ตอนที่2 คำสัญญา

1 อาทิตย์ผ่านไป

"คิกคิก สนุกอ่ะ เรื่องนี้วันใหม่ไม่เคยดูเลย"เด็กหญิงพูดขึ้นพร้อมสายตาเอาแต่จ้องจอทีวีขนาดใหญ่ที่ทำให้คนตัวเล็กตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเลย สายลมมองใบหน้าจิ้มลิ้มก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยการที่เขาได้เจอผู้หญิงคนนี้มันทำให้เขามีเพื่อนเล่นไม่เหงา วันใหม่มักจะตื่นตาตื่นใจกับเรื่องอะไรเล็กๆ พวกนี้มันจึงทำให้เขาขบขันกับการกระทำของเธอ

"ฮึกฮือ"

"ร้องไห้ทำไม"

"ทำไมน้องหมาต้องตายอ่ะ วันใหม่ไม่เข้าใจ"จากที่หัวเราะมีความสุขในยามนี้คนตัวเล็กสะอื้นไห้ออกมาไม่หยุดเสียแล้ว

"มันเป็นแค่หนัง"

"แต่วันใหม่เสียใจอ่ะ"สายลมจ้องมองเด็ปกหญิงก่อนจะอมยิ้มออกมา

"ไม่ร้องนะดูดิ ขี้เหร่หมดแล้ว"คำปลอบใจของเด็กชายตรงหน้าทำให้เด็กหญิงยู่หน้าใส่

"ชิ วันใหม่ไม่คุยกับสายลมแล้ว"ท่าทางง้องอนของคนตัวเล็กทำให้สายลมเผยสีหน้าลนลานออกมาเพราะกลัวว่าเธอจะงอนจริงๆ

"ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ"พอเด็กหญิงได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มร่าออกมา เธอเป็นคนโกรธใครไม่จริงจังหรอกแค่ได้ยินคำขอโทษก็หายงอนแล้ว

"ยกโทษให้ก็ได้"

"จริงดิ"

"อืม ก็สวยลมขอโทษแล้วหนิ"พอได้รู้จักได้เป็นเพื่อนกันสายลมก็ห้ามไม่ให้คนตัวเล็กเรียกเขาว่าคุณชายอีก นับว่าทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้นบิดาของเขาไม่ห้ามที่เธอจะมาเล่นกับเด็กชาย ดีเสียอีกที่เห็นว่าตอนนี้ลูกชายของเขาดีขึ้นไม่เอาแต่อยู่เงียบๆ คนเดียวตามลำพัง

หลายวันผ่านไป

"อร่อยจังเลย"

"ชอบเหรอ"สายลมถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กกินขนมที่เขาสั่งให้คนซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อย

"อืม อร่อยมากวันใหม่ชอบ"

"ชอบก็กินเยอะๆ"

"สายลมใจดีที่สุดเลย"

"เหรอ ใจดีแบบนี้ก็อยู่กับเราไปตลอดสิ"

"อยู่ไปตลอดเหรอ"วันใหม่ทำหน้าคิด เธอไม่รู้ว่าจะอยู่กับเขาไปได้ตลอดรึเปล่าอีกไม่นานเธอก็ต้องกลับไปเรียนหนังสือแล้ว

"วันใหม่ต้องกลับไปเรียนหนังสือ คงไม่ได้อยู่กับสายลมไปตลอด"

"ทำไม่เรียนที่นี่ล่ะ"พอได้ยินอย่างนั้นเด็กชายก็ขมวดคิ้วทำหน้าเครียดขึ้นมาเขาอยากให้เธออยู่กับเขาไปตลอดเลย อยากให้เธอเรียนด้วยกันกับเขาอยู่ที่นี่

"ไม่ได้หรอก วันใหม่จะต้องกลับไปอยู่กับแม่"

"ก็อยู่กับพ่อดิ พ่อเธอทำงานที่นี่ทำไมถึงจะอยู่ไม่ได้"เขาไม่เข้าใจในเมื่อพ่อของคนตัวเล็กก็อยู่ที่นี่ทำไมเธอถึงไม่มาอยู่กับเขาที่นี่

"ไม่รู้เหมือนกัน สายลมอยากให้เราอยู่เหรอ"

"อืม อยากให้วันใหม่อยู่ที่นี่"เด็กหญิงยิ้มหวานออกมา การที่เธออยู่ที่นี่ก็รู้สึกสนุกเหมือนกัน มีเพื่อนเล่นได้กินของอร่อยอีกด้วย

ตกตอนเย็น

"ลมพูดว่าอะไรนะลูก"ท่านเวหาเอ่ยถามบุตรชายเมื่อจู่ๆ ลูกชายของเขาก็มาบอกว่าอยากให้วันใหม่ไปเรียนกับตนที่โรงเรียน

"ลมอยากให้วันใหม่อยู่กับผม พ่อให้วันใหม่อยู่ที่นี่ได้ไหมครับ"

"ลมอยากให้วันใหม่ไปเรียนด้วยเหรอ"

"ครับ"ท่านเวหาอมยิ้มออกมาดูเหมือนว่าลูกชายของเขาจะชอบเล่นกับลูกคนงานคนนี้มากๆ เขาไม่ได้ว่าอะไรหรอกอะไรที่ลูกชายต้องการเขาในฐานะพ่อก็ย่อมทำให้ได้อยู่แล้ว

"เดี๋ยวพ่อจะคุยกับพ่อหนูวันใหม่ให้นะ"

"ขอบคุณครับ"

ชายวัยกลางคนดูมีสีหน้าเครียดขึ้นมาเมื่อได้ยินเจ้านายว่าอยากให้ลูกสาวของเขาย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับคุณชายของเขา เขามานั่งคิดไตร่ตรองต่างๆ มันมีแต่ผลดีกับลูกสาวของเขาเหมือนกันเพราะโรงเรียนที่สายลมเรียนเป็นโรงเรียนนานาชาติ ค่าเทอมไม่ใช่น้อยๆ แถมการเรียนการสอนก็ดีการที่วันใหม่ลูกสาวของเขาเรียนที่นั่นก็ไม่ต้องเสียอะไรเลยสักบาท ท่านเวหาจะเป็นคนส่งเสียงเอง

"(พี่คิดยังไงฉันก็ได้หมด ดีเหมือนกันลูกสาวเราจะได้อยู่ในสังคมที่ดีกว่าพวกเรา อย่างน้อยได้ความรู้ได้ภาษา)"

"มันก็ดีแต่อีกใจพี่ก็คิดมาก เราอยู่คนล่ะระดับกับเขา ไม่อยากให้ใครมาพูดตามหลังได้"

"(ก็จริง แล้วทางท่านเขาว่ายังไงล่ะ?)"

"เขาก็อยากให้วันใหม่อยู่ที่นี่นี่แหละ เพราะคุณชายมาพูดเองเลยว่าไม่อยากให้ลูกสาวเรากลับไปเรียนที่ต่างจังหวัด"

"(ดูเหมือนคุณชายพี่จะติดลูกเรามากนะ พี่เคยบอกว่าตั้งแต่คุณหญิงท่านเสียคุณชายก็ดูเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ)"

"ก็ใช่ แต่พอเจอลูกสาวเราก็เปลี่ยนไปเลย สงสัยมีเพื่อนเล่นถึงได้มีชีวิตชีวามากขึ้น"

"(สำหรับฉันยังไงก็ได้ แล้วแต่พี่เลย ให้วันใหม่เรียนที่นั่นก็ดี)"

"ถ้างั้นพี่จะให้วันใหม่อยู่ที่นี่นะ ให้เรียนโรงเรียนที่นี่"เขามาคิดแล้วมันมีแต่ผลดีต่อลูกสาวของเขามากๆ อีกอย่างกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดภรรยาสภาพแวดล้อมก็แตกต่างจากเมืองกรุง แต่เดิมวันใหม่ลูกสาวของเขาก็เรียนโรงเรียนรัฐบาลธรรมดาๆ ไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายอะไรสภาพแวดล้อมก็อย่างที่เห็น การที่ย้ายมาที่นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน

"พ่อว่าอะไรนะจ๊ะ จะให้วันใหม่อยู่ด้วยเหรอ"

"ใช่ลูก"พอได้ยินคำตอบจากผู้เป็นพ่อ เด็กหญิงก็ยิ้มมีความสุขออกมา เธอเองก็ดีใจที่ได้อยู่ที่นี่เหมือนกัน

"คุณชาย เอ่อ ลมวันใหม่จะได้อยู่ที่นี่ด้วยนะ ลมดีใจรึเปล่า"พอเจอหน้าอีกฝ่ายคนตัวเล็กก็พูดบอกด้วยท่าทางดีใจทันที

"อืม ดีใจสิ"สายลมเองก็ดีใจที่จะได้อยู่กับคนตัวเล็กเหมือนกัน เขาชอบเล่นกับเธอการที่ได้รู้จักเธอเป็นเรื่องที่ดีมากๆ สำหรับเขา

"แบบนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกันไปตลอดแล้วใช่ไหม"

"อืม ไม่รู้สิ เราได้ยินคนอื่นบอกว่าการที่เราจะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดเราต้องเป็นครอบครัวด้วยกัน"เด็กชายพูดขึ้นด้วยท่าทางขบคิด

"งั้นวันใหม่ยอมเป็นน้องสาวของสายลมก็ได้แบบนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"เด็กชายส่ายหน้าไปมา

"เราไม่ใช่พี่น้องกันเสียหน่อย"

"แบบนี้จะเป็นครอบครัวกันยังไงล่ะ"วันใหม่เอียงคออย่างสับสน

"เราต้องแต่งงานกัน"

"แต่งงานเหรอ แบบไหน"

"ก็เหมือนพ่อกับแม่ไง แบบนั้นเรียกว่าครอบครัวและก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"สายลมอธิบายตามความเข้าใจของตัวเอง วันใหม่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็คิดตามก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

"ถ้าวันใหม่โตขึ้นวันใหม่จะเป็นครอบครัวของสายลม จะเป็นเจ้าสาวของสายลมด้วยดีไหม"คำพูดของเด็กแปดขวบเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มสดใส

"สัญญาสิ"

"ได้สิ วันใหม่สัญญา"ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากันด้วยรอยยิ้มมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่าคำสัญญานั้นมันกำลังจะเป็นสิ่งผูกมัดเธอเอาไว้

หลายปีผ่านไป

"หึ สัญญางั้นเหรอแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ทำตามคำสัญญา"สายลมในวัยยี่สิบเอ็ดปีพูดขึ้นพร้อมยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมาเดิม สิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กมันทำให้เขาจำได้ไม่เคยลืม คนตัวเล็กเรียนกับเขาเป็นเพื่อนเล่นกันมาหลายปีจนกระทั่งเขาขึ้นม.1 จู่ๆ เธอก็ย้ายกลับไปเรียนที่บ้านเกิดของเธอ ในตอนนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่ไทยไปเที่ยวกับคุณย่าที่ต่างประเทศคนตัวเล็กบอกว่าจะรอของฝากแต่พอกลับมาเธอก็ไม่อยู่แล้ว บิดาของเธอบอกว่าเธอต้องกลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดมันทำให้สายลมหงุดหงิดไม่น้อย เขาไม่ยอมบอกให้พ่อของเธอพาเธอกลับมาแต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่เป็นแบบนั้น เขาถูกคุณย่าบ่นสารพัด ไหนจะบิดาที่บอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ไปบังคับใครแบบนี้อีกอย่างวันใหม่เลือกแล้วว่าจะกลับไปอยู่ที่นั่น จนกระทั่งวันนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคนตัวเล็กถึงไม่พูดอะไรกับเขาเลย เขาไม่เคยรู้เรื่องที่เธอจะกลับไปอยู่ที่บ้านในวันที่เธอไปเธอก็ไม่บอกอะไรเขาซักคำมันทำให้ชายหนุ่มน้อยใจเธอไม่น้อยเลย