6 เหตุไม่คาดคิด

“แล้วถ้าเวลล์ตกลงล่ะ! ก็ได้เวลล์จะไปเอากับคุณ เอากันเฉยๆแบบไม่ต้องคบ” เพราะอยากจะเอาชนะ…เพราะอยากจะให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่พวกผู้หญิงที่เขาเขี่ยทิ้งได้ง่ายๆ เวลล์ตัดสินใจทำสิ่งที่เธอไม่มีวันได้รู้มาก่อนว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไร

และเมื่อได้สติ เวลล์ยกมือขึ้นปิดปากทันควัน เธอเพิ่งจะโพล่งออกไปว่าอยากไปนอนกับเขา ช่างเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญอะไรแบบนี้ คิดแล้วก็อยากตีปากตัวเองแรงๆ

“พูดอะไรออกมารู้ตัวไหม” คริสเผยรอยยิ้มร้ายออกมา

“ระ…รู้ตัว” หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง เมื่อได้เห็นรอยยิ้มร้ายๆของเขา

“จะมาร้องไห้เสียใจทีหลังไม่ได้นะ”

“เวลล์ไม่เคยร้องไห้” ใช่ เธอพูดความจริง เวลล์ไม่เคยเจอกับเรื่องที่เสียใจจนถึงกับร้องไห้ ตั้งแต่ที่แม่เธอจากไป

“ดี…งั้นเราไปกันเลย”

ในขณะที่คริสลุกขึ้นนั้น อยู่ๆประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งที่มีหน้าตาตื่นวิ่งเข้ามาหยุดหอบ

“มีอะไร” คริสเอ่ยถาม

“เฮียครับ…ฮิโระมาที่นี่ครับ”

พอได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าที่เคยเปื้อนรอยยิ้มของคริส ก็เปลี่ยนเป็นนิ่งทันที

“คุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อน” ร่างสูงหันมาพูดกับเวลล์ ก่อนที่เขาจะเดินนำพนักงานเสิร์ฟออกไป

ฮิโระ…เวลล์คุ้นชื่อนี้ เหมือนว่าเธอเคยได้ยินมาก่อน และแน่นอนว่าเธอไม่ได้ทำตามที่คริสบอก หญิงสาววิ่งตามเขาออกไปทันที

ภาพเบื้องหน้าในตอนนี้ หลังจากที่เวลล์วิ่งตามคริสออกมา เธอได้เห็นฮิโระ…ผู้ชายที่เคยมีเรื่องกับคริสเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้พวกเขากำลังยืนประจันหน้ากันอยู่ที่แดนซ์ฟลอว์ชั้นหนึ่ง

เวลล์พยายามเดินแทรกตัวเข้าไปในฝูงคนที่กำลังยืนมองคริสกับฮิโระ เสียงซุบซิบดังเซ็งแซ่แม้ว่าจะมีเสียงเพลงในผับที่เปิดเสียงดัง

“เอาอีกแล้ว…พี่ฮิโระมาอีกแล้ว”

“กลับกันเหอะ ฉันไม่อยากโดนลูกหลง”

“ฉันอยากดูพวกเขาสู้กันจัง”

เวลล์ยืนฟังพวกผู้หญิงที่ห่างออกไปไม่มากคุยกัน สายตาจับจ้องที่คริส ซึ่งกำลังยืนยิ้มเหมือนมีความสุข

“เข้ามาที่นี่ต้องจองก่อน ถ้าไม่จองก็ไม่มีโต๊ะให้นั่ง” คริสเอ่ยขึ้น

“กูไม่ได้มาเที่ยว กูเอามาคืน ยังไงวันนี้กูก็ต้องได้เห็นเลือดมึง” ฮิโระตอบเสียงหนักแน่น เขาไม่ได้มีพวกมาด้วย เขามาตัวคนเดียว

“หึ! มาคนเดียวจะเอาอะไรมาสู้กับกู” คริสถามกลับ

“กูสู้มึงได้อยู่แล้ว อย่าเอาผู้หญิงมาบังหน้าอีกก็แล้วกัน”

“ก็ถ้ามึงไม่เอาหมามาลอบกัด กูคงไม่ต้องหาตัวช่วย” คริสยังคงยิ้ม

“นิสัยมึงนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ ยังวนอยู่กับเรื่องผู้หญิง ตลกว่ะ” ฮิโระเริ่มยิ้มขึ้นมาบ้าง ในตอนนั้นสายตาของฮิโระก็เลื่อนมาหยุดที่เวลล์ ซึ่งกำลังยืนมองอยู่ในฝูงคน และเขาจำเธอได้

“จะเอาอะไรก็บอกมา วันนี้กูไม่ว่างเล่นด้วย”

“ออกมาเจอกับกูข้างนอก…ถ้ามึงไม่ตายกูไม่กลับ” พูดจบฮิโระก็เดินแหวกฝูงไทมุงออกไป

“คริส…อย่าไปเลยนะ เขาต้องทำอย่างที่ทำกับคุณวันนี้แน่” เวลล์วิ่งเข้าไปคว้าแขนของคริสไว้ท่ามกลางผู้คนที่กำลังมองมา และแน่นอนว่าพวกเขากำลังถ่ายรูปและถ่ายวิดีโอเอาไว้

“ยัยนี่เป็นใคร”

“กล้ามากนะที่มาจับแขนเฮียแบบนั้น”

เสียงซุบซิบดังขึ้น แต่เวลล์ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันเลยแม้แต่น้อย

“คุณลงมาทำไม…ผมบอกให้คุณอยู่ข้างบนไง”

“อย่าไปเลยนะ ไหนว่าเราจะไปคอนโดคุณกันไง”

“ก็ไปหลังจากนี้ไง ที่นี่เป็นที่ของผม มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก ขึ้นไปรอข้างบน…ผมไม่ชอบคนขัดคำสั่ง” ว่าแล้วคริสก็แกะมือเวลล์ออกจากแขน ก่อนที่เขาจะเดินออกหลังร้านไป

แต่แน่นอนว่าเวลล์ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมีคนมาออกคำสั่งด้วยง่าย นอกจากจะไม่สนใจคำสั่งของเขาแล้ว หญิงสาวยังตามออกไปติดๆอย่างไม่เชื่อฟัง

ที่ด้านหลังผับ ขณะนี้ผู้คนกำลังยืนล้อมเป็นวงกลมเพื่อรอดูการดวลกันระหว่าง คริสและฮิโระ หนึ่งในนั้นคือเวลล์ ที่กำลังยืนใจจดใจจ่ออยู่ไม่ห่างจากคริส

“ให้ตายเถอะ ฉันมาเที่ยวที่บิลลี่สิบครั้งเจอพี่ฮิโระมาหาเรื่องพี่คริสทั้งสิบครั้งเลย” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังเวลล์

“ขนาดตอนอยู่มหาลัยเขายังมีเรื่องได้ นับประสาอะไรกับที่อโคจรแบบนี้”

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าสองคนนั้นเคยเป็นเพื่อนที่รักกันมาก”

เพื่อนที่รักกันมาก…เวลล์หันไปมองกลุ่มผู้หญิงที่กำลังคุยกันอย่างไม่อยากเชื่อ ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนกันจริงแล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องมาเกลียดกันจนอยากจะฆ่าให้ตายแบบนี้

พลั่วะ!

และในระหว่างที่เวลล์กำลังให้ความสนใจกับกลุ่มเด็กสาว เสียงปล่อยหมัดก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวหันมองไปยังเบื้องหน้า สิ่งที่ได้เห็นก็คือคริสกำลังนั่งอยู่กับพื้น เขามีเลือดที่มุมปาก ทว่ากำลังยิ้มอยู่

“หมัดหนักกว่าครั้งที่แล้วนะ” คริสเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปนรอยยิ้ม

“หุบปากแล้วลุกขึ้นมา” ฮิโระไม่อยากฟังคำพูดมากมาย ทุกครั้งที่ดื่มจนเมาได้ที่ เขาจะมาที่คริสและชกต่อยเพื่อระบายความแค้นเสมอ

“วันนี้คงฟิตน่าดู” คริสลุกขึ้นมาอย่างทะมัดทะแมง

พลั่ก!

ฮิโระออกมาแรงถีบคริสจนเขาล้มลงไปอีกครั้ง เสียงฮือฮาดังขึ้น เวลล์เริ่มใจไม่ดี เพราะเธอไม่เห็นว่าคริสจะเอาคืนเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าเขากำลังทำตัวเป็นถุงทรายให้ฮิโระระบายอารมณ์

พลั่วะ! พลั่วะ! พลั่วะ!

ฮิโระเข้ามากระชากคอเสื้อคริส แล้วรัวหมัดใส่หน้าเขาอย่าบ้างคลั่ง

กรี๊ดดดด!!!

ในที่สุดเวลล์ก็ทนไม่ไหว เธอวิ่งเข้ามาในวงล้อม ส่งเสียงกรีดร้องทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน สิ่งนั้นยิ่งสร้างความฮือฮาให้กับฝูงชนมากขึ้นไปอีก

“พอสักที! คุณก็เห็นว่าเขาไม่สู้!!!”

เวลล์เข้าไปกระชากแขนฮิโระออก แต่เพราะมีแรงเยอะกว่าเธอมากเลยทำให้เธอกระเด็นออกมาตามแรงสะบัดของเขา

“อย่ามายุ่ง”

“เวลล์! ถอยออกไป!” คริสไล่เวลล์เสียงดัง

“พวกคุณทำบ้าอะไรกัน! คิดว่ามีเรื่องชกต่อยแล้วมันเท่นักหรือไง มีอะไรก็คุยกันดีๆสิ!!!” เวลล์ผู้ไม่รู้เรื่องราวความเป็นมาตะโกนเสียงดัง

“ยัยบ้านี่เป็นใคร คิดว่าตัวเองกำลังวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์หรือไง” เสียงไทมุงดังแทรกขึ้นมา

“เวลล์…ออกไป” คริสจ้องหน้าเวลล์นิ่ง

“เมียใหม่เหรอ…หรือเด็กใจแตกที่มึงชอบหิ้ว แต่หน้าแบบนี้…สไตล์มึงเลยนี่” ฮิโระยิ้มถาม ขณะที่มือเขายังคงคว้าคอเสื้อคริสอยู่

“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!” เวลล์ไม่สนใจใครทั้งนั้น สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือให้ฮิโระปล่อยคริส

“ถอยไป!”

ฮิโระตะโกนเสียงดัง เมื่อเวลล์เข้ามาคว้าแขนเขาไว้อีกครั้ง

“เวลล์ปล่อย!” คริสร้องห้าม

“ไม่!!! จนกว่าเขาจะปล่อยคุณ” เวลล์เพิ่มแรงล็อกแขนฮิโระ

“นี่มันอะไรวะเนี่ย!”

พลั่ก!

“กรี๊ด!!!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อฮิโระทนความรำคาญไม่ไหว เขาผลักเวลล์ออกอย่างแรงจนตัวบางๆของเธอกระเด็นไปล้มลงไปกระแทกกับพื้น

ฮิโระหันมองร่างบางที่ล้มกองกับพื้นอย่างนิ่งงัน…สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการทำร้ายผู้หญิง และเขาเพิ่งได้ทำลงไป สายตาคู่โกรธจับจ้องไปยังเข่าเปื้อนเลือดของเธอก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนไหวด้วยความรู้สึกผิด ฮิโระปล่อยมือจากคริส แล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นช้าๆ

“คุณเป็นอะไรไหม” เมื่อตั้งตัวได้ คริสก็รีบเข้าไปพยุงเวลล์ให้ลุกขึ้น สายตาที่เขามองเวลล์นั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตั้งแต่ที่ฮิโระตามหาเรื่องเขา ไม่มีใครเคยเข้ามายุ่ง ต่อให้เป็นผู้หญิงที่บอกว่ารักหรือชอบเขามากก็ยังไม่เข้ามาช่วยเลยสักครั้ง แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร…ทำไมเธอถึงกล้าเข้ามาช่วยเขาทั้งๆที่เพิ่งจะเจอกัน…