ตอนที่3 วันใหม่

อีกด้านหนึ่ง

หญิงสาวใบหน้าสวยหวานมองรูปของมารดาที่จากไปด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย เธอย้ายกลับมาเรียนที่บ้านเกิดเมื่อหลายปีก่อน ในตอนแรกเธอเรียกอยู่ที่นั่นมีความสุขดีทุกอย่างแต่ใครๆ ก็มักจะบอกว่าความสุขของคนเรามักสั้นเสมอ เธอก็เช่นกัน หญิงสาวรู้สึกแย่และกดดันกับการที่อยู่เคียงข้างเขาคนนั้นแถมยังมีคำว่าไม่เหมาะสมตามหลังมาโดยตลอดจนท้ายที่สุดเธอตัดสินใจที่จะกลับมาอยู่ที่นี่

"วันใหม่ลูก"ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาลูกสาวที่มีสีหน้าเสียใจอยู่มาก กับการสูญเสียที่เกิดขึ้น ภรรยาของเขาล้มป่วยเมื่อสามปีก่อนที่ผ่านมารักษาตัวมาโดยตลอดจนกระทั่งร่างกายรับไม่ไหวจากไปอย่างนี้

"คะพ่อ"

"ไม่ต้องร้องไห้แม่เราไปสบายแล้ว"

"มันยากที่จะทำใจจริงๆ ค่ะ แม่ไม่น่าจากหนูไปไวแบบนี้เลย"เธอยังไม่ประสบความสำเร็จมารดาก็จากไปเสียแล้ว ถึงแม้หญิงสาวจะรู้ว่าความตายเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตแต่เธอก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี

"เฮ้อ"นายคมสันถอนหายใจออกมา การสูญเสียภรรยาใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะทำใจไว้แล้วแต่เอาเข้าจริงๆในใจของเขามันก็รู้สึกหน่วงอยู่ดี

หลังจากที่เสร็จสิ้นฌาปนกิจ นายคมสันก็มาพูดคุยกับลูกสาวถึงชีวิตต่อจากนี้ ในยามนี้วันใหม่กำลังจะขึ้นปีสาม อีกไม่นานก็จะเรียนจบถึงแม้ลูกสาวบอกว่าอยู่คนเดียวกันแต่เขาก็เป็นห่วงอยู่ดี

"ลูกแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ไปอยู่กรุงเทพกับพี่"

"หนูอยู่ได้ค่ะ"เธอตอบกลับไปเพราะไม่ต้องการที่จะไปที่นั่น ถึงแม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาใจของเธอจะคิดถึงใครบางคนก็ตามแต่ทางที่ดีที่สุดเธอควรอยู่ที่นี่

"เอาเถอะพ่อไม่บังคับแล้วแต่ลูกก็แล้วกัน"หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จชายวัยกลางคนก็กลับมาทำงานเหมือนเดิมการที่เขาทำงานอยู่ที่นี่มันทำให้เขามีเงินเก็บมีรายได้ที่มั่นคง ครอบครัวของท่านเวหามีบุญคุณกับเขามากเหมือนกัน

"คุณชายมายืนทำอะไรเงียบๆ ตรงนี้ครับ"นายคมสันตกใจไม่น้อยที่เห็นนายน้อยของตนมายืนเงียบๆ อยู่บริเวณนี้

"จัดการเรื่องงานศพเรียบร้อยแล้วเหรอครับ"

"เรียบร้อยแล้วครับคุณชาย ขอบคุณนะครับที่คุณชายช่วยเหลือเรื่องค่าจัดงาน"ใจจริงเขาอยากจะไปร่วมงานด้วยซ้ำแต่มันติดตรงกับวันสอบของเขาพอดี

"แล้วตอนนี้วันใหม่เป็นยังไงบ้าง"

"ก็สบายดีนะครับ นี่ผมก็ชวนมาอยู่ด้วยแต่ก็ไม่มาเห็นว่าอยากเรียนให้จบก่อน"

"อยู่คนเดียวเหรอ?"

"ใช่ครับ แต่ก็มีคนรู้จักสนิทกันอยู่ข้างๆ บ้านไม่น่าเป็นห่วงมาก"สายลมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในหัวใจคิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่แต่เขาก็ต้องผิดหวัง

"ผมขอเบอร์วันใหม่หน่อยได้ไหมครับ"

"ได้สิครับ"นายคมสันไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าคุณชายของตนก็คงอยากจะพูดคุยถามไถ่ตามประสาเพื่อนสมัยเด็กที่เคยรู้จักกัน

"นั่นรูปของวันใหม่เหรอครับ"สายตาคมเข้มจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์รุ่นเก่าแต่ก็สามารถตั้งรูปหน้าจอได้ นายคมสันจึงหันมาให้คุณชายของตัวเองได้ดูรูปนี้เป็นรูปไม่นานนี่เองที่เขาเอามาตั้งหน้าจอโทรศัพท์เพราะคิดถึงลูกสาว

"ครับ รูปเมื่อเดือนก่อนเอง"

"ส่งให้ผมหน่อยนะครับ"เขาพูดบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่ทว่าพอชายหนุ่มได้เบอร์โทรได้รูปที่ต้องการเขาก็กลับขึ้นมาบนห้องนอนสีเข้มของตัวเองทันที ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มจ้องมองรูปของคนตัวเล็กนิ่ง วันใหม่ในตอนนี้เติบโตมาเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ ต่อให้ผ่านมานานหลายปีความรู้สึกที่เขามีต่อเธอก็ยังไม่ลดน้อยลงไป มันเหมือนเป็นความฝังใจเสียแล้ว

"ทำไมต้องผิดคำสัญญาด้วย"เขามองคนในรูปด้วยความรู้สึกมากมายคิดว่าหลังจากสอบเสร็จเขาจะไปหาเธอที่บ้านเมื่อก่อนไม่ได้ไปเพราะมีเหตุผลหลายอย่าง แต่พอรู้ว่าเธออยู่ตามลำพังมันก็เหมือนเป็นทางสะดวกที่เขาจะได้ไปเจอเธออย่างนี้

หลายวันต่อมา

"สอบเหนื่อยฉิบ"เหมันต์บ่นทำให้สายลมที่ฟังอยู่รู้สึกเห็นด้วย

"คืนนี้ออกไหม กูอยากไปพักผ่อน"

"หึ คู่หมั้นไม่อยู่เอาใหญ่เลยนะ"เป็นเตชินท์ที่พูดขึ้น

"คู่หมั้นอะไร กูไม่มี"

"เหรอ"เหมันต์ชักสีหน้าออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดกวนๆ ของเพื่อน

"ไอ้ลมสรุปไปไหม สอบเสร็จแล้วควรไปหาความสุขให้ตัวเองบ้าง"

"ไม่ จะไปต่างจังหวัด"

"ไปทำอะไรวะ?"

"เออ ไปทำอะไร"ทั้งเหมันต์และเตชินท์มองหน้าเพื่อนอย่างต้องการคำตอบ

"ไปหาความสุข"สายลมตอบแค่นั้นก็ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยปากขอตัวทันที เขาตั้งใจจะเดินทางไปหาคนตัวเล็กในวันพรุ่งนี้ อยากจะรู้เหมือนกันถ้าเธอเห็นเขาจะเป็นยังไง

ณ จังหวัดหนึ่งในภาคอีสาน

"เย็นนี้ไปกินหมูกระทะกันไหมวันใหม่"เสียงชายหนุ่มอย่างชนัยเพื่อนร่วมห้องและคนในหมู่บ้านเดียวกัยเอ่ยชวน

"เอาดิ อ่านหนังสือเหนื่อยจนหมดแรงแล้ว"

"งั้นเดี๋ยวไปรับที่บ้านนะ"

"โอเค"หลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัย วันใหม่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดสบายๆ เธอทำความสะอาดเก็บโน่นนี่ตามประสาพยายามไม่ให้ตัวเองเอาแต่คิดฟุ้งซ่านความสูญเสียที่เกิดขึ้น ผ่านไปไม่นานเสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังให้ได้ยินคนตัวเล็กจึงรีบปิดประตูพร้อมกับเดินไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเพื่อน

ร้านหมูกระทะไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านมากมายนัก บ้านของเธอกึ่งชานเมืองแต่ก็ยังอยู่ในตัวจังหวัด สิ่งต่างๆ มีครบครันทั้งห้างสรรพสินค้าทั้งร้านอาหารต่างๆ รวมถึงร้านหมูกระทะที่รสชาติอร่อยขึ้นชื่อ พอทั้งสองมาถึงก็จัดการสั่งหมูกันมากิน กลิ่นหมูย่างหอมๆ มันทำให้อารมณ์ดีเสียจริง

"ตอนแรกเราคิดว่าวันใหม่จะย้ายไปอยู่กับพ่อเสียอีก"

"ไม่หรอก เราไม่อยากย้ายอะ"การย้ายมหาลัยใช่เรื่องง่ายเสียเมื่อไหร่กัน เธออยากอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเกิดที่นี่ตลอดไป ชนัยดีใจเหมือนกันที่เพื่อนยังอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มแอบมีความรู้สึกดีๆ ให้กับหญิงสาวแต่ก็กลัวเสียมิตรภาพจึงไม่กล้าบอกความรู้สึกตัวเองออกไป เขารอจังหวะดีๆ เพื่อที่จะมีวันนั้นวันที่กล้าบอกว่ารักเธอ

อีกวันผ่านไป

วันนี้เป็นวันหยุดวันใหม่จึงตั้งใจที่จะอ่านหนังสือเตรียมสอบอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ เรื่องการเรียนสำหรับเธอไม่ค่อยมีปัญหาหรอก หญิงสาวเรียนบริหาร เธอใฝ่ฝันอยากมีธุรกิจเล็กๆ ของตัวเอง ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างที่เธอต้องการ ในชั่ววูบหนึ่งจู่ๆ หญิงสาวก็นึกถึงใครอีกคนขึ้นมาคนที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ในความรู้สึกส่วนลึกของตัวเองเพราะรู้ตัวเองดีว่าตัวเองเป็นใครและเขาเป็นใคร เธอไม่คิดอาจเอื้อมไม่คิดที่จะตีตนเสมออีกฝ่าย

"ป่านนี้ลมจะเป็นยังไงบ้างนะ ตัวคงสูงมากแน่ๆ"เธออมยิ้มออกมา ก่อนจะถอนหายใจตามหลังรู้สึกแย่เหลือเกินที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้

เสียงรถที่ดังขึ้นอยู่หน้าบ้านทำให้หญิงสาวในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดธรรมดาลุกขึ้นมายืนมองอย่างแปลกใจพอเห็นว่ารถมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ เธอจึงเดินออกมาดูเพราะไม่เห็นอีกฝ่ายลงจากรถเสียทึ

"รถใครกัน"เธอพึมพำเอียงคอมองจนกระทั่งเห็นเจ้าของรถเดินลงมาดวงตากลมโตของวันใหม่ก็เบิกกว้างทันที

"สายลม?"เขาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน การปรากฏตัวของชายหนุ่มมันทำให้เธอตกใจมากๆ ตกใจจนเธอถอยหลังอย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอมันเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะทั้งสับสนทั้งทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นในยามนี้

ชายหนุ่มจับจ้องมองคนตัวเล็กที่ดูตกใจกับการที่ได้พบเจอเขาแบบนี้ สายลมยกมุมปากขึ้นแววตายังคงเรียบนิ่งอยู่เหมือนเดิม การที่เห็นว่าเธอจำเขาได้รู้ว่าเขาเป็นใครมันทำให้เขาดีใจอยู่ไม่น้อยเลย

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วันใหม่ของลม"