยากจะมองหน้าเขาอีก

"วันใหม่ไม่ดีใจเหรอที่เจอเรา"

"เอ่อ คือว่าลมมาได้ยังไง รู้ได้ไงว่าเราอยู่นี้พ่อบอกเหรอ"

"พ่อวันใหม่ไม่ได้บอกหรอก ท่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลมมาที่นี่"

"แล้วลม?"

"ไม่มีอะไรที่ลมอยากรู้แล้วไม่ได้รู้หรอก รู้ไหมต้องอดทนไม่อยากรู้แค่ไหนว่าเธออยู่ที่นี่ตรงนี้"ไม่รู้ทำไมคำพูดของคนตัวสูงมันทำให้หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

"เอ่อ เรากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ ลมมาที่นี่มีอะไรรึเปล่า"

"ไม่เปิดประตูให้ลมเข้าไปหน่อยเลย"หญิงสาวเม้มริมฝีปากก่อนจะยอมเปิดประตูรั้วให้ชายหนุ่มเข้ามา แต่ทันทีที่เข้ามาในบ้านคนตัวสูงก็ดึงเธอมากอดแน่นทันที การกระทำของชายหนุ่มทำให้คนตัวเล็กตกใจไม่น้อยถึงแม้วัยเด็กจะเคยกอดเขาบ่อยก็ตามทว่าในยามนี้มันไม่ใช่แบบนั้น

"ลมโคตรคิดถึงเธอเลย"เขาอมยิ้มมีความสุขที่ได้เจอเธอได้สัมผัสเธออีกครั้งแต่ในใจก็มีความน้อยใจอยู่เหมือนกัน เขาไม่อยากพูดขึ้นมาเพื่อทำให้ตัวเองหงุดหงิดการที่ได้เจอเธอก็นับว่าทำให้เขามีความสุขแล้ว

"ลม ปล่อยเราก่อนเดี๋ยวใครมาเห็น"

"ใคร?"

"หืม?"

"ที่บอกว่าใครจะมาเห็นหมายถึงใคร"

"เราหมายถึงชาวบ้านทั่วไป ที่นี่มันหน้าบ้านปล่อยเราก่อน"เธอรีบดึงแขนที่ชายหนุ่มกอดเธอออกก่อนจะมองไปรอบๆ กลัวว่าจะมีคนอื่นเห็นจริงๆ แต่การกระทำของหญิงสาวมันทำให้ชายหนุ่มเริ่มไม่พอใจ เธอควรจะแคร์เขาไม่ใช่คนอื่นสิ

"ทำไมต้องสนใจคนอื่น เธอควรสนใจแค่ฉันนะ"

"พูดอะไรของลมน่ะ เราว่าลมกลับไปดีกว่าเราไม่พร้อมรับแขก"

"เราไม่ใช่แขกแต่เราเป็นครอบครัวของเธอไง หรือว่าลืม"

"เรา เอ่อ เรา"

"นี่ลมขับรถมาไกลมากนะ เหนื่อยเป็นบ้า อยากนั่งพักแล้ว"สิ้นคำพูดชายหนุ่มก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านของหญิงสาวทันที ที่แห่งนี้ถึงมันจะแคบมากแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

วันใหม่ทำหน้าไปไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่รู้ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่นี่ได้ พอได้สติก็รีบเข้าไปในบ้านหวังจะพูดให้ชายหนุ่มกลับไปจากที่นี่ ชายหนุ่มสำรวจรอบๆ มองว่ามีความปลอบภัยมากน้อยเพียงใด บอกตามตรงการที่รู้ว่าเธออยู่คนเดียวมันทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจอยู่มาก

"เอ่อ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำให้นะ"คนตัวเล็กเดินมาในครัวในใจก็เอาแต่คิดหาทางว่าจะพูดยังไงดี เธอเป็นเพื่อนกับเขามานานรู้ดีว่าสายลมเป็นคนยังไง

"อุ้ย"คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจอีกครั้งที่ชายหนุ่มมาโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง

"คิดอะไรอยู่"ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะพยายามขยับกายหนีแต่มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไม่รู้หรอกว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน ทรมานไม่น้อยเลยกับตลอดเวลาที่ผ่านมา

ฟอด!

"ลมทำอะไรน่ะ!"

"หอมแก้มไง ทำไมถึงไม่บอกลมก่อนว่าจะอยู่ที่นี่แถมไม่ง้อกันเลย ไม่เคยคิดที่จะติดต่อมาหา ลมทำอะไรผิดงั้นเหรอ"

"ปะ เปล่า เรายุ่งๆ น่ะ"คนตัวเล็กบ่ายเบี่ยงซึ่งคำพูดของเธอมันทำให้ชายหนุ่มเริ่มหน้าตึงขึ้นมาหวังว่าจะได้ยินคำแก้ตัวชวนน่าฟังกว่านี้ บอกแค่ว่ายุ่งงั้นเหรอ ยุ่งจนไม่มีเวลาให้กับเขาเนี่ยนะ

"สำหรับวันใหม่ลมต้องสำคัญที่สุดดิ"หัวใจของหญิงสาวในยามนี้มันเต้นแรงเหลือเกิน ทุกอย่างมันสับสนไปหมดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้

"เราต้องอ่านหนังสือสอบ ไม่รู้นะว่าลมมาที่นี่ทำไม แต่เราไม่สะดวกรับแขกจริงๆ ลมกลับไปก่อนได้ไหม"

"ไม่ได้เจอกันโคตรหลายปี พอเจอกันไล่ให้กลับมันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอวันใหม่"ถึงจะเป็นคำพูดเรียบนิ่งแต่คนฟังก็รับรู้ถึงความไม่พอใจอยู่ดี

"เราแค่ไม่สะดวก"

"แน่ใจว่าไม่สะดวก คงไม่ได้ซ่อนไอ้เวรหน้าไหนไว้ใช่ไหม"

"ลมทำไมพูดแบบนี้"เธอตกใจกับท่าทางที่ดุดันของชายหนุ่มไม่น้อยเลย

"แล้วทำไมต้องไล่ หรือว่าลืมว่าลมสำคัญกับเธอมากแค่ไหน"ชายหนุ่มใช้สายตาดุดันจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

"ไม่ใช่เสียหน่อย"

"หมายความว่าไง?"ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าเขายกมือขึ้นมาบีบต้นแขนคนตัวเล็กทันที

"ลม เราเจ็บ"พอได้ยินว่าคนตัวเล็กเจ็บชายหนุ่มก็สูดลมหายใจเข้าปอด พยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้ทำอะไรไปมากกว่านี้ หญิงสาวเม้มริมฝีแน่นรู้สึกแย่กับสถานการณ์ในยามนี้มากๆ คนตัวเล็กไม่ได้อยากจะผลักไสเขาเลย ใช่ว่าเธออยากถอยห่างจากเขาแต่มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำต่างหาก

"เราต้องอ่านหนังสือสอบ ลมไม่สอบเหรอ"

"ที่มหาวิทยาลัยเราเขาสอบกันแล้ว"เพราะแบบนี้สินะเขาถึงมาหาเธอได้แถมยังมาหาในตอนที่เธออยู่คนเดียวอีก

"เรื่องแม่เธอ เสียใจด้วยนะ"

"อืม ขอบใจนะ"หญิงสาวพูดตอบไปแค่นั้นก่อนจะเงียบไป ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รู้สึกอึดอัดกับการที่อยู่กับชายหนุ่มเพียงลำพังแบบนี้

"เราอยากให้เธอกลับไปอยู่กับเรา ย้ายไปเรียนที่นั่น"

"ไม่อ่ะ เราไม่ไป"

"ทำไม?"เขาถามพร้อมสายตาที่จับจ้องคนตัวเล็กอย่างรอคอยคำตอบอย่างจริงจัง

"เราแค่ไม่อยากไป อยากเรียนอยู่ที่นี่ให้จบ"

"แต่ลมเป็นห่วงเธอ อยู่คนเดียวได้ยังไงกัน"

"เราไม่เป็นไร อีกอย่างเพื่อนบ้านก็มี"

"แค่เพื่อนบ้านไว้ใจได้เหรอ ไม่รู้แหละเธอต้องไปอยู่กรุงเทพ"

"อย่ามาบีบบังคับเรานะลม นี่มันชีวิตของเรา"หญิงสาวเริ่มทำหน้าไม่พอใจออกมากับคำพูดของชายหนุ่มที่ทำแบบนี้

"ที่ผ่านมายังไม่นานอีกเหรอวันใหม่ ลมให้เธอเล่นสนุกมานานแล้วนะ"

"เราขอร้องอย่ามายุ่งกับเราเลยนะ เราอยากใช้ชีวิตในแบบของเรา"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"คนตัวสูงหน้าตึงขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดที่เขาไม่ชอบใจนักจากปากของคนตัวเล็ก ไม่ให้เขายุ่งกับเธองั้นเหรอ อยากจะใช้ชีวิตก็ใช้ไปดิแต่แค่ต้องมีเขาอยู่ในนั้นทำไมถึงทำไม่ได้กัน เธอเป็นคนสัญญากับเขาเอาไว้แท้ๆ

"เรา เรามีแฟนแล้ว"เพราะต้องการให้อีกฝ่ายกลับไปและไม่ต้องการให้เจามายุ่งกับเธออีกคนตัวเล็กจึงพูดแบบนี้ออกไป แต่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอมันกำลังทำให้หัวใจแกร่งของชายหนุ่มเดือดดาลขึ้น คำว่ามีแฟนแล้วมันไม่ต่างจากน้ำร้อนๆ ที่ลาดลงที่ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจไม่มีผิด

"เธอไม่มีสิทธิ์รักใครนอกจากฉันนะวันใหม่"สายลมกัดฟันพูดกรอด เธอกล้าผิดสัญญากับเขางั้นเหรอ ใครอนุญาตกัน

"ลม เรา"

"หยุดพูดซะ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องกลับไปกับเรา"

"ไม่ เราไม่ไป"หญิงสาวปฏิเสธออกไปท่าเดียว แต่ดูเหมือนว่าสิ่งนั้นจะยิ่งทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดมากขึ้น

"เดี๋ยวนี้ดื้องั้นเหรอวันใหม่?"

"เราไม่ได้ดื้อแต่เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกเส้นทางของเรา ขอโทษนะที่ต้องพูดแบบนี้แต่เส้นทางของเราไม่มีลมอยู่ในนั้น"ใช่ว่าคำพูดเจ็บปวดเหล่านี้ที่หญิงสาวพูดมันออกไปจะไม่รู้สึกอะไรเลย เธอเองก็เจ็บไม่น้อยหรอก แต่ทำไงได้เธอต้องอยู่ห่างจากเขามันเป็นสิ่งที่เธอควรทำ

'เธอควรออกไปจากชีวิตหลานชายฉัน ที่ผ่านมาฉันไม่อะไรเพราะคิดว่าเธอคงเจียมตัวเองมากกว่านี้แต่ตอนนี้ฉันคงคิดผิด'

'ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวเธอเดือดร้อน พ่อเธอถูกไล่ออกจากงานก็ไปซะ'

คำพูดเหล่านั้นเธอจำได้ไม่เคยลืม เธอต่ำต้อยกว่าเขา แค่ได้เป็นเพื่อนได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เธอไม่ควรหวังอะไรไปมากกว่านี้จริงๆ เธอควรจะเจียมตัวว่าตัวเองเป็นใครและเขาเป็นใคร

"เธอพูดอะไรนะ!"สายลมเสียงดังขึ้น ท่าทีของชายหนุ่มดูเอาเรื่องอยู่มาก เส้นทางที่เธอเลือกไม่มีเขางั้นเหรอใครอนุญาตกัน

"...."หญิงสาวเอาแต่เงียบไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอเองก็พยายามจะเก็บซ่อนความรู้สึกในใจเหมือนกัน

"หึ ได้ไม่มีเราในเส้นทางใช่ไหม ก็ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างเราจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ"

"ลมจะทำอะไร ถอยออกไปนะ"คนตัวเล็กตกใจไม่น้อยที่ชายหนุ่มมาประชิดตัวเธออย่างแนบแน่นอย่างนี้

"ก็จะทำทุกอย่างที่จะทำให้เราไม่มีวันแยกจากกันไง"สองแขนของชายหนุ่มยกขึ้นมาโอบกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้อย่างหวงแหนก่อนจะโน้มใบหน้ามาจูบริมฝีปากของเธอ

"อื้อ อย่านะลมอย่าทำแบบนี้กันเรานะ"